Οι ευθύνες των media στην ελληνική κρίση

Στον σύστημα της ελληνικής δημοσιογραφίας, εκείνοι που επί χρόνια καρπώθηκαν την ευμάρεια, τους παχυλούς πολλαπλούς μισθούς, το βόλεμα ή ακόμα και την ασυλία από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία με ανταλλάγματα, είναι οι ίδιοι που σήμερα επιδεικνύουν την αλά καρτ ευαισθησία τους στα ιδεώδη της ανεξαρτησίας του τύπου, της ηθικής, τιμιότητας και της εντιμότητας

Του Θάνου Δημάδη

Αν θέλουμε οι δημοσιογράφοι να είμαστε τίμιοι και ηθικοί απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να είμαστε πρώτα με τους εαυτούς μας. Και αν εμείς ως τέταρτη εξουσία ζητάμε μέσω της επιρροής που ασκούμε στην κοινωνία οι φαύλοι της πολιτικής να πάνε σπίτια τους, τι κάνουμε με την φαυλότητα που κυριαρχεί στον δικό μας χώρο της δημοσιογραφίας; Το ότι ουδείς μας τολμάει να την αγγίξει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και πρωτίστως δεν σημαίνει ότι δεν την βλέπουν οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές ή οι ακροατές. Όμως η πλειοψηφία όσων εργάζονται στον χώρο των δημοσίων και ιδιωτικών μίντια αποφεύγει να θέσει εαυτόν ενώπιον των ευθυνών της για την σύγχρονη χρεοκοπία της Ελλάδας. 
Όσοι επί δεκαετίες ολόκληρες- συχνά λόγω τύχης ή γνωριμιών και όχι απαραιτήτως πανεπιστημιακής μόρφωσης ή εξειδικευμένων προσόντων όπως σε όλα τα άλλα επαγγέλματα- άσκησαν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας στην χώρα μας, εγκαθίδρυσαν για τους εαυτούς τους πολλαπλούς ρόλους που απέρρεαν από την εξουσία που η σαθρότητα και η έμφυτη ροπή προς την διαπλοκή του ίδιου του πολιτικού συστήματος μάς στις καλές μέρες του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τούς είχε εκχωρήσει. Ρόλους κατήγορου, δικαστή, αυτόκλητου δήθεν συνηγόρου του δικαίου, και- όποτε τους βόλευε- θύματος με την γνωστή συνωμοσιολογική πρακτική ότι κάποιοι, κάπου, κάπως τους πολεμούν για να μην αποκαλύψουν την δήθεν αλήθεια αφού πρώτα την τελευταία την είχαν βιάσει, αλλοιώσει, προσαρμόσει στα μέτρα και τα σταθμά σκοπιμοτήτων και συμφερόντων που είχαν ως προσωπικό αξεχρέωτο χρέος δικών τους ή των συγκροτημάτων που εργάζονταν, να εξυπηρετήσουν. 
Στον σύστημα της ελληνικής δημοσιογραφίας, εκείνοι που επί χρόνια καρπώθηκαν την ευμάρεια, τους παχυλούς πολλαπλούς μισθούς, το βόλεμα ή ακόμα και την ασυλία από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία με ανταλλάγματα, είναι οι ίδιοι που σήμερα επιδεικνύουν την αλά καρτ ευαισθησία τους στα ιδεώδη της ανεξαρτησίας του τύπου, της ηθικής, τιμιότητας και της εντιμότητας. Η κοινωνία μας έχει το κριτήριο να καταλαβαίνει ότι η εξουσία που επί δεκαετίες συσσωρεύθηκε στα χέρια επί της ουσίας πτωχευμένων μιντιακών συγκροτημάτων και κάθε λογής μεγαλοπαραγόντων της δημόσιας ζωής που όμνυαν στο όνομα της καταπολέμησης της διαπλοκής ενώ είχαν γίνει έγιναν τα βασικά προπαγανδιστικά της όργανα, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.
Έξι χρόνια αφότου μπήκε η Ελλάδα στα μνημόνια, έχει έρθει έστω και αργά η ώρα το μιντιακό σύστημα της χώρας και πολλοί απ' όσους το υπηρέτησαν από θέσεις κλειδιά να πουν μια συγνώμη που επί χρόνια έκοβαν και έραβαν το δημοσιογραφικό επάγγελμα στα μέτρα των οικονομικών και πολιτικών τους εξαρτήσεων και σε αρκετές περιπτώσεις της προσωπικής τους αυτοηρωοποίησης ωσάν να είναι το κέντρο των εξελίξεων και όχι για να καταγράφουν τις εξελίξεις. Και πρέπει την συγνώμη τους να την απευθύνουν, ακόμα περισσότερο, στην νέα γενιά των δημοσιογράφων που έχει αρχίσει να τους διαδέχεται. 
Καθήκον της δικής μας γενιάς είναι να αποτινάξουμε από την συνείδηση της κοινωνίας την εικόνα μίας διαρκώς αυτοϊκανοποιούμενης δημοσιογραφίας που φθάνει μέχρι εκεί που τις υποδεικνύουν οι εντολοδόχοι της. Γιατί σίγουρα αυτή η δημοσιογραφία ούτε μας ανήκει ούτε μας αξίζει.
Πηγή