ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού παραμένει ίδιο: Να βγούμε το ταχύτερο δυνατό από τα βάρη των Mνημονίων με άσκηση οικονομικών πολιτικών ικανών να δώσουν ώθηση στην οικονομία και αισιοδοξία στους Έλληνες

Η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απόλυτα προβλέψιμη. Ένας πολιτικός σχηματισμός ετερόκλητων δυνάμεων που δεν είχαν κουλτούρα μεγάλου δημοκρατικού πολιτικού κόμματος και ικανότητες να κυβερνήσουν μια παραπαίουσα οικονομικά χώρα, στο πλαίσιο όχι μόνο των ευρωπαϊκών συγκυριών αλλά και των κοινοβουλευτικών δημοκρατικών κανόνων, ήταν ευάλωτος σε πολιτικούς συμβιβασμούς. Γι' αυτό δεν κατάφερε να αντέξει στις πολιτικές δυσκολίες που επιβλήθηκαν από τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη. Η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τη διατύπωσε ο Γ. Δραγασάκης ως ανάγκη προετοιμασίας για να ανταποκριθεί στις ευθύνες του μπροστά στη διαφαινόμενη επιλογή του ελληνικού λαού, χλευάστηκε κυρίως από όσους αρνήθηκαν να αποδεχτούν τις δημοκρατικές αρχές και να σεβαστούν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας.

ΟΥΔΕΝ κακό αμιγές καλού, που λέει και η σοφή ρήση, καθώς αυτή η κρίση δεν μπορούσε να αποφευχθεί και θα δημιουργούσε ερείπια αν επιχειρούσε να διευθετηθεί σε συνέδριο. Τι θα μπορούσε κανείς να διευθετήσει με τόσο κάθετες απόψεις από τον Παναγιώτη και τη Ζωή, βαρύτατα προσβλητικές για τον πρόεδρο του κόμματος και τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου; Αυτή η κρίση όμως υποχρεώνει πρωτίστως τον Αλ. Τσίπρα και όλα τα στελέχη που στήριξαν τις προσπάθειές του να δομήσουν το κόμμα που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, ώστε η χώρα να καταφέρει να βγει από αυτή την απειλητική κατάσταση. Η υποτίμηση του ρόλου των μελών ήταν εμφανής, καθώς η ενημέρωσή τους για τις εξελίξεις ήταν ελλιπής, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι να νοιώθουν απογοητευμένοι. Το αίτημα είναι σαφές. Ένα κόμμα απολύτως δημοκρατικό, με απαραβίαστους από όλους δημοκρατικούς καταστατικούς κανόνες. Ένα νέο πολιτικό αριστερό υπόδειγμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

ΑΝ, για παράδειγμα, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου πιστεύει ότι η συνείδησή της υπερισχύει της σωτηρίας τής χώρας, θα έχει -θέλει, δεν θέλει- την απάντηση από τον λαό. Αν, για παράδειγμα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θεωρεί ότι με μονομερή διαγραφή χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα τερματίζεται αυτομάτως η λιτότητα, οφείλει να εξηγήσει στον λαό αυτό τον αυτοματισμό. Αλλά τόσο η πρώην πρόεδρος της Βουλής όσο και ο διά βοής χρισμένος ηγέτης της Λαϊκής Ενότητας ξέρουν πως αυτές οι υπερβολές είναι τζάμπα λόγια, καθώς δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να συγκινήσουν τα αγωνιώδη για την κατάσταση της χώρας πλήθη. Αυτό που δεν ξέρουν είναι την ικανότητα της κοινωνίας να αντιλαμβάνεται τους τυχοδιωκτισμούς.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εγκαταλείψει τους συμβιβασμούς, όπως έπραξε στο ιδρυτικό συνέδριο, για μια ενότητα που δεν είχε στέρεες βάσεις. Και οι στέρεες βάσεις απαιτούν, πέρα από τους απαραβίαστους δημοκρατικούς κανόνες, και θεμελίωση κριτηρίων για την αξιοκρατία στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Η απειρία του Αλέξη Τσίπρα τον οδήγησε σε λανθασμένες επιλογές. Και δεν εννοώ τις περιπτώσεις Τατσόπουλου, Ραχήλ και Αγλαΐας Κυρίτση που είναι πταίσματα. Εννοώ τις περιπτώσεις Βαρουφάκη και Ζωής Κωνσταντοπούλου. Αντίστοιχης βαρύτητας είναι και η περίπτωση του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοφανής στα πολιτικά χρονικά, που υπέβαλε την παραίτησή του στην πιο κρίσιμη καμπή της πολιτικής μάχης! Βλέπετε, οι διαδικασίες είναι δημοκρατικές όποτε μας βολεύει. Η τελευταία περίπτωση, μάλιστα, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς η "ομάδα των 53", στην οποία συμμετέχει ο κ. Κορωνάκης, δεν έκρυψε τις προθέσεις της για εκμετάλλευση του συσχετισμού δυνάμεων και του ρυθμιστικού ρόλου της στον προ της διάσπασης ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίζουμε να μην έχει υψηλό επιτόκιο ως πολιτικό κόστος.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν η ζημιά μπορεί να αποφευχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η ύστατη ελπίδα σωτηρίας της χώρας, να βγει ενισχυμένος από αυτή την περιπέτεια. Το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού παραμένει ίδιο, όπως πριν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου: Να βγούμε το ταχύτερο δυνατό από τα βάρη των Μνημονίων με άσκηση οικονομικών πολιτικών ικανών να δώσουν ώθηση στην οικονομία και αισιοδοξία στους Έλληνες. Η κυβέρνηση δέχτηκε μια συμφωνία για την αποφυγή της ασύντακτης χρεοκοπίας και της εθνικής περιπέτειας. Διότι μια χώρα χρεοκοπημένη είναι ευάλωτη και δεν μπορεί να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της από πάσης φύσεως εκβιασμούς. Όταν λοιπόν αριστερές πολιτικές δυνάμεις ή πρόσωπα δεν έχουν συνείδηση των εθνικών τους υποχρεώσεων, δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα να πείσουν το εκλογικό σώμα να τους αναθέσει κυβερνητικό ρόλο κι ας φωνάζουν όσο θέλουν.