Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, συμπαθής σε όλους ως τότε ως δημοσιογράφος, έδωσε την πρώτη συνέντευξη ως ιδρυτής κόμματος «ανέβηκε» στο «Protagon- δικό του ακόμη- ένα άρθρο με τίτλο: «Σταύρο, άστο, δεν τόχεις».
Δεν το άφησε. Μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα επαληθεύτηκε η εκτίμηση του Βαγγέλη Βενιζέλου: ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή που προσπαθούσε να γίνει κόμμα.
Ο Σταύρος το πάλεψε- σε ευνοϊκές συνθήκες για νέο κόμμα, από μη πολιτικό πρόσωπο. Είχε υποστήριξη από μεγάλα μιντιακά μαγαζιά, και τον αέρα μιας κοινωνίας που αναζητούσε το καινούργιο.
Το πρώτο δεν ήταν αρκετό. Το δεύτερο δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Προσπάθησε να..
δημιουργήσει το «κόμμα του τίποτε» που θα έλεγε και ο Πάγκαλος. Ή το κόμμα του «λίγο από όλα». Χωρίς ιδεολογία, χωρίς πολιτική, χωρίς οργάνωση. Έπασχε και στην ουσία και στη διαδικασία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κόμματος ήταν ο ίδιος. Δεν μπορούσε να σταθεί με επάρκεια στο δημόσιο χώρο. Δεν είναι κακό. Απλώς δεν έχει το χάρισμα της πολιτικής παρουσίας. Δεν ακτινοβολεί και δεν εμπνέει.
Ο λόγος του, οι γνώσεις του, η κουλτούρα του, τα βιώματά του, τα οράματά του ήταν εξ αρχής αφυδατωμένα. Ανέβαινε στο βήμα της Βουλής και διάβαζε κοινοτυπίες σα να ανακάλυπτε την πυρίτιδα. Για την παρουσία του ίδιου και του κόμματος στην Ευρώπη καλύτερα να μην το συζητάμε.
Π.χ. πήρε το λόγο στη Βουλή στην τελευταία συζήτηση και βρήκε να ασχοληθεί με κάτι περιθωριακούς μπλόγκερςς που του την πέφτουν-ασεβώντας μάλιστα σε έναν νεκρό. Όπως του έγραψε ένα άλλος μπλόγκερ «μετατρέπει το Ποτάμι από κόμμα σε ένα μίζερο και κακεντρεχές lobby του Facebook».
Σε κάθε συγκέντρωση με τους δικούς τους άφηνε και μερικούς απογοητευμένους. Αν μη τι άλλο γιατί τον διέκρινε η αντίληψη ότι το κόμμα είναι «δικό του». Και ότι η δύναμή του είναι ο ίδιος.
Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει πρόωρα η αποδιάρθρωση. Σήμερα δεν ξέρει πόσους βουλευτές έχει. Ο ένας έφυγε, τον άλλον τον διέγραψε, με καθυστέρηση, ο τρίτος έχει, επίσης, πάρει δρόμο για τη ΝΔ.
Τρεις ακόμη αναζητούν στέγη ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένας μάλλον θα τα παρατήσει. Του μένει ο εαυτός το και ο «καλύτερος δημόσιος υπάλληλος του κόσμου» που μάλλον για Μοσχάτο το βλέπει.
Κάτι σαν τους «δέκα μικρούς νέγρους» . Κάθε πρωί λείπει και από ένας.
Το πείραμα που προσπάθησε να κάνει ο Θεοδωράκης και όσοι τον βοήθησαν απέτυχε, σχεδόν εν τη γενέσει του. Σήμερα παραπαίει και είναι αμφίβολο αν θα φτάσει ως τις εκλογές. Αποδείχτηκε ότι ο Θεοδωράκης «δεν τόχει» και το καλύτερο που θα μπορούσε να του πει σήμερα κάποιος είναι : «κλείστο το ρημάδι- πριν στο κλείσουν».
Το παράδειγμα από την προσπάθεια που ενσάρκωσε το Ποτάμι, είναι ένα αρνητικό παράδειγμα, παρότι το πλαισίωσαν και αξιόλογοι άνθρωποι. Αρκετοί πολίτες πίστεψαν ότι μπορεί να έφτασε το «νέο» που περιμένουν. Από τον αρχή ο Θεοδωράκης το διαχειρίσθηκε με τρόπο που έκαψε την ιδέα της ανανέωσης στη πολιτική. Όσοι εμπιστεύτηκαν το «καινούργιο» απογοητεύτηκαν .
Ο επόμενος που θα εμφανιστεί θα έχει να αντιμετωπίσει την αρνητική παιδαγωγική του Ποταμιού. Είναι μια κακή παρακαταθήκη. Σαν αυτή του Γ. Παπανδρέου που έκαψε κάθε νεωτερισμό, που υιοθετούσε δίκην παιδιάς- αρχής γενομένης από τον τρόπο της ανάδειξής του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
- anoixtoparathyro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου