HOMO XEFTILIOUS

Ο αγώνας του αρχανθρώπου ( HOMO PROTOGONUS ) να επιβιώσει μέσα σε μια φύση εχθρική, καθώς και η αδυναμία του να εξηγήσει επαρκώς τα φυσικά φαινόμενα δημιούργησαν στην συνείδησή του ένα νοητικό πλαίσιο ιδεολογικοθρησκευτικής ενατένισης που έμελλε να καθορίσει την μακρά πορεία του από την λίθινη εποχή μέχρι των ημερών μας.H εξέλιξη του HOMO PROTOGONUS υπήρξε εξαιρετικά αργή. Παρά δε το γεγονός ότι πέρασαν σχεδόν 20.000 χρόνια από την εμφάνισή του, το είδος αυτό του αρχανθρώπου εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα σε αρκετά σημεία του πλανήτη μας.H εσωτερική αυτή ανάγκη και ενατένιση μέσα στο ίδιο μας το είναι, αφού πέρασε μια περίοδο έξαρσης ατόνησε στη συνέχεια, για να εμφανιστεί ισχυρότερη κατά τους φεουδαρχικούς χρόνους, όταν ένα νέο είδος ανθρώπου ( HOMO EΚMETALEFTIΚUS ) εμφανίστηκε και που αποκλειστική ενασχόλησή του είχε την μαζική παραγωγή και προώθηση προς κατανάλωση ιδεολογικοθρησκευτικών νοητικών πλαισίων. H επιρροή του νεοεμφανισθέντος HOMO EΚMETALEFTIΚUS πάνω στον HOMO PROTOGONUS υπήρξε καθοριστική. Έτσι ο HOMO PROTOGONUS, που υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του ο μοναδικός καταναλωτής των νοητικών πλαισίων που παρήγαγε ο HOMO EΚMETALEFTIΚUS, μετεξελίχθη αργά μεν, αλλά σταθερά, σε ένα νέο είδος ανθρώπου ( HOMO KUTOHORTUS ) με διαφορετικό όμως χαρακτήρα και φυσιογνωμία από περιοχή σε περιοχή.H διαμόρφωση του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας του HOMO PROTOGONUS ή HOMO KUTOHORTUS ή HOMO ILITHIUS υπήρξε ανάλογη της τάσης προς κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγε ο HOMO EΚMETALEFTIΚUS.Aνάλογη υπήρξε, όμως και η εξέλιξη του HOMO ECMETALEFTIΚUS ο οποίος χωρίς να απωλέσει την αρχική ιδεολογική του υπόσταση εμφανίζεται με τις νέες μορφές του ως HOMO IEROMENUS, HOMO PROSTATUS, HOMO FILANTHROPUS, αλλά κυρίως με τη μορφή του HOMO POLITIΚUS.Tο νέο αυτό είδος του ανθρώπου έμελλε να επικρατήσει πλήρως και να αποτελέσει φυσικά παράδειγμα προς μίμηση για τον HOMO PROTOGONUS ο οποίος όμως, δεν κατόρθωσε σε καμιά περίπτωση να συναγωνισθεί τον HOMO POLITIΚUS ο οποίος και επί των ημερών μας ακόμη εξακολουθεί να παραμένει ο κατ’ εξοχή κυρίαρχος του παιχνιδιού.Mε την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την εξαφάνιση του HOMO COMMUNISTIΚOUS, η θέση του HOMO POLITIΚUS ή HOMO EKMETALEFTIΚUS επί το παλαιότερο, ισχυροποιήθηκε ακόμα περισσότερο και με τη νέα τάξη πραγμάτων που παγιώθηκε το 2000 μ. X. βέβαιο είναι ότι η πλήρης επικράτησή του θα σφραγίσει και την επόμενη χιλιετία.Παρ’ όλα αυτά, στις ελεύθερες δυτικές κοινωνίες ( E.Ε, ΗΠΑ, NATO, UFO, UEFA, IATA, CARREFOUR, PEPSICOLA, VILLAGE CINEMAS, PRINCE OLIVER, MARX & SPENSER, COCA COLA κλπ ) όπου ο σύγχρονος άνθρωπος ξεπέρασε το φράγμα της επιβίωσης ( HOMO KATANALOTIΚUS, ΗΟΜΟ PARTUZIUS, ΗΟΜΟ NARCOTIΚUS ) εμφανίστηκε η ανάγκη αντίστασης κατά του καταστημένου μέσω των υπαρχόντων ιδεολογιών του σήμερα( KAΠITAΛIΣMOΣ - ΣOΣIAΛIΣMOΣ - NEOΦIΛEΛEYΘEPIΣMOΣ - ΓYMNIΣMOΣ - EΠAMΦOTEPIΣMOΣ - PAΣIΣMOΣ ( από το ράσο ) - ΣΦETEPIΣMOΣ - ΣOΔOMOΓOPIΣMOΣ - AYNANIΣMOΣ κλπ )Στην Ελλάδα όμως, που πάντα αποτελούσε και θα αποτελεί μία μοναδικότητα στην παγκοσμιότητα, μετά την Eπανάσταση του 1821 όχι μόνο εμφανίστηκε το αρχικό ιδεολογικοθρησκευτικό νοητικό πλαίσιο, αλλά μπορούμε, χωρίς κανένα κίνδυνο, να πούμε ότι δημιουργήθηκε νέα κυρίαρχη ιδεολογία η οποία σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δημιούργησε σειρά κατηγοριών ανθρώπων που μέχρι πρό τινος ήταν άγνωστοι στο ιστορικό γίγνεσθαι.Oι κατηγορίες αυτές που βασικά προέρχονται από την οικογένεια του HOMO PSIFOFORUS ή HOMO COROIDUS, είναι γνωστότερες και σαν HOMO ΡASOΚUS ή HOMO NEODIMOKRATIΚUS ή HOMO ARISTERUS.To παρόδοξο στην προκειμένη περίπτωση είναι ( κι αυτό οπωσδήποτε θα μελετηθεί όχι μόνο από τους ιστορικούς, αλλά και από τους ψυχαναλυτές του μέλλοντος ) ότι οι κατηγορίες αυτές των ανθρώπων είχαν την εντύπωση ότι ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, ενώ στην ουσία υπήρξαν επί σειρά ετών το μόνιμο αντικείμενο εκμετάλλευσης από την πλευρά του HOMO POLITIKUS, ο οποίος στη χώρα μας είναι γνωστότερος και ως HOMO ARPACTIΚUS, HOMO DIAPLEKOMENUS, HOMO ALISVERISIUS κλπΤον τελευταίο καιρό, όμως, και συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια ένα νέο είδος ανθρώπου έκανε την εμφάνιση του από το πουθενά, ο περίφημος HOMO XEFTILIOUS που κατά κόρο προβλήθηκε ως το νέο είδος ανθρώπου που σύντομα όλα τα υπόλοιπα είδη θα έσπευδαν να μιμηθούν.Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το νέο αυτό είδος ανθρώπου κατασκευάστηκε στα επιστημονικά εργαστήρια του ΗOMO POLITIKUS για να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση κυρίως από την ανατρεπτική νεολαία που τον τελευταίο καιρό άρχισε να παρουσιάζει επικίνδυνα συμπτώματα αφύπνισης.Δεν είναι, όμως και λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο HOMO XEFTILIOUS ότι είχε να προσφέρει στο σύστημα το πρόσφερε και ότι ο HOMO DΙAPLEKOMENUS έχει ήδη αποφασίσει να παραμερίσει τον HOMO XEFTILIOUS και να τον αντικαταστήσει με κάποιο νέο είδος που θα εξυπηρετεί τους σκοπούς του κατά τρόπο ιδανικότερο…Άντε και εις ανώτερα…

BLOLG

Ανακατασκευάζω, θεωρώ, εκτιμώ, εξοστρακίζομαι, υποκύπτω.
Ανθρώπινη πληγή αιμάσσουσα .
Σκέψη επιθανάτιος αιμορραγούσα …
Η θεωρεία των αποσπασμάτων που ακροβατεί, η ενδοφλέβια αμφιβολία που μετεξελίσσεται σε διαμαρτυρία και ύστερα εκπορνεύεται και ασχημονεί…
Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξυμνώ, στην έννοια της ελευθερίας υποκλίνομαι εξ ονόματος της ιδιάζουσας αυτοπροβολής, εξ ονόματος της άγνοιας και του φόβου της απόρριψης.
Καμία λειτουργία σκέψης και σπουδής δε με συνοδεύει, κανείς στοχασμός δε με ακολουθεί.
Πορεύομαι την οδό της κάθαρσης αυτοεκδιδόμενος, κατευθύνομαι προς την αδιέξοδο της άρνησης με βεβαιότητα και έπαρση και χωρίς αντίλογο κανένα εντοιχίζω την ένδεια της ύπαρξής μου σε χώρους μύχιους, σε δαιδαλώδεις ατραπούς αυτοπαρηγορίας και επαίνων.
Με γνωρίζεις, με αποδέχεσαι.Θεωρείς ύψιστο αγαθό τον τακτικισμό της επικοινωνίας. Στον ίδιο πυρήνα με εμένα συνυπάρχεις, στην ίδια φθορά προσώπων και πραγμάτων εγκαταλείπεσαι. Δεν έχει τέλος σ’ αυτό το πανηγύρι…
Οι πάγκοι των μεταπρατών υπερχειλίζουν εμπορευμάτων. Θα πάρει χρόνια να καταναλώσουμε τις προσφερόμενες έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου…
Θα πάρει χρόνια να επανακτήσουμε ότι έχουμε απωλέσει…Θα πάρει χρόνια να κορεσθεί η διαμαρτυρία μας…

Θα πάρει χρόνια να μετεξελιχτεί η αυτοδικαίωσή μας σε λόγο.
Comments

ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ

Όταν μου ανήγγειλαν το θάνατό μου ομολογώ δε μπόρεσα να το συνειδητοποιήσω, ήμουν δεν ήμουν 12 χρόνων και το μυαλό μου το είχα περισσότερο στα παιχνίδια και στα κοριτσάκια.
«Αργότερα που θα μεγαλώσεις θα καταλάβεις» μου είπε η μάνα μου και συνέχισε το μοιρολόι της, ένα μακρόσυρτο μανιάτικο μοιρολόι σαν κι αυτό που διασκεύασε ο Yianni στο τελευταίο CD του.
Ο πατέρας μου ήταν πιο συγκρατημένος. Παρέμενε βουβός και ανέκφραστος με τα μάτια του κατεβασμένα και τα μαλλιά αχτένιστα να πέφτουν στο μέτωπό του. Για πρώτη φορά έβλεπα το πατέρα μου αχτένιστο. Πρωτοφανές! Το μαλλί για τον πατέρα μου ήταν σημείο αναφοράς στην αξιοπρέπεια, στο σεβασμό και στις αξίες της ζωής γενικότερα. Κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί βούρτσιζε τα μαλλιά του με μια βούρτσα που είχε ασημένια λαβή με το μονόγραμμα του. Μετά τα άλειβε με μια κρέμα που μύριζε τριαντάφυλλο, ιδιοκατασκεύασμα, της μάνας μου, τα έδενε προσεκτικά με το «φιλεδάκι», κούμπωνε το επάνω κουμπί της πιζάμας του και σήκωνε τα μάτια του προς το ταβάνι ενώ ένα ακατάληπτο μουρμούρισμα έβγαινε από τα χείλη του.
«Κάνει την προσευχή του… Μιλάει με το Θεό» απάντησε η μάνα μου όταν τη ρώτησα, «τι κάνει ο πατέρας;»
Εγώ, όσες φορές προσπάθησα να μιλήσω με το Θεό δεν τα κατάφερα. Γι αυτό ευχόμουν να πεθάνει όσο γίνεται πιο γρήγορα ο πατέρας μου για να του πάρω τη βούρτσα με την ασημένια λαβή, το «φιλεδάκι» και την κρέμα της μάνας μου που μύριζε τριαντάφυλλο.
Τελικά πέθανα εγώ!
Ευτυχώς που κάτι πρόλαβα να κάνω στη ζωή μου. Με πόση χαρά θυμάμαι διάβασα το όνομά μου στον κατάλογο που είχε αναρτηθεί έξω από την Πολυτεχνική σχολή της Αθήνας. Δίπλα μου μια κατάξανθη κοπελίτσα γεμάτη φακίδες έκλαιγε με λυγμούς.
«Μην κλαίτε, καλή μου» της είπα «τη επόμενη φορά θα πάτε καλύτερα»
«Από χαρά κλαίω» μου απάντησε ο ξανθομπάμπουρας «πέρασε πρώτη» και συνέχισε το κλάμα ρουφώντας τη μύτη της…
Πήρα το πτυχίο μου εφτά χρόνια μετά. Ο πατέρας μου συγχωρέθηκε τρεις μήνες νωρίτερα. Πέθανε από ηλεκτροπληξία καθώς επισκεύαζε ένα χαλασμένο σεσουάρ της μάνας μου. Μας άφησε ένα βιβλιαράκι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με 68.000 δραχμές, ένα φιατάκι 128 του 74, μια γκόμενα στο Παγκράτι, τη βούρτσα με την ασημένια λαβή και το «φιλεδάκι».
Εν τω μεταξύ η επιθυμία μου να μιλήσω με το Θεό ολοένα και λιγότερο με απασχολούσε, πιο πολύ με απασχολούσε το θέμα της δουλειάς.
Στην αρχή έπιασα δουλειά σ’ ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό γραφείο, αλλά πολύ γρήγορα την εγκατέλειψα γιατί ενώ εγώ επέμενα να κάνω σχέδια εκείνοι με βάζανε να τους κουβαλάω καφέδες, σουβλάκια και πίτσες…
Έμεινα άνεργος τρία χρόνια…
Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν είχα πιάσει δουλειά μπορεί να μην πήγαινα σ’ εκείνο το riality που μ’ έκανε αρκετά πλούσιο και διάσημο μέσα σε λίγους μήνες…
Στο παιχνίδι γνώρισα και την Ζοζώ, ένα ζουμερό πουτανάκι που τελείωνε στο άψε σβήσε τη δουλειά είτε ήταν στο κρεβάτι, είτε στο αυτοκίνητο, είτε στον ανελκυστήρα…
Η σχέση μας άντεξε όσο άντεξαν και τα λεφτά που κέρδισα από το παιχνίδι. Πάνε τα λεφτά πάει και η Ζοζώ…
Δε βαριέσαι, ούτως ή άλλως μεγάλωνα κι όπως μου είπε η μάνα μου άρχισα σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ το θάνατό μου και η Ζοζώ όπως και οι υπόλοιπες υπόλοιπες απώλειές μου άρχισαν να καταγράφονται στο υποσυνείδητό μου χωρίς να με συγκινούν ιδιαίτερα.
Όταν άρχισα ουσιαστικά να συνειδοτοποιώ ότι ήμουν νεκρός άρχισα να κατανοώ την ανάγκη των ζωντανών να προσπαθούν να επιτύχουν, να αναδειχτούν, να κατακτήσουν και να κατακτηθούν…
Κατάλαβα τι σημαίνει συμφέρον, ανέλιξη, επιβολή, εξουσία, πολιτική κλπ… κλπ… Ξέρετε εσείς…
Κατάλαβα τα πάντα, αλλά η κατάκτησή μου αυτή έκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατόν να με ωφελήσει σε τίποτα…
Είχα συνηδειτοποιήσει πλέον εκατό τοις εκατό ότι είχα πεθάνει…
Αν ξαναγυρίσω στη ζωή είναι βέβαιο ότι γνωρίζοντας σχεδόν τα πάντα η διαδρομή μου θα είναι πέρα για πέρα επιτυχημένη…
Εκτός και αν ξαναπεθάνω σε νεαρή ηλικία οπότε η οποιαδήποτε αποτυχία μου θα είναι, όπως και τώρα, πλήρως δικαιολογημένη…

ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ

Ζητώ την εποχή μου…
Υποπτεύομαι την ύπαρξή της, διαισθάνομαι την απουσία της, διερωτώμαι για την ανάγκη της παραδοχής της…
Στην αρχή των καιρών εναπόκειμαι, ενσαρκώνω την απώλεια των ιδεών και των ιδεογραμμάτων. Επαληθεύω καθημερινά την ανυπαρξία μου, την ανταπόκρισή μου στο προσκλητήριο των απόντων…
Έτσι πορεύομαι…
Έτσι ακολουθείς…
Έτσι περιφερόμαστε, μονήρεις και ανεπαίτητοι…
Κι έτσι , όπως διέρχομαι, χωρίς απώλειες αισθητές, χωρίς φανερά τραύματα τις συντεταγμένες της ελευθερίας και της ατομικότητας, επαναστατώ και υποτάσσομαι. Παραδίδω όπλα ιερά, ιδέες και ιδεολογίες.
Ανταλλάσσω ενθυμήματα και απορώ για το ελάχιστο του θάρρους, για το περίσσευμα του συμβιβασμού…
Όλα σχεδόν τα γνωρίζω και όσα διαφεύγουν της διανοίας μου είναι θέμα χρόνου και πόνου να τα αποστηθίσω, να τα υπογραμμίσω, να τα διαγράψω. Είναι θέμα χρόνου να έλθω και να απέλθω, να ζήσω και να σβήσω. Είναι θέμα χρόνου να νικήσω, να υποκύψω. Είναι θέμα χρόνου να επιζήσω. Θέμα χρόνου να αγαπήσω, να μισήσω.Είναι θέμα χρόνου…
Παύσαμε να γράφουμε ιστορία.
Επανερχόμαστε σε διαδρομές κοινές, σε χώρους πολύβουους , σε ψαλμούς ιερούς εγκαταλειπόμαστε, υπολογίζουμε στην εύνοια Θεών ξεχασμένων, σε απόκρυφες συνταγές αιώνιας νεότητας…
Ζητάμε να αλλάξουμε μέλλον και παρελθόν, ονόματα, τόπους και χώρους, ήθη και έθιμα…Ζητάμε να επαναφέρουμε το χρόνο σε χρόνο ανύποπτο και σε χώρο νεκρό ζητάμε να επιστρέψουμε στην αφετηρία, στην απαρχή της μεγάλης διαδρομής που χάνεται και σβήνει στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μας…
Χωράμε άραγε σ’ αυτόν τον κόσμο ή μήπως ανύποπτοι ταξιδεύουμε διασχίζοντας το υπερθετικό και το ελάχιστο;
Χωράμε άραγε στην ειμαρμένη των προδιαγεγραμμένων στόχων, στη βάσανο της επανάστασης και της τέχνης, στην αγυρτεία της αγάπης, στην πλάνη της ζωής και του θανάτου;
Χωρίς απάντηση συνεχίζουμε την περισυλλογή του χρόνου…
Και έτσι παραμένουμε συγκατανεύοντες και επαναστατούντες , απελεύθεροι και αιχμάλωτοι…
Νωπές σπηλαιογραφίες στο σπηλαιώδες ενδιαίτημα του μέλλοντός μας…