Τελικά, το Μνημόνιο δεν ήταν αρκετό. Το Μεσοπρόθεσμο δεν έφτασε. Η συμφωνία της 21ης Ιουλίου απεδείχθη κολοβή. Και το προσφάτως ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να σώσει τη χώρα.
Τι κι αν πανηγύριζε ο Γιώργος από το Καστελόριζο όταν πέταξε τη χώρα στα βαθιά νερά του ΔΝΤ και της τρόικας, τι κι αν εκβίαζε κοινωνία και βουλευτές για το Μεσοπρόθεσμο, τι και αν την 22α Ιουλίου αυτός και τα παπαγαλάκια του πανηγύριζαν από οθόνη σε οθόνη για τη μεγάλη επιτυχία, τι κι αν στο διάστημα που ακολούθησε μας έπνιξαν στα μέτρα… Η χώρα βρίσκεται και πάλι στο σημείο μηδέν.
Οι κερδοσκόποι δεν φοβήθηκαν το πιστόλι του, το αυτί των αγορών δεν ίδρωσε, τα σπρεντ όχι μόνο δεν έπεσαν, αλλά πετάνε από ρεκόρ σε ρεκόρ, η Ελλάδα δεν βγήκε για δανεισμό το 2011, όπως μας έλεγαν, και καθώς δείχνουν τα πράγματα δεν πρόκειται να βγει ούτε το 2021, και η χρεοκοπία, την οποία υποτίθεται ότι πασχίζουν να αποφύγουν, είναι πιο σίγουρη από ποτέ.
Το Δημόσιο μίκρυνε, οι μισθοί και οι συντάξεις εξανεμίστηκαν, ο ιδιωτικός τομέας παραπαίει, οι τράπεζες, που με τόσο κόπο και χρήμα στήριξαν, κλονίζονται, τα δισεκατομμύρια που πλήρωσε ο ελληνικός λαός πήγαν υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Το χρέος μεγάλωσε, το έλλειμμα αυξήθηκε, η ύφεση βάθυνε, η ανεργία απογειώθηκε.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Στις αρχές του 2010 μας έλεγαν πως δεν θα προσφύγουν στο ΔΝΤ γιατί αυτό θα είναι καταστροφή για τη χώρα. Λίγο αργότερα απεδείχθη πως ήταν σε διαπραγματεύσεις με το Ταμείο από το 2009. Παραμονές της υπογραφής του Μνημονίου υποστήριζαν πως το οποιοδήποτε κούρεμα θα είναι ταφόπλακα για τη χώρα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πανηγύριζαν γιατί κατάφεραν να «κουρέψουν» το χρέος κατά 21%. Τώρα που κάθονται στην καρέκλα του κουρείου και οι εταίροι μάς κουρεύουν με την ψιλή, πάλι πανηγυρίζουν.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Τον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου, που κάθε φορά που έπαιρνε μέτρα έλεγε πως θα είναι τα τελευταία, για να διαψευσθεί την αμέσως επομένη; Τον αμετροεπή Πάγκαλο, που έλεγε πως το Μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο, ή τον αδίστακτο Βενιζέλο, που έλεγε πως ευτυχώς έχουμε τεθεί υπό διεθνή κηδεμονία; Οι κωλοτούμπες τους αμέτρητες, οι παλινωδίες τους χωρίς τέλος.
Ο θυμόσοφος λαός με μία μόνο λέξη, με έναν μόνο χαρακτηρισμό, περιγράφει θαυμάσια, χρόνια τώρα, αυτούς και τις πρακτικές τους: παπατζήδες. Σαν παπατζήδες μιας άλλης εποχής περιφέρονται αναζητώντας πρόσκαιρα θύματα, νομίζοντας ότι μπορούν ακόμα να κοροϊδεύουν. Κι από κοντά οι αβανταδόροι.
Όπως ο ΣΕΒ, για παράδειγμα. Βγήκαν προχθές, με τρόμο, οι βιομήχανοι και προειδοποίησαν πως αλλαγές στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για μεγαλύτερο «κούρεμα» θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις, καθώς οι περιουσίες τους θα αποψιλωθούν. Δυο χρόνια τώρα όμως αβαντάριζαν την αποψίλωση των μισθών, των εισφορών και των περιουσιών των εργαζομένων.
Βγαίνουν τραπεζίτες και αρχιτραπεζίτες και κρούουν, τώρα που η κρίση έφτασε στα γκισέ, τον κώδωνα του κινδύνου, λες και δεν ήταν αυτοί που τόσα χρόνια απομυζούσαν τον ελληνικό λαό και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ανησυχούν τώρα οι αβανταδόροι των παπατζήδων, αλλά ήταν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην εφαρμογή της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας, που ξεκίνησαν τις απολύσεις πριν καλά καλά η κρίση φτάσει στα σύνορά μας.
Και ο πρωθυπουργός της χώρας, ο πρώτος παπατζής.
Παραμονές τού έτσι κι αλλιώς κρίσιμου ταξιδιού του στις Βρυξέλλες, πριν καν συναντηθεί με τους αρχηγούς των κομμάτων και τους άλλους θεσμικούς παράγοντες του τόπου, δέχεται στο Μαξίμου τον Ψυχάρη και τον Μπόμπολα.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, που ταξίδεψε για τη σύνοδο κορυφής χωρίς κανένα χαρτί διαπραγμάτευσης, που παραβρίσκεται στα ευρωσυμβούλια ανίκανος και άβουλος για οποιαδήποτε παρέμβαση και περιμένει και παραμένει μόνο και μόνο για να συνυπογράψει τις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην του, φαίνεται να έχει ως ύψιστο μέλημα ποιες πρωτοβουλίες θα πάρει στο εσωτερικό και με ποιους μηχανισμούς θα κατευνάσει τις αντιδράσεις βουλευτών και κοινωνίας!
Σαν παπατζήδες μιας άλλης εποχής.
Ο λαός όμως, όπως έδειξαν και οι πάνδημες κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, δεν μασάει πια. Κι αν μπροστά στο φόβο του παλλαϊκού ξεσηκωμού κάποιοι, όπως ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου και ο Ραγκούσης ή ακόμη και η Κατσέλη, νομίζουν ότι μπορούν την ύστατη ώρα να σώσουν την παρτίδα αφού απέτυχαν να σώσουν την πατρίδα, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο λαός δεν αντέχει πια ούτε άλλους παπατζήδες ούτε άλλους αβανταδόρους. Γιώργο, χάσατε.
Τι κι αν πανηγύριζε ο Γιώργος από το Καστελόριζο όταν πέταξε τη χώρα στα βαθιά νερά του ΔΝΤ και της τρόικας, τι κι αν εκβίαζε κοινωνία και βουλευτές για το Μεσοπρόθεσμο, τι και αν την 22α Ιουλίου αυτός και τα παπαγαλάκια του πανηγύριζαν από οθόνη σε οθόνη για τη μεγάλη επιτυχία, τι κι αν στο διάστημα που ακολούθησε μας έπνιξαν στα μέτρα… Η χώρα βρίσκεται και πάλι στο σημείο μηδέν.
Οι κερδοσκόποι δεν φοβήθηκαν το πιστόλι του, το αυτί των αγορών δεν ίδρωσε, τα σπρεντ όχι μόνο δεν έπεσαν, αλλά πετάνε από ρεκόρ σε ρεκόρ, η Ελλάδα δεν βγήκε για δανεισμό το 2011, όπως μας έλεγαν, και καθώς δείχνουν τα πράγματα δεν πρόκειται να βγει ούτε το 2021, και η χρεοκοπία, την οποία υποτίθεται ότι πασχίζουν να αποφύγουν, είναι πιο σίγουρη από ποτέ.
Το Δημόσιο μίκρυνε, οι μισθοί και οι συντάξεις εξανεμίστηκαν, ο ιδιωτικός τομέας παραπαίει, οι τράπεζες, που με τόσο κόπο και χρήμα στήριξαν, κλονίζονται, τα δισεκατομμύρια που πλήρωσε ο ελληνικός λαός πήγαν υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Το χρέος μεγάλωσε, το έλλειμμα αυξήθηκε, η ύφεση βάθυνε, η ανεργία απογειώθηκε.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Στις αρχές του 2010 μας έλεγαν πως δεν θα προσφύγουν στο ΔΝΤ γιατί αυτό θα είναι καταστροφή για τη χώρα. Λίγο αργότερα απεδείχθη πως ήταν σε διαπραγματεύσεις με το Ταμείο από το 2009. Παραμονές της υπογραφής του Μνημονίου υποστήριζαν πως το οποιοδήποτε κούρεμα θα είναι ταφόπλακα για τη χώρα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πανηγύριζαν γιατί κατάφεραν να «κουρέψουν» το χρέος κατά 21%. Τώρα που κάθονται στην καρέκλα του κουρείου και οι εταίροι μάς κουρεύουν με την ψιλή, πάλι πανηγυρίζουν.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Τον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου, που κάθε φορά που έπαιρνε μέτρα έλεγε πως θα είναι τα τελευταία, για να διαψευσθεί την αμέσως επομένη; Τον αμετροεπή Πάγκαλο, που έλεγε πως το Μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο, ή τον αδίστακτο Βενιζέλο, που έλεγε πως ευτυχώς έχουμε τεθεί υπό διεθνή κηδεμονία; Οι κωλοτούμπες τους αμέτρητες, οι παλινωδίες τους χωρίς τέλος.
Ο θυμόσοφος λαός με μία μόνο λέξη, με έναν μόνο χαρακτηρισμό, περιγράφει θαυμάσια, χρόνια τώρα, αυτούς και τις πρακτικές τους: παπατζήδες. Σαν παπατζήδες μιας άλλης εποχής περιφέρονται αναζητώντας πρόσκαιρα θύματα, νομίζοντας ότι μπορούν ακόμα να κοροϊδεύουν. Κι από κοντά οι αβανταδόροι.
Όπως ο ΣΕΒ, για παράδειγμα. Βγήκαν προχθές, με τρόμο, οι βιομήχανοι και προειδοποίησαν πως αλλαγές στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για μεγαλύτερο «κούρεμα» θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις, καθώς οι περιουσίες τους θα αποψιλωθούν. Δυο χρόνια τώρα όμως αβαντάριζαν την αποψίλωση των μισθών, των εισφορών και των περιουσιών των εργαζομένων.
Βγαίνουν τραπεζίτες και αρχιτραπεζίτες και κρούουν, τώρα που η κρίση έφτασε στα γκισέ, τον κώδωνα του κινδύνου, λες και δεν ήταν αυτοί που τόσα χρόνια απομυζούσαν τον ελληνικό λαό και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ανησυχούν τώρα οι αβανταδόροι των παπατζήδων, αλλά ήταν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην εφαρμογή της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας, που ξεκίνησαν τις απολύσεις πριν καλά καλά η κρίση φτάσει στα σύνορά μας.
Και ο πρωθυπουργός της χώρας, ο πρώτος παπατζής.
Παραμονές τού έτσι κι αλλιώς κρίσιμου ταξιδιού του στις Βρυξέλλες, πριν καν συναντηθεί με τους αρχηγούς των κομμάτων και τους άλλους θεσμικούς παράγοντες του τόπου, δέχεται στο Μαξίμου τον Ψυχάρη και τον Μπόμπολα.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, που ταξίδεψε για τη σύνοδο κορυφής χωρίς κανένα χαρτί διαπραγμάτευσης, που παραβρίσκεται στα ευρωσυμβούλια ανίκανος και άβουλος για οποιαδήποτε παρέμβαση και περιμένει και παραμένει μόνο και μόνο για να συνυπογράψει τις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην του, φαίνεται να έχει ως ύψιστο μέλημα ποιες πρωτοβουλίες θα πάρει στο εσωτερικό και με ποιους μηχανισμούς θα κατευνάσει τις αντιδράσεις βουλευτών και κοινωνίας!
Σαν παπατζήδες μιας άλλης εποχής.
Ο λαός όμως, όπως έδειξαν και οι πάνδημες κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, δεν μασάει πια. Κι αν μπροστά στο φόβο του παλλαϊκού ξεσηκωμού κάποιοι, όπως ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου και ο Ραγκούσης ή ακόμη και η Κατσέλη, νομίζουν ότι μπορούν την ύστατη ώρα να σώσουν την παρτίδα αφού απέτυχαν να σώσουν την πατρίδα, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο λαός δεν αντέχει πια ούτε άλλους παπατζήδες ούτε άλλους αβανταδόρους. Γιώργο, χάσατε.
Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου για την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου