Άντε και στον Σόιμπλε…

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
 
Μετά το Brexit η Ιταλία και μετά την Ιταλία τι;
Το ΟΧΙ του ιταλικού λαού στον Ρέντσι, ξεπερνά τα όρια της Ιταλίας, όπως ξεπέρασε τα σύνορα  της Βρετανίας το Brexit και την εγχώρια μικρότητα της πολιτικής διαχείρισης, το ελληνικό ΟΧΙ…
Οι λαοί της Ευρώπης, συναντώνται πλέον στην κόκκινη γραμμή που χωρίζει τον κακοφορμισμένο εσμό των διεφθαρμένων ελίτ, από την πραγματική ζωή των κανονικών ανθρώπων.
Εξαθλιωμένοι οικονομικά από την αγριότητα της νεοφιλελεύθερης μισανθρωπίας, με τη βίαιη φτωχοποίηση να αφορά σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ιδίως στο Νότο,οι λαοί της Ευρώπης εξεγείρονται, επειδή δεν γίνεται άλλο έτσι …
Κατακερματισμένοι κοινωνικά εξ αιτίας του εξοστρακισμού τους από τη συμμετοχική διαδικασία και μπερδεμένοι συνειδησιακά, λόγω της χυδαιότητας που διατρέχει την απολιτίκ αντίληψη να επιβάλλει την αποϊδεολογικοποποίηση της πολιτικής, οι λαοί της Ευρώπης αντιλαμβάνονται πλέον μαζικά, έστω και με με χρονική υστέρηση, ότι κάτι δεν πάει καλά με τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ήπειρο που «γέννησε» τον Διαφωτισμό.
Όταν το Γιούρογκρουπ χωρίς να είναι καν θεσμοθετημένο όργανο , αποτελεί την Υπέρτατη Αρχή υπό τον δικτάτορα Σόιμπλε, που αποφασίζει το θάνατο μιας χώρας, ο κόσμος θέλει να στείλει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο στα τσακίδια…     
Απαγκιστρωμένοι από τα καθεστωτικά κόμματα, καχύποπτοι πλέον με οτιδήποτε παλιό και απογοητευμένοι από την χρόνια ανεπάρκεια της Αριστεράς διεθνώς,να επεξεργαστεί τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν την τελευταία 20ετία και βάλε,οι λαοί της Ευρώπης δεν αναζητούν σ’ αυτή τη φάση Μεσσία, μόνο τιμωρό…
Έτσι κάθε κάλπη δεν είναι παρά το ζωτικό τους πρόσχημα, η μεγάλη τους ευκαιρία για την τιμωρία του κοινού εχθρού,δηλαδή της κυρίαρχης ηγεμονίας, η οποία δέχεται -ευτυχώς- αλλεπάλληλους κλονισμούς. Ο,τι  επιβλήθηκε σαν μονόδρομος με δημοσιονομική λιτότητα και πενία Δημοκρατίας, ακυρώνεται στην κοινωνία με τρόπο συντριπτικό.
Μπορεί ο Ρέντσι να καμώθηκε τελευταία τον «αντιρρησία συνείδησης» έναντι της γερμανικής μονοκρατορίας αλλά ήταν αργά για δάκρυα. Η απόλυτη ταύτισή του με το κατεστημένο του Βερολίνου και το ειδικό κράτος της Φρανκφούρτης όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπεισε τους Ιταλούς με αποτέλεσμα να έχει την ίδια τύχη με τον Κάμερον. Και οι δύο έπαιξαν προσχηματικά, με μοναδικό γνώμονα τη συσπείρωση, για την απώλεια της οποίας όμως ευθύνονται οι πολιτικές τους. Έπαιξαν και έχασαν…
Η Ευρώπη του Σοϊμπλε δεν αφορά πια κανέναν, εκτός από τον ίδιο και τους Ναιναίδες του που λες και είναι βγαλμένοι από την ίδια κόπια. Από την επιχειρηματολογία των οπαδών του ΝΑΙ στην Ιταλία, μόνο το χαρτί τουαλέτας της Βούλτεψη έλειπε!
Σαν τα σκυλιά του Παβλόφ, τα ναιναίκια του Σόιμπλε, αντιδρούν σε κάθε εν δυνάμει ΟΧΙ με τα πανομοιότυπα εξαρτημένα ανακλαστικά. Όταν δεν καταστροφολογούν, εξωραΐζουν την υποτέλεια και όταν τρώνε την ήττα κατακέφαλα, στρεβλώνουν ιδεολογικά την εξέγερση, βαφτίζοντας την στην ηλίθια και ανιστόρητη κοινοτοπία του λαϊκισμού. Οι πιο εξωνημένοι μάλιστα δεν δίστασαν να μιλήσουν για καθυστερημένο λαό που δεν κατάλαβε τι ψήφιζε…
Όσο και αν το ΟΧΙ των Ιταλών έχει πολλές αναγνώσεις και προκαλεί βάσιμα ερωτήματα για την επόμενη μέρα, δεν εκχωρείται ωστόσο σε κανέναν Μπερλουσκόνι και σε καμία Λέγκα του Βορρά.

Ούτε υποβαθμίζεται από τις ενστάσεις ενός «αριστερού κομφορμισμού», που υποκρύπτει αμηχανία να κατανοήσει την πραγματική λαϊκότητα στην παραγωγή αυτοτελών πολιτικών γεγονότων. Αλίμονο δηλαδή εάν οι αντιδράσεις ενός λαού αξιολογούνταν ιστορικά από το ποιος επιχείρησε να τις καρπωθεί ή να τις υποσκελίσει!
Ζούμε μια ιστορική στροφή της Ευρώπης, για πρώτη φορά από τα κάτω και είμαστε ακόμη στην αρχή.Η μεγάλη σιωπή του κόσμου κατά την πρώτη δεκαετία του 2000, σπάει με θόρυβο,με το ρήγμα που άνοιξε ο «σεισμός», να διευρύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις…
Άντε και στον Σόιμπλε…