Επαψες να μετράς τις μέρες...

ΣΚΕΨΟΥ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ... Εκείνη τη θολή γραμμή μεταξύ των αβύσσων, την αόριστη μάζα της ελπίδας που σαν το όνειρο ταξίδεψε με τον ζεστό άνεμο της εγκατάλειψης φέρνοντας πίσω αρρώστιες βαριές και σιωπηλές απαντήσεις…Σκέψου τις πυρετικές ώρες του ισχνού απογεύματος στο περιστύλιο, εκείνες τις νυσταλέες φιγούρες των περιοίκων που σαν φαντάσματα περιτριγύριζαν τις ξεχασμένες αυλές των σπιτιών με τις ρημαγμένες στέγες και τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα…

Σκέψου τους ήρωες των παιδικών σου αναγνωσμάτων που λιποτάχτησαν, τις οικείες φωνές που βουβάθηκαν για πάντα, εκείνους τους κρυφούς έρωτες που κατέληξαν πριν προλάβουν να τους πλανέψει το νερό και το φεγγάρι… Σκέψου όλους εκείνους που δε λυτρώθηκαν ποτέ, όλους αυτούς που είδαν να έρχεται το βαθύ σκοτάδι και λούφαξαν κι όλους τους άλλους που άκουσαν τα ουρλιαχτά των απελπισμένων και απόμειναν μάτια απλανή χείλη σφιγμένα ερμητικά που δε μίλησαν ποτέ το όνομα της αλήθειας. Έπαψες να μετράς τις μέρες... Οι νύχτες έχουν το πρόσωπο της απώλειας, τη γεύση της σκουριάς απ’ τα καράβια που πεθαίνουν.

Έπαψες να υποκρίνεσαι, δε θέλεις πια να ελπίζεις, γέμισε ο νους σου πορείες επαναστατικές και εμβατήρια, φωνές και ουρλιαχτά απονενοημένα. Έπαψες να μετράς τις μέρες... Οι νύχτες μυρίζουν θειάφι και σκοτωμένο αίμα κι η εγκαρτέρηση γυμνή κορνίζα στο βλοσυρό δωμάτιο των αναστεναγμών και των δακρύων με τα κλειστά παράθυρα και τις μοιρολογίστρες. Δεν έχει δρόμο άλλο να διανύσεις, δεν έχει πειρασμούς να ενδυθείς, συμβιβασμούς να εγκαταλείψεις. Ερήμωσαν οι δρόμοι και οι πλατείες κι ο άνεμος που σφιχτά αγκάλιασε την πόλη φέρνει μαζί του αρρώστιες βαριές και επιθυμίες ανεκπλήρωτες. Δεν μπορείς πλέον να αντισταθείς στην ανάγκη και στην απειλή. Ο φόβος, πληγωμένο αγρίμι στριμώχνεται στο στεγνό σου λαρύγγι και στο ιδρωμένο σου μέτωπο, ούτε δροσερό νερό, ούτε θαλασσινό αεράκι, παρά μόνο ήχοι απόκρυφοι κι η μυρωδιά της μούχλας να σου τρυπάει τον οισοφάγο. Στην έννοια του αύριο που μας πυροβολεί με το χτες, στην έννοια του χτες που μας ορίζει το αύριο, δεν έχεις λόγο να αντιπαραβάλεις αιτία να αποποιηθείς...

Για τους ιδιώτες και τους υπηκόους δεν έχει μυστικές συνάξεις, λόγους και έργα εξέγερσης δεν έχει. Πήρε να ξημερώνει καταιγίδα η σιωπή και μαζεμένοι στο καφενείο της λήθης οι απόμαχοι φαντασιώνονται ασκήσεις επί χάρτου, επαναστάσεις και ανατροπές. Και απέναντι από το φως που πεθαίνει, δίπλα στη σβηστή φωτιά, τα ανέστια τα παιδιά με τα έκπληκτα μάτια να εκλιπαρούν την ιστορία να επιδείξει οίκτο και κατανόηση. Κυλάει και φεύγει το ποτάμι της οργής, γλυστράει ανάμεσα από το δάχτυλά μας η ελπίδα και τα ποδοβολητά των ηττημένων προαναγγέλλουν τις ημέρες της βροχής εκείνα τα πένθιμα απογεύματα με τα παράξενα μουρμουρητά των επισκεπτών και τους ανώφελους λόγους της παρηγοριάς

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα KONTRANEWS)