Toυ Γ. Λακόπουλου
Μόνο όσοι δεν θέλουν -ή δεν θέλουν να θέλουν, δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συνέβη στις 7 Απριλίου, σε ό,τι αφορά τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις: ο Αλέξης Τσίπρας επέβαλε τον πολιτικό σχεδιασμό του και σχεδόν ανακοίνωσε την ημερομηνία των επομένων εκλογών.
Οι εξελίξεις μιλούν μόνες του. Ο Πρωθυπουργός τράβηξε το θέμα της αξιολόγησης όσο τον έπαιρνε και όσο του χρειαζόταν για να εκθέσει την αντιπολίτευση που επαναλάμβανε αυτό το διάστημα τις αντιφάσεις της: και να κλείσει η αξιολόγηση και να βγει χαμένος ο ΣΥΡΙΖΑ από το κλείσιμο.
Ακόμη και ο πολύς Βενιζέλος έγραψε στο «Βήμα», δυο 24ωρα αργότερα ότι πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση -που έχει ήδη κλείσει- και να γίνουν εκλογές γιατί «η φθορά της κυβέρνησης φθείρει τη χώρα» – αυτοπαγιδευμένος στην αδιαφορία για τη φθορά της χώρας όσο επιδιώκει τη φθορά της κυβέρνησης -από κοινού με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η αμηχανία επικράτησε στην ηγεσία της ΝΔ μέχρι να βγάλει στον αέρα τον Κικίλια να κάνει μια δήλωση που δεν είχε καμία σχέση με τις εξελίξεις. Όπως δεν είχε και η δήλωση της Γεννηματά που έδειχνε ότι έχασε επεισόδια. Στην αξιωματική αντιπολίτευση, όσο διαβάζουν την -πολιτική -απόφαση για την αξιολόγησή και τα τεχνικά συμφραζόμενα που τη συνοδεύουν, τόσο συνειδητοποιούν ότι την πάτησαν.
Τώρα είναι έως γελοίο να συνεχίσουν να ζητούν άμεσες εκλογές, ενώ ο Τσίπρας σχεδόν έχει θυροκολλήσει το διάταγμα διάλυσης της Βουλής: στα τέλη του 2018.
Τότε δηλαδή που -υπό την αίρεση της επιτυχίας των στόχων για το 2017- θα έχει τον περιθώριο να πάει στην κάλπη υλοποιώντας ακόμη και την «κοινωνική ατζέντα» του Μητσοτάκη, από τον ΦΠΑ ως τον ΕΝΦΙΑ.
Ενώ εν μεταξύ θα του έχει αφαιρέσει πλήρως την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων και του ομαλού κλεισίματος του Μνημονίου που θα ανοίξει το πρώτο παράθυρο τους Ελλάδας προς τις αγορές, όπως προβλέπει ακόμη και ο Σόιμπλε.
Ο Τσίπρας επωμίζεται το κόστος των καθυστερήσεων που ανέβασαν το λογαριασμό της αξιολόγησης. Αλλά από πολιτική άποψη αυτό θα είχε αξία μόνο στην περίπτωση που δεν έκλεινε η αξιολόγηση. Από τη στιγμή που έκλεισε -με πολιτική συμφωνία, όπως επεδίωκε κατά βάση- αρχίζει να γίνεται ο πωλών τοις μετρητοίς.
Θα πρέπει να αποδειχθούν πολύ ακατάλληλοι, ως ηλίθιοι, οι υπουργοί του και ο ίδιος πολύ ανεπαρκής στην πίεση επάνω τους για να μην πετύχει όσα έχουν τεθεί ως προϋπόθεση για να ολοκληρωθεί το Μνημόνιο στις 31 Ιουλίου 2018. Ώστε ο ίδιος να αρχίσει από την επόμενη να μοστράρει το κοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησής του -με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Η ΔΕΘ του 2018, αν δεν είναι δοκιμασία για τον ίδιο, θα είναι για τον αντίπαλό του.
Η κυβέρνησή Τσίπρα έχει ολοκληρώσει το Μνημόνιο που υπέγραψε και η ΝΔ και θα ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής υλοποιώντας και όσα θα υπόσχεται ο Μητσοτάκης -που θα ξεμείνει έτσι από …»πρόγραμμα».
Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση θα έχει να υπερασπιστεί έργα, ημέρες, αλλά και πρόσωπα του παρελθόντος της, καθώς πλείστες δικογραφίες θα έχουν ωριμάσει και θα πέφτουν οι παραπομπές σαν το χαλάζι.
Η κινητικότητα Σημίτη, Βενιζέλου και άλλων το τελευταίο διάστημα είναι δηλωτική της ανησυχίας τους, η οποία συμπαρασύρει και τη ΝΔ, όπου ακολουθούν τον νεότερο Μητσοτάκη, αλλά δεν ενθουσιάζονται κιόλας με την δημόσια παρουσία του.
Ο ακατάσχετος βερμπαλισμός της αντιπολίτευσης προκειμένου να εξισορροπήσουν τα κυβερνητικά μειδιάματα για την αξιολόγηση, δείχνει ότι ο Τσίπρας ακόμη και αν δεν θα μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα που δημιουργεί σε βάρος του η πολιτική που κατ’ ανάγκην ακολουθεί, πάντως θα ξηλώσει το πουλόβερ των δημοσκόπων για «νταμπλ-σκορ», «μια ανάσα από την αυτοδυναμία» και άλλα διηγήματα.
Ενδεχομένως η κατάκτηση της πρώτης θέσης δείχνει ανέφικτος στόχος, με τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον, αλλά δεν είναι ανέφικτη η διαμόρφωση ασταθούς μετεκλογικού τοπίου που θα οδηγήσει σε επανάληψη των εκλογών με απλή αναλογική, ώστε όλα θα μετρήσουν από την αρχή. Εξ αντικειμένου σ’ αυτό έχει συμμάχους.
Πρώτα το ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς θα καταφέρει να το μετονομάσει η Φώφη Γεννηματά και ο έτερος κληρονόμος με τον οποίο συμπράττει. Αν αποτύχει, θα σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρήσει επαρκείς δυνάμεις -όποτε όλα καλώς για τον Τσίπρα.
Αν πετύχει -και το ΠΑΣΟΚ βγει από την κάλπη με δυναμική ανόδου- θα ήταν ανόητο να τη θυσιάζει σε μια συμμαχία με τη Δεξιά αμέσως. Αντίθετα θα είναι το πρώτο κόμμα που θα θέλει αμέσως εκλογές για να απογραφεί η κοινοβουλευτική του δύναμη με αναλογικό σύστημα. Ό,τι ακριβώς θα θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά, πλην του ΠΑΣΟΚ, άτυπη και αόρατη υποστήριξη θα έχει ο Τσίπρας και από δυο …φίλους του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δυο, διακεκριμένους παράγοντες της ΝΔ που τον θέλουν και οι δυο αφ’ ενός «επιτυχημένο» ως πρώτο κόμμα και αφετέρου «αποτυχημένο» ως προς το ποσοστό.Έτσι θα διεκδικήσουν οι ίδιοι την πρωθυπουργία που θα ανήκει στο πρώτο κόμμα. Ο ένας ως ο «τελευταίος των επιτυχημένων» της ΝΔ και ο άλλος ως επικεφαλής ευρύτερου σχήματος εθνικής συνεννόησης.
Σημαίνουν αυτά ότι άρχισαν να γεννούν τα κοκόρια του Τσίπρα; Όχι ακριβώς. Απλώς πήρε αυτό που ήθελε- άσχετα αν το πλήρωσε παραπάνω- με αντιπάλους που έχουν πρόβλημα στρατηγικής.
Με προσπάθεια θα κλείσει το Μνημόνιο στα μέσα του 2018 και θα κάνει εκλογές στο τέλος του ίδιου χρόνου. Ακριβώς λίγο πριν αρχίσουν να φτάνουν τους πολίτες οι νέες επιβαρύνσεις που προβλέπει η συμφωνία για την αξιολόγηση.
Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά είναι καλύτερο από ό,τι έχει ως τώρα και πάντως πολύ περισσότερο από αυτό που έχει ο αντίπαλος του -που είναι καταδικασμένος να περιστρέφεται περί τον άξονά του.
Με άλλα λόγια ο Πρωθυπουργός έχει πλέον πιθανότητες να ρίξει τον Μητσοτάκη στην παγίδα που προσπαθούσε να τον ρίξει αυτός, αρνούμενος να συμπράξει στην αξιολόγηση, υπολογίζοντας έτσι: ή πέφτει ο Τσίπρας ή υπογράφει και πέφτει.
Στην αναμέτρηση του 2018 θα τρομάξουν και οι γαλοπούλες καθώς η ΝΔ θα βρεθεί μπροστά στο δικό της δίλημμα: Ή θα λέει ότι θα νικήσει, οπότε θα πρέπει να εφαρμόσει το νέο κύμα λιτότητας και περικοπών που προβλέπεται, άρα να περιορίσει τις πιθανότητες της, ή θα το χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ οπότε θα παραδέχεται ότι δεν θα νικήσει η ίδια.
Αντίθετα ο Τσίπρας θα είναι καβάλα στο άλογο- πάντα με την προϋπόθεση ότι θα πετύχει τους στόχους του 2017. Ή θα χάσει, αλλά θα έχει ανοίξει προεκλογικά τον κουμπαρά που μόνο μετεκλογικά θα μπορούσε να ανοίξει ο Μητσοτάκης -οπότε θα τον υποχρεώσει σε άμεση σκληρή διακυβέρνηση αφού δεν θα υπάρχουν αλλά περιθώρια. Ή θα νικήσει, οπότε απλώς θα … έχει νικήσει. Με την έννοια ότι νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές είναι και μια καλή … δεύτερη θέση ώστε να ξαναμοιραστεί η τράπουλα με νέα κάλπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου