ΣΥΡΙΖΑ, το τέρας του Λόχνες

Δεν υπήρξε προηγούμενο στην μεταπολεμική Ελλάδα να βάλλεται τόσο λυσσαλέα ένα κόμμα από το σύνολο του υπάρχοντος συστήματος ισχύος.

Επί δύο μήνες παρακολουθούμε μια ανελέητη επίθεση όλων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο λαός άρχισε να εμπιστεύεται μαζικά το κόμμα αυτό. Καθόλου τυχαία αυτή η επίθεση αν αναλογιστούμε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και κόμμα με μειωμένη εκλογική επιρροή, ήταν μόνιμος στόχος της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Όπλα των επιτιθέμενων είναι οι ψευδολογίες, η χάλκευση ντοκουμέντων, η παραποίηση θέσεων, η διαστρέβλωση γεγονότων, η υποκρισία, το θράσος, η κατατρομοκράτηση και ο εκβιασμός του λαού. Έφτασαν οι ανεκδιήγητοι στο σημείο να φορτώνουν στο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την έλλειψη αντικαρκινικών φαρμάκων.

Ο Τσίπρας και οι σύντροφοι του έχουν μετατραπεί σε σάκο του μποξ όπου εκτονώνονται απωθημένα και συμπλέγματα ενοχής ή εκτελούνται συμβόλαια πίστης στα μεγάλα ορατά και αόρατα αφεντικά. Είναι οι δαίμονες που έρχονται να αρπάξουν το ψωμί από το τραπέζι, να εγκαθιδρύσουν το βασίλειο της αναρχίας, να μας γυρίσουν στην εποχή των σπηλαίων.

Είναι τέτοιο το μένος τους κατά του ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατούν να καμουφλάρουν την ανανδρία να γρονθοκοπούν όλοι ταυτόχρονα στην παλαίστρα τον αντίπαλο τους, παραβαίνοντας και τους στοιχειώδεις κανόνες του ευ αγωνίζεσθαι. Είναι τόσο τυφλωμένοι ή και πανικόβλητοι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι με τη στάση τους αυτή εξυψώνουν τον αντίπαλο τους και ξεσκεπάζουν το δικό τους αποκρουστικό πρόσωπο. Είναι τέτοια η αντισυζιρική υστερία τους που αδιαφορούν αν αυτογελοιοποιούνται , τροφοδοτώντας με υλικό τους γελοιογράφους και επιθεωρησιογράφους.

Ο αριστεροί πολίτες, που συνήθως έχουν ανεπτυγμένη αίσθηση ιστορικότητας, δεν αιφνιδιάστηκαν από την ολομέτωπη αυτή επίθεση. Γνωρίζουν ότι η ριζοσπαστική αριστερά είναι διαχρονικά ο κυριότερος και πιο επικίνδυνος αντίπαλος για τον καζινοκαπιταλισμό της καταστροφής και το εγχώριο καθεστώς διαπλοκής. Αναμενόμενο λοιπόν να βυσσοδομούν και να βρυχώνται κατά της αριστεράς οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες της τραπεζοκρατίας και εμπνευστές των μνημονίων μαζί με τα εγχώρια στηρίγματα τους ΜΜΕ, ΣΕΒ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Προξενεί όμως θλίψη η ανιστόριτη στάση ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ που ξεπερνώντας κάθε όριο θεμιτού πολιτικού ανταγωνισμού, επί της ουσίας αναπαράγουν τα επιχειρήματα των μνημονιακών δυνάμεων, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στο σάπιο και καταρρέον σύστημα του τέως δικομματισμού. Η αντιαισθητική εικόνα των συνοφρυωμένων στελεχών των κομμάτων αυτών που επιτίθενται με αγριότητα, ειρωνεία, μικροψυχία και κακεντρέχεια στο ΣΥΡΙΖΑ υποδηλώνει ότι είτε κάποιοι έχουν διαλέξει αντιαριστερό στρατόπεδο είτε κάποιοι άλλοι, κρυμμένοι στο παραβάν του δόγματος δεν έχουν στοιχειώδη συναίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών. Υποτίμησαν οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών τη νοημοσύνη του κόσμου της Αριστεράς αλλά και του λαού και τώρα προσπαθούν με άναρθρες κραυγές να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους τους που διαρρέουν στην μοναδική υπεύθυνη και σοβαρή δύναμη που μπορεί να εκφράσει τις προσδοκίες και ελπίδες του λαού.

Μοιάζει άνιση η μάχη υπό τις συνθήκες αυτές;
Μπορεί ο Δαβίδ να κατατροπώσει το Γολιάθ;
Μπορεί ένα κόμμα με άφθαρτα στελέχη να αντιπαλέψει τους Ευρωπαίους ράμπο του νεοφιλελευθερισμού με τις κάννες στραμμένες κατά πάνω μας;
Μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο των ιδεών και της προπαγάνδας έχοντας εχθρικό ή ουδέτερο όλο σχεδόν τον τύπο Αθηναϊκό και επαρχιακό;
Μπορεί να αντιμετωπίσει τους ταλιμπάν όλων των καναλιών που απροσχημάτιστα πασχίζουν να το εξοντώσουν; Μπορεί να αντικρούσει την ύπουλη σπερμολογία φόβου, ακροδεξιάς κοπής που διοχετεύεται στα σώματα ασφαλείς, στρατό, εκκλησία κλπ.;
Μπορεί να διασκεδάσει την κινδυνολογία και τις έμμεσες απειλές που εκτοξεύουν κρατικοδίαιτοι, τραπεζοδίαιτοι ή διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες στο προσωπικό τους;
Μπορεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ να αντέξει στο αδιάκοπο κατηγορητήριο όλων των κομμάτων;

Η απάντηση είναι απερίφραστα καταφατική.
Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στη βούληση και την απόφαση του λαού να ξεφύγει από το εφιαλτικό παρόν, στέλνοντας οριστικά στα αζήτητα της ιστορίας τους υπαίτιους της καταστροφής.
Γιατί η ακατανίκητη ελπίδα θα κατατροπώσει το φόβο.
Γιατί έφτασε η ώρα να γίνει η ανάγκη ιστορία. Γιατί στις 17 Ιουνίου οι Έλληνες έκλεισαν ραντεβού με την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία.
Γιατί η Αριστερά, μια μεγάλη περιουσία σκέψης και ανθρωπιάς, μια δύναμη ψυχής, αγάπης και ονείρου πρέπει να ξαναγίνει η λεωφόρος του μέλλοντος.
[Αναδημοσίευση από tvxs.gr]