Ο εφιάλτης της ανεργίας κλόνισε τον Γιάννη Πρετεντέρη.

 

 Και όμως, αυτός ο σκληρός, ο ακλόνητος βράχος του καθεστώτος, ράγισε. Ο άνθρωπος που στάθηκε ακάματο στήριγμα στον Σημίτη, τον Τσουκάτο, τον Μαντέλη, τον Γιάννο, τον Τσοχατζόπουλο, τον Λάμπρου, τον Ψυχάρη και τους συνεταίρους του, λύγισε κάτω από το φάσμα της ανεργίας. Όχι, δεν θα πεινάσει, άλλωστε τα θαλασσοδάνεια των ομίλων που συμπτωματικά εργαζόταν, του εξασφάλισαν πλουσιοπάροχες απολαβές, που οι υπόλοιποι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι δεν θα απολάβουν ούτε σε 50 ζωές.

Δεν είναι λοιπόν το φάντασμα της ανέχειας που κλόνισε τον ψυχικό του κόσμο. Είναι αυτή καθ’ αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος. Ξέρετε τι είναι να βλέπει μεχρι και τον Παπαχρήστο να πηδά… από τον υπό πτώχευση ΔΟΛ και να καταλήγει στο Φάληρο, την ίδια στιγμή που αυτός τρώει πόρτα;

Ξέρεις τι είναι να βλέπει την Σπυράκη ευρωβουλευτή και αυτός να τρώει πόρτα από τον Μητσοτάκη ακόμα και για το ψηφοδέλτιο της Β´ Λαμίας;

Φτάνει λοιπόν ο οσονούπω άνεργος  κύριος Πρετεντέρης λίγο πριν το κλείσιμο του ΔΟΛ να καλεί σε …πραξικόπημα κατά του ΠτΔ και του προέδρου του ΣτΕ! Εδώ δεν χωρά σχολιασμός παρά μόνον δύο παροιμίες:

Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη
Άδουλος δουλειά δεν εχει, τα βρακιά του λύνει, δένει.

Μην περιμένεις λοιπόν λογική από έναν κλονισμένο. Όπως άλλωστε λέει και η τρίτη σοφή λαϊκη ρήση:

Από της μυλωνούς τα οπίσθια γεννά καλλιγραφία.
Πηγή