Του Γ. Λακόπουλου
Το Χρηματιστήριο ανέβηκε- με όση σημασία έχει πλέον αυτό. Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, βγήκε με τίτλο: «Ζήτηση για ελληνικά ομόλογα» περιγράφοντας το κλίμα στις διεθνείς χρηματαγορές.
Η Κομισιόν και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, οικονομολόγοι και πολιτικοί παρατηρητές επικρότησαν τη συμφωνία που κλείνει τη δεύτερη αξιολόγηση της πορείας του Μνημονίου. Εγκαινιάζει μια νέα περίοδο για την Ελλάδα με καλές προοπτικές- σε ό,τι αφορά τους στόχους που έχουν τεθεί για την επιτυχή ολοκλήρωση του Μνημονίου και έξοδο από την κρίση.
Αλλά στην Ελλάδα η αντιπολίτευση έχει τις δικές της αναγνώσεις. «Πρόκειται για τέταρτο Μνημόνιο χωρίς λεφτά» είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης , παπαγαλίζοντας μια παλιά γνωμάτευση του Βαγγέλη Βενιζέλου που αντικαθιστά τον ορό «δάνεια» με τη λέξη «λεφτά» – σαν να πρόκειται για χάρισμα. «Είναι μια συμφωνία ντροπής» είπε η Φώφη Γεννηματά που δεν δείχνει να πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβη στη χώρα το 2010 και ποιο είναι το ζητούμενο έκτοτε.
Τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, παγιδευμένα στον αγώνα επιβίωσης τους μετά την αδυναμία των ιδιοκτητών τους να συνεχίσουν τα παλιά κόλπα με τις κυβερνήσεις, τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά σε δραματικούς τόνους εστιάζοντας στις συντάξεις που θα περικοπούν. Σ’ αυτό το χώρο η τύφλωση είναι πλέον εθισμός και όρος λειτουργίας, χωρίς ενδιαφέρον για την είδηση, την ουσία , η την αλήθεια.
Τι ήταν τελικά η συμφωνία στο Χίλτον που ολοκληρώνει το θρίλερ της δεύτερης αξιολόγησης. Ήταν απλούστατα μια οδυνηρή κίνηση μπροστά.
Το «μπροστά» το περιγράφουν όλοι. Άλλωστε το αναδεικνύει και η αμηχανία της αντιπολίτευσης η οποία εκδηλώνεται με επιθετικότητα και υψηλούς τόνους.
Το οδυνηρό είναι το αναπόφευκτο. Και ως τέτοιο θα το υπέγραφε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Και φυσικά μια κυβέρνηση της ΝΔ. Συνεπώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραπλανά όταν λέει ότι το κόμμα του θα είχε βγάλει ήδη τη χώρα από το Μνημόνιο. Όταν δεν κρύβεται πίσω από τις φτηνιάρικές αναλύσεις του αντιπροέδρου του.
Το αναπόφευκτο, όσο και αν το κρύβει η ελληνική πολιτική τάξη προκύπτει από την πραγματική κατάσταση της χώρας. Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη. Αναπνέει αποκλειστικά χάρη στις δανειακές διευκολύνσεις από τα κράτη της Ευρωζώνης.
Τα δάνεια μέσω των τριών Μνημονίων δόθηκαν φυσικά με την ανάληψη της υποχρέωσης για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα εκκινήσουν την οικονομία – κατά την κρατούσα αποχή τουλάχιστον. Αλλά και για δραστικό περιορισμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών, υπό την κοινή εκτίμηση ότι αυξήθηκε τεχνητά και με κατάχρηση των κοινοτικών πόρων και του δανεισμού.
