Η «τζιχάντ» του Αντώνη Σαμαρά εναντίον της ΝΔ

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, λένε. Το ερώτημα είναι τι είδους εκδίκηση και γιατί θέλει να πάρει ο Αντώνης Σαμαράς από ένα κόμμα που τον ανέδειξε και τον έκανε, ουσιαστικώς, πρωθυπουργό. Η απάντηση βρίσκεται πιθανώς κατ’ άλλους μεν στον ιδιότυπο χαρακτήρα του ανδρός και κατ’ άλλους δε στο γεγονός ότι αγαπούσε να μισεί το «κόμμα» του. Άλλωστε, μάλλον δύσκολο θα ήταν για έναν πεισματάρη πολιτικό, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος πέρασε από τα «καυδιανά δίκρανα» της πολιτικής -καθώς βρέθηκε στο περιθώριο επί σειράν ετών, αλλά, τελικώς, κατόρθωσε να γίνει αρχηγός του κόμματος που τον είχε αποβάλει-, να ξεχάσει ότι, όντας νεαρός φέρελπις πολιτικός και με όλα τα άστρα ευνοϊκά για την ανέλιξή του στη Ν.Δ., ο ιδρυτής της ήταν αυτός που ουσιαστικώς τον απέβαλε και στον οποίο καταλογίζει τα δικά του «πέτρινα χρόνια».
Το τελευταίο πολιτικό διάστημα -και κυρίως από την εσωτερική αμφισβήτηση της προεδρίας Μεϊμαράκη έως την αποτυχημένη μέχρι σήμερα διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού (σ.σ.: Λεπτομέρειες για τις σχετικές εξελίξεις σε άλλες σελίδες)- θεωρήθηκε προφανώς από τον πρώην πρωθυπουργό ιδιαίτερα ευνοϊκό για την κατάστρωση και εφαρμογή των δικών του πολιτικών σχεδίων. Τα οποία έχουν, σύμφωνα με τις ενδείξεις αλλά και τις εκτιμήσεις στελεχών του κόμματος, δύο άξονες:

• Ή την τόσο θριαμβευτική όσο και μεσσιανική επάνοδο του Αντώνη Σαμαρά στην αρχηγία ενός κόμματος που πηγαίνει, κατά τα άλλα, από το κακό στο χειρότερο.
• Ή τη δημιουργία ενός νέου κομματικού φορέα με μέρος της Ν.Δ. που θα ήθελε να τον ακολουθήσει.

Και οι δύο στόχοι, ούτως ή άλλως, περνούν μέσα από τη διάλυση της Νέας Δημοκρατίας.

ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

Η διάσπαση ίσως να ευνοεί τον κ. Σαμαρά, πλην όμως δεν θα μπορούσε αυτός να σηκώσει το βάρος της, καθώς ήδη τον βαρύνει στα μάτια των Νεοδημοκρατών η δική του αποστασία, την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ειδικώς, μάλιστα, όταν στη συλλογική νεοδημοκρατική μνήμη τα γεγονότα της περιόδου εκείνης είχαν στερήσει από τη Ν.Δ. τη διακυβέρνηση της χώρας, μετά από μια μακρά περίοδο παραμονής της εκτός εξουσίας.
Επομένως, ο «γαλάζιος» εμφύλιος ήταν ό,τι έπρεπε για τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού. Ανεξαρτήτως, δε, της έντονης αντιπαλότητας ανάμεσα στους τέσσερις υποψηφίους, η ουσία είναι ότι εδώ και πολύ καιρό στη Ν.Δ. υπήρχαν δύο στρατόπεδα, το καραμανλικό και το σαμαρικό, με το πρώτο να έχει στις τάξεις του και τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών. Αλλωστε, η αντιπαλότητα αυτή των δύο στρατοπέδων εκδηλώθηκε στο πλαίσιο της αποτυχημένης εκλογικής διαδικασίας, όταν τόσο ο κ. Μεϊμαράκης όσο και πολλοί «καραμανλικοί» βουλευτές ήταν της άποψης ότι υπονομεύθηκε η εκλογική διαδικασία προκειμένου να οδηγηθεί το κόμμα στην απαξίωση. Πλέον, σαφής περί αυτού ήταν η Ντ. Μπακογιάννη, η οποία ναι μεν βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με τον Αντ. Σαμαρά, για τους γνωστούς λόγους, αλλά πλέον συμπλέει με τον Κώστα Καραμανλή. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η προοπτική συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον οι πολιτικές εξελίξεις οδηγήσουν σε αυτή την κατεύθυνση, η οποία, σύμφωνα με τους γνωρίζοντες, θα μπορούσε να αποτελέσει άλλο ένα «όχημα» ρήξης, αφού το περιβάλλον Σαμαρά την αποκλείει συλλήβδην.
Θα πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε ότι:
(α) Ο Αντ. Σαμαράς επιμελώς απέφευγε καθ’ όλη τη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή, στην οποία άλλωστε συμμετείχε,
(β) Το ίδιο διάστημα, με εντολή δική του -όπως έχουν αποκαλύψει στο παρελθόν τα «Π»- υπονομευόταν και συκοφαντείτο μεθοδικά στις Βρυξέλλες και, κυρίως, στο Βερολίνο ο Κ. Καραμανλής και η οικονομική του πολιτική, ώστε να εμφανίζεται μεγαλύτερη η ευθύνη της κυβέρνησης εκείνης για την κατάσταση της χώρας. Ο στόχος ήταν να δικαιολογηθεί το ότι η σαμαρική διακυβέρνηση παρέλαβε περίπου οικονομικό χάος και έτσι να προβάλλεται ως εργώδης η προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλλει ο Αντ. Σαμαράς!
Το ενδιαφέρον στην όλη μεθόδευση έγκειται στο ότι η υπονόμευση του Κ. Καραμανλή στο Βερολίνο και στους Α. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε γινόταν διά ειδικού… αγγελιαφόρου, για τον πρωτοφανή λόγο ότι η καγκελαρία δεν εμπιστευόταν τον Αντ. Σαμαρά, παρά το γεγονός ότι εκείνος εφήρμοζε όσα του υπαγόρευαν!
ΑΠΑΞΙΩΣΗ
Η απαξίωση που ήδη έχει επιτευχθεί και επιχειρείται να περιορισθεί με τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου είναι λογικό να οδηγεί σε μια αυτοδιάλυση του κόμματος, δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα για την εμφάνιση «ενωτικών παραγόντων», ένας από τους οποίους θα ήταν και ο κ. Σαμαράς. Το σχέδιο αυτό δεν βγαίνει, διότι περισσεύουν οι υποψίες της καραμανλικής πτέρυγας (σε αυτήν εντάσσεται και ο Β. Μεϊμαράκης) ότι δικός του δάκτυλος ευθύνεται για το σημερινό χάος. Λόγου χάριν, όπως είχε προβλέψει ο Κώστας Καραμανλής, ότι στην περίπτωση που οι υποψήφιοι θα ήσαν πάνω από δύο, το κόμμα θα οδηγείτο σε διάλυση.
Με δεδομένη την πρόβλεψη-εκτίμησή του από την κοινοβουλευτική του πτέρυγα υποστηρίζεται μετ’ επιτάσεως ότι ο ίδιος ο κ. Σαμαράς εξώθησε με τον δικό του τρόπο και τους άλλους τρεις υποψηφίους να θέσουν υποψηφιότητα. Οσοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν την άποψη αυτή υπενθυμίζουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς, πέραν της «αφοσίωσής» του στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε», είχε υποσχεθεί σε καμιά δεκαριά τουλάχιστον τη διαδοχή του στην καρέκλα του αρχηγού της Ν.Δ. Πράγμα που έχει αποκαλυφθεί σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους από τους ίδιους τους εν… δυνάμει αντικαταστάτες του!
Υπενθυμίζεται ακόμη ότι, στο πλαίσιο της υποβολής υποψηφιοτήτων για την αρχηγία, εμφανίστηκαν δύο υποψήφιοι που είχαν τη στήριξη είτε ανθρώπων του Αντ. Σαμαρά, είτε στελεχών φίλα προσκείμενων σε αυτόν. Ο ένας ήταν ο Απόστολος Τζιτζικώστας και ο άλλος, η «φωνή» του Αντ. Σαμαρά, ο Άδωνις Γεωργιάδης. Είναι προφανές ότι οι δύο υποψηφιότητες αυτές είχαν στόχο να διασπάσουν τις ψήφους που θα έπαιρνε ο Β. Μεϊμαράκης. Οι «καραμανλικοί» θεωρούν ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ήταν άλλωστε και υπουργός εκ δεξιών του κ. Σαμαρά και υποστηρίζει και αυτός το έργο εκείνης της διακυβέρνησης, ωθήθηκε στην υποβολή της υποψηφιότητάς του από τον πρώην πρωθυπουργό. Μάλιστα την υποψηφιότητά του την υπέγραψαν και δύο «σαμαρικοί» ευρωβουλευτές, η κ. Μ. Σπυράκη και ο κ. Γ. Κύρτσος!

Ετοιμάζει νέα «Πολιτική Ανοιξη»

Η διαδικασία των πολλών υποψηφιοτήτων οδήγησε στις εσωκομματικές αντιπαλότητες και διηύρυνε την απόσταση μεταξύ των στρατοπέδων των «καραμανλικών» και των «σαμαρικών». Με αποτέλεσμα ευλόγως να θεωρείται ότι, ακόμη και αν εκλεγεί νέος αρχηγός, δεν θα παραμείνει το γαλάζιο γυαλί αρράγιστο. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν -και επιβεβαιώνουν την απίθανη και χαοτική κατάσταση στη Ν.Δ.- ότι πολλοί εσωκομματικοί αντίπαλοι του κ. Σαμαρά εκτιμούν πως θα επιχειρήσει να βρει τρόπο να υπονομεύσει και το έκτακτο συνέδριο. Αυτές οι αυτοδιαλυτικές συνθήκες είναι ευνοϊκές όχι για την επάνοδο Σαμαρά εν χορδαίς και οργάνοις, αλλά για τη δημιουργία από αυτόν, τη δεδομένη στιγμή, μιας νέας ΠΟΛ.ΑΝ., σαφώς δεξιάς απόκλισης, καθώς: (α) Οι γενικότερες πολιτικές συνθήκες ευνοούν συνεργασίες. (β) Οι αυτοδυναμίες των κομμάτων αποτελούν ένα νοσταλγικό παρελθόν και (γ) Η αναμενόμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου επί το αναλογικότερον καθιστά κομβική την παρουσία μικρότερων κομμάτων. Ασφαλώς, δε, ο Αντ. Σαμαράς, ως ευφυής πολιτικός, αν και αυτοκαταστροφικός, δεν ευελπιστεί -σε περίπτωση που ηγηθεί ενός κόμματος- σε ποσοστά μεγαλύτερα εκείνων της Πολιτικής Ανοιξης, στην πρώτη μάλιστα φάση της. Για τη δημιουργία ενός νέου δεξιού κόμματος, θα χρειαστεί, πέραν όσων θα ακολουθήσουν τον κ. Σαμαρά από την εκλογική βάση της Ν.Δ., και ένα μέρος της κομματικής της βάσης. Ποιο θα είναι αυτό το μέρος θα προσδιοριστεί αν και όποτε λήξουν οι εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες.
Νίκος Σίμος / parapolitika