Απάντηση καμία...

Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν θα ασχοληθείς ξανά με αυτούς τους γελοιωδώς  θρασείς Ολετήρες που με την ακατανόητη ανοχή μας, καταστρέφουν ό,τι ακουμπήσουν για να ταΐσουν με τις σάρκες των περισσότερο αδύναμων από μας το τέρας του δημόσιου χρέους, προκειμένου να επιβιώνει μαζί, και το παρασιτικό κράτος τους…

Όμως την πρωινή σου καλή διάθεση την χαλάνε βάναυσα οι δηλώσεις του καινούριου φασουλή που διόρισαν οι σύνδικοι της πτώχευσής μας, προκειμένου να παριστάνει τον υπουργό Οικονομικών της Ψωροκώσταινας, με ρητά δηλωμένη αποστολή να εξασφαλίζει κι άλλες σάρκες, βορά του πεινασμένου τέρατος.

«Έχει λόγο η Δικαιοσύνη για το τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, αλλά δεν μπορεί να κάνει δημοσιονομική πολιτική», δήλωσε ο «υπουργός», παραβλέποντας το αυταπόδεικτο γεγονός ότι οι πολιτικές που κλήθηκε να εφαρμόσει έχουν στον πυρήνα τους την αδικία, γιατί καλούνται να εξυπηρετήσουν ένα άδικο και εν πολλοίς παράνομο δημόσιο χρέος.

Ολετήρες στην κυριολεξία του όρου είναι οι απάνθρωποι που μας κυβερνούν! Επειδή δε, δεν είναι ολόκληρο το δικαστικό σώμα διεφθαρμένο, όλο και κάποιοι έντιμοι δικαστές επιμένουν να αντιστέκονται. Όλο και κάποιοι τιμούν το λειτούργημα, προσπαθώντας να βάζουν εμπόδια στην καταστροφική μανία των αχρείων κυβερνητών μας να ισοπεδώνουν κατεπειγόντως το κοινωνικό κράτος μας και να εκριζώσουν με λυσσαλέα διάθεση, κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και σεβασμού του συνταγματικού χάρτη της χώρας μας.

Όμως και αυτό θα το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση των Ολετήρων, νομοθετώντας όλο και περισσότερους νόμους, καταργώντας άλλους, ώστε να βρίσκει χρόνο μέσα από τους δαιδάλους του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης, να πετυχαίνει κάποτε στην έδρα τους εξωνημένους και να ακυρώνει τις αποφάσεις των έντιμων δικαστών: «Οι πολιτικοί αποφασίζουν τη δημοσιονομική πολιτική και όχι η δικαστική εξουσία», δήλωσε με περίσσιο θράσος ο νέος «υπουργός» της κυβέρνησης των άδικων παρανόμων που ασφαλώς αγνοούν την έννοια της διάκρισης των εξουσιών.

Αλλά το κύριο ερώτημα δεν είναι οι δηλώσεις και οι προθέσεις των αχρείων που μας κυβερνούν. Άνομες και έκδηλες οι προθέσεις. Το κύριο –και καίριο- ερώτημα αφορά σ’ εμάς τους ίδιους και είναι αδυσώπητο:

Γιατί τους ανεχόμαστε? Τι περιμένομε?

Κάθε μέρα που περνάει, μ' ετούτους στο πηδάλιο του μισοβουλιαγμένου σκάφους, είναι μια μέρα κακή.

Όχι μόνο μια μέρα που την σκιάζει η φοβέρα της αυθαιρεσίας και την πλακώνει η σκλαβιά των χαρατσιών.

Όχι μόνο μια μέρα για να γίνουν κι άλλα αντί πινακίου φακής ξεπουλήματα απ’ αυτά που μας κληροδότησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας.

Είναι μια μέρα που θα αρρωστήσουν περισσότεροι άνθρωποι, άνεργοι, ανασφάλιστοι και μαρασμένοι.

Είναι μια μέρα που θα πηδήξουν από τις ταράτσες τους στα βρώμικα πεζοδρόμια των πόλεων μας κι άλλοι, όλο και περισσότεροι, απονενοημένοι…

Είναι μια μέρα που θα γεννηθούν λιγότερα παιδιά και θα πεθάνουν πριν της ώρας τους περισσότεροι γέροι και γριές. 

Έτσι, οι πιο αδύναμοι, χωρίς το χέρι της βοήθειας που είχαν συνηθίσει και που μια ζωή πληρώναμε γι’ αυτό -έτσι μας έλεγαν∙ και τώρα οι αναίσχυντοι το ακρωτηριάζουν αυτό το χέρι, για να σταματήσουν, δήθεν, την γάγγραινα που οι ίδιοι προκαλούν ή για να το πει κανείς επί το ποιητικότερο μιας θλιβερής ποίησης, είναι αυτοί οι ίδιοι η γάγγραινα στο ταλαιπωρημένο κορμί της Ελλάδας που ψυχορραγεί…  

Κι εμείς όλοι παρακολουθούμε ράθυμοι, νωθροί, νωχελικοί, ίσως καταθλιπτικοί, την καταστροφή να συνεχίζεται παντού και να σπέρνουν οι Ολετήρες  μόνο οδύνη κι αδικία∙ κι από τη σπορά να μη γεννιέται τίποτ’ άλλο, από πικρή ενδοτικότητα.

Γιατί τους ανεχόμαστε, λοιπόν?  Τι περιμένομε?

Καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί και αναρωτιέσαι, τι κατάλαβες πάλι, ξανά οι ίδιες και οι ίδιες απορίες, τα ίδια αμείλικτα ερωτήματα, οι ίδιες επισημάνσεις, διατυπωμένες, ίσως, με άλλον τρόπο. Αλλά απάντηση καμία… Μόνο ψεύτικα είδωλα αποτυπωμένα στο ασπρόμαυρο φιλμ του τρελού φωτογράφου ∙ σιωπηλές κι ανυπόστατες Ερινύες. 

Alexandros Raskolnick