ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟ LSE...

Ρεπορτάζ : Γιάννης Μακρυγιάννης
(από το protothema.gr )

Ο τερματισμός των πολιτικών της λιτότητας και η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης με τους δανειστές, από μια νέα κυβέρνηση, αποτελούν τη βάση για την εναλλακτική πρόταση και την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, σύμφωνα...
με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.
Μιλώντας το βράδυ της Πέμπτης στο περίφημο LSE, σε ένα απαιτητικό βρετανικό κοινό, ο κ. Τσίπρας τόνισε ότι «οι πολιτικές της λιτότητας, οι οποίες επιβλήθηκαν στην Ευρώπη, δε μοιάζει να προσφέρουν μια βιώσιμη έξοδο από την κρίση. Δε μοιάζει να αποτελούν καν προϋποθέσεις για μια τέτοια έξοδο. Αντιθέτως, εξαρτώνται από την κρίση, κάνοντας τη δυνατότητα μιας μελλοντικής εξόδου από αυτήν ακόμα πιο δύσκολη».
Επανέφερε δε την πρότασή του για ένα γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους και μία αναπτυξιακή πολιτική, στα πρότυπα της Συμφωνία για το Χρέος του Λονδίνου, το 1953.
Ο κ. Τσίπρας αμφισβήτησε ευθέως την πιθανότητα εξόδου της χώρας από το ευρώ, αποδίδοντας την απειλή της Grexit στην επιδίωξη των ηγετών της Ευρώπης για την εκλογική στροφή στην Ελλάδα υπέρ των κομμάτων της λιτότητας.
Ο κ. Τσίπρας επέμεινε ιδιαίτερα στη «δημοκρατική έξοδο» από την κρίση, αφού η κρίση χειροτέρεψε τα πράγματα όσον αφορά στις δημοκρατικές διαδικασίες, όπως είπε.
Ανέφερε δε ως παραδείγματα το ό,τι οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται και επιβάλλονται από τη Γερμανία και τη Γαλλία επιβάλλονται χωρίς καν την πρόφαση της διευρυμένης προσπάθειας, σε διάφορες χώρες επιβάλλονται τεχνοκράτες, όπως ο Μάριο Μόντι στην Ιταλία και ο Λουκάς Παπαδήμος στην Ελλάδα, ενώ ζητήθηκε από τους  πολιτικούς ηγέτες του Νότου  να υπογράψουν  τις πολιτικές λιτότητας, ακόμη και πριν τη διεξαγωγή των εκλογών.
«Σε κάθε περίπτωση» είπε ο κ. Τσίπρας, «οι ηγέτες της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς  πιθανά να κάνουν σύντομα μια στροφή 180 μοιρών μετά τις εκλογές. Στην Ελλάδα, τα τρία κόμματα που συγκροτούν την τωρινή κυβέρνηση προχώρησαν στις τελευταίες εκλογές με εξαγγελία την επαναδιαπραγμάτευση των προγραμμάτων προσαρμογής, καταλήγοντας όμως στην συνέχεια σε μια πορεία λίγο πολύ πανομοιότυπη με την προηγούμενη».
Ο κ. Τσίπρας αμφισβήτησε την ουσία των επιλογών της σημερινής ευρωπαίκής ηγεσίας, ειδικά σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα, τονίζοντας: «Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι μία απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μπορούσε να διασφαλίσει το ότι η χρηματοδότηση θα κινούνταν  προς την κατεύθυνση όπου θα υπήρχε πραγματική ανάγκη. Αυτό είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει συμβεί.  Το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπήρξε ανέκαθεν έτοιμο να πυροδοτήσει με φούσκες τις αγορές συναλλάγματος, τις χρηματαγορές, τις αγορές ακινήτων και βεβαίως όλα αυτά τα καινούργια χρηματοοικονομικά εργαλεία τα οποία εμφανίστηκαν μόλις η οικονομική κρίση εξαπλώθηκε. Τα θύματα της χρηματιστηριοποίησης της οικονομίας και της κοινωνίας αποτελούν οι φτωχοί οι άστεγοι, οι φτωχοί εργαζόμενοι, οι επισφαλώς απασχολούμενοι και κυρίως αυξανόμενα τμήματα της μεσαίας τάξης. Το τελευταίο αποτελεί ένα νέο, αλλά δυνητικά εκρηκτικό φαινόμενο».
Ειδικά για τις επιπτώσεις της κρίσης στη μεσαία τάξη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έφερε ως παράδειγμα ακόμη και τους απόφοιτους του LSE, που φυσικά δεν είναι κυρίως γόνοι των αδύναμων κοινωνικών τάξεων, αλλά πρωτίστως της μεσαίας τάξης.
Είπε χαρακτηριστικά:  «Μέσω της εκπαίδευσης, οι εκσυγχρονιστές, από τον Τόνι Μπλερ έως τον Κώστα Σημίτη, υπόσχονταν ότι η μεσαία τάξη  θα μπορούσε να επιβιώσει από τις διαταραχές που  προκαλούσε η παγκοσμιοποίηση. Όμως, φοιτητές  προερχόμενοι  από τη μεσαία τάξη όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από το Κάιρο, τη Βαρκελώνη ή τη Λισαβόνα, έχοντας αποκτήσει τους μεταπτυχιακούς τους τίτλους σπουδών από το LSE, στους  τομείς των χρηματιστηριακών  είτε  στη  διοίκηση επιχειρήσεων, φαίνεται ότι επέστρεφαν στις πατρίδες τους πριν από την κρίση για να δουλέψουν στις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις ή καταλήγοντας άνεργοι. Το φαινόμενο ακόμα των "Αγανακτισμένων πολύ", ήταν ένα φαινόμενο που άγγιξε κατά κύριο λόγο τη μεσαία τάξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συνέβαλε και δέχτηκε επιρροές από αυτό το κίνημα. Και έχουμε πλήρη γνώση, όπως και ο Peter Wilby, που για καιρό  επιχειρηματολογούσε στις σελίδες του New Statement και της Guardian, ότι οι ανισότητες αποτελούν επίσης ζήτημα για τη μεσαία τάξη».