Είναι εκείνος ο αέρας που φέρνει καλοκαιρινή βροχή…Περνάει συνωμοτικά ανάμεσα απ’ τα φυλλώματα των δέντρων, δακρύζει πάνω στα λυτά μαλλιά των κοριτσιών κι απλώνεται, εξαίσιος εικαστικός λεκές, πάνω στις τσίγκινες επιφάνειες των τραπεζιών με το βαθύ πράσινο χρώμα, που παρελαύνουν σιωπηλά κάτω από τα κίτρινα φώτα της δεντροστοιχίας…
Είναι εκείνη η φωνή που, σα βυζαντινό μουρμουρητό, που συνοδεύει τις ικεσίες των μαυροφορεμένων γυναικών στους μελαγχολικούς εσπερινούς, η βιασύνη των μικροπωλητών να μαζέψουν γρήγορα-γρήγορα την πραμάτεια τους πριν τους προλάβουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής που πέφτουν από ψηλά κι αυτοκτονούν πάνω στα σκονισμένα πεζοδρόμια και στις τζαμαρίες των καφενείων…
Είναι εκείνος ο ήχος της μπόρας που τρομάζει τα πουλιά, και βγάζει στους δρόμους τα παιδιά γυμνά με φωνές και τσιρίδες για να ξορκίσουν λάμψεις και μπουμπουνητά, βουητά και ξαφνικούς πρόσγειους άνεμους που σηκώνουν τέντες και τραπεζομάντιλα στην παραλία…
Είναι έννοιες που σε βασανίζουν…
Εικόνες που έρχονται και ξανάρχονται…
Μνήμες που σε τυραννούν…
Παρελθόντα και επερχόμενα που ταιριάζουν απαράλλαχτα…
Χρόνος που πάει πίσω-μπρος και ως σφήνα ξυλοκόπου εισχωρεί στο γηραιό κορμό των γεγονότων αφήνοντας πληγές ανοιχτές που κανένας χρόνος δεν μπορεί να θεραπεύσει…
Δε θεραπεύει πληγές η ιστορία ούτε ανοίγει.
Κι όπως το τραγούδι δεν έχει καμιά σχέση με τους τραγουδοποιούς, η ποίηση με τους ποιητές, η ζωγραφική με τους ζωγράφους, έτσι κι η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με τους ιστορικούς.
Υπάρχει μια αλληλουχία στην έννοια των γεγονότων, που κανένας ζήλος δεν είναι σε θέση να διακόψει, κανείς επαναπροσδιορισμός να την οριοθετήσει, καμιά πρόθεση να τη μεγεθύνει ή να την ελαχιστοποιήσει…
Ας μη μας διαφεύγει ακόμα η έννοια του γεγονότος ως γεγονός που δεν μπορεί εξ ανάγκης να ταυτιστεί με την καταγραφή, με την ανάλυση, με τη σύγκριση, με τη θεώρηση…
Ότι κι πεις για τα γεγονότα, τα γεγονότα δεν αλλάζουν, είναι αυτά που είναι.
Παραμένουν όπως την πρώτη μέρα της γέννησής τους, υπέργηρα έμβρυα ελπίδων και οραμάτων…
Οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν. Οι θεωρήσεις και οι ιδεολογίες που αποτυγχάνουν είναι εκείνες που βασίζονται τη μονιμότητα της ανθρώπινης φύσης και όχι στην ανάπτυξη και στην εξέλιξή της.
Αυτό το λάθος κάνουν οι μεταμοντέρνοι ιστορικοί του αριστερονεοταξικού διαλογισμού που εγωιστικά επιμένουν να ζητούν από εμάς να σκεφτόμαστε και να εκτιμούμε όπως σκέφτονται και εκτιμούνε αυτοί!
Στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού η συγγραφέας του πονήματος κυρία Ρεπούση εκθειάζει τον Μουσταφά Κεμάλ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, και τον αποκαλεί «ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων» και αναμορφωτή του Τουρκικού κράτους(!) αφήνοντας κατά μέρος τον απίστευτο αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα που υιοθέτησε ο «πατέρας των Τούρκων» προκειμένου να μετατρέψει με αίμα και θάνατο σε Τούρκους, Κούρδους, Άραβες, Έλληνες, Λαζούς, Τσέτες, Κιργάσιους, Αρμένιους, Ουζμπέκους, Εβραίους, Πομάκους, Τουρκμένους, Ασσύριους, Πέρσες, Ρομά, Αζέρους, Γεωργιανούς, Τσερκέζους, Κιζήλ-Μπασήδες, Γορούκους, Αφσάρους, Δερβίσες και τόσους άλλους που συνέθεταν το εντυπωσιακό μωσαϊκό των εθνοτήτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…
Δε μας λέει, βεβαίως, η κυρία Ρεπούση και οι κάθε είδους ψυχωσικοί υποστηριχτές της αν όλοι αυτοί οι λαοί «συνεργάστηκαν» με τον «απελευθερωτή» Κεμάλ για την αναμόρφωσή τους, και αν η «συνεργασία» αυτή ήταν εντελώς ελεύθερη και πήγαζε από την ελεύθερη θέλησή τους…
Που να βρει, όμως, το κουράγια να μας το πει…
Πως να διασπάσει το φράγμα των δύο και πλέον εκατομμύρια ψυχών, των δύο και πλέον εκατομμυρίων ερινύων…
Εκτός και αν η ψύχωση προχώρησε μέχρι του σημείου της πλήρους νοητικής απονεύρωσης… Οπότε…
Άφαντη και η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού στο πόνημα, το οποίο πεισματικά αρνείται να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων η κυρία υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Ούτε λέξη για τις μετατοπίσεις των πληθυσμών, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους βιασμούς και τις δολοφονίες που είχαν ως κύριο στόχο την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών του Πόντου, για να πετύχουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Άφαντη και η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού… Προφανώς γιατί κάποιοι αθεράπευτοι νεωτεριστές θεωρούν τα 2.000.000 Ποντίων που ζουν σήμερα στην Ελλάδα ως ένα είδος «ιστορικών απολιθωμάτων» ή «αποβλήτων» της θριαμβευτικής, αδυσώπητης και ισοπεδωτικής πορείας του κράτους-έθνους.
«Η γενοκτονία που συνεχίστηκε και έγινε γενοκτονία μνήμης» όπως λέει η δρ. της Φιλολογίας Σοφία Καστανίδου. «Η γενοκτονία που γεωπολιτικοί λόγοι και κρατικές σκοπιμότητες επέβαλαν ώστε τα τελευταία χρόνια αυτή να παραμείνει στη λήθη. Και για μας τους Έλληνες αποτελεί ντροπή, και υπάρχουν ευθύνες, γιατί χρειάστηκε να περάσουν 71 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της βάρβαρης γενοκτονίας και του ξεριζωμού των προγόνων μας από τον Πόντο, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία για να φτάσει επιτέλους η στιγμή που σύσσωμη η ελληνική Βουλή στη συνεδρίαση της 24ης Φεβρουαρίου 1994 ψήφισε νόμο βάσει του οποίου ορίζεται η 19η Μαΐου ως «Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».... Ενώ λοιπόν σε μας τους Ποντίους αφαιρέθηκε το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα να διατηρούμε και να κατέχουμε ειρηνικά το έδαφός μας, και σήμερα είμαστε διάσπαρτοι σε πολλές περιοχές του πλανήτη, Ελλάδα, Ευρώπη, Ρωσία, Αμερική, Αυστραλία χωρίς το δικαίωμα συλλογικής ζωής και επικοινωνίας»
Η λήθη, η παραποίηση και η αποσιώπηση δεν είναι η λύση των προβλημάτων μας με την Τουρκία, κυρία Ρεπούση, ούτε πάλι είναι η λύση των ουσιαστικών προβλημάτων που απασχολούν Έλληνες και Τούρκους ξεχωριστά.
Αντιθέτως, είναι η επιδείνωση των προβλημάτων αυτών.
Ο σωστός σκοπός θα είναι να γίνει προσπάθεια να χτιστούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις πάνω σε μια τέτοια βάση που η κάθε είδους πολιτική σκοπιμότητα να είναι αδύνατη. Και όλες οι αδόκιμες νεοταξικές αλχημείες που καταγράφονται στο πόνημά σας δε μπορεί παρά να εμποδίζουν την πραγματοποίηση του σκοπού αυτού.
Η απόκρυψη και η παραποίηση των ιστορικών γεγονότων εν ονόματι μιας αμφιβόλου αποτελεσματικότητας προσέγγισης μόνο ένα πλήθος αμαρτιών μπορεί να γεννήσουν…Δυστυχώς, δεν κατορθώσατε κυρία Ρεπούση, όπως λέει ο Πλάτωνας, να σταθείτε «πίσω από το καταφύγιο του τείχους», μακριά από τις κραυγαλέες απαιτήσεις της νεοταξικής λαίλαπας και της φθίνουσας αριστερονεοτερίστικης αντίληψης σας, προς δικό σας όφελος, και προς το «ασύγκριτο και αιώνιο όφελος του κόσμου όλου» όπως λέει κι ο Oscar Wilde.
Απ’ την άλλη μην ξεχνάτε ότι όποτε μια υπερδύναμη επιχειρήσει να υπαγορεύσει στον καλλιτέχνη τι πρέπει να κάνει, η τέχνη ή εξαφανίζεται εντελώς, ή γίνεται άκαμπτη και στεγνή, ή πέφτει και εκφυλίζεται σε μια χυδαία και χαμηλή μορφή δεξιοτεχνίας…
Δεν ξέρω, βέβαια, αν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί όταν η υπερδύναμη αυτή επιχειρεί να υπαγορεύσει και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γράφεται η ιστορία…
Είναι λάθος να νομίζετε ότι εσείς και μόνο εσείς επισημάνατε τις αδυναμίες των σχολικών βιβλίων μέσα από τα οποία τα παιδιά μας διδάσκονται την ιστορία μας. Πάνω από μισό αιώνα και πλέον αγωνιζόμαστε και μοχθούμε καθημερινά να τεθεί επιτέλους οριστικό τέλος στην ύπαρξη των λευκών σελίδων της νεοελληνικής ιστορίας…
Και πάνω από μισό αιώνα και πλέον αντιμετωπίζουμε δειλούς, συμβιβασμένους, ανιστόρητους και ιδιότυπους εθνικιστές σας κι εσάς και τους υποστηριχτές σας, που επιμένουν πεισματικά να εμφανίζουν το γένος των Ελλήνων, το έθνος κοσμοσύστημα, δηλαδή, που υπηρέτησε μια ανθρωποκεντρική πραγματικότητα, ως ένα ξεπερασμένο έθνος-κράτος δέσμιο της ανελευθερίας και της συντήρησης, λάφυρο της γηγενούς άρχουσας τάξης και της νέας τάξης πραγμάτων.