Οι σύντροφοι της "αριστερής πλατφόρμας" του ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσαν
τελικά την πορεία επιστροφής στα ορεινά καταφύγια της καθαρότητας με την
δημιουργία της ΛΑΕ. Η πορεία ήταν μεγάλη και μακρόχρονη - από την
διάσπαση του ΚΚΕ το 1990 μέχρι την Μεγάλη Επιστροφή στην μητρική αγκαλιά
(ή κάπου παραδίπλα της αφού το ΚΚΕ δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί...)
πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια...
Αυτή ήταν και η "Μεγάλη Πορεία" των μεταναστευσάντων - λόγω της κατάρρευσης του υπαρκτού και της απώλειας του ελέγχου στο κομμουνιστικό κόμμα λόγω διάσπασης - αλλά ιδεολογικά αμετ-ακίνητων, της παραδοσιακής αριστεράς.
Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των τότε αποχωρησάντων από το
ΚΚΕ όχι μόνο προσχώρησαν έστω και με δυσκολίες στην ανανεωτική
ευρωπαϊκή λογική της αριστεράς αλλά συνεισέφεραν και στην
ριζοσπαστικοποίησή της. Επίσης κατάφεραν μέσα από τις επιτροπές διαλόγου
και κοινής δράσης να ενώσουν τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ όλες σχεδόν τις τάσεις
της αριστεράς σύγχρονης και παραδοσιακής, για πρώτη φορά.
Το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να καρκινοβατεί για καιρό ανάμεσα στην αναγκαία φάση της ομόσπονδης δομής κινήματος των - πάνω από δέκα τότε - συνιστωσών και της δημιουργίας του ενιαίου κόμματος του απαραίτητου για την διακυβέρνηση. Στέφθηκε παρόλα αυτά με επιτυχία λόγω της κρίσης που επιτάχυνε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς την φθορά του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος. Πρόωρα μεν απαραίτητα δε, "ήρθε η ωρα της αριστεράς": όταν οι ανάγκες αλλαγής στην κυβερνητική διαχείριση γίνονται κατεπείγουσες και οι αποφάσεις για το σήμερα απόλυτα κρίσιμες, ποιος μπορεί να περιμένει την "βίαιη - έστω - ωρίμανση";
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το γάντι της πρόκλησης της συγκυρίας ζητώντας ψήφο διακυβέρνησης - και το σήκωσε ήδη το 2012 όταν πασιφανώς ήταν πολύ νωρίς να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος. Όντας ακόμη στην κινηματική του φάση συγκυβερνούμενος από μια πλειάδα συνιστωσών που συναποφάσιζαν για κάθε τι ομόφωνα και με έναν προσωρινό κανονισμό λειτουργίας. Ίσως γι αυτό και δεν υπήρχε περίπτωση τότε να συνεργαστεί με άλλα κόμματα σε κυβερνητικό συνασπισμό.
Το δογματικό κομμάτι του πρώην κυρίαρχου "αριστερού ρεύματος" δεν πιέστηκε έτσι ιδιαίτερα από διλήμματα διακυβέρνησης - απλά τον επόμενο χρόνο 2013 και όταν το ιδρυτικό συνέδριο απαίτησε την διάλυση των συνιστωσών και ένα ενιαίο κόμμα, προσπάθησε να καλύψει τις απώλειες από την προσχώρηση στην πλειοψηφία της ανανεωτικής ευρωπαϊκής του πτέρυγας - με συμπερίληψη των πρώην συνιστωσών σε αυτό που αποκλήθηκε "αριστερή πλατφόρμα". Θα ήταν αδύνατον σε ένα κόμμα που για πρώτη φορά ένωνε όλη την αριστερά να λείπει και η "αριστερά του βιβλίου" ή "του δόγματος": με μια έννοια η "παραδοσιακή αριστερά" που έμενε στον μαρξισμό της βιομηχανικής επανάστασης και προσπαθούσε με αυτόν να διαβάσει τον καπιταλισμό της χρηματοπιστωτικής εποχής της παγκοσμιοποίησης. Έχοντας παρά πόδα και τον ιδιότυπο ρεβανσισμό της δλδ την ανάγκη να δικαιωθεί από τις εξελίξεις για να μην αλλάξει - επειδή απλά, δεν μπορούσε να αλλάξει.
Από την αρχή της κρίσης ήταν εμφανής η προσπάθεια -από την πλευρά των παραδοσιακών - να ταυτιστεί η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με μια οποιαδήποτε κλασική κρίση του πρώην βιομηχανικού καπιταλισμού γενικώς. Και να δικαιωθεί έτσι η παραμονή σε παρωχημένες θεωρίες και επεξεργασίες στις οποίες ήταν προσκολλημένοι/ες και υπερασπίζονταν πεισματικά για να μην μολυνθούν από τον "αριστερό φιλελευθερισμό" των ανανεωτικών και ευρωπαϊστών συντρόφων τους. Έτσι η αντιπολιτευτική αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ έφτανε στα άκρα της όταν την εξέφραζαν τα μέλη της πλατφόρμας υπονοώντας πράγματα πολύ πέραν από τις αποφάσεις του συνεδρίου και μιλώντας με την γνωστή ξύλινη γλώσσα της κύριας αντίθεσης κεφαλαίου και εργαζομένων - σε αυτήν την λογική οι μεταρρυθμίσεις και ο εγκαταλελειμμένος αστικός εκσυγχρονισμός ήταν απλά ενσωμάτωση στο σύστημα, αν όχι "νερό στον μύλο της αντίδρασης".
Ότι την ρητορική αυτή χρησιμοποιούσαν προερχόμενοι/ες από τον ισχυρό συνδικαλισμό του Δημοσίου και την πασοκική εποχή της συνδιοίκησης Δημοσίου και ΔΕΚΟ, δεν ήταν τυχαίο: στο μυαλό της πλατφόρμας κινητήρια δύναμη της οικονομίας είναι το κράτος και οι κρατικές επενδύσεις και όχι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Και μιλώντας "ταξικά" ενίσχυαν τις θέσεις τους στα συνδικάτα του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων δλδ αυτών των προνομιακών χώρων από τους οποίους οι κυρίαρχες ελίτ έπαιρναν παραδοσιακά κοινωνική συναίνεση δίνοντας ως αντάλλαγμα και με κομματικούς διορισμούς, αυξήσεις και επιδόματα που ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούσαν οι εργαζόμενοι/ες στον ιδιωτικό τομέα.
Στην πρώτη φορά αριστερή διακυβέρνηση η αριστερή πλατφόρμα μπήκε απρόθυμα φροντίζοντας με προσοχή να τηρηθεί η ποσόστωση δλδ τα "δικαιώματά" της - αξιοποιώντας και την εστίαση, την απόλυτη συγκέντρωση της νέας κυβέρνησης στην μεγάλη διαπραγμάτευση και τις δυσκολίες της. Στην ίδια την διαπραγμάτευση, η ΑΠ δεν συνεισέφερε σχεδόν τίποτα πέραν ηρωικών δηλώσεων ακαμψίας, απειλών ρήξης και αποφασιστικότητας και υποσχέσεων για προκαταβολές για τον αγωγό των ρώσων που θα κάλυπταν τα προβλήματα ρευστότητας ή άλλων τρόπων που "υπήρχαν" πάντα για να αντιμετωπιστούν τυχόν προβλήματα ασφυξίας. Σποραδικά ακούγονταν και διάφορα ποτ-πουρί από παλαιοκομμουνιστικές ιδέες για υποχρεωτικό κρατικό δανεισμό των καταθέσεων, άμεση έξοδο από την ΕΕ αν χρειαστεί, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και το εθνικό νομισματοκοπείο και άλλα πολλά εκτός κυβερνητικής γραμμής τα οποία διαψεύδονταν είτε από την κυβέρνηση είτε και από την ΑΠ.
Στα δε υπουργεία που ανέλαβαν κεντρικά στελέχη της πλατφόρμας, οι επιδόσεις ήταν τραγικές ακόμη και σε προνομιακά πεδία δράσης όπως οι Σκουριές ή οι μικρομεσαίοι.
Αντίθετα ήταν εμφανής η διαφοροποίηση με κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των ιδεολογικών προτεραιοτήτων της πλατφόρμας: στις Σκουριές το εργοστάσιο που παρανομεί και καταστρέφει το περιβάλλον δεν κλείνει χάριν της μη απώλειας ...θέσεων εργασίας - και στους μικρομεσαίους δεν ασχολούμαστε με την ενοποίηση των ταμείων, με την κατάργηση των χαρατσιών του ΟΑΕΕ και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας των ΜμΕ δλδ της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας για να μην χάσει ...έσοδα το ταμείο και το Δημόσιο από το σταμάτημα της αφαίμαξης της επιχειρηματικότητας (δεν είναι τυχαίο ότι η συνδικαλιστική δύναμη της πλατφόρμας βρίσκεται στα ...θιγόμενα προνόμια του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ). Η πλατφόρμα ελάχιστη σχέση είχε και προφανώς έχει με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και η καχυποψία της για την επιχειρηματικότητα είναι εκείνη της προσέγγισης του δημοσίου ή κομματικού υπαλλήλου /επαγγελματικού στελέχους... δλδ τα λεγόμενα "κεκτημένα". Η αντίδραση των υπολοίπων σε αυτά, εν μέσω κρίσης και θυσιών, ήταν κοινωνικός αυτοματισμός...
Με το τέλος της διαπραγμάτευσης, μοιραία ήρθε και η ώρα της ολοκληρωμένης διακυβέρνησης. Εκεί τελείωσε και ο χρόνος συμμετοχής της πλατφόρμας - τελείωσε η "ηρωική φάση".
Τώρα που η κυβέρνηση της αριστεράς πέτυχε ότι μπορούσε - και συμβιβάστηκε σε αρκετά τα οποία οφείλει να εφαρμόσει αναμένοντας την κρίσιμη απομείωση του χρέους τον Οκτώβρη για να ολοκληρώσει την διαπραγμάτευση, η αριστερή πλατφόρμα την ίδια στιγμή, έχανε την δυνατότητα να παραμείνει στην συνθηματολογία - και ένας συμβιβασμός με τους εταίρους και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αποδομεί αυτόματα την ίδια της την ταυτότητα: του καθαρού ασυμβίβαστου αντιμνημονιακού αντικαπιταλιστή.
Όχι δεν είναι δυνατόν να διαχειριστούμε το σύστημα - επιστρέφουμε στα ορεινά, στην καθαρότητα α λα ΚΚΕ.
Μακριά από μας η διαχείριση και η ενσωμάτωση... ακόμη και αν αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του λαού στην τύχη του: εμείς να μείνουμε καθαροί κι εσείς κόψτε το λαιμό σας.
Ποια είναι όμως η ιδεολογία της πλατφόρμας που την εμποδίζει να γίνει μέρος της διαχείρισης; Μα η σκόπιμη ανυπαρξία σχεδίου κυβερνώσας αριστεράς - κάτι τέτοιο ταυτίζεται με την σοσιαλδημοκρατία και την ιδεολογική ενσωμάτωση στο "σύστημα". Η μόνη εκδοχή διακυβέρνησης που αντέχει η ΑΠ θα ήταν η "λαϊκή εξουσία" (που λέει και το ΚΚΕ) δλδ η επιλογή του λαού να έρθει σε ρήξη με την καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας και να δώσει στην αριστερά την εντολή για εφαρμογή ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου - σήμερα ονομάζεται "η εντολή του ΟΧΙ" αλλά λίγη σημασία έχει: εννοούν ότι υπάρχει ήδη εντολή ρήξης, εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ και ανάληψης της εξουσίας από μια νεοκομμουνιστική πατριωτική αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προδώσει την εντολή αυτή...
Ονομάζουμε τους αμετ-ακίνητους της αριστεράς, νεοκομσομόλους, για να εκφράσουμε την εκτός τόπου και χρόνου επιστροφή του παλιού ονείρου που οδήγησε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Αυτήν την στιγμή και για λίγες μέρες ακόμη θα ζήσουν με 25+ βουλευτές μια μικρή φαντασίωση της επερχόμενης επανάστασης: το όνειρο του απανταχού αριστεριστή επαγγελματία επαναστάτη.
Ξεχνούν ότι η κίνησή τους είναι μια λαθροχειρία της εντολής του ελληνικού λαού στον ΣΥΡΙΖΑ "να διαπραγματευθεί εντός ευρώ" και να φέρει "μια καλύτερη συμφωνία" που ή δυνατόν να απέχει όσο περισσότερο γίνεται από τα δυο μνημόνια που προηγήθηκαν.
Με αυτήν την έννοια η αφαίρεση της πλειοψηφίας από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πραξικόπημα και αποστασία - με μια άλλη έννοια όμως είναι το αναμενόμενο τέλος της μεταπολίτευσης με την ανάληψη της εξουσίας και από την αριστερά και την μέσω αυτής βίαιης ωρίμανσής της, της νίκης του προοδευτικού ρεαλισμού και της τελικής ανανέωσης της αριστεράς μέσα από την εμπειρία της διακυβέρνησης - το τελικό στάδιο διαμόρφωσης μιας αριστεράς του μετασχηματισμού και της μεταρρύθμισης της κοινωνίας σε Ελλάδα και Ευρώπη και της αντικατάστασης της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας από νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την αποχώρηση της "αριστερής πλατφόρμας" έχει μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει ο ίδιος και να αλλάξει την χώρα. Χωρίς συντηρητικά ιδεολογικά αντανακλαστικά και κατάλοιπα, για την προοδευτική μεταρρύθμιση ενός πελατειακού παρασιτικού κομματικού κράτους που οι αστικές μεταπρατικές ελίτ δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να εκσυγχρονίσουν και να αναπτύξουν στηριζόμενες σε ενδογενείς παραγωγικές δυνάμεις, όπως κάνει κάθε κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.
Η "ελληνική εξαίρεση" έχει ανάγκη την αριστερά να την αντιμετωπίσει. Κι αυτό είναι ...πολύ για την συντηρητική παραδοσιακή "κουκουέδικη" προσέγγιση της πλατφόρμας.
Οι νεο-κομσομόλοι καλούν τώρα απελπισμένα τους παλαιο-κομσομόλους του ΚΚΕ και τους μετα-κομσομόλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - επί της ουσίας και στην κυριολεξία - σε μέτωπο ανατροπής της ώριμης αριστερής προσέγγισης στην κρίση. Και δημιουργούν ένα ακόμη ΚΚΕ από κεκτημένη ιδεολογική ταχύτητα.
Για να προσφέρουν τι και σε ποιους άραγε;
Πηγή: Αριστερή Στρουθοκάμηλος
Αυτή ήταν και η "Μεγάλη Πορεία" των μεταναστευσάντων - λόγω της κατάρρευσης του υπαρκτού και της απώλειας του ελέγχου στο κομμουνιστικό κόμμα λόγω διάσπασης - αλλά ιδεολογικά αμετ-ακίνητων, της παραδοσιακής αριστεράς.
Το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να καρκινοβατεί για καιρό ανάμεσα στην αναγκαία φάση της ομόσπονδης δομής κινήματος των - πάνω από δέκα τότε - συνιστωσών και της δημιουργίας του ενιαίου κόμματος του απαραίτητου για την διακυβέρνηση. Στέφθηκε παρόλα αυτά με επιτυχία λόγω της κρίσης που επιτάχυνε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς την φθορά του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος. Πρόωρα μεν απαραίτητα δε, "ήρθε η ωρα της αριστεράς": όταν οι ανάγκες αλλαγής στην κυβερνητική διαχείριση γίνονται κατεπείγουσες και οι αποφάσεις για το σήμερα απόλυτα κρίσιμες, ποιος μπορεί να περιμένει την "βίαιη - έστω - ωρίμανση";
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το γάντι της πρόκλησης της συγκυρίας ζητώντας ψήφο διακυβέρνησης - και το σήκωσε ήδη το 2012 όταν πασιφανώς ήταν πολύ νωρίς να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος. Όντας ακόμη στην κινηματική του φάση συγκυβερνούμενος από μια πλειάδα συνιστωσών που συναποφάσιζαν για κάθε τι ομόφωνα και με έναν προσωρινό κανονισμό λειτουργίας. Ίσως γι αυτό και δεν υπήρχε περίπτωση τότε να συνεργαστεί με άλλα κόμματα σε κυβερνητικό συνασπισμό.
Το δογματικό κομμάτι του πρώην κυρίαρχου "αριστερού ρεύματος" δεν πιέστηκε έτσι ιδιαίτερα από διλήμματα διακυβέρνησης - απλά τον επόμενο χρόνο 2013 και όταν το ιδρυτικό συνέδριο απαίτησε την διάλυση των συνιστωσών και ένα ενιαίο κόμμα, προσπάθησε να καλύψει τις απώλειες από την προσχώρηση στην πλειοψηφία της ανανεωτικής ευρωπαϊκής του πτέρυγας - με συμπερίληψη των πρώην συνιστωσών σε αυτό που αποκλήθηκε "αριστερή πλατφόρμα". Θα ήταν αδύνατον σε ένα κόμμα που για πρώτη φορά ένωνε όλη την αριστερά να λείπει και η "αριστερά του βιβλίου" ή "του δόγματος": με μια έννοια η "παραδοσιακή αριστερά" που έμενε στον μαρξισμό της βιομηχανικής επανάστασης και προσπαθούσε με αυτόν να διαβάσει τον καπιταλισμό της χρηματοπιστωτικής εποχής της παγκοσμιοποίησης. Έχοντας παρά πόδα και τον ιδιότυπο ρεβανσισμό της δλδ την ανάγκη να δικαιωθεί από τις εξελίξεις για να μην αλλάξει - επειδή απλά, δεν μπορούσε να αλλάξει.
Από την αρχή της κρίσης ήταν εμφανής η προσπάθεια -από την πλευρά των παραδοσιακών - να ταυτιστεί η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με μια οποιαδήποτε κλασική κρίση του πρώην βιομηχανικού καπιταλισμού γενικώς. Και να δικαιωθεί έτσι η παραμονή σε παρωχημένες θεωρίες και επεξεργασίες στις οποίες ήταν προσκολλημένοι/ες και υπερασπίζονταν πεισματικά για να μην μολυνθούν από τον "αριστερό φιλελευθερισμό" των ανανεωτικών και ευρωπαϊστών συντρόφων τους. Έτσι η αντιπολιτευτική αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ έφτανε στα άκρα της όταν την εξέφραζαν τα μέλη της πλατφόρμας υπονοώντας πράγματα πολύ πέραν από τις αποφάσεις του συνεδρίου και μιλώντας με την γνωστή ξύλινη γλώσσα της κύριας αντίθεσης κεφαλαίου και εργαζομένων - σε αυτήν την λογική οι μεταρρυθμίσεις και ο εγκαταλελειμμένος αστικός εκσυγχρονισμός ήταν απλά ενσωμάτωση στο σύστημα, αν όχι "νερό στον μύλο της αντίδρασης".
Ότι την ρητορική αυτή χρησιμοποιούσαν προερχόμενοι/ες από τον ισχυρό συνδικαλισμό του Δημοσίου και την πασοκική εποχή της συνδιοίκησης Δημοσίου και ΔΕΚΟ, δεν ήταν τυχαίο: στο μυαλό της πλατφόρμας κινητήρια δύναμη της οικονομίας είναι το κράτος και οι κρατικές επενδύσεις και όχι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Και μιλώντας "ταξικά" ενίσχυαν τις θέσεις τους στα συνδικάτα του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων δλδ αυτών των προνομιακών χώρων από τους οποίους οι κυρίαρχες ελίτ έπαιρναν παραδοσιακά κοινωνική συναίνεση δίνοντας ως αντάλλαγμα και με κομματικούς διορισμούς, αυξήσεις και επιδόματα που ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούσαν οι εργαζόμενοι/ες στον ιδιωτικό τομέα.
Στην πρώτη φορά αριστερή διακυβέρνηση η αριστερή πλατφόρμα μπήκε απρόθυμα φροντίζοντας με προσοχή να τηρηθεί η ποσόστωση δλδ τα "δικαιώματά" της - αξιοποιώντας και την εστίαση, την απόλυτη συγκέντρωση της νέας κυβέρνησης στην μεγάλη διαπραγμάτευση και τις δυσκολίες της. Στην ίδια την διαπραγμάτευση, η ΑΠ δεν συνεισέφερε σχεδόν τίποτα πέραν ηρωικών δηλώσεων ακαμψίας, απειλών ρήξης και αποφασιστικότητας και υποσχέσεων για προκαταβολές για τον αγωγό των ρώσων που θα κάλυπταν τα προβλήματα ρευστότητας ή άλλων τρόπων που "υπήρχαν" πάντα για να αντιμετωπιστούν τυχόν προβλήματα ασφυξίας. Σποραδικά ακούγονταν και διάφορα ποτ-πουρί από παλαιοκομμουνιστικές ιδέες για υποχρεωτικό κρατικό δανεισμό των καταθέσεων, άμεση έξοδο από την ΕΕ αν χρειαστεί, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και το εθνικό νομισματοκοπείο και άλλα πολλά εκτός κυβερνητικής γραμμής τα οποία διαψεύδονταν είτε από την κυβέρνηση είτε και από την ΑΠ.
Στα δε υπουργεία που ανέλαβαν κεντρικά στελέχη της πλατφόρμας, οι επιδόσεις ήταν τραγικές ακόμη και σε προνομιακά πεδία δράσης όπως οι Σκουριές ή οι μικρομεσαίοι.
Αντίθετα ήταν εμφανής η διαφοροποίηση με κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των ιδεολογικών προτεραιοτήτων της πλατφόρμας: στις Σκουριές το εργοστάσιο που παρανομεί και καταστρέφει το περιβάλλον δεν κλείνει χάριν της μη απώλειας ...θέσεων εργασίας - και στους μικρομεσαίους δεν ασχολούμαστε με την ενοποίηση των ταμείων, με την κατάργηση των χαρατσιών του ΟΑΕΕ και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας των ΜμΕ δλδ της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας για να μην χάσει ...έσοδα το ταμείο και το Δημόσιο από το σταμάτημα της αφαίμαξης της επιχειρηματικότητας (δεν είναι τυχαίο ότι η συνδικαλιστική δύναμη της πλατφόρμας βρίσκεται στα ...θιγόμενα προνόμια του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ). Η πλατφόρμα ελάχιστη σχέση είχε και προφανώς έχει με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και η καχυποψία της για την επιχειρηματικότητα είναι εκείνη της προσέγγισης του δημοσίου ή κομματικού υπαλλήλου /επαγγελματικού στελέχους... δλδ τα λεγόμενα "κεκτημένα". Η αντίδραση των υπολοίπων σε αυτά, εν μέσω κρίσης και θυσιών, ήταν κοινωνικός αυτοματισμός...
Με το τέλος της διαπραγμάτευσης, μοιραία ήρθε και η ώρα της ολοκληρωμένης διακυβέρνησης. Εκεί τελείωσε και ο χρόνος συμμετοχής της πλατφόρμας - τελείωσε η "ηρωική φάση".
Τώρα που η κυβέρνηση της αριστεράς πέτυχε ότι μπορούσε - και συμβιβάστηκε σε αρκετά τα οποία οφείλει να εφαρμόσει αναμένοντας την κρίσιμη απομείωση του χρέους τον Οκτώβρη για να ολοκληρώσει την διαπραγμάτευση, η αριστερή πλατφόρμα την ίδια στιγμή, έχανε την δυνατότητα να παραμείνει στην συνθηματολογία - και ένας συμβιβασμός με τους εταίρους και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αποδομεί αυτόματα την ίδια της την ταυτότητα: του καθαρού ασυμβίβαστου αντιμνημονιακού αντικαπιταλιστή.
Όχι δεν είναι δυνατόν να διαχειριστούμε το σύστημα - επιστρέφουμε στα ορεινά, στην καθαρότητα α λα ΚΚΕ.
Μακριά από μας η διαχείριση και η ενσωμάτωση... ακόμη και αν αυτό σημαίνει εγκατάλειψη του λαού στην τύχη του: εμείς να μείνουμε καθαροί κι εσείς κόψτε το λαιμό σας.
Ποια είναι όμως η ιδεολογία της πλατφόρμας που την εμποδίζει να γίνει μέρος της διαχείρισης; Μα η σκόπιμη ανυπαρξία σχεδίου κυβερνώσας αριστεράς - κάτι τέτοιο ταυτίζεται με την σοσιαλδημοκρατία και την ιδεολογική ενσωμάτωση στο "σύστημα". Η μόνη εκδοχή διακυβέρνησης που αντέχει η ΑΠ θα ήταν η "λαϊκή εξουσία" (που λέει και το ΚΚΕ) δλδ η επιλογή του λαού να έρθει σε ρήξη με την καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας και να δώσει στην αριστερά την εντολή για εφαρμογή ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου - σήμερα ονομάζεται "η εντολή του ΟΧΙ" αλλά λίγη σημασία έχει: εννοούν ότι υπάρχει ήδη εντολή ρήξης, εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ και ανάληψης της εξουσίας από μια νεοκομμουνιστική πατριωτική αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προδώσει την εντολή αυτή...
Ονομάζουμε τους αμετ-ακίνητους της αριστεράς, νεοκομσομόλους, για να εκφράσουμε την εκτός τόπου και χρόνου επιστροφή του παλιού ονείρου που οδήγησε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Αυτήν την στιγμή και για λίγες μέρες ακόμη θα ζήσουν με 25+ βουλευτές μια μικρή φαντασίωση της επερχόμενης επανάστασης: το όνειρο του απανταχού αριστεριστή επαγγελματία επαναστάτη.
Ξεχνούν ότι η κίνησή τους είναι μια λαθροχειρία της εντολής του ελληνικού λαού στον ΣΥΡΙΖΑ "να διαπραγματευθεί εντός ευρώ" και να φέρει "μια καλύτερη συμφωνία" που ή δυνατόν να απέχει όσο περισσότερο γίνεται από τα δυο μνημόνια που προηγήθηκαν.
Με αυτήν την έννοια η αφαίρεση της πλειοψηφίας από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πραξικόπημα και αποστασία - με μια άλλη έννοια όμως είναι το αναμενόμενο τέλος της μεταπολίτευσης με την ανάληψη της εξουσίας και από την αριστερά και την μέσω αυτής βίαιης ωρίμανσής της, της νίκης του προοδευτικού ρεαλισμού και της τελικής ανανέωσης της αριστεράς μέσα από την εμπειρία της διακυβέρνησης - το τελικό στάδιο διαμόρφωσης μιας αριστεράς του μετασχηματισμού και της μεταρρύθμισης της κοινωνίας σε Ελλάδα και Ευρώπη και της αντικατάστασης της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας από νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την αποχώρηση της "αριστερής πλατφόρμας" έχει μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει ο ίδιος και να αλλάξει την χώρα. Χωρίς συντηρητικά ιδεολογικά αντανακλαστικά και κατάλοιπα, για την προοδευτική μεταρρύθμιση ενός πελατειακού παρασιτικού κομματικού κράτους που οι αστικές μεταπρατικές ελίτ δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να εκσυγχρονίσουν και να αναπτύξουν στηριζόμενες σε ενδογενείς παραγωγικές δυνάμεις, όπως κάνει κάθε κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.
Η "ελληνική εξαίρεση" έχει ανάγκη την αριστερά να την αντιμετωπίσει. Κι αυτό είναι ...πολύ για την συντηρητική παραδοσιακή "κουκουέδικη" προσέγγιση της πλατφόρμας.
Οι νεο-κομσομόλοι καλούν τώρα απελπισμένα τους παλαιο-κομσομόλους του ΚΚΕ και τους μετα-κομσομόλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - επί της ουσίας και στην κυριολεξία - σε μέτωπο ανατροπής της ώριμης αριστερής προσέγγισης στην κρίση. Και δημιουργούν ένα ακόμη ΚΚΕ από κεκτημένη ιδεολογική ταχύτητα.
Για να προσφέρουν τι και σε ποιους άραγε;
Πηγή: Αριστερή Στρουθοκάμηλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου