Με αφορμή τη συζήτηση για την εξεταστική στη Βουλή, ας πάρουμε
μια απόσταση από την αντιπαράθεση της Ν.Δ. με την κυβέρνηση. Όσο αυτό
είναι δυνατό, εννοείται. Τι έχουμε λοιπόν σε γενικές γραμμές; Από τη μία
την περιπέτεια μιας διαπραγμάτευσης σε συνθήκες αφόρητων πιέσεων, ακόμα
και εκβιασμών. Αυτό είναι τόσο καθαρό και εύληπτο, που μόνο ως κωμικές
προσλαμβάνονται οι στρακαστρούκες της αντιπολίτευσης ότι πρόκειται για
θέατρο, ότι η κυβέρνηση απλώς συνεχίζει την πολιτική των προκατόχων της
κ.λπ.
Από την άλλη, έχουμε τη Ν.Δ. του Σαμαρά -ο Βενιζέλος επιμένει σε ρόλο
σμπίρου-, η οποία μένει προσκολλημένη στο αφήγημα του τρόμου. Βράχια,
πιστωτικά γεγονότα, λιμοί, εφιάλτες, σεισμοί και καταποντισμοί. Λες και
είμαστε ακόμα σε προεκλογική περίοδο. Λες και δεν υπήρξε η αποφράδα γι'
αυτούς 25η Ιανουαρίου. Λες και δεν δοκιμάστηκε, στον τομέα τουλάχιστον
της αποτροπής, η νέα κυβέρνηση. Και, πολύ περισσότερο, λες και δεν
καταδικάστηκε εκλογικά η στρατηγική του τρόμου και οι αυτουργοί της.
Συμβαίνει δηλαδή κάτι από πρώτη ματιά παράδοξο. Η Ν.Δ. και προσωπικά ο Σαμαράς μένουν προσκολλημένοι στη στρατηγική της ήττας τους. Αναπτύσσοντας έναν έωλο, αναποτελεσματικό και τελικώς βλακώδη ρεβανσισμό απέναντι σε μια κυβέρνηση που τουλάχιστον διαπραγματεύεται σκληρά. Έχει κάνει την Ελλάδα παγκόσμια είδηση και αυτή τη φορά όχι για τα ναι, αλλά για τα όχι της. Περνάει το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια σε άλλη κατεύθυνση. Και πολλαπλασιάζει τις συμπάθειες και τη στήριξή της από τους πολίτες.
Και οι αντίπαλοί της εκεί. Στον φόβο. Γιατί; Γιατί είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και στη χώρα, είναι μια εύλογη απάντηση. Κολλημένοι σε μουχλιασμένα ακροδεξιά ιδεολογήματα, κάνουν το μόνο που ξέρουν καλά: φωνάζουν "λύκος, λύκος!". Σε κάθε στροφή της διαπραγμάτευσης. Σε κάθε δυσκολία της κυβέρνησης. Με κάθε απειλή των δανειστών. Με κάθε αξιολόγηση των γνωστών οίκων. Αν και κινδυνολογώντας φθείρονται ακόμα περισσότερο, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.
Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι ο Σαμαράς κρούει συνεχώς την κουδούνα του κινδύνου για να αποφύγει τη μοιραία κομματική έξωση. Σε κάθε περίπτωση, χάρη κάνει και σε μας και στην κυβέρνηση σε δύσκολους καιρούς. Γιατί μια στρίγγλα που έγινε αρνάκι και βρυχάται ακόμα σαν στρίγγλα δεν είναι αντιπολίτευση. Είναι ψυχαγωγία...
Πηγή: Η Αυγή
Συμβαίνει δηλαδή κάτι από πρώτη ματιά παράδοξο. Η Ν.Δ. και προσωπικά ο Σαμαράς μένουν προσκολλημένοι στη στρατηγική της ήττας τους. Αναπτύσσοντας έναν έωλο, αναποτελεσματικό και τελικώς βλακώδη ρεβανσισμό απέναντι σε μια κυβέρνηση που τουλάχιστον διαπραγματεύεται σκληρά. Έχει κάνει την Ελλάδα παγκόσμια είδηση και αυτή τη φορά όχι για τα ναι, αλλά για τα όχι της. Περνάει το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια σε άλλη κατεύθυνση. Και πολλαπλασιάζει τις συμπάθειες και τη στήριξή της από τους πολίτες.
Και οι αντίπαλοί της εκεί. Στον φόβο. Γιατί; Γιατί είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και στη χώρα, είναι μια εύλογη απάντηση. Κολλημένοι σε μουχλιασμένα ακροδεξιά ιδεολογήματα, κάνουν το μόνο που ξέρουν καλά: φωνάζουν "λύκος, λύκος!". Σε κάθε στροφή της διαπραγμάτευσης. Σε κάθε δυσκολία της κυβέρνησης. Με κάθε απειλή των δανειστών. Με κάθε αξιολόγηση των γνωστών οίκων. Αν και κινδυνολογώντας φθείρονται ακόμα περισσότερο, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.
Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή ότι ο Σαμαράς κρούει συνεχώς την κουδούνα του κινδύνου για να αποφύγει τη μοιραία κομματική έξωση. Σε κάθε περίπτωση, χάρη κάνει και σε μας και στην κυβέρνηση σε δύσκολους καιρούς. Γιατί μια στρίγγλα που έγινε αρνάκι και βρυχάται ακόμα σαν στρίγγλα δεν είναι αντιπολίτευση. Είναι ψυχαγωγία...
Πηγή: Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου