Ο Μενέλαος Γκίβαλος αποκαλύπτει την προσυμφωνημένη Εθνική ΠΡΟΔΟΣIA

Για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία του τόπου μια κυβέρνηση που συμπλήρωσε τα δύο χρόνια παραμονής της στην εξουσία όχι μόνο δεν έχει να παρουσιάσει κάποιο θετικό απολογισμό, αλλά ΕΓΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ «ΚΟΛΑΣΗ».
Του Μενέλαου Γκίβαλου
Μέσα σε δύο χρόνια οι δοκιμασίες, τα δεινά, η εθνική, κοινωνική και ατομική απαξία και ταπείνωση που υφιστάμεθα μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν να «γεράσαμε» κατά δύο δεκαετίες… Η ελπίδα, η προοπτική, σβήνουν, η χώρα μεταβάλλεται με γοργούς ρυθμούς σε προτεκτοράτο…
Το χειρότερο απ’ όλα: Τώρα που τα προσχήματα εξέλιπαν, τώρα που η κυβέρνηση καταρρέει, τώρα που τα «στόματα ανοίγουν» και νέα θεμελιωμένα στοιχεία έρχονται στο φως, τώρα που το παζλ του εθνικού εγκλήματος συμπληρώνεται, αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια: ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ.

Πριν ο Γ. Παπανδρέου αναλάβει πρωθυπουργός, πριν από τον «θρίαμβο» της 4ης Οκτωβρίου του 2009, είχαν ήδη τεθεί τα θεμέλια για να οδογηθεί η χώρα και η κοινωνία μας στο «σπιράλ του θανάτου»: Είχαν ήδη υπογραφεί τα «προσύμφωνα» για την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και είχαν κατατεθεί οι ανάλογες «εγγυητικές επιστολές», όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Στρος-Καν… Όσο για την εθνική στρατηγική, την εξωτερική μας πολιτική, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου είχε δεσμευτεί στις ΗΠΑ, πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009, ότι θα «παγώσει» τις σχέσεις με τη Ρωσία και ότι θα διακόψει τις εργασίες κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης… Αυτά τα στοιχεία δεν προέρχονται από κάποιες σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας, αλλά περιέχονται σε επίσημα έγγραφα που υπέγραψε ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ, μία εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών… («ΕΠΙΚΑΙΡΑ» 6/10/2011)
Οι «συμφωνίες» και οι «δεσμεύσεις» αυτές του Γ. Παπανδρέου δεν αποτελούν προϊόν μιας προεκλογικής διαπραγμάτευσης με την υπερδύναμη. Αντίθετα συνιστούν παγιωμένες πολιτικές αντιλήψεις του νυν πρωθυπουργού. Όπως αποδεικνύεται από έγγραφα της ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ, ήδη από το 2003, το «δίδυμο» Κ. Σημίτη – Γ. Παπανδρέου είχε αποδεχθεί την υπόδειξη των ΗΠΑ για την «ονομασία» των Σκοπίων, όπως αποκάλυψαν οι κ. Τζ. Μπους και Κόλιν Πάουελ… Τι «χρεία έχομεν μαρτύρων» άλλωστε; Λίγους μήνες μετά ο Γ. Παπανδρέου διορίστηκε διάδοχος του Κ. Σημίτη και η πρώτη του πολιτική πράξη ήταν η φανατική υποστήριξη του προδοτικού για την Κύπρο Σχεδίου Ανάν…
Ο ελληνικός λαός είναι μεγαλόψυχος, είναι γενναιόδωρος… Μπορεί -και γνωρίζει- να συγχωρεί τα λάθη, τις αδυναμίες, ακόμα και την ανικανότητα και την πολιτική ανεπάρκεια των ηγετών του… Ποτέ όμως δεν πρόκειται να συγχωρήσει ενέργειες που φέρουν τη σφραγίδα της εθνικής υποτέλειας, της εθνικής προδοσίας…
Τώρα λοιπόν οι κρίκοι της αλυσίδας που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και την κοινωνία σε απόγνωση ενώνονται και μας παρέχουν τη δυνατότητα να ερμηνεύσουμε λογικά μια σειρά ενεργειών τις οποίες θεωρούσαμε λανθασμένες ή άστοχες…
ΟΧΙ: Δεν είναι ούτε πολιτικά ανίκανος ούτε ανεπαρκής ο νυν πρωθυπουργός… Είχε ήδη αποφασίσει την ένταξή μας στο ΔΝΤ από το καλοκαίρι του 2009. Γι’ αυτό ανέθεσε στον υπάλληλο του ΔΝΤ να «φουσκώσει» τα ελλείμματα, ενώ ο ίδιος ανέλαβε να «φουσκώσει» το ύψος των spreads, δυσφημίζοντας διεθνώς τη χώρα και τον λαό του και αρνούμενος να δανειστεί με ευνοϊκούς όρους, όταν το ύψος των spreads ήταν ακόμα ανεκτό. Παράλληλα απέρριψε την προσφορά δανείου από τη Ρωσία, ύψους άνω των 20 δισ. ευρώ, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο.
Αντίθετα με όσα πιστεύουν πολλοί, ο Γ. Παπανδρέου ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ, ΠΕΤΥΧΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ.
Τώρα όμως που σταδιακά αποκαλύπτεται η αλήθεια, τώρα που ο ίδιος και οι επιτελείς του κατανάλωσαν και τα τελευταία αποθέματα του «πολιτικού κεφαλαίου» που διέθεταν και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, πρέπει να επιτευχθεί και ο τελικός στόχος: Το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, η επίσημη πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση της χώρας για δεκαετίες…
Αναζητούνται γι’ αυτό μέθοδοι «παράτασης ζωής» -παραμονής στην εξουσία- μιας καταρρέουσας κυβέρνησης, μιας αυταρχικής και εθελόδουλης εξουσίας, που κήρυξε τον πόλεμο κατά της ελληνικής κοινωνίας και τώρα εισπράττει την οργή της.
Προτείνουν λοιπόν κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες δημοψηφίσματα… Νομίζουν ότι μέσα από ψευτοδιλήμματα θα διασφαλίσουν την ανοχή του λαού για να συνεχίσουν το εγκληματικό τους έργο… Μα ένα δημοψήφισμα, όποια λογικά ερωτήματα κι αν περιέχει, θα μετατραπεί αυτόματα σε διαδικασία καθολικής αποδοκιμασίας με το σύνθημα: «Απορρίψτε το δημοψήφισμα για να φύγουν»… Αλλά όπως φαίνεται «μωραίνει Κύριος»…
Η διετία που πέρασε μπορεί να παρομοιαστεί, με τις προσήκουσες ιστορικές αναλογίες, με τη διετία 1941-1943, της γερμανικής κατοχής… Τότε η καθολική αντίσταση και η πίστη σε μια πατρίδα απελευθερωμένη, σε μια κοινωνία ελεύθερη και δημοκρατική, υπήρξαν ο πυρήνας που κράτησε ζωντανό το έθνος και ένωσε την κοινωνία, τον λαό μας…
Ανάλογη θα είναι και τώρα η στάση μας απέναντι στην οικονομική δικτατορία, στην πολιτική κατοχή που έχει επιβληθεί στη χώρα μας. Καθολική αντίσταση και λαϊκή ενότητα. Μια ιστορική στάση που δεν θα περιοριστεί μόνο σε μια χώρα, στην Ελλάδα, αλλά θα περιλάβει όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τους λαούς που σήμερα οδηγούνται στο «κολαστήριο» των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης «νέας τάξης». Η ιστορία δεν τελείωσε, όπως ισχυρίστηκε ο Φουκουγιάμα… Ίσως μάλιστα να μπορεί να ξαναρχίσει μέσα από τη συλλογική αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ 9/10/2011



Ο Μενέλαος Γκίβαλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Υπήρξε ιστορικό στέλεχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται με θέματα Πολιτικής Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης και Μεθοδολογίας των Επιστημών, τα οποία περιλαμβάνονται στα βιβλία του: "Επιστήμη, Γνώση και Μέθοδος" (Εκδόσεις Νήσος, 2003) και "Πολιτική Κοινωνικοποίηση και Εκπαιδευτικό Περιβάλλον" [Εκδόσεις Νήσος, 2005). Έχει ακόμη δημοσιεύσει μελέτες και έρευνες που αφορούν σε προβλήματα της παγκοσμιοποίησης στον σύγχρονο κόσμο, ζητήματα διαχείρισης της ετερότητας, καθώς και επιστημολογικές προσεγγίσεις στο πεδίο των ιστορικών και κοινωνικών επιστημών που συνδέονται με σύγχρονα μεθοδολογικά προβλήματα.