Οι επικίνδυνοι

      

Τελικά, έχει τη σοφία της η παλιά διαπίστωση ότι όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.

του Θανάση Καρτερού 

Κάποτε, για παράδειγμα, οι «χαρακτηρισμένοι» αριστεροί -δηλαδή η μισή Ελλάδα- το θεωρούσαν μέρος της καθημερινότητας να είναι διωκόμενοι, δεύτερης κατηγορίας, εξόριστοι όχι μόνο στα ξερονήσια, αλλά και στη γειτονιά τους, φακελωμένοι, πράκτορες, σαμποτέρ του έθνους. Και επικίνδυνοι. Τώρα μας έγινε οικείος ο τοξικός βομβαρδισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι δικοί μας στην κυβέρνηση και όσοι τους στηρίζουν είναι ψεύτες, ανεύθυνοι, επιπόλαιοι, δημαγωγοί, λαϊκιστές. Και επικίνδυνοι.
Επικίνδυνοι διαχρονικά, όπως αντιλαμβάνεστε. Διότι, απλούστατα, στον πυρήνα τους οι λογικές της δεξιάς... υγειονομικής πολιτικής δεν έχουν αλλάξει και πολύ, επειδή άλλαξαν οι εποχές. Η Δεξιά με τον Σαμαρά, και ακόμα πιο πολύ με τον Κυριάκο, κάνει ολοταχώς βήματα προς τα πίσω. Εμφύλιο κλίμα, εμφύλια όξυνση, εμφύλιες κουβέντες, εμφύλιες κραυγές. Εντάξει, ένας κάποιος εκσυγχρονισμός υπάρχει - ούτε ξερονήσια έχουμε, ούτε φυλακές, ούτε άλλα χειρότερα. Και οι εκτελέσεις γίνονται τώρα όχι στον τοίχο, αλλά σε στήλες εφημερίδων και σε παράθυρα τηλεοράσεων. Πρόοδος!
Αλλά επικίνδυνοι παραμένουμε πάντα για τους πολιτικούς απογόνους των μη επικίνδυνων. Επικίνδυνοι για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια - ρωτήστε τον Άδωνι. Επικίνδυνοι για τα ελληνόπαιδα - ρωτήστε τον Φορτσάκη. Επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία - ρωτήστε τον Μητσοτάκη. Επικίνδυνοι για την πολυφωνία - ρωτήστε την τρικέφαλη κυρία Μισέλ-Βούλτεψη-Μπακογιάννη. Και βέβαια επικίνδυνοι για την ελεύθερη οικονομία - ρωτήστε τους όλους. Τόσο επικίνδυνοι μάλιστα που απειλούν οι πραιτοριανοί τους -ενίοτε και οι ίδιοι- με εισαγγελείς και ειδικά δικαστήρια. Όταν έρθουν εν τη βασιλεία τους.
Ε, το συνηθίσαμε κι αυτό. Αλλά, όσο γελοίο κι αν φαντάζει, δεν είναι για γέλια. Γιατί, όταν αυτοί μιλούν για πατρίδες, θρησκείες, πλουραλισμούς και Δημοκρατίες, τα μαντάτα είναι κακά. Όταν είναι εν κινδύνω τα ιερά και τα όσιά τους -η διαπλοκή, η διαφθορά, η ταξική απολυταρχία, τα τρίγωνα, οι κύκλοι, η εναλλαγή Χοντρού και Λιγνού στην κυβέρνηση, τότε είναι έτοιμοι να δαγκώσουν. Και το Σύνταγμα, και τους νόμους, και τη Δημοκρατία, και τα λαρύγγια όσων λένε «Όχι». Δεν έχουν μάλιστα, όπως έχει αποδειχτεί, κανένα πρόβλημα να γκρεμίσουν το σπίτι -τη χώρα- για να σκοτώσουν το ποντίκι.
Συνεπώς... πάρ' το αριστερά. Αυτό που συνηθίσαμε δεν σημαίνει κι ότι δεν θα το πολεμήσουμε. Μέχρι το τέλος...
Πηγή: avgi.gr