Δέκα ολόκληρα χρόνια, τα καλύτερα ίσως της νιότης μου τα έζησα στη Β. Αμερική.
Τα πιο πολλά στο Μόντρεαλ, στο Σικάγο και
στη Ν. Υόρκη. Εκεί γνώρισα τη γυναίκα μου, εκεί γεννήθηκαν τα δύο από τα τρία
παιδιά μου…
Θεώρησα χρυσή ευκαιρία την ιδέα του Γ. Βαλσάμη και του Βαγγέλη Γιαννόπουλου να επισκεφτώ τις πόλεις που αγάπησα και με αγάπησαν, εκεί όπου διαμόρφωσα τον καλλιτεχνικό μου χαρακτήρα...
Να δω τις εκατοντάδες των φίλων μου…
Και ήταν όλοι εκεί με την ίδια ανοιχτή καρδιά, με το ίδιο πλατύ χαμόγελο…
Ούτε το χιόνι που έπεφτε στη ΝΥ, ούτε οι -17 βαθμοί Κελσίου τους εμπόδισε να πλημυρίσουν τις αίθουσες…
Και οι δύο βραδιές ήταν ανεπανάληπτες … Όπως και τότε!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς φίλοι καλοί…
Κι αν κάποια στιγμή με είδατε να δακρύζω, ήταν που δεν βρίσκονταν μαζί μας κάποιο φίλοι που έφυγαν για πάντα…
Και ήταν όλοι εκεί με την ίδια ανοιχτή καρδιά, με το ίδιο πλατύ χαμόγελο…
Ούτε το χιόνι που έπεφτε στη ΝΥ, ούτε οι -17 βαθμοί Κελσίου τους εμπόδισε να πλημυρίσουν τις αίθουσες…
Και οι δύο βραδιές ήταν ανεπανάληπτες … Όπως και τότε!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς φίλοι καλοί…
Κι αν κάποια στιγμή με είδατε να δακρύζω, ήταν που δεν βρίσκονταν μαζί μας κάποιο φίλοι που έφυγαν για πάντα…
Και μετά η επιστροφή και η ελπίδα να ξανασμίξουμε… και κανένας να μη λείπει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου