Ο πύργος που απειλεί να καταπλακώσει τον Αντώνη…

Όταν ακόμα και ο Φρανσουά Ολάντ βλέπει τον Πύργο του Άιφελ να τρίζει από τις δονήσεις που προκαλούν στη γαλλική οικονομία τα τηλεβόλα του γερμανικού ρεβανσισμού, με πόση άραγε αισιοδοξία μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ατενίζει το μέλλον του από τον Λευκό Πύργο;..

Με καμία. Γι' αυτό και δεν προτίθεται να τον επισκεφτεί κατά την ολιγόωρη επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη, την οποία θα επισκεφθεί για να εξαγγείλει δυο-τρεις νεφελώδεις υποσχέσεις και να επιθεωρήσει μια πάλαι ποτέ Διεθνή Έκθεση, καθρέφτη κι αυτή σήμερα της ρακένδυτης ελληνικής οικονομίας. Εξάλλου ένας άλλος πύργος, ψεύτικος αυτός, ο χάρτινος πύργος των περιλάλητων επιτευγμάτων της υπό την Τρόικα ανάπτυξης, καταρρέοντας αργά και εντυπωσιακά στην πλατεία Συντάγματος, μόνο πίκρα και απογοήτευση του προσφέρει.

Το Παρίσι, κατά τα αναμενόμενα, δεν του έστειλε ευχάριστα νέα, ούτε κάποιο ρομαντικό μήνυμα. Αυτά υπάρχουν μόνο για τους ερωτευμένους. Τους ερωτευμένους με τη ζωή και το φως. Καμιά σχέση με τον δικό μας, τον μαύρο, και τη θλιβερή αντιπροσωπεία των άχρωμων συνεργατών του. Ένα-ένα, όσα επικοινωνιακά τεχνάσματα κι αν σκαρφίστηκε στην Αθήνα και τα έκρυψε στις αποσκευές τους, για να τα παρουσιάσει επιστρέφοντας ως ευχάριστα δώρα από τη γαλλική πρωτεύουσα, τους τα τσαλάκωσαν οι ελεγκτές των συνόρων και τους τα ακύρωσαν ως πλαστά.

Σφιχταγκαλιασμένος με τα νερόφιδα των δικών του «μαγικών» ικανοτήτων, δεν έχει παρά να περιμένει οδυνηρό το πολιτικό του τέλος. Οι δανειστές δεν του έδωσαν περιθώριο για καμιά ανάσα-«θα πεθαίνετε πληρώνοντας» ή «θα πληρώνετε πεθαίνοντας» (η ακριβής μετάφραση εκκρεμεί), ήταν το μήνυμα που του έστειλαν. Και φυσικά γνωρίζει, ότι η καταδικαστική απόφαση αφορά και τον ίδιο, αφού ποτέ κανείς κατακτητής δεν ένιωσε οίκτο για τους ντόπιους συνεργάτες του-εκτός και αν λέγεσαι «Χριστοφοράκος», και δεν είσαι συνεργάτης αλλά εντελώς μα εντελώς δικός τους.

Από την άλλη, ο ανασχηματισμός του καλοκαιριού δεν του έδωσε αβάντζο, αφού αβάντζο δεν του έδιναν και οι γκρίζοι τοκογλύφοι. Ένας μάνατζερ των τραπεζών έφυγε, κι ένας άλλος μάνατζερ των τραπεζών ήρθε ως γενικός διαχειριστής των πολιτικών κεφαλαίων της κυβέρνησης. Κι όσο για τον Κουκοδήμο, τον οποίο άπαντες είχαν ξεχάσει στα αποδυτήρια της ομάδας, στη μοναδική εμφάνιση που έκανε με την έναρξη της νέας σεζόν, ήταν για να πάρει φόρα και να κάνει ένα άλμα έξω από το σκάμμα, αφήνοντας κι αυτός το δικό του κενό στα επικοινωνιακά μπαλώματα της Σοφίας Βούλτεψη.

Τελεία και παύλα και από το ΠΑΣΟΚ, γύρω από το οποίο οι εξελίξεις δικαιώνουν στο ακέραιο την πρόβλεψη του ιδρυτή του, ότι «δεν τεμαχίζεται δεν τιμαριοποιείται, αλλά και δεν κληρονομείται». Όσοι επιχείρησαν να πάρουν ένα κομμάτι του και να φτιάξουν ένα υπό την ηγεσία τους σχήμα απέτυχαν οικτρά, ο γιος του αποδείχτηκε ατάλαντος και καταστροφικός κληρονόμος, ενώ ο ματαιόδοξος Βενιζέλος πνίγεται αργά και βασανιστικά στη φιλαυτία του. 

Η υπερτιμημένη Καρυάτις του Μαξίμου δεν αντέχει άλλο το βάρος που της αναλογεί στο κυβερνητικό σχήμα και υποχωρεί.

Μ' αυτά και με κείνα, κι ενώ οι τριγμοί στην Ηρώδου Αττικού ακούγονται όλο και πιο ανατριχιαστικοί, λύση δεν δείχνει να προσφέρει ούτε το (τρύπιο έτσι κι αλλιώς) δίχτυ ασφαλείας του Φώτη Κουβέλη, για όταν έρθει η μοιραία ώρα για το σάλτο μορτάλε.....

Ρουμπάνης Γρηγόρης | ΑΥΓΗ | 04.09.2014