-Βρε άι σιχτίρ Κωστόπουλε….

Τον παπάρα κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς

Για άλλη μια φορά ο  Τάσος ο Κωστόπουλος ξαναχτύπησε….  Ξέρετε, αυτός που λίγα χρόνια πριν μας είχε χαφιεδίσει στους Τούρκους εθνικιστές. Σήμερα λοιπόν το πρωί λίγο πριν τις 9.00 ξαναχτύπησε στο ρ/σ «“Κόκκινο». Καλεσμένος από ένα δημοσιογράφο -μονοπολιτισμικών απόψεων γιατί δεν ενδιαφερόταν να ακούσει την άλλη άποψη- έβγαλε και πάλι τη γνωστή χολή για τους Πόντιους, αμφισβήτησε τη Γενοκτονία, έκανε κριτική στο αντιρατσιστικό από μια αντιποντιακή ρατσιστική σκοπιά.

Το είχε ξανακάνει λίγες μέρες πριν σε κείμενο στην “Εφημερίδα των Συντακτών», όπου η αντιδραστική φιλοκεμαλική προσέγγιση και ο αντιποντιακός ρατσισμός, συνυπήρχαν με σωστές διαπιστώσεις, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι για να διαστρεβλωθεί η ιστορική πραγματικότητα και να θολώσει το ζήτημα δημιουργώντας σύγχυση και αγνωστικισμό…. Και όλα αυτά με αφορμή το λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο».

Αντί ο ανεκδιήγητος  αυτός τύπος να υποστηρίξει απλά και μόνο την σωστή άποψη: ότι δηλαδή είναι πολύ επικίνδυνος ο δρόμος της ποινικοποίησης της άλλης άποψης και να εναντιωθεί σε προσπάθειες ελέγχου της γνώμης των πολιτών, κινήθηκε στα γνωστά αντιπροσφυγικα  και ρατσιστικά του μονοπάτια.

Προσπαθούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι μπροστά σ” έναν ανεκδιήγητο τύπο,
-που συνέχεια ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς,
-που προσβάλλει την ιστορική μνήμη του λαού μας,
-που είναι  Αρνητής της Γενοκτονίας, ψευτο-αντιεθνικιστής και υποκριτής, υποστηρικτής του ακραίου τουρκικού εθνικισμού  και των μεθόδων που αυτός άσκησε κατά άμαχων πληθυσμών από το 1914.

Ακριβώς επειδή προσπαθούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, αρκούμαστε σε μια παλιά κριτική -αλλά πολύ επίκαιρη μιας και ο Τάσος είναι εντελώς προβλέψιμος και απλοϊκός- που του άσκησε ο τεμέτερον ο Mουμούλ. Στο τέλος του κειμένου έχουμε το απόσπασμα εκείνο  από το «νέο» του άρθρο στην “Εφ.Συν»:

 …. μια ιδιαιτέρως ψύχραιμη κριτική

του… mumul

-Ένα θέμα σίγουρα είναι τα νούμερα. Μεγάλο!
Οι ιστορικοί (ή όποιος άλλος) που ασχολούνται με το θέμα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής πρέπει να κάτσουν να το δουν με επιστημονικό τρόπο. Στον Πόντο ή και αλλού υπάρχει θέμα με τα νούμερα.

Το ζήτημα με τον Κωστόπουλο όμως δεν είναι τα νούμερα.

Ο Κωστόπουλος καταλήγει στις όποιες θέσεις πριν τα νούμερα. Παίζει στην κυριολεξία με τα νούμερα όχι για να τεκμηριώσει την θέση του αλλά πλήξει την αξιοπιστία αυτών που έχουν θέση υπέρ της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής.

Παράδειγμα :

-Για τους Αρμένιους δέχεται προκαταβολικά την ύπαρξη της γενοκτονίας (τίτλος στο σχετικό παράρτημα: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ).
Ξεπετάει σε 4 σελίδες τα γεγονότα και και τους αριθμούς καταλήγοντας σε έναν αριθμό “που λογικά πρέπει να θεωρηθεί πλησιέστερος στην πραγματικότητα” .
Εδώ δε (περίπτωση Αρμενίων) κάνει και την σχετική έκπτωση 43,33% στον αριθμό 1.500.000 που υπάρχει για τους Αρμένιους χωρίς βέβαια αυτό να τον ενοχλεί στην εξαγωγή του προειλημμένου συμπεράσματός του γιατί ήδη από την αρχή και άσχετα με νούμερα μιλάει(και ορθώς) για “τελική λύση” από μεριάς Νεοτουρκικού κομιτάτου και το δίκιο “να θεωρείται ως η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα”.

-Αλλά ας δούμε την συμπεριφορά του για το ζήτημα του Πόντου.
Εδώ ξεκινάει επίσης με μια προειλημμένη απόφαση. Τίτλος στο σχετικό παράρτημα : “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ” ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ?.
Εμ εισαγωγικά, εμ ερωτηματικό!!! (το καταλάβαμε ρε Κωστόπουλε..το καταλάβαμε..)
Ήδη από την αρχή του κειμένου μιλάει για “γενοκτονία” (σε όλο αυτό το σχετικό κεφάλαιο τα εισαγωγικά πάνε σύννεφο) και“lobbying” για την αναγνώριση από την βουλή της γενοκτονίας.

Επιπλήτει δε την αριστερά συνολικά για το “ολίσθημά” της “.. γιατί συντάχθηκαν με την πλειοψηφία της βουλής «..”αναγνωρίζοντας” την “γενοκτονία”…» .

Τα ρίχνει στον ΟΗΕ γιατί «..ο νομικός ορισμός…για την γενοκτονία είναι προβληματικά ευρύς..» (φυσικά κατά την άποψή του η προβληματικότητα του όρου ισχύει μόνο στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής και όχι για τους Αρμένιους, τους Εβραίους ή τους Τσιγγάνους).

Προσπαθεί να πλήξει αυτούς που έχουν ασχοληθεί με την γενοκτονία στον Πόντο, τους παλαιούς γιατί πρόκειται εν πολλοίς για αυτοβιογραφίες που «..η φερεγγυότητά τους ποικίλει..» , τους δε νέους τους κατατάσει συλλήβδειν στο εθνικιστικό αντικομμουνιστικό στρατόπεδο (πολύ “επιστημονικό” αυτό).!!!

Βέβαια ο κος Κωστόπουλος αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι το όνομα Ενεπεκίδης. Του οποίου η έρευνα από το 1959 ως γνωστόν αφορά αρχεία όχι ελληνικών ή οθωμανικών πηγών τα οποία μπορεί και να υπερβάλλουν, αλλά αρχεία της αυστροουγγαρίας (πρεσβευτές, πρόξενοι κλπ) συμμάχου τότε της Τουρκίας.

Επίσης είναι γνωστό ότι αυτήν την έρευνα του Ενεπεκίδη προσπάθησε να αποτρέψει ζητώντας από την αυστριακή κυβέρνηση την μη πρόσβασή του σε αυτά τα αρχεία, ο μη εθνικιστής και μη αντικομμουνιστής υπουργός τότε εξωτερικώνΕ. Αβέρωφ (πω πω τι είναι αυτά που λέει ο στόμας μου.. «φωτιά και τσεκούρι» θα με πέσει να με κάψει..»).

Ο λόγος της επιμελέστατης παράληψης ? Με την επιμελέστατη παράλειψη αυτών των στοιχείων (που κάθε άλλο παρά «φιλοελληνικά» θα μπορούσαν να είναι γιατί όπως είπαμε η Αυστροουγγαρία ήταν σύμμαχος της Τουρκίας τότε) από μεριάς Κωστόπουλου δε θα του έδενε ο σουρβάς των 54 σελίδων που αφιέρωσε στο θέμα.

Αποφεύγοντας όμως εδώ, σε αντίθεση με τους Αρμένιους, να μιλήσει για λογικό νούμερο απωλειών (τόση μελέτη έκανε δεν έχει άποψη ?) καταλήγει ότι επρόκειτο περί απλών «..τυφλών αντεκδικήσεων..» !!! των δεινών των μουσουλμάνων στην Μακεδονία που ήταν «..ευτυχημα που .παρέμειναν σε αυτό το επίπεδο..» γιατί θα μπορούσαν (θα εδικαιούντο ίσως κατά την άποψή του) να μας κάνουν περισσότερα…

Στο τέλος δε μας ( με) ρωτάει-αναφέρεται με ειρωνικό-απαξιωτικό ύφος (στα όρια της ύβρεως που δεν ξέρω τι είναι χειρότερο) αν θα θέλαμε να ξανασυμβούν αυτά , για τις «..εικονικές πληγές..» μας, και «.. την φρίκη του ξεριζωμού που την μαθαμε από τα ΜΜΕ..»

Βρε…. αϊ σικτίρ γκιτ μπουρντάν που θα με πεις ότι τα’μαθα από την τηλεόραση, είναι η μόνη από μεριάς μου και ίδιου επιστημονικού επιπέδου με το πόνημά του απάντηση.

——————–

Το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 26-8-2014:

.………………….
…………………..

 Διαφορετικής τάξης προβλήματα θα προκύψουν από την ποινικοποίηση της επιστημονικής και δημόσιας συζήτησης για τη μικρασιατική και ποντιακή τραγωδία. Στην περίπτωση της Μικρασίας, οι μόνες βιαιότητες σε βάρος αμάχων που έχουν διεθνή νομική αναγνώριση είναι όχι η «γενοκτονία» τής εκεί ελληνικής μειονότητας αλλά, αντίθετα, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα σε βάρος του ντόπιου τουρκικού πληθυσμού. Η Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, το νομικό δηλαδή κείμενο που έχει αναγορευτεί σε ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής επιχειρηματολογίας, περιέχει ειδικό άρθρο (§59) όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει την ενοχή της για «πράξεις του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτους προς τους νόμους του πολέμου» και την υποχρέωσή της να καταβάλει αποζημιώσεις στην Τουρκία, τις οποίες όμως η τελευταία αποποιείται «λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος». Περί γενοκτονίας -ή έστω σφαγών- του ελληνικού πληθυσμού, στη συνθήκη που επισφράγισε τους ελληνοτουρκικούς πολέμους του εικοστού αιώνα, δεν υπάρχει ούτε λέξη.

Πρόκειται φυσικά για κείμενο σκοπιμότητας, το οποίο αντανακλούσε τον συσχετισμό δυνάμεων την επαύριον της πανωλεθρίας των ελληνικών όπλων αλλά και τις επικρατούσες νομικές αντιλήψεις της εποχής περί εθνικής κυριαρχίας.

Γενοκτονίες

Κείμενα σκοπιμότητας, κι όχι προϊόντα επιστημονικής έρευνας, είναι ωστόσο και οι αποφάσεις της ελληνικής Βουλής με τις οποίες «αναγνωρίστηκαν» οι «γενοκτονίες» των ελληνορθόδοξων Ποντίων (Ν. 2193/1994) και Μικρασιατών (Ν. 2645/1998). Μια απλή ανάγνωση των σχετικών πρακτικών αρκεί για να διαπιστώσει κανείς τις πολιτικοϊδεολογικές προκαταλήψεις και τις πελατειακές εκπροσωπήσεις που επέβαλαν αυτές τις αποφάσεις, αλλά και την εξαιρετικά προβληματική σχέση των τελευταίων με την ιστορική αλήθεια. Για να σταθώ σ’ ένα μονάχα, εμβληματικό σημείο: ο περίφημος αριθμός των 353.000 νεκρών Ποντίων που περιέχεται στην εισηγητική έκθεση του Ν. 2193 (διά χειρός Ακη Τσοχατζόπουλου) κι έχει αναγορευθεί σε τοτέμ της εθνικής ποντιολογίας (των σχολικών βιβλίων μη εξαιρουμένων), δεν αποτελεί προϊόν κάποιας αξιόπιστης καταμέτρησης αλλά αυθαίρετη προσθήκη 50.000 «νεκρών» στα 303.238 «θύματα» -όχι μόνο νεκρούς αλλά και απλώς εκτοπισμένους- που πρόβαλε εν έτει 1922 μια εξόφθαλμα προπαγανδιστική (και άκρως ανακριβής) ανεπίσημη «Μαύρη Βίβλος». Η επίσημη προβολή τού εν λόγω αριθμού γελοιοποιεί παντελώς την εθνική επιχειρηματολογία, αφού η υπηρεσιακή απογραφή πληθυσμού του Πατριαρχείου κατέγραψε το 1912 στον Πόντο 397.164 Ελληνορθοδόξους, στη δε Ελλάδα απογράφηκαν το 1928 συνολικά 182.169 Πόντιοι πρόσφυγες – στους οποίους θα πρέπει να προστεθούν (ως επιζήσαντες) οι κάτοικοι ουκ ολίγων ποντιακών οικισμών που αναγράφονται λανθασμένα στα επίσημα αποτελέσματα της απογραφής ως «γηγενείς», οι ενδιάμεσοι φυσικοί θάνατοι και οι 100.000 τουλάχιστον Πόντιοι που κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ ή απευθείας σε δυτικές χώρες. Για να μη μιλήσουμε για τα χιλιάδες θύματα της ίδιας της ανταλλαγής (από αρρώστιες κ.λπ.), στα λοιμοκαθαρτήρια της Πόλης και της Μακρονήσου ή στους αρχικούς χώρους της προσφυγικής εγκατάστασης….

http://www.efsyn.gr/?p=227771
Πηγή