Αλέξης Τσίπρας: Ο «ασυνεπής» που τα παίρνει όλα…

ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Του Γ. Λακόπουλου



Η επίσκεψη του Εμμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη για τη  ΔΕΘ, συνδιαμορφώνουν, με τα συμφραζόμενά τους, μια χρονική και πολιτική ενότητα στην οποία αποκτά νόημα μια φράση πολύπειρου πολιτικού, που δεν έχει σχέση με την κυβερνητική παράταξη: «Όπως και να το δει κάνεις ό,τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει σήμερα στο δημόσιο βίο είναι ο Τσίπρας».
Δεδομένου ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση αναμετρήσεων με άλλους στο δημόσιο χώρο, μπορεί να συμπληρώσει κανείς ότι ο Τσίπρας έχει ενδιαφέρον -ως πολιτικός με επάρκεια, όπως έδειξε η επάρκειά του στη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ-   ίσως και για λόγους ετεροκαθορισμού.
Εκτός από τη μοίρα που του έδωσε τις ευκαιρίες για οδηγήσει στην κυβέρνηση το μικρό κομμα της Αριστεράς που παρέλαβε και  ο Θεός του έκανε ένα μεγάλο δώρο: τους αντίπαλους του.
Πράγματι, ποιος Πρωθυπουργός της Δημοκρατικής Παράταξης –που δεν προέρχεται από τζάκι -δεν θα ήθελε στη θέση του αρχηγού της  αξιωματικής αντιπολίτευσης, για λογαριασμό της Δεξιάς, έναν πολιτικό με τα πολιτικά, τα προσωπικά -αλλά και τα …οικογενειακά- χαρακτηριστικά του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Ποιος αρχηγός κόμματος του ευρύτερου προοδευτικού χώρου δεν θα ήθελε ανταγωνιστές σ’ αυτόν το χώρο πρόσωπα σαν τη Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη;
Ποιος πολιτικός δεν πέταγε τη σκούφια του για επιθέσεις που δέχεται είτε από τους παπαγάλους των χαμαιτυπείων, είτε από τους γλυκανάλατους  αναλυτές με τις κολοκυθοκορφάδες που διακινούν εναντίον του -προ τέρψη της διαπλοκής στην οποία θύουν και ας λένε ότι δεν υπάρχει;
Ποιος αριστερός  δεν θα ήταν ευτυχής να έχει ως αντίπαλους κόμματα και πολιτικούς που κινούνται στα πλαίσια που ορίζουν -με την ισχύ τους -η διαπλοκή  και οι «νταβατζήδες» ως  πραγματικοί του αντίπαλοι-  λόγω της νομιμότητας που ισχύει επί των ημερών του απέναντί τους;
Με λίγα λόγια ο Τσίπρας πρέπει να είναι ευτυχής με όσους βρίσκονται απέναντί του. Όχι μόνο λόγω του ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του, που τον καθιστά κυρίαρχο απέναντί τους. Κυρίως γιατί απέδειξε ότι διαθέτει εκπληκτικά αντανακλαστικά που του επιτρέπουν να προσαρμόζεται ταχύτατα, να διορθώνει τα λάθη, να τροποποιεί ακόμη και τη στρατηγική του – χωρίς να εγκαταλείπει  ην ιδεολογία του.
Να βελτιώνει τον εαυτό του και  τελικά οι αντίπαλοί του να τον βρίσκουν πάντα ένα βήμα μπροστά τους. Ή να τον αναζητούν εκεί που δεν υπάρχει, για να τον πολεμήσουν.

Από την ευκολία της αυταπάτης, στη δυσκολία της «ασυνέπειας»

Ότι ο σημερινός Τσίπρας δεν έχει καμία σχέση με τον Τσίπρα ως το 2015 και τον Τσίπρα της βαβυλωνιακής πρώτης κυβέρνησης του είναι φανερό. Το βλέπουν πρώτοι οι τροικανοί και οι ξένοι που συνεργάζονται μαζί του. Γι’ αυτό όχι μόνο του προσφέρουν τη στήριξή τους-  αλλά και δεν έχουν βάλει στον ορίζοντα τους την ενδεχομένη πρωθυπουργία Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν είναι συνομιλητής κανενός στο διεθνή χώρο…
Ο Πρωθυπουργός είναι πράγματι ασυνεπής σε σχέση με το κομματικό παρελθόν του. Αλλά αυτή η ασυνέπεια είναι το μεγάλο προσόν του. Ευτυχώς που υπήρξε. Δεν μετακινήθηκε απ’ το σωστό προς το λάθος, αλλά το αντίθετο. Άφησε πίσω το λάθος και ενστερνίσθηκε το σωστό.
Αυτό τον καθιστά  ευάλωτο στη κριτική ότι «είπε ψέματα για να πάρει την εξουσία». Αλλά η αντιφατικότητα αυτής της κριτικής εκθέτει όσους την προτάσσουν: θα ήθελαν να παραμείνει στο λάθος και τις αυταπάτες κατά την διατύπωσή του;
Στην πράξη αυτή η αντιμετώπιση τον καθιστά ανθεκτικό σε όσα του προσάπτουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ: επειδή αναφέρονται σε  κάποιον που δεν υπάρχει. Έτσι του δίνουν χρόνο να οργανώσει τον επόμενο στόχο του και  επικυρώνουν τα στοιχεία της ποιοτικής ανωτερότητας που έχει η πολιτική του αντίληψη και ο δημόσιος λόγος του. Και σε αυτό έχει συμμάχους τους αντιπάλους του.
Με αντιπάλους, αυτού του πολιτικού επιπέδου, ο Τσίπρας είναι ο πωλών τοις μετρητοίς, καθώς ο ίδιος παραμένει ψύχραιμος και ευπρεπής, μέσα στις δυσκολίες, τα λάθη και τις αντιφάσεις του. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, ως Πρωθυπουργός κρατάει την πολιτική αντιπαράθεση σε ένα επίπεδο, έχοντας απέναντι του από φλούφληδες των ΜΜΕ μέχρι οχετούς…
Κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 υποσχόμενος  αβασάνιστα ως τυχοδιωκτικά να καταργήσει το Μνημόνιο και τις συνέπειές του. Η αληθεια είναι ότι το δοκίμασε. Αλλά σύντομα κατάλαβε ότι αυτά δεν γίνονται -όπως δεν γινόταν π.χ. να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την  εκλογική νίκη του το 1981 και ας το είχε υποσχεθεί σε προγενέστερες περιόδους.
Συνειδητοποίησε την κατάσταση -αργότερα παραδέχθηκε και τις αυταπάτες του-, είδε να διαψεύδεται η ελπίδα του ότι θα τον βοηθήσει το Δημοψήφισμα να αλλάξει πολιτική και το παράκαμψε  για να την αλλάξει μόνος του. Υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο και πήγε σε εκλογές, εκκαθαρίζοντας το κόμμα του από όσους είχαν αντιρρήσεις και άλλες επιδιώξεις. Έτσι κάνουν οι Πρωθυπουργοί που σέβονται τον εαυτό τους και τους πολίτες.
Η λαϊκή ετυμηγορία τον δικαίωσε. Όσο και αν φαίνεται παράξενο οι πολίτες του έδωσαν εντολή να εφαρμόσει την αντίθετη πολιτική από αυτήν για την οποία τον είχαν εξουσιοδοτήσει τον Ιανουάριο.  Για όσους δεν παρακάμπτουν τους κανόνες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας γι’ αυτό κρίνεται. Για τη νεότερη εντολή, όχι για την προηγουμένη.

Οι αντίπαλοι που κουράζουν

Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μην δέχεται  ότι  ο Πρωθυπουργός υλοποίησε την πολιτική για την οποία δεσμεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2015. Είναι οδυνηρό για το κόμμα του γιατί αυτή η πολιτική είναι σκληρή. Αλλά επειδή είναι αναγκαία -και πάντως αποτελεί αξίωση των δανειστών,- πράττει το σωστά και φέρνει αποτέλεσμα.
Το αναγνωρίζουν οι πάντες όπου Γης. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, κοινοτικοί θεσμοί, εκπρόσωποι κυβερνήσεων, διεθνή ΜΜΕ και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού και το επικυρώνουν οι αριθμοί και η φορά των πραγμάτων. Πλην Λακεδαιμονίων.
Δηλαδή πλην της ηγετικής ομάδας της ΝΔ και μιας ομάδας που συνεργάζεται μαζί  της στα ΜΜΕ. Το ρεπερτόριό τους εκτελέσθηκε με πολλές ορχήστρες και σολίστες σε παραστάσεις, σκηνοθετημένες με την παλαιομοδίτικη επικοινωνιακή παρέα που περιβάλλει τον πρόεδρο της ΝΔ και με σπόνσορες τους ίδιους μιντιάρχες και επιχειρηματίες.  Όχι μόνο απέτυχε, αλλά και κούρασε.

Ο Τσίπρας δεν «έπεσε», όπως επιδίωκαν. Ούτε έγινε παρένθεση όπως ήλπιζαν κατά το σχεδιασμό Σαμαρά- Βενιζέλου. Το σκηνικό παραπέμπει στη διαφήμιση με τις μπαταρίες στο οποίο μια από όλες συνεχίζει, ενώ οι άλλες ξεμένουν.
Καθώς  κλείνει δυό χρόνια η δεύτερη κυβέρνησή του, ο Πρωθυπουργός δείχνει εντυπωσιακή ανθεκτικότητα και αντιστρέφει την παράδοση που ήθελε τις κυβερνήσεις να «κλατάρουν» μετά το πρώτο μισό της θητείας τους.
Αυτή η παράδοση μπορεί να δημιουργήσει νέα δυναμική -ειδικά αν οι αντίπαλοί του συνεχίσουν να μην την αντιμετωπίζουν με πολιτικές θέσεις, αλλά με τις «πίτες» του Μαρατζίδη και της  δημοσκοπικής κομπανίας.