Η ντροπή της Μεταπολίτευσης: Πολιτικοί μικρής εμβέλειας εξαφανίζουν τα μεγάλα: το ΠΑΣΟΚ, τα σύμβολα, τις ιδέες και τον ιδρυτή του

 

 Του Γ. Λακόπουλου


Μπήκαμε στην τελική ευθεία: το ΠΑΣΟΚ τελειώνει. Το διαγράφουν από το χάρτη.  Βρήκαν αυτουργούς και  σπόνσορες και αυτές τις μέρες ψάχνουν να βρουν λογότυπο για ένα κατασκεύασμα που ονομάζουν » Κίνημα Αλλαγής». Δυο κληρονόμοι, κάποιοι άσχετοι  και περαστικοί, ένας  διάττων από άλλο κόμμα, θα το αντικαταστήσουν  με «νέο φορέα» -που δεν πρόκειται να έχει τύχη: εκτός από έλλειψη ηγετών και ιδεολογίας δεν έχει και ψυχή.
Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ είναι είναι λόγος για να λυπάται κανείς αυτές τις μέρες.  Είναι ο χειρότερος Μάρτιος της Μεταπολίτευσης για το  προοδευτικό κίνημα και τις δημοκρατικές δυνάμεις της  χώρας. Αυτό  που συμβαίνει είναι ανοσιούργημα: πολιτικοί με περιορισμένη εμβέλεια  ολοκληρώνουν το πολιτικό έγκλημα της  εξαφάνισης του δημιουργήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και τριών γενεών: Εθνική Αντίσταση,  114 και Πολυτεχνείο.
Αυτοί ίδρυσαν το ΠΑΣΟΚ και αλλάξαν την Ιστορία. Και τώρα έρχονται κάποιοι ελάχιστοι και μερικοί.. σουλατσαδόροι, να το θάψουν ζωντανό- γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν πέθανε, υπάρχει. Μικρό αλλά υπάρχει. Αλλά το εκτελούν, χωρίς καμία εξουσιοδότηση από τους ανθρώπους που το στήριξαν ως τώρα- ακόμη και όταν οι ηγεσίες του το κατέστρεφαν.

Το ΠΑΣΟΚ delenda est

Στην πραγματικότητα ολοκληρώνεται το σχέδιο όσων δεν θέλουν να υπάρχει στην Ελλάδα σοσιαλιστικό κόμμα με ριζοσπαστική ιδεολογία και να μην ακούγεται το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου: μιντιάρχες, οικονομικοί παράγοντες,  εκπρόσωποι της μισαλλοδοξίας, εύκαμπτοι και παρατρεχάμενοι  ποικίλων συμφερόντων που λεηλατούν τον ελληνικό πλούτο.  Δεν θέλουν ένα  μαζικό κόμμα που κατάφερε να συνδέσει το μαχητικό ριζοσπαστικό κίνημα της χώρας και τους λαϊκούς αγώνες, με την ευρωπαϊκή προοπτική. Θέλουν αυτά να είναι ξεχωριστά για να τα νέμονται.
Αφού δεν μπόρεσαν να το εξαφανίσουν όσο ζούσε ο ιδρυτής του, το άλωσαν από μέσα, μετά θάνατον, επιβάλλοντας ηγεσίες της επιλογής τους. Και  αφού το οδήγησαν στην απαξίωση, τώρα του δίνουν τη χαριστική βολή.  Το χαίρονται και δεν το κρύβουν. Μερικοί από τους ελεεινότερους υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου βρίσκονται στο «νέο κόμμα». Οι πιο σκληροί αντίπαλοι του στο μιντιακό χώρο το στηρίζουν. Το ΠΑΣΟΚ delenda est. Όσο υπάρχει μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του.
Όσοι πρωταγωνιστούν στο ανοσιούργημα χρεώνουν στο ΠΑΣΟΚ τα λάθη που έκαναν οι ίδιοι. Συγκεκριμένοι πολιτικοί με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση, που το χαντάκωσαν, τώρα το εξαφανίζουν για  κρύψουν τις ευθύνες τους για την κατάντια στη οποία οδήγησαν τη δημοκρατική παράταξη. Και άλλες πομπές τους.
Το ΠΑΣΟΚ ούτε διέλυσε την οικονομία, ούτε  συνεργάσθηκε με τη Δεξιά, ούτε πήγε στη χώρα στο ΔΝΤ, ούτε έκλεβε, ούτε προήγαγε τη  διαφορά, ούτε έκανε περιουσία. Αυτά τα έκαναν συγκεκριμένα πρόσωπα.  Όσοι το καπηλεύθηκαν, όχι οι γνήσιοι εκφραστές του.
Οι λάθος  επιλογές δεν έγιναν με βάση τις αρχές, το Καταστατικό και τις ιδέες του. Έγιναν γιατί αυτά αγνοήθηκαν, ή ξεπουλήθηκαν. Δεν ευθύνεται η ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα του Κινήματος για την απαξίωση που έδιωξε τον κόσμο. Αντιθετα όσα αυτά ήταν στο προσκήνιο έφερναν κόσμο. Απόδειξη ότι ο κόσμος αναζητώντας τα μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν καταντήσαν το ΠΑΣΟΚ μικρό κόμμα,  το όνομα  και τα σύμβολα του. Αυτά ενέπνεαν και κινητοποιούσαν τους πολίτες. Το κατάντησαν οι διάδοχοι του  Ανδρέα Παπανδρέου που  έδιωξαν τα στελέχη του με το αγωνιστικό παρελθόν και την ακεραιότητα. Ο ένας  μετά τον άλλον αγνόησαν τις παρακαταθήκες του ιδρυτή του και το οδήγησαν στο θάνατο. Σκόπιμα, καθ’ υπόδειξη και με σχέδιο: να μην υπάρχει σοσιαλιστικό κίνημα. Να εξαφανιστούν οι ιδέες του. Να καταπνιγεί ο ριζοσπαστισμός του.

Από κόμμα …ομοσπονδία!

Πρώτος ο  Κώστας Σημίτης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου από νωρίς τον κατήγγειλε για τα διαβόητα κεντροδεξιά σενάρια- δηλαδή τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, ζώντος του ιδρυτή του- όπως επιχειρήθηκε άλλωστε το 1990 στο Πεντελικό. Ο Σημίτης ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με το Κίνημα. Απών από την κρίσιμη τριετία 1978-81. Κομμένος από τα ψηφοδέλτια που έφεραν τη νίκη της Αλλαγής το 1981. Απών από τη μάχη του 1989-93 -για να μην πούμε απέναντι από το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα. Δεν πήγε καν στο δικαστήριο ως υπερασπιστής….
Απλώς εκμεταλλεύτηκε  το ΠΑΣΟΚ με την αβάντα εξωτερικών παραγόντων  για να γίνει πρωθυπουργός και το παραδώσει στις επιλογές των μηχανισμών του στήριζαν τον ίδιο- αλλά δεν ήθελαν το ΠΑΣΟΚ και ότι πρέσβευε στην πολιτική. Δεν ήθελαν πρωθυπουργούς αυτόνομους.
Ο Σημίτης δεν υπήρξε ποτέ ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, με τη έννοια να το πάει από την αντιπολίτευση στην εξουσία.. Πήρε την πρωθυπουργία, δηλαδή το κράτος και μετά το κόμμα- και αυτά με συναλλαγές και παραγοντισμούς, με συνδρομή από ΜΜΕ και συμφέροντα. Υποσχέθηκε να εκσυγχρονίσει το ΠΑΣΟΚ και το έκανε στυγνό ομοσπονδιακό μηχανισμό εξουσίας-με  ποσοστώσεις.  Ό,τι έκανε και στη χώρα.
Ήταν τόσο «επιτυχημένος», ώστε δεν πήγε καν να απολογηθεί  στο εκλογικό σώμα για την εντολή που έλαβε το 2000. Παρέδωσε εξω-καταστατικά την ηγεσία στο διαμέρισμα του, σα να ήταν  ιδιοκτησία του. Και μερικά χρόνια αργότερα  αποφάνθηκε ότι «το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε».
Τον ακολούθησαν με αμοραλισμό πρόσωπα που θα έπρεπε καθημερινά να ανάβουν κερί στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου. Του οφείλουν την παρουσία τους  στην πολιτική αλλά τον πούλησαν είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατόν. Πρώτος ο Κ. Σκανδαλίδης που δεν βρίσκει πλέον λόγος να υπάρχει ΠΑΣΟΚ και ας επιδίωξε την ηγεσία του. Βρίσκει όμως λόγο να υπάρχει ο ίδιος.  Άλλοι όπως ο Κ. Λαλιώτης σιωπούν, αν δεν γίνονται άλλοθι για τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, την οποία έκλειναν το μάτι ότι θα αποτρέψουν.

Ο κληρονόμος της διάλυσης

Ο Γ. Παπανδρέου.  Τυπικός κληρονόμος τρίτης γενιάς που σκορπάει ότι έκαναν οι προηγούμενοι. Ο γιος του ιδρυτή του  ΠΑΣΟΚ υπήρξε φυσικός συνεχιστής αλλά ποτέ συνεχιστής των ιδεών, της πολιτικής και των αρχών του. Απλώς τα καπηλεύθηκε.  Πολιτεύτηκε με την αντίληψη ότι του ανήκει το ΠΑΣΟΚ σαν κληροδότημα -παρ ότι ο Παπανδρέου στη διαθήκη δεν του κληροδότησε τίποτε. Έκανε  όλους τους  συμβιβασμούς εντός και εντός της χώρας για να το πάρει.
Το ΠΑΣΟΚ τον έκανε Πρωθυπουργό,με τραγικές συνέπειες για τη χώρα και το ίδιο το Κίνημα. Το αλλοτρίωσε, το διέλυσε, το χρεοκόπησε και στο τέλος το διέσπασε. Για να καταλήξει  αποσυνάγωγος και σήμερα να συμπράξει σαν κομπάρσος στην εξαφάνισή του από το χάρτη, ακολουθώντας τη Φώφη και τον Σταύρο  Θεοδωράκη.
Επί των ημερών του το ΠΑΣΟΚ έχασε την  ιδεολογία του και την επαφή του με την κοινωνία. Παραδόθηκε στους «κηπουρούς», όπως η χώρα στον Στρος Καν. Πήρε  αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε καμία εξουσιοδότηση και την έσυρε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, φέρνοντας την οργή των πολιτών κατά του  ΠΑΣΟΚ..

Για μια καριέρα  

 Ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Στα  νιάτα του  εχθρεύονταν τον Ανδρέα Παπανδρέου και παρουσία μαρτύρων τον αποκαλούσε «πράκτορα της CΙΑ «. Τον ανακάλυψε 15 χρόνια από την  ίδρυση του  ΠΑΣΟΚ -με τη βοήθειά του Τσοχατζόπουλου και του Λαλιώτη-.για να κάνει καριέρα στην πολιτική. Λοιδορούσε τον Γ. Παπανδρέου, αλλά στραπατσαρίστηκε από αυτόν και υποτάχθηκε πλήρως. Του έδωσε  ένα ιδιότυπο δακτυλίδι όταν κατέρρευσε, μαζί με τις  αμαρτίες του  για να  χρεωθεί ιστορικά την εκλογική κατακρήμνιση. Ακόμη τον βλέπει ο κόσμος και φεύγει..
Πρόλαβε όμως να κάνει το πρώτο ολίσθημα, κατεβάζοντας το ΠΑΣΟΚ σε Ευρωεκλογές ως .. συνιστώσα, με κάποιους ανύπαρκτους σε ένα παρδαλό σχήμα που ονόμαζε Ελιά, πορτοκαλιά, κολοκυθιά, ή κάπως έτσι . Μέχρι να πατώσει και να εκδιωχθεί, μένοντας έκτοτε στο περιθώριο του δημοσίου βίου, με τα «προσόντα του που δεν έβαλε στον τόκο».
Είναι όμως από πρώτους θιασώτες της διάλυσής του ΠΑΣΟΚ, αλλά θα προτιμούσε αυτήν να την κάνει ο ίδιος. Έκανε όμως κάτι χειρότερο. Το έστρεψε εναντίον των φυσικών συμμάχων του στην Αριστερά, το απέσπασε από τη Δημοκρατική Παράταξη, όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και το πρόσδεσε στον Αντώνη Σαρμά και τον Άδωνι  Γεωργιάδη, τους οποίους ακόμη  θαυμάζει και εκτιμάει- και το λέει. Πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Η  νέα «ιδρύτρια»
Η Φώφη Γεννηματά. Με εφόδιο το όνομα του πατέρα της και χωρίς καμία κομματική παρουσία μέχρι την ανάδειξη Σημίτη, χωρίς έργο όπου τοποθετήθηκε  κληρονομικώ δικαίω, κατάφερε να πάρει  τη σφραγίδα, πάντα λόγω ονόματος, και να την μετατρέψει από προνόμιο σε «κατάρα» για να ικανοποιήσει όσους θέλουν την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ .
Με αλαζονεία και μικρομεγαλισμούς, με ένα κλειστό κύκλωμα δίπλα της και αναφορές εκτός ΠΑΣΟΚ, ξεγέλασε την κομματική βάση υποσχόμενη να μην αγγίξει τα ιερά και τα όσια και τώρα προβάλλει σαν «ιδρύτρια» δικού της κόμματος. Είτε έχει συναίσθηση, είτε όχι, αυτή χρεώνεται με την αποκαθήλωση των συμβόλων. Το κόμμα της δεν πρόκειται να έχει τύχη. Αλλά θα φορτωθεί το βάρος αυτού που κάνει. Το ίδιο το  συνέδριο των διορισμένων που στήνει θα πέσει να τη πλακώσει.  Ήδη ακούγονται οι τριγμοί.

Υπάρχουν  όρθιοι;

Αυτό που πάει να γίνει στα μέσα Μαρτίου- κατά τραγική ειρωνεία στην επέτειο του Προσυνεδρίου που ανόρθωσε το ΠΑΣΟΚ πριν από 45 χρόνια,- είναι φούσκα και πολιτική εξαπάτηση. Ο στόχος είναι να εξαφανιστεί το ΠΑΣΟΚ και χωρίς τον τίτλο του. Όσοι πρωταγωνιστούν να σπεύσουν στις φτερούγες του Μητσοτάκη- ως δεύτερα και τρίτα βιολιά.
Δεν χρειάζεται  κανένα «νέο κόμμα». Κόμμα υπήρχε. Με ιδεολογικά, καταστατικό και οργάνωση. Μεγάλο ισχυρό, με  ιδεολογική ακτινοβολία, πολιτική παρουσία. Ξέπεσε  γιατί κάποιοι φρόντισαν για  αυτό. Αλλά  δεν «τέλειωσε το ΠΑΣΟΚ» . Και κυρίως δεν τέλειωσαν οι άνθρωποι που ασπάζονται τις ιδρυτικές ιδέες του. Αόπλως έσπευσαν στον  Αλέξη Τσίπρα που κατέλαβε το χώρο και έγινε κεντρικός φορέας της Κεντροαριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ όμως υπάρχει. Μικρό, αλλά  με ταυτότητα και εν δυνάμει εταίρος σε σχήμα διακυβέρνησης από τις δημοκρατικές δυνάμεις.
Όσοι το διαλύουν δεν  έχουν καμία εξουσιοδότηση από την κομματική βάση. Για άλλα είναι εξουσιοδοτημένοι: όταν το  ΠΑΣΟΚ  δεν θα υπάρχει, θα οργανωθεί η ιστορική απαξίωση του αρχίζοντας από τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό που συμβαίνει  -με όσους πρωταγωνιστούν και όσους σιωπούν- είναι η μεγαλύτερη ντροπή της Μεταπολίτευσης.
Το συνέδριο που στήνει η Γεννηματά είναι ελεγχόμενο και χωρίς πολιτική ουσία. Ωστόσο εκεί μέσα θα βρίσκονται άνθρωποι που μετείχαν στη ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, έχουν διαυγή διαδρομή και έχουν δείξει τη διαφωνία τους με αυτό που γίνεται. Π.χ. ο  Μιλτ. Παπαϊωάννου, που ξέρει τι πίστευε ο Γεννηματάς, ο Δημ. Κρεμαστινός, που συνδέθηκε με τον Παπανδρέου, ο Παύλος Γερουλάνος  που δεν ακολούθησε τη διάσπαση και άλλοι.
Θα βρίσκεται επίσης και η νέα γενιά που εκπροσωπεί ο Νίκος Ανδρουλάκης -δεν θα εκπροσωπεί τίποτε αν συνθηκολογήσει με τη διάλυση.  Ακόμη και ο  Κ. Λαλιώτης που υπόσχονταν «επανίδρυση» στους αφελείς.  Έχουν  κότσια- και ιστορική συναίσθηση- να  σταθούν όρθιοι; Να  διακηρύξουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύεται, αν δεν το αποφασίσουν εκείνοι που το στήριξαν από την πρώτη στιγμή; Ότι η σωστή επιλογή είναι » Νέο ΠΑΣΟΚ και τίποτε άλλο» και όποιος θέλει ακολουθεί;  Μπορεί να ηττηθούν εκεί μέσα, αλλά θα γράψουν ιστορία. Και θα αφήσουν αναμμένη μια σπίθα.