Κάτι παραπάνω από επικίνδυνοι...

Διαχρονικό γνώρισμα της Ελλάδας είναι ότι σε αυτή τη χώρα είσαι ότι δηλώσεις. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα το οποίο βασίζεται κυρίως στην εξευτελιστικά κοντή μνήμη όσων αποκαλούμε “κοινή γνώμη”. Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης, Τάκη Μπαλτάκο, ο οποίος...

επιλέγει να δηλώσει “αντικομμουνιστής”. Και μάλιστα, αισθάνεται τόσο υπερήφανος γι’ αυτό, όπου είναι διατεθειμένος να πάρει την “ιδιότητά” του μέχρι τον τάφο του.

Στην Ευρώπη όπου ο ναζισμός βγαίνει στους δρόμους παρέα με υπουργούς Εξωτερικών και Αμερικανούς γερουσιαστές για να πολεμήσει υπέρ των δικαιωμάτων του άριου πολίτη, ο “αντικομμουνισμός” είναι ένα παράσημο το οποίο φέρουν τιμητικά οι πλέον επικίνδυνες ανθρώπινες καρικατούρες – όπως ο πιο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά.

Οι περιπτώσεις αυτές αφορούν συγκεκριμένα δίποδα τα οποία θεωρούν εαυτούς ανώτερους κάποιων άλλων. Όχι μόνο γιατί αυτοί οι άλλοι έχουν “λάθος” χρώμα ή θρησκεία ή καταγωγή, αλλά επειδή επέλεξαν τη “λάθος” ιδεολογία.

Ένας από αυτούς είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ο Αντώνης Σαμαράς πασχίζει να συγκρατήσει τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς και τη μεγαλύτερη μερίδα των υπουργών και βουλευτών του, απ’ το να κυνηγούν κομμουνιστικές μάγισσες από πόρτα σε πόρτα παρέα με διμοιρίες πραιτοριανών. Είναι φανερό από κάθε αντίδραση ή μορφασμό όταν αναφέρονται στους “εχθρούς” ή βρίσκονται κοντά τους.

Δεν πρόκεται για κάποιο κακόβουλο αστείο, ούτε αποτελεί προϊόν μιας αρρωστημένης φαντασίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί για τα πάντα, αρκεί να επαναφέρουν όλους εκείνους που έτρεξαν να θεριέψουν το έκτρωμα που ονομάζεται χρυσή αυγή.

Η Νέα Δημοκρατία κουβαλά μια μακρά παράδοση αντικομμουνισμού και βίαιης αστυνομοκρατίας, η οποία βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στον -αναγνωρισμένο από ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς- Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η λυσσαλέα δίωξη των κομμουνιστών πριν (και μετά) από τη δικτατορία, αλλά και η κατάλυση της δημοκρατίας μέσα από μια σειρά πολιτικών εγκλημάτων, φέρουν την υπογραφή του αποκαλούμενου “εθνάρχη”.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι φοβίες και τα πάθη του παρελθόντος επέζησαν αυτούσια μετά από τόσα χρόνια· δυνατά και ικανά να επηρεάσουν τις επόμενες γενιές, μπολιάζοντάς τες με ένα μίσος το οποίο δεν χωρά καμιά αμφισβήτηση.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνοι. Ο Αντώνης Σαμαρά και το επιτελείο που τον περιβάλλει είναι ο χειρότερος συνδυασμός πολιτικής ηγεσίας που συνάντησε η χώρα μετά τη λεγόμενη “μεταπολίτευση”. Κι είναι οι χειρότεροι, γιατί πολύ απλά είναι οι πιο φανατισμένοι. Δεν μιλάμε για σκάνδαλα, μασημένες επιδοτήσεις και πελατειακούς διορισμούς, αλλά για μια πάλη ιδεολογικής επικυριαρχίας με τον πλέον εξόφθαλμα βίαιο τρόπο. Συνοδευόμενο από κυνικές ομολογίες μίσους, διχασμού και φαντασιακής υπεροχής.

Δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα ενός πολιτικού εγκλήματος. Όχι σαν αυτό του Παύλου Φύσσα, το οποίο τόσο πολύ βόλεψε την προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας για να ξεκινήσει μια εκστρατεία πολιτικού επαναπατρισμού όψιμων χρυσαυγιτών, αλλά ενός ακόμη χειρότερου σεναρίου.

Κι επειδή η ιστορία έχει δείξει ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι φασίστες συσπειρώνονται ευκολότερα -έστω και προσωρινά- καλά θα κάνουμε να είμαστε έτοιμοι για τα πάντα. Πολύ πιο σύντομα απ’ ότι νομίζουμε.

"polyfimoss"