Πριν από την έκρηξη

 
Γράφει ο Τάσος Μελετόπουλος

Διανύουμε την πιο έκρυθμη εποχή μετά την ανατροπή της Ελληνικής Δημοκρατίας από τη χούντα των συνταγματαρχών.  Οι ηγέτες που οδηγούν τη χώρα είτε προς την αναγέννησή της, είτε προς την καταστροφή, είναι οι εξής τρεις: Ο κ. Αντώνης Σαμαράς – που όλοι θυμόμαστε ότι έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά «εξορίστηκε» από τον πολιτικό βίο για πάνω από μια δεκαετία, για να εκλεγεί μετά αρχηγός της Ν.Δ. από τα μέλη του κόμματος, αφήνοντας πίσω την κα Ντόρα Μπακογιάννη.  Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος που, ασυγκράτητος και ιδρωμένος, μεσάνυχτα και κάτι, κατηφόρισε προς το Ζάππειο τη νύχτα της μεγάλης ήττας του ΠΑΣΟΚ διεκδικώντας την αρχηγία από τον ηττημένο κ. Γιώργο Παπανδρέου, (και μετέπειτα ως υπουργός Οικονομικών κράτησε στο γραφείο του, για ενάμιση χρόνο, το περίφημο στικάκι της λίστας Λαγκάρντ). Και, τέλος, ο «Αριστερός» κ. Φώτης Κουβέλης, που εμφανίζεται ως προστάτης των λαϊκών στρωμάτων, ενώ ταυτόχρονα βάζει πλάτη στα πιο σκληρά φορολογικά μέτρα και εργασιακά νομοσχέδια, που γνώρισε ποτέ η πατρίδα. Κι ενώ έχουμε εμπιστευθεί στους τρεις αρχηγούς τη μοίρα μας και αναμένουμε το φως στο τούνελ, όπως ο διψασμένος ένα ποτήρι νερό, την ίδια στιγμή η ανεργία σκαρφαλώνει στο 30%, οι φόροι πέφτουν χαλάζι, η τρομοκρατία κερδίζει έδαφος στους νέους, η Χρυσή Αυγή καθιερώνεται σαν τρίτο κόμμα στην προτίμηση του πληθυσμού, δύο νέοι σπουδαστές χάνουν τη ζωή τους από αναθυμιάσεις διοξειδίου του άνθρακος από αναμμένο μαγκάλι σε κλειστό χώρο, επειδή δεν είχαν λεφτά να βάλουν πετρέλαιο, εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας παγώνουν στα διαμερίσματά τους, φορολογούμενοι χάνουν τα σπίτια τους και ο κ. Γ. Παπανδρέου χειροκροτείται με ενθουσιασμό, ενώ προσέρχεται στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Στην παρουσίαση του βιβλίου του κυρίου Μητσοτάκη παρευρέθηκε σύσσωμη η οικονομική ελίτ της χώρας, που τον καταχειροκρότησε όταν ανέφερε ότι επιβάλλεται να γίνουν απολύσεις στον δημόσιο τομέα, σημείο που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο - αν μη τι άλλο να απολυθούν, άμεσα, επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι και λουφαδόροι. Οι ίδιοι πολιτικοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν ακόμη τον τόπο και οι επιχειρηματίες - φίλοι και συνεργάτες τους - που πρωταγωνιστούσαν και ακόμη διαχειρίζονται τις μεγάλες επενδύσεις, ακολουθούν κατά γράμμα κάθε διαρθρωτική αλλαγή που επιβάλλει η τρόικα - εκτός των απολύσεων, για προφανείς λόγους - να μην εξαναγκαστεί η τρικομματική κυβέρνηση να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Με κάθε τρόπο επιδιώκουν να πείσουν την ανάστατη κοινωνία πως το αλισβερίσι μεταξύ τους έληξε κι ότι κοινό τους συμφέρον πια είναι η σωτηρία της χώρας κι όχι το αλόγιστο κέρδος εις βάρος του Δημοσίου. 

Κι ενώ στη χώρα μας όλοι όσοι διαδραμάτισαν κεντρικούς ρόλους στην πολιτικοοικονομική ζωή του τόπου - πολιτικοί, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές - παραμένουν στις θέσεις τους ασκώντας εξουσία, στην Πορτογαλία τα συνδικάτα αντιδρούν κατεβάζοντας 1.500.000 κόσμο στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερη μεταχείριση από την τρόικα, όπως και στην Ιρλανδία και την Ισπανία. Τέτοιου μεγέθους διαδηλώσεις, που να συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, δεν γίνονται πια στην Αθήνα, επειδή εργατοπατέρες και οργανωμένα συνδικάτα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Άπραγος ο κόσμος, δίχως να διοχετεύει τον θυμό του σε πορείες, αποθηκεύει θυμό, υπομένοντας τις απειλές για φυλάκιση, ακόμη και για μικρά χρέη, που εκτοξεύει η κυβέρνηση, ώσπου να γίνει το απρόβλεπτο, που θα πυροδοτήσει την έκρηξη. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά για αυτοσυγκράτηση και ψύχραιμους σχεδιασμούς.