Οι Συριζαίοι είναι μια ιδιόμορφη κυβερνητική ομάδα. Πέρα από την ετερόκλιτη σύμπραξη με τον Καμμένο, έχουν χαρακτηριστικά που τους διαχωρίζουν από προηγούμενες κυβερνήσεις. Ένα από αυτά είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι.
Επιπλέον δεν υπάρχουν στο βιογραφικό του συναναστροφές με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ, συνταιριάσματα με μιντιάρχες και συμφωνίες αλληλοενίσχυσης με τους παράγοντες της εγχώριας ολιγαρχίας. Ο νεαρός με το μαλλί καρφάκι που εξέπληξε στις δημοτικές εκλογές του 2006, κινήθηκε με τα προσωπικά του εφόδια: την ιδεολογική του ταυτότητα, τη σκηνική παρουσία του, και την πολιτική αξιοποίηση της δυσαρέσκειας που προκάλεσε η κρίση.
Η τραγική αφασία του ΠΑΣΟΚ που επέτρεψε στον Γ. Παπανδρέου να το ιδιοποιηθεί, να παρακάμψει την ιδεολογία του και να οδηγήσει τη χώρα ως προσωπική του υπόθεση σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και η αντιμνημονιακή πλατφόρμα που δημιούργησε ο Σαμαράς με τα Ζάππεια – αλλά και η απωθητική συνύπαρξη του Βενιζέλου μαζί του στην εξουσία- ήταν οι βατήρες που τον έστειλαν στην κορυφή το 2015.
Είναι ομολογημένο από τον ίδιο ότι είχε αυταπάτες. Όλοι ξέρουν ότι εμπιστεύθηκε λάθος πρόσωπα σε κρίσιμες στιγμές, με πιο απελπιστικές περιπτώσεις τον Βαρουφάκη και τη Ζωή. Στο κόμμα του οι μισοί είχαν αντιευρωπαϊκές ακόμη και δραχμολαγνικές θέσεις. Και όταν νίκησε χωρίς αυτοδυναμία δεν είχε πολλές επιλογές για συμμαχίες, αν δεν ήθελε να τον ρίξουν την επόμενη μέρα.
Δεν αμφισβητείται ότι η πρώτη κυβέρνηση που σχημάτισε με αυτά τα δεδομένα κόστισε και στον ίδιο και στη χώρα. Όπως δεν αμφισβητείται από όσους δεν έχουν παρωπίδες, η πολιτική γενναιότητα να μην ακολουθήσει τις κατευθύνσεις που έδινε το δημοψήφισμα- στο οποίο ο ίδιος προσέφυγε ελπίζοντας ότι θα βρει δημοκρατική διέξοδο για να αλλάξει πολιτική. Την άλλαξε ο ίδιος απομακρύνοντάς τα βαρίδια και υιοθετώντας το τρίτο μνημόνιο που θα μπορούσε να έχει υιοθετήσει σε πιο ελαφριά μορφή από την αρχή- ρισκάροντας μέχρι και εκλογές αν αντιδρούσε το κόμμα του.
Ο Τσίπρας πάντως έκανε ό,τι κάνουν οι Πρωθυπουργοί που σέβονται τη λαϊκή εντολή. Τον Ιανουάριο εξελέγη με ένα προγραμμα- ως αιθεροβάμων: ακατέργαστο, ανεφάρμοστο και επικίνδυνο. Όταν τον οδήγησε σε τοίχο κατέθεσε την εντολή και ζήτησε νέα για ένα άλλο πρόγραμμα – το οποίο εμφάνισε εντίμως πριν την κάλπη. Κανείς άλλος δεν το έκανε εκτός από τον Καραμανλή το 2009.
Σήμερα οι αντίπαλοί του καλλιεργούν σύγχυση. Τον κατηγορούσαν για το πρόγραμμα που δεν έβγαινε και ταυτόχρονα του προσάπτουν γιατί δεν το ακολουθήσε αλλά εφαρμόζει αυτό που βγαίνει. Όλη η Ευρώπη πάντως, έκτοτε έχει εντυπωσιαστεί με την επιμονή του στην υλοποίηση όσων ανέλαβε και τα αποτελέσματα σε συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας.
Το πρόβλημά του βρίσκεται στο εσωτερικό. Γιατί όχι μόνο από τη φύση της ιδεολογίας του, αλλά και από την ανάγκη ανάκτησης του χώρου της πολιτικής προσπαθεί να απομακρύνει από τα χωράφια της τα εξωθεσμικά συστήματα που την διαφεντεύουν με το χρήμα κα την ισχύ των ΜΜΕ.
Το επιχείρησαν ο Α. Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής και ηττήθηκαν. Ο Τσίπρας το παλεύει. Αυτό τον καθιστά εχθρό αυτών των συστημάτων. Πότε με το ψέμα, τη διαβολή, τη διαστρέβλωση και πότε με την αξιοποίηση μικρών και μεγάλων λαθών των υπουργών του, – αλλά και προφανείς διαχειριστικές αδυναμίες τους- δημιουργούν εφιαλτική ατμόσφαιρα σε βάρος του. Αν δει κανείς τι διακινείται και τι γράφεται θα φρίξει.
Ωστόσο αντέχει. Ακριβώς γιατί οι Συριζαίοι είναι μια ιδιόμορφη κυβέρνηση. Δεν κλέβουν, δεν άλλαξαν τρόπο ζωής, δεν τους έβαλαν στο χέρι με δεξιώσεις και συναναστροφές σε ακριβά εστιατόρια και σαλόνια των βορείων προαστίων. Ό,τι κάνουν στραβά είναι λάθος τους. Δεν είναι προϊόν συναλλαγής με συμφέροντα. Μπορεί κάποιος να τους απορρίπτει ως πολιτική και ως ιδεολογία. Δεν μπορεί να τους απορρίψει ως ατζέντηδες συμφερόντων ή λωποδύτες που κάνουν γιούργια στο νταβά με τα κουλούρια.
Στο κεντρικό μέτωπο της αναμέτρησης του Τσίπρα με αυτό το σύστημα φέρνει αποτελέσματα. Πρόσωπα και κυκλώματα σήψης και διαφθοράς έχουν αποκαλυφθεί από τη Δικαιοσύνη. Οι πληγές του κράτους στα σημεία επαφής του με τους σφετεριστές του δημοσίου χρήματος έχουν ανοίξει και το πύον τρέχει.
Αυτό εντείνει το πόλεμο εναντίον του. Η ΝΔ αλλά και οι πραγματικοί του αντίπαλοι που την κατευθύνουν χρησιμοποιούν στρατευμένους γραφιάδες, πρόσωπα ανυπόληπτα, κατασκευές υποθέσεων και ευτελή επιχειρήματα.
Διακεκριμένα ενεργούμενα της διαπλοκής χαλάνε τον κόσμο. Ψιλοάσχετοι καθώς είναι οι Συριζαίοι σ’ αυτά τα κόλπα ενίοτε πέφτουν στις παγίδες. Ο παράγων Καμμένος είναι η αδύνατη πλευρά της κυβέρνησης ακόμη και όταν δεν κάνει τίποτε.
Αλλά αυτά δεν αγγίζουν τον Τσίπρα. Ακόμη και αν χάσει τις εκλογές θα παραμείνει πρωταγωνιστής. Έκανε λάθη, αλλά δεν εξαγοράσθηκε. Και όπως έλεγε ο Αμερικανός πολιτικός Έντουαρντ Μπραγκ: «Περισσότερο τον αγαπούν για τους εχθρούς που έκανε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου