Ἐπειδή ἡ μνήμη των
περισσοτέρων πολιτικῶν-ἀλητῶν
εἶναι αντιστρόφως ανάλογη μέ την ἀσυδοσία τους , καλό εἶναι νά θυμηθοῦμε τί ἔλεγε ὁ
<< ἀριστερός>> Ρουπακιώτης
πρίν 7 χρόνια
γιά την πολιτική ἐπιστράτευση των ἐργαζομένων…Το κείμενο εἶναι παρμένο ἐξ΄ὁλόκλήρου ἀπό φιλικό ιστολόγιο
. Ιδού
λοιπόν….
"Ι. Ἡ
πολιτική ἐπιστράτευση κηρύχθηκε μέ την ἐπίκληση των ἄρθρων 22 καί 112 του Συντάγματος καί του
ἄρθρου 2 Ν.Δ. 171/1974. Το
διάταγμα αὐτό δέν ἔχει καταργηθεῖ μέχρι σήμερα, ἀλλά δέν ἐφαρμόζεται σέ περιπτώσεις
ὅπως ἡ ἀπεργία των ναυτεργατῶν καί αὐτό γιατί ἐκδόθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας
ὑπό την ἰσχύν του Συντάγματος 1952 μέ βάση τη Συντακτική Πράξη 1.8.1974, μέ
σκοπό νά ἀντιμετωπιστοῦν καταστάσεις μέγιστης ἀνάγκης της ἐποχῆς ἐκείνης, μεταξύ των ὁποίων δέν
περιλαμβάνεται ἡ ἀπεργία.
Εἶναι χαρακτηριστικό μάλιστα ὅτι, ἐνῶ ψηφίστηκαν μεταγενέστεροι
νόμοι μέ σκοπό την ἀντιμετώπιση σοβαρῶν καταστάσεων ἀνάγκης (π.χ. ἄρθρο 2 Ν. 2641/1998), ὄχι
μόνο δέν ὑπῆρξε ἀναφορά στήν ἀντιμετώπιση ἀπεργιῶν μέ πολιτική ἐπιστράτευση, ἀλλά, ἀντίθετα, μέ το ἄρθρο 16 Ν. 2936/2001 ἀντικαταστάθηκε
το ἄρθρο 2 ἧπαρ. 5 Ν.Δ. 17/74 καί
ὁρίστηκε ὅτι ὡς "κατάσταση
ἔκτακτης ἀνάγκης εἶναι κάθε αἰφνίδια κατάσταση, πού προκαλεῖται ἀπό \φυσικά\ ἤ ἄλλα \γεγονότα τεχνολογικά\ ἤ \πολεμικά\ καί ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα
τη δημιουργία ἤ την ἀπειλή δημιουργίας ἐκτεταμένων ἀπωλειῶν - ζημιῶν καί καταστροφῶν
σέ ἔμψυχο ἤ ἄψυχο δυναμικό της χώρας ἤ την παρακώλυση καί διατάραξη της οἰκονομικῆς
καί κοινωνικῆς ζωῆς της χώρας".
Καί μόνη ἡ ἀνάγνωση του ἄρθρου αὐτοῦ πείθει ὅτι δέν
προβλέπεται ἡ ἀπεργία ὡς αἰτία διατάραξης της οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς, ὅπως ἐπικαλεῖται ἡ
κυβέρνηση, ὥστε
νά δικαιολογεῖ τη λήψη της ἀπόφασης αὐτῆς.
ΙΙ. Ἐκτός
ἀπό τους λόγους αὐτούς μετά την ἔκδοση του παραπάνω Ν.Δ. 17/1974 ἀκολούθησε
ἡ ψήφιση του Συντάγματος 1975, μέ
το ἄρθρο 23 του
ὁποίου ἀναγνωρίστηκε γιά πρώτη φορά μέ συνταγματικό κανόνα το δικαίωμα της ἀπεργίας, καί μέ το ἄρθρο 22 ἧπαρ. 3 \"Ἀπαγορεύεται
ὁποιαδήποτε μορφή ἀναγκαστικῆς ἐργασίας\. Εἰδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά μέ την
ἐπίταξη προσωπικῶν ὑπηρεσιῶν σέ περίπτωση πολέμου ἤ ἐπιστράτευσης ἤ γιά την ἀντιμετώπιση
ἀναγκῶν της ἄμυνας της χώρας ἤ ἐπείγουσας κοινωνικῆς ἀνάγκης ἀπό θεομηνία ἤ ἀνάγκης
πού μπορεῖ νά θέσει σέ κίνδυνο τη δημόσια ὑγεία, καθώς καί τα σχετικά μέ την προσφορά
προσωπικῆς ἐργασίας στούς ὀργανισμούς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης γιά την ἱκανοποίηση
τοπικῶν ἀναγκῶν".
Ἔτσι μετά την ψήφιση του Συντάγματος 1975 το Ν.Δ. 17/74, στό
μέτρο πού, ἀναποτελεσματικά, ἐπικαλεῖται αὐτό ἡ πρωθυπουργική
ἀπόφαση, ἦταν
ἀνίσχυρο μέ βάση καί τα ἄρθρα 22 ἀλλά καί 112 του Συντάγματος καί τα
ὁποία μάλιστα πρός εἰρωνεία ἐπικαλεῖται ἡ ἀπόφαση αὐτή. Σέ κάθε περίπτωση εἶναι
προφανές ὅτι δέν συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις ἐπιβολῆς ἀναγκαστικῆς ἐργασίας, μέ την ἐπιλογή της πολιτικῆς
ἐπιστράτευσης, πολύ
περισσότερο δέν εἶναι ἐπιτρεπτή αὐτή ὡς μέτρο διευθέτησης κοινωνικῶν ἀνταγωνισμῶν, ὅπως το χρησιμοποίησε
ἡ κυβέρνηση στήν περίπτωση των ναυτεργατῶν.
Σ' αὐτά προστίθεται ὅτι καί πρίν ἀπό τη ρύθμιση αὐτή
του Συντάγματος ἡ ἐπιβολή ἀναγκαστικῆς ἐργασίας ἀπαγορευόταν μέ την 105/1950 Διεθνῆ Σύμβαση
Ἐργασίας, ἡ
ὁποία εἶχε ἐνταχθεί στό ἐθνικό μας δίκαιο μέ τον Ν. 2329/53 καί
ἐν συνεχεία μέ το Ν.Δ.
53/1974, μετά την ψήφιση δέ του Συντάγματος 1975 καί μέ βάση το ἄρθρο 28 ἧπαρ. 1 αὐτοῦ, οἱ διεθνεῖς συμβάσεις
ἀπό την ἐπικύρωση τους μέ νόμο ὑπερισχύουν ἀπό κάθε ἀντίθετη διάταξη νόμου.
Κατά συνέπεια καί ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ὑπῆρχε διάταξη νόμου
που προέβλεπε τη δυνατότητα ἐπιβολῆς ἀναγκαστικῆς ἐργασίας, ἀπό την ἰσχύ του Συντάγματος
1975 γιά
την πρόσθετη αὐτή αἰτία εἶναι ἀνίσχυρη καί ἔτσι ἀπαγορεύεται αὐτή μέ ὁποιαδήποτε
μορφή.
ΙΙΙ. Ὡστόσο, στήν περίπτωση της ΠΝΟ ὑπάρχει καί
τρίτος λόγος πού θέτει ἐκτός θεσμικῆς ἀποδοχῆς την πρωθυπουργική ἀπόφαση γιά πολιτική
ἐπιστράτευση των ναυτεργατῶν καί αὐτός ἀναφέρεται στό σημαντικό γεγονός ὅτι μέ τη
σπάνια γιά τα δικαστικά χρονικά 1701/2006 ἀπόφαση Μονομελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιᾶ
κρίθηκε νόμιμη ἡ ἀπεργία της ΠΝΟ, ἡ ὁποία μάλιστα, κατά δυσμενῆ ἐξαίρεση, πραγματοποιεῖται, ὄχι στό πλαίσιο του Ν. 1264/82, ἀλλά
του ἀλήστου μνήμης Ν.
330/76.
Ἔτσι μέ την ἀπόφαση γιά πολιτική ἐπιστράτευση των ναυτεργατῶν
δημιουργήθηκε οὐσιαστικό πρόβλημα τήρησης δημοκρατικῆς νομιμότητας, ὅταν ἡ κυβέρνηση ἀπέδειξε
ὅτι, ἀφενός
δέν σέβεται τίς ἀποφάσεις των δικαστηρίων ὡς μόνων κατά το Σύνταγμα ἁρμοδίων νά
κρίνουν τη νομιμότητα της συμπεριφοράς των πολιτῶν ἤ των ἁρμόδιων ὀργάνων, παραβιάζοντας ἡ ἴδια τον
νόμο, πού
ὑποχρεώνει ὅλους νά σέβονται τίς δικαστικές ἀποφάσεις καί ἐπιπλέον ἐπέλεξε, χωρίς κἄν νά ἐξαντλήσει
τα ὅρια του διαλόγου, το
ἔσχατο μέσο της πολιτικῆς ἐπιστράτευσης, ἀπαξιώνοντας θεσμούς καί κανόνες, γιά τους ὁποίους αἰωρεῖται
τελικά το ἐρώτημα: Ὑπάρχουν
γιά νά γίνονται σεβαστοί καί
νά τηροῦνται ἤ νά εὐτελίζονται καί νά παραβιάζονται;
Πηγή
