Θεοδωράκης - Ψαριανός: Εγγύηση ποιότητας

Ο ΣΑΧΛΑΜΠ0ΥΧΛΑΣ Π0Υ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ... ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;

 

«Η μεγάλη αλλαγή θα τους παρασύρει όλους!». Από πού την αντλεί αυτή τη φοβερή αυτοπεποίθηση ο πρόεδρος του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης; Από τις τηλεθεάσεις των εκπομπών του, από το 6,6% που πήρε στις ευρωεκλογές ή μήπως από την εκλογή του διά βοής με ποσοστό 99,6% (ένας σύνεδρος βόγκηξε επειδή τον πάτησε κατά λάθος ο διπλανός του); Αν η πηγή της έπαρσης είναι η πάνδημη εκλογή, να τον ενημερώσουμε ότι η βοή δεν ήταν της Ιστορίας αλλά των 500 συνέδρων που φώναξαν «ναι» σηκώνοντας τα καρτελάκια. Το καλωσόρισμα της Ιστορίας συνήθως δεν είναι βοή, είναι βρυχηθμός.
Το μόνο που μπορεί να δικαιολογήσει την αισιοδοξία του νέου προέδρου είναι η πολυσήμαντη παρουσία του Γρηγόρη Ψαριανού στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού. Δεν παρέστη απλώς στο συνέδριο ο Γρηγόρης, μίλησε κιόλας, έστειλε και μήνυμα. «Μαζί θα προχωρήσουμε!» είπε σε άψογη ανδρεοπαπανδρεϊκή διάλεκτο. Η συμπόρευση με τον Ψαριανό είναι, όντως, εγγύηση σαρώματος, διότι ο Γρηγόρης είναι φυσικό φαινόμενο - αν ζούσε στη Νέα Ορλεάνη, θα τον έλεγαν Κατρίνα.
Δύναμη του Ποταμιού είναι η δύναμη της αλλαγής, η δύναμη των φρέσκων- πρωτότυπων ιδεών που φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο, θα απαντούσε ο Σταύρος. Κι όμως, ακούγοντας τις ομιλίες των συνέδρων και διαβάζοντας τον προσυνεδριακό διάλογο έτσι όπως διεξήχθη μέσω Διαδικτύου, ούτε πρωτοτυπία είδα ούτε φρεσκάδα. Γεμάτος αράχνες ήταν ο διάλογος και οι ομιλίες, χιλιοφορεμένα κλισέ και αξιώματα, βγαλμένα σχεδόν ατόφια από τα κείμενα καθεστωτικών αρθρογράφων και αναλυτών.
Το συνέδριο του Ποταμιού μύριζε μούχλα. Τη μούχλα των λάιφ στάιλ περιοδικών της δεκαετίας του '80, τη μούχλα της Φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, τη μούχλα από τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη του 2000, τη μούχλα από τη «Δανία του Νότου» του Γιώργου Παπανδρέου του 2010. Η μούχλα του νεοφιλελευθερισμού, που ξεκίνησε από δοξασία, έγινε πίστη, εξελίχθηκε σε θρησκεία, για να εξελιχθεί, στα σκληρά χρόνια του Μνημονίου, σε τζιχάντ κατά των απίστων.
Οι οπαδοί του Ποταμιού, ελπίζω όχι όλοι, βλέπουν τον Σταύρο Θεοδωράκη ως τον Αϊ - Γιώργη που θα σκοτώσει τους δράκους του κρατισμού, της Αριστεράς, του συνδικαλισμού, τους δράκους της τελευταίας σοβιετίας. Να καμακωθούν τα τέρατα, να σπάσουν οι αλυσίδες, να απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις, να λάμψουν τα ταλέντα του Έλληνα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τούτα μου φέρνουν στο νου την «αθάνατη ελληνική ψυχή» για την οποία κραυγάζουν οι σπορτκάστερ που ακολουθούν την Εθνική στη Βραζιλία, είναι το σημείο στο οποίο οι ποδοσφαιρικές ιαχές συναντώνται με την σχεδόν μεταφυσική προσδοκία των μεταρρυθμιστών για τον επίγειο παράδεισο της ελεύθερης αγοράς.
Οι οπαδοί βλέπουν τον Σταύρο σαν τον Αϊ Γιώργη. Εκείνος πώς βλέπει, άραγε, τον εαυτό του; Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, προχθές πάντως μου φάνηκε ότι τον είδα να αγοράζει άλογο και κοντάρι από τα μαγαζιά του Λαυρίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤAΚΗΣ