ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

Αναρωτιέμαι για την ανάγκη της αλήθειας, της δημοσιογραφικής αλήθειας που αυτοαναγορεύεται σε λόγο επαρκή, σε ανάγκη επεξηγηματικής επικοινωνίας, σε αιτία αναφοράς, σε σημεία και τέρατα, σε συμβαίνοντα, εκτιμώμενα, προγραμματιζόμενα, σχεδιαζόμενα και εν ψυχρώ εκτελούμενα…

Αναρωτιέμαι για την σκοπιμότητα των κατευθυνόμενων, για την απαστράπτουσα ιδιομορφία του κατ’ έννοια μεταμοντέρνου αντικειμενικού πατριωτισμού, για την ιδιάζουσα θρασυδειλία των αυτοσχέδιων μάγων της δημοσιογραφίας, των ατόμων και των ομάδων που επέζησαν ελέω εκδοτών και αφεντικών και επιβλήθηκαν εν είδη πυροδοτούμενου διαφημιστικού προϊόντος…

Αναρωτιέμαι για τους ευνοούμενους των θολών δεκαετιών, για τους ιδεολογικούς επαίτες της μεταπολίτευσης που διέρχονται τη δύση των σαθρών ιδεολογημάτων τους ακάματοι, υπερήφανοι, αυτάρκεις και αυτοϊκανοποιούμενοι…

Αναρωτιέμαι για εκείνους που «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ» συνέπλευσαν με τις ομιχλώδεις αντιλήψεις μιας παρωχημένης αυτοτραυματικής αριστεράς και αιχμαλωτίστηκαν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους μιας νεοσοσιαλοικολογικής μεταμοντέρνας αντίληψης που θεωρεί τον εαυτό της κέντρο του περιβάλλοντος…

Αναρωτιέμαι και για το κύκνειο άσμα των εφημερίδων που επιβιώνουν λάθρα πλασάροντας ανερμάτιστα μικρολογιστικά ιδεολογικά μοντέλα και παρακμασμένα ορθολογιστικά θεωρήματα φιλελευθερίζοντα χαρακτήρα που ενθουσιάζουν διαπλεκόμενους, υπηρετούντες, ενταγμένους, αμοιβόμενους και αριστεροδεξιοφασίζοντα «εθνικοπροοδευτικά» μορφώματα.

Αναρωτιέμαι για τις χωρίς πριν, και χωρίς μετά «κοινωνικές εξεγέρσεις», για τους «κουκουλοφόρους» και τους πυρομανείς  τρομοκράτες, για τους ποικιλόχρωμους «σπόνσορες των Δεκεμβριανών», για τους «αριστεριστές» της πολιτικής μιζέριας και των μικρομάγαζων, για τα παγιδευμένα παιδιά με τα σκουλαρίκια και τα κορίτσια με τις καστανές ανταύγειες…

Τέλος αναρωτιέμαι για το χαμένο όνειρο, για τον «αντάρτη της πόλης» που πυροβολεί στον καθρέφτη του μέλλοντος το τρομαγμένο του είδωλο, γεμίζοντας θρύψαλα αδικαίωτης επανάστασης έναν κόσμο που βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά σε μια χαώδη κοινωνική νιρβάνα…

Χάρρυ Κλυνν