Οδυνηρό, αλλά ποιος ευρωπαίος θα έδινε λεφτά από τον προϋπολογισμό του για να συνεχιστεί στην Ελλάδα η ψευδής ευημερία, για να μη μιλήσουμε για τη ρεμούλα; Είναι εύκολο να τσαμπουνάμε «η Μέρκελ μας επιβάλει λιτότητα» -επειδή χάθηκε η ευκολία να ζούμε με δανεικά. Ποια κυβέρνηση θα περνούσε από το Κοινοβούλιο της δάνειο προς την Ελλάδα για να χορηγούνται συντάξεις που δόθηκακαν όχι με βάση την ευρωστία των Ταμείων αλλά με νόμους και υπουργικές αποφάσεις – χάριν ψηφοθηρίας;
Η (αυτά)απάτη με τις συντάξεις
Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η ουσία, αλλά και αθλιότητα της ΝΔ και της αντιπολίτευσης καθώς και η συνενοχή του Τύπου που τους συμπαραστέκεται στον ψεύτικο θρήνο για τις συντάξεις που μειώνονται. Κανονικά τα ΜΜΕ θα έπρεπε να ζητούν από τα δυο κόμματα να απολογηθούν γιατί έδιναν συντάξεις σε ανθρώπους ηλικίας-35-40 ετών.
Γιατί έχριζαν συνταξιούχους ανθρώπους που δεν είχαν τις προϋποθέσεις.
Γιατί καταληστεύθηκαν οι εισφορές των πραγματικών ασφαλισμένων στο Χρηματιστήριο, στο «κούρεμα» του 2012 και στη κακοδιαχείριση από διοικήσεις ημετέρων που τοποθετούσαν οι ίδιες.
Έπρεπε να ΜΜΕ να στήσουν στον τοίχο και το ΠΑΣΟΚ και και τη ΝΔ για τη μεγάλη απάτη που έστησαν, και συνεχίζουν, το ασφαλιστικό, συμπαρασύροντας σε αυταπάτες και τους πολίτες που πίστευαν ότι η σύνταξη είναι …δωρεάν και αυξάνεται ως δια μαγείας. Αρκεί «να τη βγάλεις».
Δεν τους περνούσε από το μυαλό ότι όσοι συνταξιοδιτούνταν χωρίς τις πραγματικές προϋποθέσεις, υπονομεύσαν τα Ταμεία και έτρωγαν τα λεφτά των ασφαλισμένων οι οποίοι πλήρωναν για δεκαετίες εισφορές για να πάρουν την ίδια σύνταξη με όσους δεν είχαν εισφέρει.
Όταν το ασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει εξ αιτίας της υπερφόρτωσης των Ταμείων με δικαιούχους και της αφαίμαξης με κόλπα και ρυθμίσεις , που θα βρεθούν τα λεφτά να πληρωθούν οι συντάξεις; Κανείς δεν δανείζει τη χώρα και η οικονομική της κατάσταση στερεί διαρκώς πόρους από τα Ταμεία.
Είναι παράλογο να θέτουν οι δανειστές ως όρο τη μείωση των συντάξεων για να δώσουν τα λεφτά τους ώστε να μην χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα; Ας πάει κάποιος να τους το πει. Είναι παράλογο ότι η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δέχεσαι αυτόν τον όρο- όταν η άλλη λύση είναι να μην δίνονται καθόλου συντάξεις;
Προκαλεί θλίψη ότι ο τυχοδιωκτισμός της πολιτικής τάξης- ειδικά της αντιπολίτευσης, υποβοηθούμενης από λάθη και τις ανεπάρκειες της κυβέρνησης- αλλά και η εθελοτυφλία των ΜΜΕ που συνεχίζουν τον ενταφιασμό της αλήθειας.
Προκαλεί μελαγχολία αυτές τις ημέρες μεγάλες εφημερίδες και μεγάλα κόμματα να κόπτονται για τους συνταξιούχους και να προσπαθούν να τους εμφανίζουν ως «θύματα του Τσίπρα», ενώ είναι θύματα της πολιτικής που ακολούθησαν οι προκάτοχοι του.
Κανείς δεν λέει στην κυρία που διαμαρτύρεται ότι το θέμα δεν είναι ότι θα περικοπεί και άλλο η σύνταξή τους, αλλά ότι παίρνει αυτή τη σύνταξη από 33 ετών και επειδή δούλεψε μόλις 15 χρόνια. Κάνεις δεν λέει σ’ αυτόν που βγήκε στη σύναξη με μαϊμού «αναπηρική» ότι κανονικά θα έπρεπε να τον περιλάβει ο εισαγγελέας μαζί με τους γιατρούς που τον βοήθησαν.
Κανείς δεν στήνει τον τοίχο τον Κ. Σημίτη που ξήλωσε τον Τάσσο Γιαννίτση και ακύρωσε την έγκαιρη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, επειδή το αξίωνα οι κομματικοί συνδικαλιστές που τον ανέδειξαν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- τόσο «εκσυγχρονιστές».
Κανείς δεν ζητάει εξηγήσεις από τον Γ. Παπανδρέου που αρνήθηκε στον Κ. Καραμανλή, το 2009 να συμβάλει στη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος και αντάλλασσε …φανέλες με τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ.
Ο Τσίπρας βρίσκεται παγιδευμένος στην πραγματικότητα και προσπαθεί να μειώσει το πολιτικό κόστος. Πάντως προχωράει και ας το πληρώνει. Ο Μητσοτάκης όμως ασκεί τυφλή αντιπολίτευση με τρόπο που ακυρώνει και την πολιτική στην οποία στηρίχθηκε η μεταρρύθμιση του Δήμ. Σιούφα το 1992.
Ήταν η μόνη τολμηρή νομοθεσία στήριξης το ασφαλιστικού συστήματος και ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα πει αργότερα ως κηπουρός Οικονομικών: «χωρίς το νόμο Σιούφα δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε συντάξεις». Έτσι γίνεται η πραγματική πολιτική.`.
Η πατέντα του αφορολογήτου
Αλλά μήπως μιλάει κάνεις για τη μείωση του αφορολογήτου- μια ελληνική πατέντα την οποία εκμεταλλεύτηκε ως αντιπολίτευση και ο Τσίπρας υποσχόμενος αφολογόγητο 12.000 ευρώ;
Η συρρίκνωση του αφορολογήτου ορίου είναι πράξη υγιούς φορολογικής πολιτικής γιατί απλούστατα διευρύνει τη φορολογική βάση. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα στην οποία μεγάλος όγκος πληθυσμού με απασχόληση δεν πληρώνει φόρο.
Με την εμπειρία του, αλλά και το επιστημονικό βάρος του ο Νίκος Χριστοδουλάκης έχει εξηγήσει πολλές φορές σε πολιτικούς συνομιλητές του ότι συνιστά τολμητή κίνηση εκσυγχρονισμού η μείωση του αφορολόγητου, αλλά σε συνδυασμό με την σχετική μείωση των φορολογικών συντελεστών για να αποσβεσθούν οι απώλειες όπου υπάρχουν. Αλλά ποιος να το δεχθεί αυτό;
Κοντολογίς η συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Χίλτον βγάζει από τη μέση ένα ακόμη εμπόδιο για να αλλάξει ρυθμούς η ελληνική οικονομία. Η ολοκλήρωση του Μνημονίου είναι αναγκαία συνθήκη, αλλά δεν είναι και ικανή.
Για να ανασάνει η οικονομία – και εν συνεχεία η κοινωνία- χρειάζεται να συνέλθει η πολιτική τάξη, να πει την αλήθεια στους πολίτες, να εξαντλούν οι κυβερνήσεις κάθε περιθώριο κοινωνικής δικαιοσύνης στην κατανομή της αναγκαίας λιτότητας , να αντιμετωπιστεί η διαφορά και να εξουδετερωθεί η διαπλοκή, να υπάρχει συλλογική συνειδητοποίηση ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς –έτσι όπως τα καταφέραμε.
Η Ελλάδα στο εξής πρέπει να μάθει να ζει μετά λεφτά της – και είναι υπόθεση της πολιτικής να τα μοιράζει δικαιότερα στο εσωτερικό της. Αλλοι πόροι δεν υπάρχουν.
Αυτό σημαίνει ότι θα ζήσει φτωχότερα μέχρι να αυξήσει το εθνικό της εισοδημα. Για το πετύχει χρειάζονται μεταρρυθμίσεις , καθαρή πολιτική και πολύ δουλειά. Εντός της Ευρωζώνης εννοείται,γιατί έξω κάνει πολύ κρύο.
Το Χρηματιστήριο ανέβηκε- με όση σημασία έχει πλέον αυτό. Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, βγήκε με τίτλο: «Ζήτηση για ελληνικά ομόλογα» περιγράφοντας το κλίμα στις διεθνείς χρηματαγορές.
Η Κομισιόν και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, οικονομολόγοι και πολιτικοί παρατηρητές επικρότησαν τη συμφωνία που κλείνει τη δεύτερη αξιολόγηση της πορείας του Μνημονίου. Εγκαινιάζει μια νέα περίοδο για την Ελλάδα με καλές προοπτικές- σε ό,τι αφορά τους στόχους που έχουν τεθεί για την επιτυχή ολοκλήρωση του Μνημονίου και έξοδο από την κρίση.
Αλλά στην Ελλάδα η αντιπολίτευση έχει τις δικές της αναγνώσεις. «Πρόκειται για τέταρτο Μνημόνιο χωρίς λεφτά» είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης , παπαγαλίζοντας μια παλιά γνωμάτευση του Βαγγέλη Βενιζέλου που αντικαθιστά τον ορό «δάνεια» με τη λέξη «λεφτά» – σαν να πρόκειται για χάρισμα. «Είναι μια συμφωνία ντροπής» είπε η Φώφη Γεννηματά που δεν δείχνει να πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβη στη χώρα το 2010 και ποιο είναι το ζητούμενο έκτοτε.
Τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, παγιδευμένα στον αγώνα επιβίωσης τους μετά την αδυναμία των ιδιοκτητών τους να συνεχίσουν τα παλιά κόλπα με τις κυβερνήσεις, τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά σε δραματικούς τόνους εστιάζοντας στις συντάξεις που θα περικοπούν. Σ’ αυτό το χώρο η τύφλωση είναι πλέον εθισμός και όρος λειτουργίας, χωρίς ενδιαφέρον για την είδηση, την ουσία , η την αλήθεια.
Τι ήταν τελικά η συμφωνία στο Χίλτον που ολοκληρώνει το θρίλερ της δεύτερης αξιολόγησης. Ήταν απλούστατα μια οδυνηρή κίνηση μπροστά.
Το «μπροστά» το περιγράφουν όλοι. Άλλωστε το αναδεικνύει και η αμηχανία της αντιπολίτευσης η οποία εκδηλώνεται με επιθετικότητα και υψηλούς τόνους.
Το οδυνηρό είναι το αναπόφευκτο. Και ως τέτοιο θα το υπέγραφε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Και φυσικά μια κυβέρνηση της ΝΔ. Συνεπώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραπλανά όταν λέει ότι το κόμμα του θα είχε βγάλει ήδη τη χώρα από το Μνημόνιο. Όταν δεν κρύβεται πίσω από τις φτηνιάρικές αναλύσεις του αντιπροέδρου του.
Το αναπόφευκτο, όσο και αν το κρύβει η ελληνική πολιτική τάξη προκύπτει από την πραγματική κατάσταση της χώρας. Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη. Αναπνέει αποκλειστικά χάρη στις δανειακές διευκολύνσεις από τα κράτη της Ευρωζώνης.
Τα δάνεια μέσω των τριών Μνημονίων δόθηκαν φυσικά με την ανάληψη της υποχρέωσης για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα εκκινήσουν την οικονομία – κατά την κρατούσα αποχή τουλάχιστον. Αλλά και για δραστικό περιορισμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών, υπό την κοινή εκτίμηση ότι αυξήθηκε τεχνητά και με κατάχρηση των κοινοτικών πόρων και του δανεισμού.
Οδυνηρό, αλλά ποιος ευρωπαίος θα έδινε λεφτά από τον προϋπολογισμό του για να συνεχιστεί στην Ελλάδα η ψευδής ευημερία, για να μη μιλήσουμε για τη ρεμούλα; Είναι εύκολο να τσαμπουνάμε «η Μέρκελ μας επιβάλει λιτότητα» -επειδή χάθηκε η ευκολία να ζούμε με δανεικά. Ποια κυβέρνηση θα περνούσε από το Κοινοβούλιο της δάνειο προς την Ελλάδα για να χορηγούνται συντάξεις που δόθηκακαν όχι με βάση την ευρωστία των Ταμείων αλλά με νόμους και υπουργικές αποφάσεις – χάριν ψηφοθηρίας;
Η (αυτά)απάτη με τις συντάξεις
Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η ουσία, αλλά και αθλιότητα της ΝΔ και της αντιπολίτευσης καθώς και η συνενοχή του Τύπου που τους συμπαραστέκεται στον ψεύτικο θρήνο για τις συντάξεις που μειώνονται. Κανονικά τα ΜΜΕ θα έπρεπε να ζητούν από τα δυο κόμματα να απολογηθούν γιατί έδιναν συντάξεις σε ανθρώπους ηλικίας-35-40 ετών.
Γιατί έχριζαν συνταξιούχους ανθρώπους που δεν είχαν τις προϋποθέσεις.
Γιατί καταληστεύθηκαν οι εισφορές των πραγματικών ασφαλισμένων στο Χρηματιστήριο, στο «κούρεμα» του 2012 και στη κακοδιαχείριση από διοικήσεις ημετέρων που τοποθετούσαν οι ίδιες.
Έπρεπε να ΜΜΕ να στήσουν στον τοίχο και το ΠΑΣΟΚ και και τη ΝΔ για τη μεγάλη απάτη που έστησαν, και συνεχίζουν, το ασφαλιστικό, συμπαρασύροντας σε αυταπάτες και τους πολίτες που πίστευαν ότι η σύνταξη είναι …δωρεάν και αυξάνεται ως δια μαγείας. Αρκεί «να τη βγάλεις».
Δεν τους περνούσε από το μυαλό ότι όσοι συνταξιοδιτούνταν χωρίς τις πραγματικές προϋποθέσεις, υπονομεύσαν τα Ταμεία και έτρωγαν τα λεφτά των ασφαλισμένων οι οποίοι πλήρωναν για δεκαετίες εισφορές για να πάρουν την ίδια σύνταξη με όσους δεν είχαν εισφέρει.
Όταν το ασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει εξ αιτίας της υπερφόρτωσης των Ταμείων με δικαιούχους και της αφαίμαξης με κόλπα και ρυθμίσεις , που θα βρεθούν τα λεφτά να πληρωθούν οι συντάξεις; Κανείς δεν δανείζει τη χώρα και η οικονομική της κατάσταση στερεί διαρκώς πόρους από τα Ταμεία.
Είναι παράλογο να θέτουν οι δανειστές ως όρο τη μείωση των συντάξεων για να δώσουν τα λεφτά τους ώστε να μην χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα; Ας πάει κάποιος να τους το πει. Είναι παράλογο ότι η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δέχεσαι αυτόν τον όρο- όταν η άλλη λύση είναι να μην δίνονται καθόλου συντάξεις;
Προκαλεί θλίψη ότι ο τυχοδιωκτισμός της πολιτικής τάξης- ειδικά της αντιπολίτευσης, υποβοηθούμενης από λάθη και τις ανεπάρκειες της κυβέρνησης- αλλά και η εθελοτυφλία των ΜΜΕ που συνεχίζουν τον ενταφιασμό της αλήθειας.
Προκαλεί μελαγχολία αυτές τις ημέρες μεγάλες εφημερίδες και μεγάλα κόμματα να κόπτονται για τους συνταξιούχους και να προσπαθούν να τους εμφανίζουν ως «θύματα του Τσίπρα», ενώ είναι θύματα της πολιτικής που ακολούθησαν οι προκάτοχοι του.
Κανείς δεν λέει στην κυρία που διαμαρτύρεται ότι το θέμα δεν είναι ότι θα περικοπεί και άλλο η σύνταξή τους, αλλά ότι παίρνει αυτή τη σύνταξη από 33 ετών και επειδή δούλεψε μόλις 15 χρόνια. Κάνεις δεν λέει σ’ αυτόν που βγήκε στη σύναξη με μαϊμού «αναπηρική» ότι κανονικά θα έπρεπε να τον περιλάβει ο εισαγγελέας μαζί με τους γιατρούς που τον βοήθησαν.
Κανείς δεν στήνει τον τοίχο τον Κ. Σημίτη που ξήλωσε τον Τάσσο Γιαννίτση και ακύρωσε την έγκαιρη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, επειδή το αξίωνα οι κομματικοί συνδικαλιστές που τον ανέδειξαν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- τόσο «εκσυγχρονιστές».
Κανείς δεν ζητάει εξηγήσεις από τον Γ. Παπανδρέου που αρνήθηκε στον Κ. Καραμανλή, το 2009 να συμβάλει στη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος και αντάλλασσε …φανέλες με τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ.
Ο Τσίπρας βρίσκεται παγιδευμένος στην πραγματικότητα και προσπαθεί να μειώσει το πολιτικό κόστος. Πάντως προχωράει και ας το πληρώνει. Ο Μητσοτάκης όμως ασκεί τυφλή αντιπολίτευση με τρόπο που ακυρώνει και την πολιτική στην οποία στηρίχθηκε η μεταρρύθμιση του Δήμ. Σιούφα το 1992.
Ήταν η μόνη τολμηρή νομοθεσία στήριξης το ασφαλιστικού συστήματος και ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα πει αργότερα ως κηπουρός Οικονομικών: «χωρίς το νόμο Σιούφα δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε συντάξεις». Έτσι γίνεται η πραγματική πολιτική.`.
Η πατέντα του αφορολογήτου
Αλλά μήπως μιλάει κάνεις για τη μείωση του αφορολογήτου- μια ελληνική πατέντα την οποία εκμεταλλεύτηκε ως αντιπολίτευση και ο Τσίπρας υποσχόμενος αφολογόγητο 12.000 ευρώ;
Η συρρίκνωση του αφορολογήτου ορίου είναι πράξη υγιούς φορολογικής πολιτικής γιατί απλούστατα διευρύνει τη φορολογική βάση. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα στην οποία μεγάλος όγκος πληθυσμού με απασχόληση δεν πληρώνει φόρο.
Με την εμπειρία του, αλλά και το επιστημονικό βάρος του ο Νίκος Χριστοδουλάκης έχει εξηγήσει πολλές φορές σε πολιτικούς συνομιλητές του ότι συνιστά τολμητή κίνηση εκσυγχρονισμού η μείωση του αφορολόγητου, αλλά σε συνδυασμό με την σχετική μείωση των φορολογικών συντελεστών για να αποσβεσθούν οι απώλειες όπου υπάρχουν. Αλλά ποιος να το δεχθεί αυτό;
Κοντολογίς η συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Χίλτον βγάζει από τη μέση ένα ακόμη εμπόδιο για να αλλάξει ρυθμούς η ελληνική οικονομία. Η ολοκλήρωση του Μνημονίου είναι αναγκαία συνθήκη, αλλά δεν είναι και ικανή.
Για να ανασάνει η οικονομία – και εν συνεχεία η κοινωνία- χρειάζεται να συνέλθει η πολιτική τάξη, να πει την αλήθεια στους πολίτες, να εξαντλούν οι κυβερνήσεις κάθε περιθώριο κοινωνικής δικαιοσύνης στην κατανομή της αναγκαίας λιτότητας , να αντιμετωπιστεί η διαφορά και να εξουδετερωθεί η διαπλοκή, να υπάρχει συλλογική συνειδητοποίηση ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς –έτσι όπως τα καταφέραμε.
Η Ελλάδα στο εξής πρέπει να μάθει να ζει μετά λεφτά της – και είναι υπόθεση της πολιτικής να τα μοιράζει δικαιότερα στο εσωτερικό της. Αλλοι πόροι δεν υπάρχουν.
Αυτό σημαίνει ότι θα ζήσει φτωχότερα μέχρι να αυξήσει το εθνικό της εισοδημα. Για το πετύχει χρειάζονται μεταρρυθμίσεις , καθαρή πολιτική και πολύ δουλειά. Εντός της Ευρωζώνης εννοείται,γιατί έξω κάνει πολύ κρύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου