«Το 2008 εξετάσαμε το συνταξιοδοτικό σύστημα των κρατών-μελών μας και η Ελλάδα είχε το πιο γενναιόδωρο από όλα», δηλώνει ο κ. Gurria σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική σελίδα της γερμανικής εφημερίδας «Die Welt» και επισημαίνει ότι ήδη τότε το συνταξιοδοτικό σύστημα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, όπως και συνολικά τα δημοσιονομικά της χώρας.
Η Ελλάδα είχε το πλέον γενναιόδωρο σύστημα, αλλά μεταξύ των πρωτοπόρων ήταν επίσης η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, επισημαίνει ο Πρόεδρος του ΟΟΣΑ και εξηγεί ότι δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός, καθώς, όπως λέει, κοντόφθαλμες και κακές αποφάσεις διαπέρασαν το σύνολο της δημόσιας διοίκησης στις χώρες αυτές.
Ερωτώμενος εάν αυτές οι χώρες με τις μεταρρυθμίσεις που δρομολόγησαν τελευταία θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ιστορίες επιτυχίας για την Ευρωζώνη, όπως η Γερμανία, ο κ. Γκουρία δηλώνει ότι η καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Γερμανία είναι το αποτέλεσμα 15 ετών επίπονης εργασίας. «Οι χώρες υπό κρίση απέχουν πολύ από αυτό. Πρέπει ακόμη να σταθεροποιήσουν την οικονομία τους. Στα δημοσιονομικά το έχουν επιτύχει, τώρα πρέπει να βάλουν σε τάξη την οικονομία και αυτό σημαίνει κυρίως μείωση της ανεργίας, κυρίως της νεανικής, η οποία αποτελεί τεράστιο βάρος για τις κοινωνίες. Ας είμαστε ρεαλιστές: αυτές οι χώρες έχουν ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά τους».
"Αναπόφευκτο το ΄κούρεμα΄ του ελληνικού χρέους"
«Μια χρεοκοπία της Ελλάδας, τον Μάιο του 2010, θα ήταν η καλύτερη επιλογή» υποστηρίζει ο πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας (DIW), Μαρσέλ Φράτσερ, ο οποίος χαρακτηρίζει την Ελλάδα «αποτυχημένο κράτος» («failed state») και θεωρεί ότι ένα νέο «κούρεμα» χρέους είναι αναπόφευκτο.
«Εκ των υστέρων είναι κανείς σοφότερος. Κοιτάζοντας πίσω, μία χρεοκοπία της Ελλάδας τον Μάιο του 2010 θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Η Ελλάδα είναι μία "αμαρτωλή" περίπτωση. Τα προβλήματα της χώρας δεν θα έχουν λυθεί ούτε σε δέκα χρόνια. Η Ελλάδα αποτελεί ένα αποτυχημένο κράτος με μία αδύναμη δημοκρατία και χωρίς λειτουργούντες θεσμούς» δηλώνει ο κ. Φράτσερ και προσθέτει ότι στην περίπτωση της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας η διάσωση αποτελούσε ορθή επιλογή.
Απαντώντας σε ερώτηση κατά πόσον η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο πακέτο στήριξης, ο Γερμανός οικονομολόγος εκτιμά ότι «δεν θα το αποφύγουμε» και προσθέτει: «Θα πρέπει να δούμε πώς το υψηλό δημόσιο χρέος θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί με βιώσιμο τρόπο. Ένα "κούρεμα" είναι αναπόφευκτο».
Είσται ολοι λαμόγια πολιτικοι και οικονομικοί απατεώνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟΥΣ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΤΟΤΕ Ο ΚΑΖΑΚΗΣ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ.....ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΤΕ ΟΛΗ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΩΘΗΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΟΤΕ ΠΕΦΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.....ΟΧΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΤΕ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ ΑΛΛΑ Ο ΜΙΣΘΟΥΛΑΚΟΣ ΜΙΣΘΟΥΛΑΚΟΣ ....ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΗΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.... ΚΡΕΜΑΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ 300 ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρόεδρος του ΟΟΣΑ, εχει υπ οψην του τα παρακατω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα της διαχείρισης των αποθεματικών των Ταμείων αρχίζει από την δεκαετία του ’50. Από το 1950 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τα αποθεματικά των Ταμείων ήταν σε άτοκους λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδος. Και με αυτά τα λεφτά χρηματοδοτούσαν τον Μποδοσάκη τον Νιάρχο τον Ανδρεάδη και τους λοιπούς «επιχειρηματίες» για να έρθει η πολυπόθητη «οικονομική ανάπτυξη» που όμως αφορούσε τους λίγους. Έχει υπολογιστεί ότι οι απώλειες από τόκους την περίοδο αυτή (με μεγάλες περιόδους υψηλού πληθωρισμού και υψηλών επιτοκίων) ανέρχονται στο ποσό των 70 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ ή 25 τρις δραχμές..Όμως θα πρέπει να επισημάνουμε και το ότι την περίοδο εκείνη η κλοπή – γιατί περί κλοπής πρόκειται – δεν είχε γίνει τόσο αισθητή γιατί και οι συντάξεις ήταν χαμηλές και οι συνταξιούχοι ήταν λίγοι.
Το πρόβλημα έγινε αντιληπτό από την πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου η οποία ήταν και η μόνη που έδωσε μια κάπως ορθολογική και βιώσιμη (για εκείνη την εποχή) λύση. Τα κεφάλαια των Ταμείων ήταν μεν δεσμευμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος αλλά τοκίζονταν με επιτόκιο 14% (όταν βέβαια τα επιτόκια στις καταθέσεις ήταν κατά μέσο όρο πάνω από 20%)
Όταν έφτασε ή ώρα όμως να πάρουν τις συντάξεις τους οι εργαζόμενοι που τόσα χρόνια πλήρωναν τις εισφορές τους οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Σημίτη έφτασαν στο σημείο να τους ζητάνε και τα ρέστα… Άρχισαν να επικαλούνται το «δημογραφικό πρόβλημα» και την «αύξηση του προσδόκιμου ζωής»…
Και συνέχισαν την προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων σε όφελος του κεφαλαίου. Επειδή η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο έπρεπε να καλύψουν την όλη προσπάθεια με φερετζέ. Και βρήκαν το κόλπο των δήθεν υψηλών αποδόσεων που θα προσέφερε η επένδυση μέρους των αποθεματικών σε μετοχές και σε προϊόντα υψηλού κινδύνου. Με ποιο τρόπο;
Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθετεί για πρώτη φορά την τοποθέτηση του 20% των αποθεματικών των Ταμείων σε μετοχές και σε τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου.
Το 1995 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (με συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας) πλέον επιτρέπει την πρόσληψη από τις Διοικήσεις των ασφαλιστικών Ταμείων Τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών σε ρόλο συμβούλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1999 η κυβέρνηση Σημίτη (και πάλι με συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας) ανεβάζει το ποσοστό των αποθεματικών που τζογάρονται στο χρηματιστήριο στο 23%. Την ίδια περίοδο (συμπτωματικά άραγε;) μεταβιβάζεται ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα και γιγαντώνεται το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο.
Μήπως τελικά οι αποδόσεις των κεφαλαίων των ασφαλιστικών Ταμείων ήταν υψηλές;
Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσες φορές θα παίξεις γκανιάν τον Αστραχάν στον ιππόδρομο και θα κερδίσεις;
Ακριβώς αυτό έγινε. Τα ταμεία την τριετία 1999-2002 έχασαν γύρω στα 3,5 δις ευρώ.
Αλλά δεν έφτανε αυτό.
Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη επέτρεψε στα Ταμεία να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε χρηματιστηριακά παράγωγα. Χρηματιστηριακά προϊόντα πολύ υψηλού ρίσκου που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αέρα κοπανιστό…. Από γκανιάν το στοίχημα έγινε φορκάστ…. Στα πλαίσια αυτά και με την παραίνεση προφανώς των ιδιωτών Τραπεζιτών, που πλέον ήταν «Σύμβουλοι διαχείρισης», άρχισαν να επενδύουν σε ένα καινούριο χρηματοοικονομικό «φρούτο»: Τα λεγόμενα Δομημένα ομόλογα. «Δομημένο» ή «σύνθετο» ομόλογο, με την ευρεία έννοια του όρου είναι ομόλογα που η απόδοσή τους εξαρτάται από κάποια συνθήκη. Αν ας πούμε η συνθήκη είναι ότι η διακύμανση στην ισοτιμία δολαρίου ευρώ στο τέλος της περιόδου δεν θα ξεπεράσει το 10% θα σου δώσει απόδοση 5% αν όμως την ξεπεράσει δεν έχεις απόδοση. Είναι δηλαδή ομόλογα υψηλού ρίσκου με χαρακτήρα στοιχήματος. Την περίοδο μετά το 2004 τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να αγοραστούν από τις διοικήσεις των ταμείων χρησιμοποιώντας όχι τα κεφάλαια υψηλού κινδύνου (το 23%) αλλά από το 77% των αποθεματικών που προορίζονταν για επενδύσεις σε σταθερούς τίτλους. Ο εκδότης εξασφαλίζει φτηνό χρήμα μεταβιβάζοντας το ρίσκο και σε τελική ανάλυση το κόστος της χρηματοδότησης του, στον αγοραστή του ομολόγου. Αυτή τη φορά τα ασφαλιστικά ταμεία χρηματοδοτούν τις Τράπεζες με κίνδυνο απώλειας του κεφαλαίου. Η τελευταία μεγάλη ληστεία συντελέστηκε με το κούρεμα των ομολόγων που επέφερε μείωση των αποθεματικών τους κατά 40-50 ποσοστιαίες μονάδες (επίσημα στοιχεία μιλάνε για το ποσό των 12 δις ευρώ σε μια νύχτα) . Και βέβαια το διαρκές έγκλημα της διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων (η καταβολή χαμηλών μισθωμάτων από φορείς του Δημοσίου που στεγάζονται σε κτίρια ιδιοκτησίας των Ταμείων, οι μισθώσεις σε ιδιώτες και οι υπεκμισθώσεις από αυτούς με τεράστια κέρδη σε βάρος των Ταμείων).
Συμπέρασμα: Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων αποτέλεσαν για όλη την μεταπολεμική περίοδο και μέχρι σήμερα ένα ακόμη μέσο για την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.
Αφήστε λοιπόν τα παραμύθια περί υψηλών συντάξεων