Η προσευχή ενός βασανισμένου αριστερού

Ω, Θεέ μου, γιατί εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν; Ο Θέμος να στηρίζει με νύχια και με δόντια την αγροτιά, ο Αλαφούζος να παίρνει θέση στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, οι φωτιές της κουκούλας που έκαιγαν χρόνια στον βωμό της οχλοκρατίας να γίνονται κεράκια στον βωμό της Δημοκρατίας, νεαροί δεξιοί λύκοι να δείχνουν στην Αριστερά τα δόντια τους και να γρυλίζουν κρεμάλες, χωρίς κανένας πολέμιος της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται να βάζει live τα κλάματα, ο Παναγόπουλος -αχ, έκτακτος, μόνο η τραγιάσκα του έλειπε- να θυμάται τις εργασιακές σχέσεις και τις συλλογικές συμβάσεις και ο Μπερμπάτοφ να στέλνει φαγητό στους αποκλεισμένους από τα μπλόκα;

Ω, Θεέ μου, άφες ημίν τα οφειλήματα ημών. Μια ζωή σε απεργίες και διαδηλώσεις, δεκαετίες και δεκαετίες στον τίμιο αγώνα του πεζοδρομίου, λοιδορούμενοι και κατηγορούμενοι, καταδιωκόμενοι και δερόμενοι, συλλαμβανόμενοι και δικαζόμενοι, μπουζουριαζόμενοι και διαμαρτυρόμενοι, να βρισκόμαστε τώρα, θέλουμε δεν θέλουμε, στην άλλη όχθη. Αν η μισή καρδιά μου, γιατρέ, βρίσκεται στην απεργία, η άλλη μισή στο Μαξίμου βρίσκεται. Σχιζοφρένεια. Να στηρίζουμε την κυβέρνηση που έκανε το κατά ΕΣΗΕΑ ασφαλιστικό έκτρωμα. Να συμπαθούμε τον Κατρούγκαλο και να συμπάσχουμε με υπουργούς, εμείς που έχουμε αντιπαθήσει φάτσες και φάτσες.

Ω, Θεέ μου, ρύσαι ημάς από του πονηρού. Να μας περνάει κάθε τόσο η ιδέα να τα παρατήσουμε όλα σύξυλα και να περάσουμε στη φυσική μας θέση: Να πετάμε σκατά, αντί να τρώμε σκατά. Να διαδηλώνουμε, αντί να δηλώνουμε. Να καταγγέλλουμε, αντί να αναγγέλλουμε. Να μιλάμε χωρίς σεις και σας για την τρόικα.

Να νοσταλγούμε την εποχή που όλοι μας συμπαθούσαν -χαριτωμένο το μικρούλι- και μας συμβούλευαν να προσέχουμε τους κυρίους που μας πρόσφεραν καραμέλες. Την εποχή που ο τηλεοπτικός Γιάννης έσταζε μέλι για τον Τσίπρα, ή και παλιότερα, που η Όλγα ήταν ΚΝΕ, ο Παντελής Ρηγάς, ο Παύλος ΚΚΕ και η Λιάνα έλαμπε στο πλευρό του εθνάρχη.

Ω, Θεέ μου, απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο. Αλλά εξηγημένοι: Αν είναι αντί για τη βασιλεία σου να έρθει -πάλι- η βασιλεία των φαύλων, των βαρόνων, των τεκτόνων, του Αμβρόσιου, του Κυριάκου, του Άδωνι, του Βορίδη, του Σαμαρά και του Βενιζέλου, άσ' το. Θα το πιω. Ώς το τέλος. Αμήν...

Του Θανάση Καρτερού