Εκατοντάδες φίλοι ζητούν να έχουν την άποψή μου για τον Αντώνη Σαμαρά, τον τρόπο με τον οποίο κινείται και για τη συμμετοχή του κόμματός του στη κυβέρνηση Παπαδήμου.
Θα προσπαθήσω με όσο γίνεται λιγότερα λόγια και όσο γίνεται πιο απλά, να πω τι είναι αυτό που βλέπω και τι αυτό που εκτιμώ.
Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού διέβη επιτυχώς τον κομματικό Ρουβίκωνα, υιοθέτησε έναν συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, περισσότερο φιλολαϊκό και λιγότερο αντιμνημονιακό και κέρδισε έτσι την επιδοκιμασία της μεγαλύτερης μερίδας του Ελληνικού λαού.
Αν είχε υιοθετήσει τις απόψεις των «εγκεφάλων» του κόμματός του, σήμερα θα ήταν στην ίδια θέση που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ και ο ΓΑΠ, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι δεν μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να έχει την ίδια τύχη, ίσως και χειρότερη, μια και σεβαστός αριθμός στελεχών του κόμματός του κλείνει πονηρά το μάτι στη «συναίνεση» και στη «συγκυβέρνηση» των δυο μεγάλων κομμάτων.
Στη συνέχεια ο στόχος του άλλαξε. Τον πίεσαν, τον οδήγησαν σε αδιέξοδα, τον εκβίασαν; Δε θα σχολιάσω αν καλώς ή κακώς έπραξε συμμετέχοντας στην «αντισυνταγματική» κυβέρνηση ρου δοτού Τροϊκανού Τραπεζίτη. Η νεκροψία θα το δείξει…
Η προσωπική μου άποψή μου, πάντως, είναι ξεκάθαρη: Κακώς έπραξε.
Μη με ρωτήσετε τι θα μπορούσε να κάνει, γιατί θα ανοίξουμε έτσι άλλο κεφάλαιο.
Κατά συνέπεια, εκ των πραγμάτων βρέθηκε εκτός βηματισμού και μοιραία παραπατάει. Διορθωτικές κινήσεις δύσκολο να γίνουν όταν στην ουσία συγκυβερνάς μ’ αυτούς που στο πρόσφατο παρελθόν έχεις «καταγγείλει» στον Ελληνικό λαό.
Το γεγονός και μόνο ότι «συνέργησε» για την είσοδο της άκρας δεξιάς στην διακυβέρνηση της χώρας, αναμφίβολα θα αποτελέσει γι αυτόν και για το κόμμα του «στίγμα» που ίσως τον συνοδεύσει και για τα επόμενα χρόνια.
Έτσι εμφανίζεται και έτσι μάλλον είναι, σα να μην ξέρει τι είναι αυτό που πραγματικά είναι και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει…
Οδυνηρή συνέπεια όλης αυτής της πολιτικά αμφιλεγόμενης πολιτικής ήταν να αντικατασταθούν στη συνείδηση του λαού οι έννοιες του «πατριώτη» και του «παλικαριού» με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό του «κωλοτούμπα» που μάταια προσπαθεί να κρατήσει δυο καρπούζια με το ένα χέρι και να επιμένει να διακηρύσσει ότι θέλει να κάνει ομελέτα… ΧΩΡΙΣ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΑΥΓΑ!
Θα προσπαθήσω με όσο γίνεται λιγότερα λόγια και όσο γίνεται πιο απλά, να πω τι είναι αυτό που βλέπω και τι αυτό που εκτιμώ.
Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού διέβη επιτυχώς τον κομματικό Ρουβίκωνα, υιοθέτησε έναν συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, περισσότερο φιλολαϊκό και λιγότερο αντιμνημονιακό και κέρδισε έτσι την επιδοκιμασία της μεγαλύτερης μερίδας του Ελληνικού λαού.
Αν είχε υιοθετήσει τις απόψεις των «εγκεφάλων» του κόμματός του, σήμερα θα ήταν στην ίδια θέση που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ και ο ΓΑΠ, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι δεν μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να έχει την ίδια τύχη, ίσως και χειρότερη, μια και σεβαστός αριθμός στελεχών του κόμματός του κλείνει πονηρά το μάτι στη «συναίνεση» και στη «συγκυβέρνηση» των δυο μεγάλων κομμάτων.
Στη συνέχεια ο στόχος του άλλαξε. Τον πίεσαν, τον οδήγησαν σε αδιέξοδα, τον εκβίασαν; Δε θα σχολιάσω αν καλώς ή κακώς έπραξε συμμετέχοντας στην «αντισυνταγματική» κυβέρνηση ρου δοτού Τροϊκανού Τραπεζίτη. Η νεκροψία θα το δείξει…
Η προσωπική μου άποψή μου, πάντως, είναι ξεκάθαρη: Κακώς έπραξε.
Μη με ρωτήσετε τι θα μπορούσε να κάνει, γιατί θα ανοίξουμε έτσι άλλο κεφάλαιο.
Κατά συνέπεια, εκ των πραγμάτων βρέθηκε εκτός βηματισμού και μοιραία παραπατάει. Διορθωτικές κινήσεις δύσκολο να γίνουν όταν στην ουσία συγκυβερνάς μ’ αυτούς που στο πρόσφατο παρελθόν έχεις «καταγγείλει» στον Ελληνικό λαό.
Το γεγονός και μόνο ότι «συνέργησε» για την είσοδο της άκρας δεξιάς στην διακυβέρνηση της χώρας, αναμφίβολα θα αποτελέσει γι αυτόν και για το κόμμα του «στίγμα» που ίσως τον συνοδεύσει και για τα επόμενα χρόνια.
Έτσι εμφανίζεται και έτσι μάλλον είναι, σα να μην ξέρει τι είναι αυτό που πραγματικά είναι και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει…
Οδυνηρή συνέπεια όλης αυτής της πολιτικά αμφιλεγόμενης πολιτικής ήταν να αντικατασταθούν στη συνείδηση του λαού οι έννοιες του «πατριώτη» και του «παλικαριού» με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό του «κωλοτούμπα» που μάταια προσπαθεί να κρατήσει δυο καρπούζια με το ένα χέρι και να επιμένει να διακηρύσσει ότι θέλει να κάνει ομελέτα… ΧΩΡΙΣ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΑΥΓΑ!
Αγαπητέ Χάρυ, μου επιτρέπεις να σε προσφωνώ έτσι, άλλωστε ανάμεσά μας είσαι ο αγαπητός Χάρυ Κλυνν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν πολλά σημάδια στην συμπεριφορά ενός ανθρώπου, κυρίως δημοσίου προσώπου, που σου δείχνουν συνειδητά ή και υποσυνείδητα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του.
Πολλές φορές δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις, αλλά σου δείχνουν καθαρά πως δεν είναι δυνατό να είναι αληθινός ή να σου λέει την αλήθεια.
Και εσύ, λόγω ιδιότητας, είσαι σε θέση να γνωρίζεις πολύ καλά πως ο άνθρωπος που δεν λέει αλήθεια προδίδεται από την γλώσσα του σώματος, ακόμη και με τον τρόπο που εκφέρει το λόγο.
Αντίστοιχα συμβαίνει και με αυτόν που δεν υποκρίνεται.
Ο ηγέτης που μιλάει κομπιάζοντας, σα να μιλούσε ένα παιδί του δημοτικού, είναι σίγουρο πως δεν πιστεύει ότι λέει.
Θα μου πείς και ΓΑΠ, ήταν χειρότερος, αλλά μην ξεχνάμε πως Γιωργάκη τον ανεβάζαμε, Γιωργάκη των κατεβάζαμε και αυτό δείχνει πολλά.
Ανεξαρτήτως της γλώσσας του σώματος και επίσης ανεξαρτήτως της εθνικής συμφιλίωσης - πατέρες, αλλά και κάποιοι βουλευτές της ΝΔ, ήταν οι συντελεστές των διώξεων κατά των αγωνιστών του ΚΚΕ - θεωρώ πως οποιαδήποτε προσέγγιση σε αυτό το κόμα, ειναι εξίσου επικίνδυνη με αυτήν του λάος του καρατζαφέρη ή και οιαδήποτε φασιστικού κόμματος.
Δεν είμαι, φυσικά, υπέρ του Πασοκ, όχι μόνον κύριου υπέυθυνου για την σκλάβωση της χώρας, αλλά και επειδή, σε εποχές άσχημα δεξιές, του δόθηκε όλη η δύναμη να αλλάξει πολλά άσχημα στη χώρα ετούτη, αλλά συνειδητά εξέθρεψε ότι είχε βρεί από πρίν και το παγίωσε με το χειρότερο τρόπο.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
Σε χαιρετώ, Οδυσσέας.