Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

TΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΥΣΙ

Διάβασα το άρθρο του Γιώργου Χελάκη στην SportDay και επειδή τα όσα αναφέρει αντανακλούν και τις δικές μου απόψεις με ιδιαίτερη χαρά το φιλοξενώ και στη δική μου σελίδα.

Τώρα είμαστε με τον Μπούσι (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Tην Κυριακή το βράδυ είχαμε την... αναπάντεχη έκρηξη ευαισθησίας της ΚΕΔ, που έθεσε ακαριαία εκτός πινάκων τον διαιτητή Μπριάκο για την άθλια διαιτησία του στο ματς Καλαμαριά - Παναθηναϊκός.

Προχτές είχαμε τον ευαίσθητο εισαγγελέα που έφτασε να ζητήσει έρευνα για το αν διαμένει και εργάζεται νόμιμα στην πατρίδα μας ο Αλμπαν Μπούσι. Χτες ο ΠΣΑΠ και ο πρόεδρός του πήραν πίσω την υποψηφιότητα Μπούσι ως πολυτιμότερου παίκτη της αγωνιστικής. Όλα τούτα, με παραλλαγές, μπορούν να προκαλέσουν από πικρά χαμόγελα έως και ειρωνικά σχόλια.

Η χτεσινή απόφαση του αθλητικού δικαστή να καλέσει τον Αλβανό παίκτη της Καλαμαριάς σε απολογία με βάση το άρθρο 92 ξεπερνά τα παραπάνω. Το άρθρο αυτό δίνει τη δυνατότητα να επιβληθεί στον ποδοσφαιριστή ποινή «απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε δραστηριότητα σχετίζεται με το ποδόσφαιρο τουλάχιστον τριών ετών»! Όπα! Οταν η ευαισθησία μπερδεύεται με τη σκοπιμότητα, τον ρατσισμό και την κουταμάρα, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και ως εκ τούτου επικίνδυνο.

Πριν αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο, ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η τιμωρία του Μπούσι για τις απρέπειές του μέσα στο γήπεδο πρέπει να είναι αυστηρή, παραδειγματική. Γνωστό είναι ότι ο ποδοσφαιριστής έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής και κατά το πρόσφατο παρελθόν. Μέχρι του σημείου να του κοπεί η μπάλα στην Ελλάδα, η απόσταση που διανύεται είναι τεράστια. Ισοδυναμεί με την επαγγελματική του εξόντωση. Η Πειθαρχική Επιτροπή της Σούπερ Λίγκας θα πρέπει να μην ευθυγραμμιστεί με το κλίμα υστερίας που καλλιεργείται εις βάρος του ποδοσφαιριστή. Ο,τι έκανε δεν είναι -δυστυχώς- ασυνήθιστο στα ελληνικά γήπεδα. Κι άλλοι -περισσότερο διάσημοι- ποδοσφαιριστές έκαναν τα ίδια και χειρότερα. Κανείς δεν έπεσε πάνω τους να τους κατασπαράξει και οι -μεγάλες- ομάδες τους έσπευσαν προς υποστήριξη. Σε αντίθεση με τη -μικρή- Καλαμαριά, που τον τιμώρησε με πρόστιμο. Πού διάολο ήταν τότε η ευαισθησία «ημών των μελωδούντων», που ζητούν τώρα την κεφαλήν του επί πίνακι. Ολες αυτές οι οργισμένες Σαλώμες αργά θυμήθηκαν να ευαισθητοποιηθούν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Να τιμωρηθεί ο Μπούσι, όχι να κατασπαραχθεί ως προσφερόμενο θέαμα στο Κολοσσαίο της υποκρισίας και του ρατσισμού.

Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Οχι ασφαλώς για όσα απαράδεκτα και τιμωρητέα έκανε. Για όσα απαράδεκτα και υποκριτικά του έκαναν και ετοιμάζονται να του κάνουν. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί στο πρόσωπό του θέλουμε να αποκρούσουμε τον ρατσισμό, την ξενοφοβία. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί τον θέλουμε ΕΝΟΧΟ των πράξεών του και όχι αίροντα τις «αμαρτίες» των συμπατριωτών του. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί τον θέλουμε θύτη και όχι εξιλαστήριο θύμα - όπως με τις επιπολαιότητες και την ευκαμψία τους πάνε να τον μετατρέψουν ορισμένοι.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2007

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ

Να λοιπόν που τα φαντάσματα έπαυσαν να εμφανίζονται μεσάνυχτα…
Ασώματα και αιθέρια περιπλανιούνται ανάμεσά μας καταμεσήμερο της σήψης και της παρακμής αναζητώντας λαίμαργα ανοιχτά παράθυρα, πόρτες γυρτές, άδεια μάτια, νεκρά οράματα και λεηλατημένες ελπίδες…
Να λοιπόν που τα φαντάσματα έπαυσαν να εμφανίζονται μεσάνυχτα…
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας σε… ώρες αιχμής!
Μας ακολουθούν κατά βήμα, κατά σκέψη, κατά συμπεριφορά. Σε σώματα τυχαία προσδοκούν να κατοικίσουν, μορφή ανθρώπινη αναζητούν να οικειοποιηθούν, σε αδειανά όνειρα εφορμούν, διάτρητες ιδεολογίες επιχειρούν να καταλάβουν…
Μέλλον, παρόν και παρελθόν για τα φαντάσματα δεν έχει, μένουν ολότελα ασυγκίνητα μπρος στις αναπομείνουσες ανθρώπινες έννοιες που ορίζουν καλό και κακό, αγάπη και μίσος, ζωή και θάνατο!Μια οποιαδήποτε κατοικία τους αρκεί, ένα τυχαίο ομιχλώδες ενδιαίτημα, μια επιτακτική δικαιολογία για να στεγάσουν τη δολοφονία της ιστορίας, τον απαγχονισμό των δικαίων, και των αδίκων το μαρτυρικό θάνατο…
Να λοιπόν που τα φαντάσματα έπαυσαν να εμφανίζονται μεσάνυχτα…
Μέσα στο θόρυβο της καθημερινότητας, μέσα στη βοούσα ιδεολογία της επικυριαρχίας των μετρίων περιφέρονται τα φαντάσματα κι όπως αναζητούν το καταφύγιό τους σκοντάφτουν σε πτώματα μάγων και ιεροεξεταστών, σε ημέρες λοιμώδεις και εποχές πενθηφορούσες… Ισορροπούν ανάμεσα σε νεκρά κείμενα και ασήμαντους στίχους…
Ακολουθούν εικόνες πρόστυχες και αισχρούς ήχους και εμφωλεύουν στην ασθμαίνουσα καθημερινότητα του επιούσιου άρτου και οίνου…
Να λοιπόν που τα φαντάσματα έπαυσαν να εμφανίζονται μεσάνυχτα…
Ίσως μιαν άλλη μεσημβρινή νύχτα να αναζητούν, άλλους εφιαλτικούς όρθρους, άλλο εωσφόρο ξημέρωμα νεκρών ημερών…
Να λοιπόν που τα φαντάσματα έπαυσαν να εμφανίζονται μεσάνυχτα καθώς πέφτει βαριά η αυλαία του αδιαπέραστου φωτεινού σκότους μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους…Τρομοκρατούνται από των ζωντανών την αναίδεια…
Αηδιάζουν από τις ανίερες πράξεις των αρχηγών και των ηγητόρων…
Τα αποτρέπουν τα σαθρά πολιτικά επιχειρήματα…
Τα εξορκίζουν οι αμαρτίες του Ιερατείου και του λόγου ο καθημερινός θάνατος…
Το βλέπεις στα μάτια τους, το ζεις στην πνοή τους, το αντιλαμβάνεσαι από το φόβο και την αγωνία των κινήσεών τους…
Η παρουσία τους εξαϋλώνεται σε πραγματικότητα, σε πράξη καθημερινή, σε μεταπρατική συνουσία…
Δεν απομένει τίποτα από το υπερφυσικό, τίποτα από το απόκοσμο. Όλα παίρνουν το χρώμα της υπαρκτής απελπισίας…
Δεν έχει άλλο καταφύγιο από την περιπλάνηση, δεν έχει καμιά διαφυγή από το αποτρόπαιο και τ’ αποκρουστικό…
Πόσο αξίζει άραγε η επιστροφή σε μια Ιθάκη των καλοζωισμένων μνηστήρων;

Στην αποξηραμένη λίμνη των ιδεών και των ιδεολογημάτων, στην κατακεκαυμένη ζώνη με τα καπνίζοντα κούτσουρα των δέντρων, δίπλα στο μοναχικό παρασκευαστήριο των αισθήσεων ξεπροβάλει απαστράπτουσα η «σκηνή» του μαρτυρίου…
Και μια ατέλειωτη σειρά ανθρώπων και πνευμάτων που σβήνει και χάνεται μέχρι την κορυφογραμμή της επόμενης μέρας που ποτέ δεν έρχεται…
«Περάστε κόσμε», ακούγεται οξύηχη και επίμονη η φωνή του κήρυκα, «η παράσταση έχει κιόλας τελειώσει… Δεν έχει τίποτα να δείτε… Σε τίποτα δεν μπορείτε πλέον να ελπίζετε, οι ηθοποιοί έχουν αποχωρήσει… Περάστε κόσμε… Όλα τα είδατε, όλα τα ζήσατε και όλα τα γνωρίζετε καλά, αφού εσείς τα δημιουργήσατε… Περάστε κόσμε, η παράσταση έχει κιόλας τελειώσει …»
Έκπληκτες οι άυλες μορφές, σχεδόν τρομοκρατημένες παραμένουν αναποφάσιστες στον εναύλιο χώρο… Η φωνή του κήρυκα αναιδής και προκλητική τις προκαλεί…
«Περάστε κόσμε… Περάστε… Δεν αξίζει η Ιθάκη, το ταξίδι είναι που αξίζει, έτσι δεν είπε ο ποιητής; Περάστε, ίσως συναντηθείτε με όλα όσα έχουμε κιόλας εμείς ξεχάσει… Ίσως ανακαλύψετε τον χαμένο χρόνο μας, τις τσαλαπατημένες αξίες μας, το εφιαλτικό αύριό μας… Περάστε νεκροί και ζωντανοί, περάστε… Η παράσταση έχει κιόλας τελειώσει… Περάστε…»