Γιατί ηττήθηκε η ΛΑΕ;

του Γιώργου Βεργόπουλου

Το αποτέλεσμα των εκλογών ανέδειξε νικητή όχι μόνον στην μείζονα σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ για τη διακυβέρνηση της χώρας αλλά και στην ενδοαριστερή αντιπαράθεση που προέκυψε μετά την αποχώρηση της ΛΑΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η συντριπτικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης ζητά μιαν ερμηνεία. Πως έγινε και μετά την αποχώρηση περισσότερο του 1/3 της Κεντρικής Επιτροπής, 26+ βουλευτών και μερικών από τα πιο προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη, ο
εκλογικός συσχετισμός ήταν 35,5% ΣΥΡΙΖΑ και 2,9% ΛΑΕ;

Από τη μια πλευρά, το εκλογικό αποτέλεσμα αντανάκλασε ξεκάθαρα τη συμφωνία, τη δικαίωση, την κριτική αποδοχή έστω της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του. Δεν εκφράστηκε, όπως με πικρία ισχυρίζεται στη μετεκλογική ανακοίνωση της η ΛΑΕ, ούτε η «απογοήτευση και η σύγχυση» των πολιτών ούτε κανένας «πολιτικός και συναισθηματικός εκβιασμός». Αντίθετα, εκφράστηκε η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για υλοποίηση της συμφωνίας με εύρεση ισοδυνάμων, για γρήγορη επιστροφή στην ανάπτυξη, για διαπραγμάτευση της αναδιάρθρωσης του χρέους. Και προφανώς εκφράστηκε και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού για να ηγηθεί αυτών των προσπαθειών.

Δεν έχουμε βέβαια την ψευδαίσθηση ότι πήραμε λευκή επιταγή. Οι προσδοκίες του λαού μας είναι μεγάλες και δεν επιδέχονται διάψευση. Λάθη του πρόσφατου παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν. Αλλά οι ελπίδες των πολιτών και ιδιαίτερα των λαϊκών τάξεων εξακολουθούν να ακουμπούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αξίζει να θυμόμαστε ότι ακριβώς αυτή την ελπίδα του ελληνικού λαού ήθελαν να σκοτώσουν τα συντηρητικά κέντρα στο εξωτερικό με τον πολύμηνο οικονομικό στραγγαλισμό και πολιτικό εκβιασμό της χώρας και της αριστερής κυβέρνησης. Ας χαρούμε λοιπόν επειδή απέτυχαν.

Εκτός όμως από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ερμηνεία ζητά αυτή καθαυτή η ήττα της ΛΑΕ. Για να εκτιμηθεί τι ακριβώς απέρριψε ο ελληνικός λαός και σε τελευταία ανάλυση ποια λάθη πρέπει να αποφύγουμε συνολικά ως αριστερά.

Η ΛΑΕ δεν είχε πρόβλημα προβολής από τα ΜΜΕ, ούτε στ’ αλήθεια την επηρέασε αρνητικά η περιορισμένη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Γιατί κληρονόμησε την τεράστια προβολή που είχαν οι απόψεις των ηγετικών στελεχών της ως διαφωνούντες στο ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα. Περισσότερη τηλεοπτική προβολή είχε τους τελευταίους μήνες η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης !

Αλλά και στο 20μερο της καθαυτό προεκλογικής περιόδου, η ΛΑΕ προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ, επειδή αυτά ήταν στη μεγάλη πλειονότητα τους εχθρικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να χτυπηθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και να πέσουν τα ποσοστά του, προβαλλόταν κάθε τι που έλεγε η ΛΑΕ ενάντια στο κόμμα και προσωπικά ενάντια στον Αλέξη Τσίπρα. Τα ΜΜΕ της διαπλοκής έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι σχετικά με τη ΛΑΕ. Την χτυπούσαν μεν, την πρόβαλαν δε. Στην ουσία τα ΜΜΕ της διαπλοκής προσπαθούσαν να σπρώξουν προς τη ΛΑΕ τους αριστερούς πολίτες, για να αναγκαστεί ο Τσίπρας σε συγκυβέρνηση με τον Μεϊμαράκη.

Αρκεί να συγκρίνουμε την προβολή της ΛΑΕ με αυτήν που (δεν) είχε το ΚΚΕ από τα ΜΜΕ και θα κατανοήσουμε πλήρως αυτό που επισημαίνουμε εδώ. Το ΚΚΕ λοιπόν δικαιούται να ομιλεί για «εχθρικά τοποθετημένα ΜΜΕ», όχι η ΛΑΕ. Κι όμως το ΚΚΕ κράτησε το 5,5% του…

Υπήρξαν πραγματικά προβλήματα και σφάλματα στην πολιτική γραμμή και τη φυσιογνωμία της ΛΑΕ και σ’ αυτά πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της ήττας της.

Αυτά ήταν:

● Η έλλειψη κοινού συνολικού πολιτικού σχεδίου. Η ΛΑΕ αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τον ότι δεν είχε “plan B” και έβαλε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον Μανώλη Γλέζο που δεν υποστήριζε την αποχώρηση από το Ευρώ. Ακόμη πιο ουσιαστικό, οι πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου απέχουν πάρα πολύ από αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη και του κορμού της πρώην Αριστερής Πλατφόρμας. Η εμφάνιση της Ζωής ως de facto συναρχηγού της ΛΑΕ (κεντρική ομιλήτρια στη συγκέντρωση της Αθήνας) αντικειμενικά έδιωχνε κόσμο προς το ΚΚΕ και την Ανταρσύα.

Για την ΕΕ συνολικά η θέση της ΛΑΕ ήταν «ήξεις αφίξεις». Σε περίπτωση που χρειαστεί, θα εξεταστεί και η αποχώρηση από την ΕΕ μέσω δημοψηφίσματος.

Ενώ η πολιτική συμμαχιών της συνοψιζόταν στο ότι η ΛΑΕ από μόνη της θα αποτελέσει στο σύντομο μέλλον κυβερνητική λύση. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% μιλούσε από το 2012 μέχρι το 2015 για κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΑΕ όμως είχε βάλει αμέσως στόχο την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές….

● Η ακόμη πιο φανερή έλλειψη σχεδίου για την μετάβαση στη δραχμή. Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς αν η ΛΑΕ προτείνει «δραχμή με μνημόνιο» ή μονομερή άρνηση του χρέους με τις όποιες συνέπειες της. Μετά απλώς το ερώτημα ξεχάστηκε.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα που υποτίθεται ότι αποτελούσε την βασική πρόταση της ΛΑΕ αντιμετωπίστηκε από την ίδια με ευφυολογήματα. Ταξί για το Νομισματοκοπείο, ο Λαπαβίτσας να απαντάει «μπα» σε ερωτήσεις για τα πιθανά προβλήματα, ένα πολιτικό ύφος γενικά που σήμαινε ότι η ΛΑΕ ξέρει αλλά δεν μας λέει. Ναι, αλλά εδώ μιλάγαμε για το μέλλον της χώρας και οι αριστεροί πολίτες ήθελαν να ξέρουν.

Για όποιον πάλι έψαχνε στις αναλύσεις στελεχών της ΛΑΕ όπως δημοσιεύονταν στην Iskra, άλλη απογοήτευση, άλλου τύπου. Εδώ είχαμε πολλή θεωρία και κανένα σχέδιο. Η βασική ιδέα των αναλύσεων αυτών ήταν ότι κάποια στιγμή η οικονομία θα ανακάμψει και θα ενισχυθούν οι εξαγωγές λόγω του φτηνού εθνικού νομίσματος. Πέραν της αοριστίας του «κάποια στιγμή», η ιδέα του πολύ φτηνού εθνικού νομίσματος που από μόνο του τονώνει την οικονομία, φέρνει αυτόματα στο μυαλό τον Τρίτο Κόσμο. Καθόλου ελκτικό…

● Η από τα πάνω συγκρότηση της ΛΑΕ γύρω από πρόσωπα. Στην πράξη η ΛΑΕ ήταν ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου. Και για αυτό το πρόβλημα η επίσημη απάντηση της ΛΑΕ είναι ότι δεν υπήρχε χρόνος. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι η ΛΑΕ προέκυψε από την αποχώρηση οργανωμένης τάσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία τάση και διαδικασίες είχε και άτυπα όργανα, δεν χρειάστηκε αυτοοργάνωση η ΛΑΕ. Αντίθετα λοιπόν, ο προσωποκεντρικός χαρακτήρας της ΛΑΕ προϋπήρχε της δημιουργίας της, προσωποκεντρική γύρω από τον σύντροφο Λαφαζάνη ήταν η Αριστερή Πλατφόρμα. Απλώς προστέθηκε και η Ζωή με τα γνωστά προσωπικά χαρακτηριστικά και η εικόνα επιτάθηκε ακόμη περισσότερο.

