«Έχουμε έναν 70άρη κομμουνιστή υπουργό Παιδείας και έναν πρωθυπουργό 40 ετών που όταν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου εκείνος έμπαινε στο Κομμουνιστικό Κόμμα». Άδωνις Γεωργιάδης; Όχι, Άννα Διαμαντοπούλου, πρώην επίτροπος και υπουργός. Της ΝΔ; Όχι, του ΠΑΣΟΚ. Πού είσαι νιότη που μούλεγες πως θα γινόμουν άλλη…
Δεν ξέρουμε αν ο Γαβρόγλου είναι κομμουνιστής – και αν πρέπει να συλληφθεί γι’ αυτό. Πάντως υπήρχε μια απαξία στον τόνο της όταν έλεγε «δεν μας λένε ότι είναι μαρξιστές;». Ύπαγε οπίσω μου Σατανά!
Δεν ξέρουμε επίσης ούτε αν το 1989 ο Τσίπρας μπήκε στην ΚΝΕ. Αυτά τα ξέρουν όσοι έχουν τους σχετικούς φακέλους. Θα μπορούσε να πει κανείς πάντως ότι εκτός από αυτόν τον υπουργό και αυτόν τον Πρωθυπουργό η χώρα έχει και άλλες ατραξιόν. Π.χ. μια κυρία που στα 25 της είχε διοριστεί σοσιαλίστρια νομάρχης. Στη συνέχεια υπηρέτησε τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς στο ΠΑΣΟΚ, έφτασε μέχρι επίτροπος και υπουργός. Έκτοτε ζει με την ανάμνηση ενός νόμου τον οποίο θεωρεί σημαντικό, επειδή τον ψήφισε και η ΝΔ!
Η Άννα έχει κάθε λόγο να επικρίνει μια προφανώς κακή νομοθετική πρωτοβουλία του Γαβρόγλου – την οποία ακόμη και ο Τσίπρας υπερασπίσθηκε με βαριά καρδιά. Αλλά δεν έχει τρόπο να εξηγήσει πώς βρίσκει …κομμουνιστικό δάκτυλο στο δικαίωμα της Βουλής να νομοθετήσει διαφορετικά από εκείνη.
Το νομοθέτημά της ήταν περιεκτικό, κινούσε μπροστά τη ανώτατη εκπαίδευση, είχε συγκροτηθεί με σοβαρή δουλειά και σπάνια διασταύρωση απόψεων. Η ίδια το φούσκωσε επικοινωνιακά ως όχημα του μέλλοντος της. Ταυτίζει τη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας με αυτόν τον νόμο για τα ΑΕΙ, αφήνοντας έξω ότι αυτή ήταν που κατάργησε τη βάση του 10 που είχε καθιερώσει η Μαριέττα Γιαννάκου.
Όπως διαγράφει άλλωστε από το βιογραφικό της ότι ήταν η επικεφαλής της σύνταξής του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ το 2008. Συνεργάτες της διευκρινίζουν συχνά οτι η αναπροσαρμογή του προγράμματος το 2009 στο πνεύμα του «λεφτά υπάρχουν» ,οφειλεται σε δυο αλλες κυρίες: τη Λούκα Κατσέλη και τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου..
Σήμερα η πρώην υπουργός Παιδείας μιλάει για τον νόμο που φέρει το όνομά της, σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο όταν μιλάει για το PSI. Σα να ηταν δηλαδη η κοσμογονία που προκάλεσαν οι ίδιοι αλλά δεν κατανόησαν οι άλλοι-προφανώς κατώτερης αντίληψης.
Αφού το έφερε η κουβέντα στον Βενιζέλο, η Διαμαντοπούλου δηλώνει ότι προσβλέπει σε συνεργασία με τον άνθρωπο εξ αιτίας του οποίου έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και εντός της δεν θέλει ούτε να τον μυρίσει. Μάλλον ευλόγως αφού αυτός πρώτος έβαλε πλάτη να ξηλωθεί ο νόμος της.Θα είχε τη συμπάθεια πολλών στο θρήνο της για το νόμο της, αν στη ρητορική της -κάπου σαράντα χρόνια από τότε που ήταν έτοιμη να συνδράμει ως μέλος «μπριγάδας» στη συλλογή του καφέ στη Νικαράγουα- δεν έκανε κριτική στην ιδεολογία των άλλων με ακροδεξιά αύρα…
Το νομοθέτημά της ήταν περιεκτικό, κινούσε μπροστά τη ανώτατη εκπαίδευση, είχε συγκροτηθεί με σοβαρή δουλειά και σπάνια διασταύρωση απόψεων. Η ίδια το φούσκωσε επικοινωνιακά ως όχημα του μέλλοντος της. Ταυτίζει τη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας με αυτόν τον νόμο για τα ΑΕΙ, αφήνοντας έξω ότι αυτή ήταν που κατάργησε τη βάση του 10 που είχε καθιερώσει η Μαριέττα Γιαννάκου.
Η Άννα θα μπορούσε να έχει θαυμάσια καριέρα στην πολιτική και εν μέρει το καταφέρνει. Είναι κινητική, ευφυής, μαθαίνει εύκολα, έχει προοδευτική αντίληψη για τα πράγματα. Αλλά είναι φιλόδοξη, δαγκώνει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει και αλλάζει εύκολα τις προτιμήσεις της.
Από ευνοούμενη της οικογένειας Παπανδρέου βρέθηκε στο σκληρό πυρήνα του σημιτισμού. Από εκεί μεταπήδησε στον κήπο του Γ. Παπανδρέου, θα ήθελε να τον διαδεχθεί. Και τώρα είναι σαν της Σάντρα Μπούλοκ στο«Gravity»- χωρίς τον Κλούνεϊ.
Όταν έμεινε εκτός Βουλής εγκατέλειψε το κόμμα που την ανέδειξε και έκτοτε αντιμετωπίζει υποτιμητικά -όχι αδίκως με βάση τα προσόντα τους -τη Φώφη Γεννηματά, την οποία είχε στο υπουργείο Παιδείας και ξέρει τις δυνατότητές της.
Τα τελευταία χρόνια κάνει μπίζνες – για να βγάλει το ψωμί της- αλλά και πολιτική με ένα δραστήριο και πολυδάπανο «Δίκτυο για τον Εκσυγχρονισμό», που συντηρεί δίκην υβριδικού κόμματος και δείχνει αποφασισμένη να επιστρέψει στη Βουλή ή στην κυβέρνηση. Αλλά δεν ξέρει ακόμη με ποιο κόμμα.
Κάποια στιγμή στράφηκε στο Κυριάκο, αλλά όταν τον είδε αδύναμο να αντιμετωπίσει τα κομματικά βέτο εναντίον της, άλλαξε ρότα και «ρίχνοντας τα μούτρα» της συνέπραξε με τους βαλκάνιους Ραγκούση και Φλωρίδη. Τον ένα τον έχασε στο δρόμο και τώρα βλέπει φως στη σύμπραξη με τον Θεοδωράκη και το Βενιζέλο κάνοντας και τον Σημίτη να μπερδεύεται: με ποιον είναι τελικά αυτή η κοπέλα.
Η αλήθεια είναι ότι ως ντουέτο με τον Σταύρο θα ήταν πιο θελκτικοί από το περιβόλι της «κυρίας Γεννηματά» που λέει και ο Πόντας. Αλλά αυτό με τον Βενιζέλο το χαλάει. Όπως το χαλάει όταν πιστεύει ότι για την αλλαγή στο νόμο για τα ΑΕΙ φταίει ο κομμουνισμός.
Όπως της συνέβη και άλλες φορές, βγήκε στο προσκήνιο για το σωστό λόγο αλλά με τον λάθος τρόπο. Και με το συνηθισμένο ξινισμένο και αντί επικοινωνιακό ύφος της. Είναι πολιτικός με προσόντα και γνώση, αλλά δεν έχει τρόπο να τα συνδυάσει με τους πανάρχαιους κανόνες της πολιτικής: για ποιον και με ποιον.
Τελευταία δείχνει τόσο αγχωμένη ώστε βρίσκει κοινά σημεία με τον Μητσοτάκη, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει σε ποιο επίπεδο και ως τι τα βρίσκει. Ο Μητσοτάκης είναι αρχηγός μεγάλου κόμματος και υποψήφιος πρωθυπουργός της αντίπαλης παράταξης από αυτήν που ανήκε η ίδια. Ως τι ακριβώς μιλάει για… σύγκλιση μαζί του; Θαυμάστρια, αντίπαλος, υποψήφια εταίρος, μέλλουσα υφιστάμενη του;
Η Διαμαντοπούλου όσο περνάνε τα χρόνια διώχνει από πάνω της τα στοιχεία που απέκτησε με κόπο: της νέας πολιτικού που εξελίχθηκε περισσότερο από κάθε άλλον τη γενιάς της, κατανόησε την αξία της κοινοτικής Ευρώπης και κινείται δραστήρια στην Εσπερία και -παρότι ήταν μάλλον μέτρια επίτροπος.
Έχει βαθιά ευρωπαϊκή στόφα και εμπροσθοβαρή αντίληψη για τα πράγματα. Η Βουλή χρειάζεται Διαμαντοπούλες, όποιες ενστάσεις και αν έχει κανείς για την ευκολία της να κρεμιέται μόνη της στο τσιγκέλι. Όπως έκανε με την άλλη Διαμαντοπούλου της Α Αθήνας, στην οποία έδωσε λαβή να την κάνει χαλκομανία, όταν της είπε ότι τάχα την έβαλαν επίτηδες στο ψηφοδέλτιο για την κόψει από τη Βουλή και άλλα κακεντρεχή.
Θα είχε τη συμπάθεια πολλών στο θρήνο της για το νόμο της, αν στη ρητορική της -κάπου σαράντα χρόνια από τότε που ήταν έτοιμη να συνδράμει ως μέλος «μπριγάδας» στη συλλογή του καφέ στη Νικαράγουα- δεν έκανε κριτική στην ιδεολογία των άλλων με ακροδεξιά αύρα… Εκτός αν οι ευρωπαϊκές διαδρομές της την έφεραν πάνω στο σούργελο, επικεφαλής των ευρωδεξιών που ανακάλυψε πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι «την κυβερνούν οι κομμουνιστές».
Ένα παιδί 18 χρονών ήταν καλύτερο να πάει στην ΚΝΕ το 1989 από το να κάνει εκπομπές με τον Κώστα Πλεύρη. Ο «70άρης κομμουνιστής» στο υπουργείο Παιδείας -ανεξάρτητα από την τρέχουσα συζήτηση για τον συγκεκριμένο νόμο του- έχει σπουδάσει στο Λάνγκαστερ και το Κέιμπριτζ και δίδαξε στο ΕΜΠ, το Χάρβαρντ και το ΜΙΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου