Κάτι έχει αλλάξει. Το νιώθεις στον αέρα, το αντιλαμβάνεσαι στην κίνηση των ανθρώπων στο δρόμο, στις συναλλαγές στα μαγαζιά, το νιώθεις στις συνομιλίες με ανθρώπους προερχόμενους από ποικίλες τάξεις και επαγγέλματα. Στο τυπικό «πώς πάνε τα πράγματα» η συνέχεια της συζήτησης δεν είναι μια πρόβλεψη, αλλά καταρχάς η πανθομολογούμενη διαπίστωση πως...
«έτσι δεν πάει άλλο». Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι ξέρει πώς είναι το αλλιώς, εντούτοις όλοι συμφωνούν ότι έτσι δεν πάει, δεν οδηγεί πουθενά. Και πολλοί τείνουν να αποδεχθούν ότι οποιαδήποτε άλλη πορεία είναι προτιμότερη έναντι της ακολουθούμενης.
Το πιο ουσιαστικό στοιχείο όμως, σε αυτή τη διάχυτη αίσθηση αλλαγής κλίματος, είναι ότι πολλοί Ελληνες περνούν βαθμηδόν από το στάδιο της ατομικής διάσωσης με κάθε τρόπο, στο στάδιο της επίγνωσης ότι κάτι πρέπει να γίνει από κοινού, συλλογικά· κι αυτό το κάτι να είναι ριζικό, άμεσο και δραστικό, προκειμένου να ανακοπεί η καταστροφή. Πολλοί, ακόμη και όσοι δεν έχουν πληγωθεί βαριά από την κρίση, αναγνωρίζουν την ανάγκη μιας ριζικά άλλης προσέγγισης των προβλημάτων και των προκλήσεων· η τριετής εμπειρία υποδεικνύει ότι οι συμβατικοί τρόποι όχι μόνο δεν επιλύουν αλλά καταστρέφουν όλο και βαθύτερα.
Η επίγνωση φτάνει ακόμη πιο μακριά: όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι πολλές από τις επώδυνες αλλαγές που έχουν συμβεί στην καθημερινή ζωή και τη δημόσια σφαίρα, δεν είναι αναστρέψιμες ― τουλάχιστον όχι άμεσα και όχι εύκολα. Αναγνωρίζεται άρα ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η σταθεροποίηση της παρούσας κατάστασης, να σταματήσει τουλάχιστον η καταστροφή. Αναγνωρίζεται επίσης ότι η ανάκτηση πόρων και επιπέδου διαβίωσης θα είναι αργή, κοπιώδης και πρό πάντων ότι θα απαιτήσει άλλη οργάνωση του οικονομικού και κοινωνικού βίου.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτές τις παραδοχές και την αναδυόμενη νέα επίγνωση τις εντοπίζουμε περισσότερο στα πιο μορφωμένα μέλη της μεσαίας τάξης· ίσως επειδή αυτή η τάξη πλήττεται περισσότερο από κάθε άλλη, όχι μόνο κατά την υλική συνθήκη, αλλά και ψυχολογικά-διανοητικά: σε ελάχιστο χρόνο και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, της αμφισβητείται ακόμη και το δικαίωμα να υπάρχει. Στην Ελλάδα η μεσαία τάξη αναπτύχθηκε κοπιαστικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, και η αποσάθρωσή της συντελείται σε διάστημα τριών ετών. Ου μην αλλά: από τη μεσαία τάξη του τελευταίου μισού αιώνα προέρχονται οι πιο μορφωμένες νέες γενιές του 20ού αιώνα και τα δυνάμει στελέχη της ελίτ του 21ου αιώνα. Η βίαιη ανακοπή αυτού του κοινωνικού ρεύματος ισοδυναμεί με εθνικό αυτοκρωτηριασμό, με αυτοκτονία.
Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται να αναδύεται εντονότερα η τάση για πολιτική ανατροπή, για υπέρβαση, για πανεθνική συστράτευση. Ο εντός συνόρων ελληνισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, επιβίωσης υλικής αλλά και επιβίωσης συλλογικής, με όρους συντεταγμένου κοινωνικού και πολιτικού βίου. Οι διοικούσες ελίτ έχουν αποτύχει πολλαπλώς και κατ΄εξακολούθησιν, πρακτικά, πνευματικά και ηθικά· στην παρούσα δε φάση γεννούν κινδύνους για την κοινωνική συνοχή και για την ειρηνική συνύπαρξη πληγωμένων ετερόκλητων ομάδων του πληθυσμού. Απαιτούνται άλλες ηγετικές ελίτ, με άλλες νοοτροπίες, άλλο πολιτικό ήθος, άλλες προσεγγίσεις της ιστορικής συγκυρίας. Η Ελλάδα έχει μεταβεί σε άλλη ιστορική πίστα, σε ένα ολισθηρό πρανές γεμάτο κινδύνους. Αυτό έχουν καταλάβει οι περισσότεροι Ελληνες, και γι’ αυτό είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν μιαν αλλαγή.
Πηγή: vlemma
ήλθε εψές στον ύπνο μου η δόλια η ψυχή μου και μόλις την εθώρησα σίγεψε η πνοή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήέστεκε μπρός μου δυνατή μα βλοσσυρή συνάμμα δίχως κορμί, δίχως λαλιά κλαίγοντας με το Δράμα.
ευθύς ζωγράφιζε θαρρώ δίχως μπογιές και λάδι του κόσμου μου τα δρώμενα...φώτισε το σκοτάδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήπήρε μορφή αλλιώτικη η βρωμοκαμαρή μου λές κι ήταν πίνακας θεού πρός τέρψην όρασής μου.
τι χρώματα!τι πινελιές!τι βάθος!τι ζωντάνια!ενίωθανε τα στήθη μου να φτάνουν στα ουράνια!
Ζωγράφα μου τα πέλαγα,ζωγράφα μου τα δάση μα πρώτιστα ζωγράφα μου τον ήλιο που'χω χάσει.
ήτανε πάντοτε παρών στους πόνους στη χαρά μου που είναι τωρα ο ήλιος μου που είν' τα ονειρά μου;
Ζωγράφα μου τον ήλιο μου ζωγράφα την πνοή μου βάλε φτερά στο άτι μου να φύγει απ' το κορμί μου.
καθώς την παρακάλαγα το αίμα μου παγώνει γιατί σα μάντης ξακουστός είδα τι μου σκαρώνει.
τότες αυτή σταμάτησε εικόνες να υφαίνει γύρισε προς το μέρος μου κοιτώντας σα χαμένη....μα σαν μου πρωτομίλησε σχίστηκε η καρδιά μου,κοπήκανε τα γόνατα χάθηκε η μιλιά μου
Ποιός είσαι εσύ που μου ζητάς ήλιους να ζωγραφίσω:κάποτε σου ζωγράφιζα μα τώρα θα σε αφήσω.
Ποιός είσαι εσύ πυ μου ζητάς συστράτευση στ' αλώνι, θυμίσου πως με μίκρυνες το χάος με πλακώνει.
Ποιός είσαι εσύ αν όχι αυτός που μούφαγε τα νειάτα; ξέρεις βρε τίναι μια ψυχή να γίνει δυό κομμάτια:
ξέρεις βρέ τίναι η ψυχή να στέκει γερασμένη ανήμπορη να υψωθεί να στέκει σα χαμένη ;
Δεν είναι ύλη η ψυχή δεν είναι λεμονάδα την πίνουμε μας χώνεψε και πάμε για βαρκάδα.
ΦΩΣ μωρέ θελει η ψυχή ΘΑΡΡΟΣ μαζί και ΝΕΙΑΤΑ να πλέουνε στα πέλαγα του κόσμου τα μαντάτα.
και άν δεν κατάλαβες ευθύς στο ξαναλέω πάλι σιγά-σιγά με γέρασες ΕΛΛΗΝΑ στην κραιπάλη.
Ήσουνα άδικος με εμέ άδικος και με σένα ΑΧ ελληνα και νά'ξερες τι σούχω μαζεμένα που τη ζωή σου πούλησες στης δύσης την πραμάτεια ΝΑΙ! ΝΑΙ! ο ELVIS ζεί κοιτώντας με στα μάτια....
να ζει κανείς η να μη ζει ιδού η απορία ! μα η καρδιά σου ΈΛΛΗΝΑ ήτανε σαν την τροία;
μικρούλης είσαι έλληνα μικρούλης ανθρωπάκος το Δούρειο Ίππο σού'φτιαξαν και έπεσες μονάχος.
Πούναι η δόξα οι τιμές πούναι τα μεγαλεία σκέψου για λίγο ΈΛΛΗΝΑ ποιός είσαι μα το ΔΙΑ.!!!
το νιώθω πως σε κούρασα και λέω να φύγω τώρα μα θα προσεύχομαι για εσέ σα μάγος με τα δώρα.
και επειδή δε το μπορώ μα μείνω κακιωμένη ΔΕΞΟΥ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΕΜΕΝΗ.
γιατί άκουμε ΕΛΛΗΜΑ φτωχέ, μικρέ μου έρωτά μου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΠΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ ΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑ ΝΑ ΤΑ ΣΒΗΣΕΙΣ ΘΕΡΙΕΨΕ ΠΑΛΙ ΈΛΛΗΝΑ ΝΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙΣ........
Ετσι αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό χάρρυ , και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σου και μαζί με αυτούς που σε διαβάζουν
ΦΙΛΙΚΑ ΜΑΝΟΣ