Ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και οι ...αυτόκλητοι συνήγοροί του

Ο Ανδρέας Γεωργίου

Όσο ήταν Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, ο Γεωργίου λειτουργούσε ωσάν να θεωρούσε τον εαυτό του "απόλυτο άρχοντα". Διερωτήθηκαν άραγε ποτέ ο Θεοδωράκης, το ΠΑΣΟΚ ή ακαδημαϊκοί όπως ο κ. Παγουλάτος, από ποια αρχή απέρρεε η εξουσία ενός κρατικού λειτουργού να επιτίθεται με χυδαιότητα κατά της Δικαιοσύνης, όπως είχε κάνει ο Γεωργίου ως Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ τον Ιούλιο του 2014 όταν με ανακοίνωσή του της υποδείκνυε πώς θα εκτελεί το έργο της επειδή η τελευταία είχε "τολμήσει" να του ασκήσει ποινική δίωξη;

Του Θάνου Δημάδη

Η απόφαση να ανοίξει ξανά η υπόθεση για τον ρόλο Γεωργίου (ΕΛΣΤΑΤ) στον τρόπο και το πλαίσιο εντός του οποίου μπήκε η Ελλάδα στο μηχανισμό των μνημονίων το 2010, είναι ομολογουμένως μία είδηση. Η πραγματική είδηση όμως, κατά την άποψή μου, στην περίπτωση αυτή είναι το πάθος, το σθένος και η εκπληκτική διάθεση αυτοθυσίας με την οποία διάφοροι αυτόκλητοι εγχώριοι υπερασπιστές του προτάσσουν τα ...στήθη τους για να τον υπερασπιστούν. 
Και να υπερασπιστούν ποιόν; Έναν πρώην υπάλληλο του ΔΝΤ ο οποίος κατά κοινή ομολογία "φυτεύτηκε"- άγνωστο μέχρι σήμερα πώς- στην θέση του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ την ώρα που παρεμπιπτόντως (;) στο παρασκήνιο στηνόταν το σχέδιο υπαγωγής της Ελλάδας στην επιτροπεία του Ταμείου. Διαβάζουμε μάλιστα σε κάποια δημοσιεύματα εκείνης της εποχής ότι ο κ. Γεωργίου διορίστηκε στην συγκεκριμένη θέση ενώ παράλληλα ήταν διορισμένος και στο ΔΝΤ ως υπάλληλός του. Είναι πραγματικά είδηση το πώς ένας τέτοιος μέχρι πρότινος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους και του ΔΝΤ κατά το παρελθόν -την δεύτερη ιδιότητά του έχει μεγάλη σημασία να την κρατήσουμε στην μνήμη μας- τυγχάνει μίας τόσο άνευ όρων υπεράσπισής του. 
Και καλά, να παρακάμψουμε την υπεράσπισή του από την πρώην συνάδελφό του στο ΔΝΤ, Μιράντα Ξαφά. Να "δικαιολογήσουμε" την προάσπιση του από το Κίνημα του Παπανδρέου και την ομήγυρη του που εξηγείται για πολιτικούς λόγους αφού ο Γεωργίου διορίστηκε επί διακυβέρνησης ΓΑΠ και άρα το να ανοίγει ξανά ο συγκεκριμένος φάκελος επαναφέρει στο προσκήνιο τις υποψίες περί του αν η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ ήταν πραγματικά τόσο άδολη και αθώα. Αυτό όμως που βγάζει σίγουρα "μάτι" είναι πολιτικοί αρχηγοί όπως φερ᾽ειπείν Θεοδωράκης και μέσα ενημέρωσης όπως λόγου χάριν η Καθημερινή, να μετατρέπονται αυτοβούλως σε συνηγόρους ενός τέτοιου αμφιλεγόμενου προσώπου. Το πρόβλημα με όσους σήμερα επιλέγουν ρόλο αυτόκλητου συνηγόρου του Γεωργίου, είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι, δεν είναι αυτό καθαυτό το γεγονός ότι τον υπερασπίζονται αλλά το ότι εμμέσως πλην σαφώς ο καθένας με τον τρόπο του εγείρει σκιές κριτικάροντας με υπονοούμενα την σπουδή που επιδεικνύουν εσχάτως θεσμικοί εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης στα ανώτατα κλιμάκια να τεθεί και πάλι επί τάπητος ο φάκελος διερεύνησης τυχόν ποινικών ευθυνών του. 
Όσο ήταν Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, ο Γεωργίου λειτουργούσε ωσάν να θεωρούσε τον εαυτό του "απόλυτο άρχοντα". Διερωτήθηκαν άραγε ποτέ ο Θεοδωράκης, το ΠΑΣΟΚ ή ακαδημαϊκοί όπως ο κ. Παγουλάτος, από ποια αρχή απέρρεε η εξουσία ενός κρατικού λειτουργού να επιτίθεται με  χυδαιότητα κατά της Δικαιοσύνης, όπως είχε κάνει ο Γεωργίου ως Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ τον Ιούλιο του 2014 όταν με ανακοίνωσή του της υποδείκνυε πώς θα εκτελεί το έργο της επειδή η τελευταία είχε "τολμήσει" να του ασκήσει ποινική δίωξη; Μπορεί ο Γεωργίου να αποδειχθεί και πάλι αθώος για τα όσα κατηγορείται. Ηθικά, θεσμικά και πολιτικά όμως είναι υπόλογος για το ύφος με το οποίο άσκησε την εξουσία που του δόθηκε. 
Όπως υπόλογοι είναι και εκείνοι που τον επέλεξαν το 2010 για την θέση αυτή γνωρίζοντας ότι η προϋπηρεσία του στο ΔΝΤ θα ήγειρε -δικαιολογημένα- επιφυλάξεις περί του ρόλου του σε σχέση με την προηγούμενη εργοδοσία του. Επιφυλάξεις που μέχρι σήμερα εξακολουθούν να είναι στέρεες παρά την πολύ καλή δουλειά των αυτόκλητων πολιτικών, μιντιακών και άλλων τινών συνηγόρων του.
Πηγή