Στον κόσμο της ριζοσπαστικής αριστεράς η προσωποκεντρική δομή προκαλεί αυθόρμητη επιφύλαξη. Σε συνδυασμό μάλιστα με μια ιστορικότητα αριστερής γραφειοκρατίας την οποία κουβαλούσε από το παρελθόν η ΛΑΕ, κατέληγε να μην είναι διακριτή η φυσιογνωμία της ΛΑΕ από το ΚΚΕ. Και αυτή η σύγκριση φυσικά κατέληγε υπέρ του περισσότερο συγκροτημένου χώρου από τους δυο.

● Η πολιτική ηγεμονισμού προς άλλες οργανώσεις που άσκησε η ΛΑΕ από την πρώτη μέρα τις ίδρυσης της. Λίγες μόλις μέρες μετά τη συγκρότηση της η ΛΑΕ συναντήθηκε με την Ανταρσυα και ουσιαστικά της πρότεινε να κατέβουν σαν συνεργαζόμενοι. Αν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο η Ανταρσυα, θα το είχε κάνει ήδη ή με το ΣΥΡΙΖΑ ή με το ΚΚΕ. Ακόμη και η κίνηση Σχέδιο Β με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο δεν μπόρεσε να συνεργαστεί ολοκληρωμένα με τη ΛΑΕ και απλώς την υποστήριξε εκλογικά. Ενώ η ομάδα πρώην μελών του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν την ΑΡΚ και προσχώρησαν ως συνιστώσα στη ΛΑΕ δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο τη φυσιογνωμία και την πολιτική της, όπως φάνηκε και στο μεταναστευτικό θέμα.

● Η στήριξη από Φωτόπουλο και η συνεργασία με Ραχήλ Μακρή. Τη στιγμή που η ΛΑΕ ασκούσε υπερβολική και άδικη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του προσώπων από το χώρο της κεντροαριστεράς (πολύ περιορισμένη επί της ουσίας), κόπηκε ο Αλέκος Καλύβης για να είναι εκλόγιμη η Μακρή και προβαλλόταν η στήριξη Φωτόπουλου. Αν συνεκτιμηθούν τα συγκριτικά μεγέθη των δυο κομμάτων, μεγαλύτερη διεύρυνση προς το κέντρο έκανε η ΛΑΕ παρά ο ΣΥΡΙΖΑ ! Και επειδή τελικά τα πρόσωπα κρίνουν τη φερεγγυότητα της όποιας διεύρυνσης, απλά η ΛΑΕ εκτέθηκε.

● Οι απίστευτα υψηλοί, επιθετικοί και προσβλητικοί τόνοι της πολεμικής των μελών της ΛΑΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακούστηκαν υπερβολές που δεν είχαν ακουστεί ούτε το 1968. Για προδότες, πουλημένους, υπαλλήλους, ξεφτιλισμένους. Λεξιλόγιο εκτός πολιτικού ήθους της αριστεράς, κανονικές ύβρεις. Και συχνά, μέσα από άρθρα και το Φέισμπουκ, αυτά απευθύνονταν προσωπικά σε ιστορικά στελέχη του χώρου, με διαδρομή πολλών δεκαετιών. Στοχοποιήθηκε με απίστευτους χαρακτηρισμούς ακόμη και το επιτελείο της ΕΠΟΧΗΣ, άνθρωποι δηλαδή την ανιδιοτέλεια των οποίων μακάρι να είχαμε όλοι οι υπόλοιποι. Εκτοξεύθηκαν σχόλια για προσωπικά χαρακτηριστικά, για το ποιος είναι παχουλός και ποιος είναι κοντός.

Μια πολιτική διαφωνία που ούτε καν στρατηγική δεν ήταν, αφού η ΛΑΕ δεν έχει στρατηγικά ξεκαθαρισμένη την αποχώρηση από την ΕΕ, μια διαφωνία τακτικής για το αν ήταν εφικτό και επιθυμητό να μην υπογραφεί συμφωνία και να χρεοκοπήσει η χώρα, μετατράπηκε σε θρησκευτικό πόλεμο.

Αυτά όλα ενόχλησαν τον κόσμο της αριστεράς, τον εξόργισαν σε κάποιες περιπτώσεις. Επιπρόσθετα, ανέδυαν μια έντονη οσμή ανειλικρίνειας. Μέσα σε ένα μήνα ανακάλυψαν όλα αυτά τα φριχτά πράγματα οι σύντροφοι της ΛΑΕ; Προφανώς τα πίστευαν χρόνια τώρα και τα έκρυβαν για χάρη των κομματικών ισορροπιών, των βουλευτικών εδρών, των υπουργικών θώκων, των θέσεων συνεργατών, της ενδοαριστερής εξουσίας γενικώς.

Όταν διαφωνείς τόσο, πιο έντιμο είναι να έχεις διαχωριστεί νωρίτερα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να χάσεις θέσεις στην πολιτική επετηρίδα, να μείνεις έξω από το κομματικό παιχνίδι για ένα διάστημα. Ώσπου να φανεί που είχες δίκιο και που άδικο και να τοποθετηθείς ξανά με ειλικρίνεια. Έτσι έχουμε μάθει να κάνουμε στην αριστερά.

● Οι ανοίκειες επιθέσεις ιδιαίτερα στον Αλέξη Τσίπρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε για Παπαδόπουλο ! Πολλά άλλα που δημοσιεύονταν στο Φέισμπουκ απλά δεν γίνεται να αναπαραχθούν. Σε μια ιστορική στιγμή που το πρόσωπο του πρωθυπουργού συμβόλιζε μια αντιπαράθεση με τις συντηρητικές δυνάμεις που συζητήθηκε σε όλη την Ευρώπη, αυτή η πολεμική δεν έγινε καθόλου αποδεκτή από τον ελληνικό λαό. Ανεξάρτητα με το πόσο κάθε πολίτης πιστεύει στη σημασία των προσώπων ή των συλλογικοτήτων στην Ιστορία, το πολιτικό και επικοινωνιακό μήνυμα όλης της προηγούμενης περιόδου πέρναγε μέσα από την σύγκρουση Τσίπρα – Μέρκελ. Ε, δεν είναι δυνατόν αμέσως μετά μια αριστερή δύναμη να συγκεντρώνει τα πυρά της στην αποδόμηση του Τσίπρα. Αντικειμενικά αυτή η προσπάθεια αποδόμησης ταυτίστηκε με τις επιθέσεις κατά του Τσίπρα από το ελληνικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Και καταδικάστηκε από τους αριστερούς πολίτες.

● Η αποχώρηση των βουλευτών της Πλατφόρμας και η ανατροπή της κυβέρνησης. Σε τελευταία ανάλυση, στις εκλογές κρίθηκε αυτή η επιλογή ανατροπής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης. Ας μην συνεχίσουμε τη διαδικαστική συζήτηση για το πότε ακριβώς αποχώρησαν οι βουλευτές της Πλατφόρμας και πότε έγιναν αναπόφευκτες οι εκλογές. Στην ουσία, η επιλογή μη ψήφισης της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου ήταν επιλογή ανατροπής της κυβέρνησης. Πρόκειται για πολιτική επιλογή και ως τέτοια γίνεται σεβαστή. Κρίθηκε λοιπόν πολιτικά στις εκλογές και απορρίφθηκε από τον λαό.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν ότι θέλουν να συνεχίσει την προσπάθεια η πρώτη αριστερή κυβέρνηση. Κατανόησαν τη φύση και την αναγκαιότητα του συμβιβασμού της 12ης Ιουλίου και επίσης αξιολόγησαν τα θετικά σημεία αυτού του συμβιβασμού. Πάνω απ’ όλα, οι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες της Ελλάδας, επέλεξαν τη συνέχιση του αγώνα, της σκληρής διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό, της σύγκρουσης με το παλιό πολιτικό σύστημα και τη διαπλοκή στο εσωτερικό. Απέρριψαν την αριστερά της πολιτικής αυτοκτονίας, της μόνιμης ήττας, της συνεχούς εσωστρέφειας, της εξοντωτικής γκρίνιας. Επέλεξαν την αισιοδοξία και την ελπίδα, την πίστη ότι μπορούμε να πετύχουμε νίκες ακόμη και αν δεν γίνονται όλα σε μια μέρα. Χωρίς να βάζουμε οι μισοί στους άλλους μισούς τελεσίγραφα για μια φράση, για έναν χειρισμό, για μια αναγκαία ισορροπία. Αλλά με προωθητικές συνθέσεις για την κοινή μας προοπτική, για την αριστερά που μπορεί να κυβερνά και να αλλάξει τον κόσμο.

http://enter4news.gr/