Η Ελλάδα του μνημονίου και η ΥΒΡΙΣ

«Βία είναι ο γέρος μου που πάει στον γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι ότι τελείωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις. Αν πεθάνει, θα στον φέρω».
«Ευχαρίστως, αλλά πού να τον βάλουμε; Α, έχω όμως μια κούτα από τηλεόραση (ασπρόμαυρη). Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει, θα χωράει».

Αυτός ο διάλογος έχει κάνει το γύρω του διαδικτύου. Δεν χρειάζεται να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματα που του προκαλεί. Είναι αυτονόητη και η ντροπή και η θλίψη.

Από την άλλη όμως πέφτουμε στο ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι βρίσκονται σε μια προνομιούχα θέση σε σχέση με τους μη προνομιούχους. Λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι γιατί αγνοούν παντελώς τι συμβαίνει όταν δεν έχεις τις αβάντες και την άνεση να γ@μας το κόσμο αλλά ο κόσμος γ@μαει εσένα...

Ο κύριος που σκέφτηκε να κάνει αυτό το ηλίθιο αστείο, πιθανότατα αγνοεί πως καταφέρνουν να θάψουν τους νεκρούς τους, χιλιάδες αδέκαροι Έλληνες αυτή τη στιγμή, οι οποίοι κοντά στο χαμό του αγαπημένου τους προσώπου, βρίσκονται στην τραγική θέση να μην έχουν λεφτά για μια κηδεία ή κάνουν μια πρόχειρη όπου θάβουν τον αγαπημένο τους κάτω από λίγα μέτρα χώμα και κοιτάνε θλιμμένοι τα μαγαζάκια με τους σταυρούς και τις ταφόπλακες χωρίς να έχουν περιθώριο να φτιάξουν ένα μνήμα και να νοιώθουν πως στάθηκαν αντάξιοι στο να τιμήσουν τον άνθρωπό τους στο ύστατο ταξίδι....

Το "αστειάκι" είναι από τα πολλά, χαστούκι στη μούρη όλων αυτών των ανθρώπων που εξ΄αιτίας ανθρώπων σαν κι αυτόν που το ξεστόμισε, βιώνουν μια πρωτοφανή αγριότητα στη ζωή τους, με τη ψυχή τους να ξεσκίζετε ξανά και ξανά κάθε μέρα σε μια διαρκή απόγνωση.

Η Ελλάδα πλέον είναι η εικόνα της "ασέβειας" Της απόλυτης ασέβειας. Απέναντι στους ζωντανούς και τους πεθαμένους. Είναι ένα κράτος που ανήκει στη πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή ένωση, μόνο σε ότι αφορά ένα κ@λονόμισμα. Η ύπαρξή της ολόκληρη εξαρτάται από ένα κ@λονόμισμα που κάτω από τη σκιά του έχουν θαφτεί σε κούτες από τηλεόραση (ασπρόμαυρη) παγωμένοι, εκατομμύρια πολίτες, του οποίους αυτοί οι κύριοι ούτε γνωρίζουν ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν πως ζουν και πως πεθαίνουν φυσικά, αρκεί να σωθεί το ευρώ..

Ο δικός μου πατέρας δεν έχει ακόμα ταφόπλακα. Αν κι ο ίδιος όσο ζούσε μου είχε πει να μη με νοιάξει το θέμα καθόλου. Να τον πετάξω στη θάλασσα και να μη βγάλω ούτε στάλα δάκρυ, γιατί έζησε και πέθανε έντιμα, κι αυτό ήταν όλα όσα επιθύμησε. Όμως το να τιμήσεις τους νεκρούς δεν είναι λεπτομέρεια, είναι ένα από το σπουδαιότερα καθήκοντα μιας παράδοσης που κρατάει όσους αιώνες αυτός εδώ ο τόπος ανασαίνει. Ο θάνατος στη πατρίδα μας είναι δεμένος με μια τεράστια παράδοση, από ήθη, έθιμα, διαδικασίες, που ύμνησαν, τραγούδησαν, γλέντησαν και θρήνησαν το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης με τρόπους που δεν θα έφτανε μια ζωή για να τους περιγράψει κανείς.

Ακόμα κι ο σειριακοί δολοφόνοι έχουν να επιδείξουν μεγαλύτερο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή από τους εκάστοτε συνειδησιακά νεκρούς ναρκίσσους της εξουσίας.

Χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή , δεν μπορούν να γεννήσουν παιδιά, δεν μπορούν να θρέψουν αυτά που ήδη έχουν, δεν μπορούν να γιατρέψουν τους αρρώστους τους, δεν μπορούν να τιμήσουν τους νεκρούς τους.

Ίσως σε κάποια άλλη εποχή το αστειάκι να έκανε κάποιους να γελάσουν, όμως αυτή η στιγμή ήταν πολύ ατυχής... Γιατί δεν ήταν απλά αποκρουστικό , ήταν ΥΒΡΙΣ. Και αργά ή γρήγορα μετά την ΥΒΡΙ έρχεται η ΝΕΜΕΣΙΣ.

Η γη έχει ονομαστεί "ο σιωπηλός πλανήτης" Γιατί μοιάζει να μην έχει καμιά επικοινωνία με το υπόλοιπο σύμπαν και το υπόλοιπο σύμπαν μένει σιωπηλό απέναντί της. Πάνω στο σιωπηλό πλανήτη αυτή τη στιγμή βρίσκεται και σιωπηλή χώρα. Η Ελλάδα. Τα βάσανα του ελληνικού λαού κυκλοφορούν και μαθαίνονται λες κι είναι παράνομο να λεχθούν. Δεν γίνονται κινητοποιήσεις για το δράμα του ελληνικού λαού, δεν επιτρέπεται να αναφέρονται οι υπόλοιπες χώρες σ΄αυτό, δεν γινόμαστε ντοκιμαντέρ όπως οι χώρες του τρίτου κόσμου ή της λατινικής αμερικής. Δεν επιτρέπεται καν τοπικά στα δικά μας ΜΜΕ η αναφορά στα όσα διαδραματίζονται. Η μόνη εντολή είναι να μαθαίνουν όλοι για εμάς πως είμαστε κλέφτες, λαμόγια, αστοιχείωτοι, άξιοι της μοίρας μας, και πως δίκαια ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας.

Η Ελλάδα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της πολιτισμένης δύσης για να μαθαίνουν τα παιδιά τους να είναι φρόνιμα και να μην καταντήσουν σαν τους Ελληνες. Δεν αξίζουμε ούτε μια συναυλία αλληλεγγύης, ούτε μια μεγάλη κινητοποίση των απανταχού ευαίσθητων ακτιβιστών. Δεν γινόμαστε καν θέμα σε ειδησεογραφικά ξένα πάνελ όπου θα αναλυθεί το αίσχος που επιτελείται. Γνωρίζουμε τους κατάπτυστους αργεντινούς ηγέτες που ντρόπιασαν τη πατρίδα τους αλλά εδώ ισχύει ο κατάπτυστος λαός που πρέπει να φάει ατέλειωτες φάπες για τιμωρία για το πόσο κακός είναι.

Η συμπαράστασή μας είναι μεμονομένες προσπάθειες ανθρώπων που προσπαθούν να φωνάξουν, εντός και εκτός. Είναι κάποιοι διανοούμενοι, οικονομολόγοι, επιστήμονες ή και απλοί άνθρωποι που διαισθάνονται και μέσα στις δικές τους διαμαρτυρίες κρεμάνε κι ένα πανώ για την Ελλάδα. Είναι κάποιες λίγες φωνές μέσα στα Κοινοβούλια άλλων κρατών ή σε διεθνείς Οργανισμούς. Ακριβώς όπως γίνεται σε κάθε φρέσκια τυραννία που ακόμα συμφέρει να μην φανεί το αποκρουστικό πρόσωπό της μέχρι να γίνουν μπίζνες.

Και συμφέρει απίστευτα ο διαχωρισμός μεταξύ αρχαίων προγόνων και νεώτερων πως δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, και μια και οι αρχαίοι λείπουν το χωράφι είναι για πούλημα χωρίς να δοθει λογαριασμός στους νέους κατοίκους που όπως μας λένε σιγά σιγά ούτε μας ανήκει κι ούτε το αξίζουμε.

Ολα ειπωμένα και φτιαγμένα όπως ακριβώς πρέπει. Θα έρθει κάποια εποχή όταν θα έχουμε γίνει επισήμως τριτοκοσμικοί, που θα αρχίσουν τα κλάματα και τα συγνώμη. Θα εμφανιστούν χιλιάδες που θα μιλάνε για τα μαύρα χρόνια και θα φτιάχνουν ντοκιμαντέρ με το ελληνικό δράμα. Που οι πολιτικοί θα αφυπνιστούν και απαιτήσουν ίσως και την τιμωρία των ενόχων. Εν τω μεταξύ οι μπίζνες θα έχουν κλείσει.

Πηγή: Η Ελλάδα του μνημονίου και η ΥΒΡΙΣ - RAMNOUSIA