«Πορτοσαλταρισμένοι»

 

 

του Νίκου Μωραΐτη

Ένα νέο είδος ακραίου φιλελεύθερου αναδύεται: Αυτός που στο άκουσμα της λέξης «Τσίπρας» κάνει σάλτο εκτός λογικής.

Θυμάστε τον Γιώργο Κωσταντίνου στην ταινία που έκανε τον κόκορα;

Ε, υπάρχει μία κατηγορία προσώπων που δεν απέχουν πολύ από το να πηδήσουν σε μία μάντρα και να αρχίσουν: κικιρίκου! Αρκεί να τους πεις μία λέξη: Τσίπρας.

Ας τους πούμε «πορτοσαλταρισμένους», έτσι χωρίς λόγο και αιτία.

Είναι εκείνοι που έκαναν τα πάντα για να μη βγει ο Τσίπρας, είπαν θα γίνουμε Βενεζουέλα, δεν γίναμε, μετά άρχισαν να φωνάζουν υπογράψτε ό,τι να ‘ναι, μετά κατέβηκαν με θεό το Σάκη στο Σύνταγμα, μετά μετρήθηκαν και βγήκαν 38,7%, μετά πήραν ζάναξ, μετά φώναξαν «η πρώτη φορά Αριστερά υπογράφει μνημόνια», μετά φώναξαν «αριστερή παρένθεση», μετά ξαναβγήκε ο Τσίπρας, μετά ξαναπήραν ζάναξ, μετά «η οικονομία καταρρέει», μετά η οικονομία δεν κατέρρευσε, μετά «θα έρθουν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες», μετά δεν ήρθαν, μετά «βουλιάζει ο τουρισμός», μετά αυξήθηκε ο τουρισμός, μετά είπαν «παραιτηθείτε» και κατέβηκαν στο Σύνταγμα, μετά μετρήθηκαν 5.000 γραφικοί πλάι σε σταυρούς και μούτζες, και μετά ξαναπήραν ζάναξ.

Ε, πόσα θέλει ο ακραίος φιλελεύθερος για να σαλτάρει; Πόσα να αντέξει μέσα σε ενάμιση χρόνο;

Τώρα τουιτάρει ο πορτοσαλταρισμένος ότι το σκάφος στην Αιγινα το οδηγούσε… Συριζαίος που σκόρπισε συριζαίικο θάνατο.

Έχει στοιχεία; Όχι. Έχει έστω υπόνοιες; Όχι. Τότε τι συμβαίνει; Τι να συμβεί; Όταν τίποτα δεν σου έρχεται δεξιά, βλέπεις τον Τσίπρα καπετάνιο – χάροντα.

Και τότε έχεις δύο διόδους: ή τον εγκλεισμό ή τη δημοσιογραφία στα ιδρύματα της διαπλοκής. Προϋπόθεση και για τα δύο είναι να οδηγηθείς έξω από τη λογική. Στο μεγάλο σάλτο που δεν έχει επιστροφή.