Αυταπάτες…

Βλέπω κυρίες του Κολωνακίου στο facebook να καταριούνται τον Τσίπρα. Βλέπω νεοφιλελεύθερους – δήθεν έγκριτους σχολιαστές να αναρωτιούνται «γιατί πανηγυρίζει»...

Βλέπω τις φυλλάδες της διαπλοκής να μην ξέρουν τι να πουν μετά το χθεσινό Eurogroup. Να στέκονται στον «κόφτη» και να καταπίνουν τη μεγάλη είδηση: το χρέος.

Βλέπω ένα ολόκληρο σύστημα σε απόλυτο εκνευρισμό, μετά τη χθεσινή ημέρα, να προσπαθήσει να παραστήσει ότι δεν έγινε και τίποτα…

Είναι οι ίδιοι που, αν είχε πετύχει μία απόφαση σαν τη χθεσινή ο Σαμαράς, θα έστρωναν το κόκκινο χαλί στο αεροδρόμιο για να τον υποδεχτούν. Είναι οι ίδιοι που θα συνέγραφαν οκτάστηλα για την «εθνική επιτυχία» και θα μιλούσαν για «δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού».

Κανείς δεν υπήρξε ιστορικά τόσο μικρόψυχος όσο οι διεφθαρμένες πέννες της σημερινής νεοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης. Συντεταγμένες όσο ποτέ, από τις πιο ασόβαρες φυλλάδες μέχρι τις πάλαι ποτέ έγκριτες, σε πλήρη ταύτιση.

Τι κάνουν; Εξομοιώνουν την υπόσχεση που είχε δοθεί στον Αντώνη Σαμαρά το 2012 με το χρονοδιάγραμμα για τη ρύθμιση του χρέους που δόθηκε χθες από το Eurogroup. Ταυτίζουν μία ασαφή υπόσχεση με μία σαφή απόφαση!

Τι όπλο έχουν; Τον «κόφτη» που επιτρέπει αυτόματη μείωση μισθών και συντάξεων, ξεχνώντας ότι είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης (κι ας μην το ήθελε ο Σόιμπλε) να επιλέξει πού θα κάνει περικοπές, άρα είναι στο χέρι της να αποτρέψει τη μείωση μισθών και συντάξεων, ακόμα και αν το πρόγραμμα πέσει έξω.

Αυλικοί μίας εξουσίας που έπεσε, παραδημοσιογράφοι της Siemens και των εξοπλιστικών, σταυρώνουν τα χέρια και εύχονται την αποτυχία. Δυστυχώς γι’ αυτούς θα έρθει και επόμενο Eurogroup, που θα αποφασίσει τις λεπτομέρειες της ρύθμισης του χρέους. Εκείνο πώς θα το κρύψουν; Με ποια τεχνάσματα;

Οι κυνικοί ενός παρελθόντος που το θέλουν για μέλλον έρχονται και καγχάζουν τη φράση του Αλέξη Τσίπρα «είχαμε αυταπάτες». Ειρωνεύονται το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός πίστεψε πως θα γινόταν σεβαστό στην Ευρώπη το εκλογικό αποτέλεσμα, πως θα εισακουγόταν η βούληση ενός λαού και πως θα τελειώναμε με τα μνημόνια.

Πολλοί μοιραστήκαμε την ίδια αυταπάτη. Γιατί πολλοί μοιραστήκαμε το ίδιο όνειρο.

Τώρα, σε μία Ευρώπη που δεν αλλάζει -ή τουλάχιστον δεν αλλάζει με τους ρυθμούς που θέλαμε- το όνειρο μπήκε σε δεύτερη μοίρα και μπήκαν μπροστά οι αριθμοί. Κι εκείνοι, οι «ναι σε όλα», οι «φέρτε μία συμφωνία ό,τι να ‘ναι», οι είρωνες του ονείρου, οι εραστές των αριθμών, τώρα αμφισβητούν τους αριθμούς, το χρέος που ρυθμίζεται! Αντιφατικοί, Ιανοί, καιροσκόποι.

Ας γνωρίζουν όμως κάτι. Κι ας ειρωνεύονται την «αυταπάτη», η ουτοπία υπήρξε πάντα κομμάτι της Αριστεράς. Γιατί κάποιος σε αυτό τον κόσμο πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει στην τρέλα ότι μπορεί να τον αλλάξει.

του Νίκου Μωραίτη