Περί «τρομοκρατίας»

Μετά τη σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη, προσπαθώ να σκεφτώ τι έχει πετύχει το αντάρτικο πόλης τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας. Εννοώ κάτι πέρα από τους νεκρούς, τους ανθρώπους που σαπίζουν στις φυλακές και ένα σύστημα κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής που γίνεται συνέχεια πιο αδίστακτο.

Ο καταζητούμενος αναρχικός Νίκος Μαζιώτης βρέθηκε χτες το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας για άγνωστους λόγους, ψώνιζε σε κατάστημα, εντοπίστηκε από άνδρες της Αντιτρομοκρατικής και της ομάδας ΔΙΑΣ, και αντάλλαξε πυροβολισμούς με τους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο ίδιος, ένας αστυνομικός και δυο τουρίστες.

Σύμφωνα με τα πρώτα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ των καθεστωτικών ΜΜΕ, ο Αυστραλός τουρίστας...

δήλωσε πως τραυματίστηκε από σφαίρα αστυνομικού αλλά, στη συνέχεια, οι τραυματισμοί των δυο τουριστών φορτώθηκαν από Αστυνομία και ΜΜΕ στον Νίκο Μαζιώτη.

Δεν μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως οι αστυνομικοί πυροβόλησαν ανάμεσα σε δεκάδες πολίτες που βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας -είναι αδίστακτοι όπως και η σημερινή κυβέρνηση- αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ο Νίκος Μαζιώτης δεν έπρεπε να τους μιμηθεί.

Φτάνει μια στιγμή που καταλαβαίνεις πως έχασες το παιχνίδι. Και πρέπει να το αποδεχτείς.

Αν οι αστυνομικοί δεν έχουν πρόβλημα να πυροβολούν μέσα σε πλήθος περαστικών και να ρισκάρουν τις ζωές τυχαίων ανθρώπων, ένας κοινωνικός επαναστάτης -όπως αυτοπροσδιορίζεται ο Νίκος Μαζιώτης- δεν μου φαίνεται λογικό να κάνει το ίδιο με αυτούς που μισεί.

Οι τέσσερις αναρχικοί που συνελήφθησαν για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης δεν χρησιμοποίησαν ως ανθρώπινη ασπίδα τον τυχαίο όμηρο που βρέθηκε με το αυτοκίνητό του στον δρόμο τους, ενώ στο κείμενό τους ανέφεραν πως δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους κατά των αστυνομικών για να διαφύγουν επειδή «η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του».

Να επιστρέψω, όμως, πάλι στο αρχικό μου ερώτημα:

Τι ακριβώς πέτυχαν οι επαναστατικές ομάδες και το αντάρτικο πόλης τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας;

Εγώ βλέπω σήμερα μια χρεοκοπημένη χώρα, ένα πολιτικό σύστημα που παραμένει στην θέση του μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις -που έγιναν μετά την χρεοκοπία-, και παθητικούς πολίτες που είναι τόσο εθελόδουλοι που δεν τολμούν ούτε καν να απαλλαγούν από τα δυο κόμματα που διέλυσαν και συνεχίζουν να διαλύουν την χώρα, με αποτέλεσμα η χώρα και η κοινωνία να οδηγούνται στην απόλυτη καταστροφή.

Αν κάποιος βλέπει κάτι διαφορετικό, ας με ενημερώσει.

Ας με ενημερώσει, επίσης, τι από όλα αυτά απέτρεψαν οι επαναστατικές οργανώσεις με την ένοπλη δράση τους.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κανέναν να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει ή θα αντισταθεί.

Οι αναρχικοί που επιλέγουν την ένοπλη πάλη και την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής πληρώνουν με την ζωή τους την επιλογή τους ή φυλακίζονται με εξοντωτικές και εκδικητικές ποινές από την αστική δικαιοσύνη που δεν είναι ούτε αστική, ούτε δικαιοσύνη.

Η στάση τους είναι απόλυτα σεβαστή -είναι πολύ γενναίο να μπαίνεις σε έναν αγώνα που ξέρεις από την αρχή πως θα ηττηθείς και να υφίστασαι με σθένος τις συνέπειες των πράξεών σου- αλλά και μετά; Τι γίνεται μετά;

Δεν ζούμε στην δεκαετία του ’40 και η οδός Ερμού δεν είναι το Βίτσι και ο Γράμμος.

Οι αναρχικοί που επιλέγουν σήμερα την ένοπλη πάλη δεν είναι ούτε οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, ούτε ο Δημοκρατικός Στρατός.

Υπάρχουν, βέβαια, πάντα τα ελληνικά βουνά· οι δυο τελευταίοι άνδρες του Δημοκρατικού Στρατού στην Κρήτη κατέβηκαν από τα κρητικά βουνά το 1974· έμειναν στα βουνά της Κρήτης 34 ολόκληρα χρόνια.

Το τραύμα του Εμφυλίου -που έμεινε ανολοκλήρωτος- στοιχειώνει ακόμα την ελληνική κοινωνία.

Λογικό είναι· ποτέ δεν έγινε μια γενναία και ειλικρινής δημόσια συζήτηση για τον Εμφύλιο – όλα κάτω από το χαλί.

Υπάρχει πολύ μίσος στην ελληνική κοινωνία. Πολύ μίσος.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μίσος καταπολεμείται με έναν μόνο τρόπο: με γενναιοδωρία.

Προτείνω λοιπόν να δοθεί αμνηστία σε όλους τους κρατούμενους που βρίσκονται στην φυλακή εξαιτίας της συμμετοχής τους σε επαναστατικές οργανώσεις αλλά και σε όσους καταζητούνται για τον ίδιο λόγο.

Αλλά η «τρομοκρατία» είναι πολύ βολική για την εκάστοτε εξουσία. Τόσο βολική που την κατευθύνει και την ελέγχει απόλυτα.

Η «τρομοκρατία» είναι το τέλειο άλλοθι για την κρατική τρομοκρατία.

Που είναι η μόνη τρομοκρατία.

Εγραψε ο Pitsirikos