Το δραματικό δίλημμα του Φώτη Κουβέλη

Η συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τις αντοχές της ΔΗΜΑΡ. Ο Φώτης Κουβέλης διατυμπάνιζε προεκλογικά πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου η χώρα να μην μείνει ακυβέρνητη. Και το έκανε. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Μας έλεγαν ότι η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων θα λειτουργούσε σαν μπούσουλας για την κυβέρνηση. Οι δανειστές, όμως, είχαν......
διαφορετική γνώμη.
Η μία μετά την άλλη, οι περίφημες «κόκκινες γραμμές», παραβιάζονται. Αν και καταβάλλονται φιλότιμες προσπάθειες από τα επικοινωνιακά επιτελεία για να παρουσιαστεί ως αναγκαία η μετάβαση από τα «αδιάλλακτα όχι» στα «δειλά ναι», πυκνώνουν οι  γκρίνιες στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ. Βουλευτές της φλερτάρουν έντονα με την εκδοχή της καταψήφισης των επαχθών μέτρων, ενώ τα στελέχη που είχαν εξαρχής διαφωνήσει με τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση, διατηρούν στο ακέραιο τις ενστάσεις τους.
Η ΔΗΜΑΡ έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της για τη νέα περικοπή στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, για την παράδοση της Αγροτικής Τράπεζας στην Τράπεζα Πειραιώς, για την εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο [αναζητούνται λέξεις που θα εξωραίζουν τη ρύθμιση χωρίς, πάντως, ν’ αλλάζουν την ουσία της], για τη μείωση των συντάξεων κάτω από τα 1000 ευρώ. Μαζεύονται πολλά.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί η ηγεσία του κόμματος να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση, αν δηλαδή τα επιχειρήματα που διακινεί ο κ. Κουβέλης ότι «προέχει η σωτηρία της χώρας» και ότι «δεν θα ρίξουμε την κυβέρνηση για επουσιώδη ζητήματα», θα εμποδίσουν τις φυγόκεντρες τάσεις να εκδηλωθούν στις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή. Τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι πολύ σκληρά. Το οικονομικό επιτελείο ψάχνει απεγνωσμένα πόρους προκειμένου να γίνει πράξη η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά ότι «δεν θέλουμε νέα χρήματα από τους Ευρωπαίους, θέλουμε χρόνο».
Οι πολίτες, επιστρέφοντας από τις διακοπές τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλούς λογαριασμούς και ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει πώς θα αντιδράσουν. Η κυβερνητική προπαγάνδα έχει φροντίσει να καλλιεργήσει κλίμα φόβου, κραδαίνοντας το σκιάχτρο της χρεοκοπίας, ωστόσο από μία ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκληθεί ανάφλεξη. Και δεν θα ευθύνεται γι αυτό ο «συνήθης ύποπτος» ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ βρίσκεται απέναντι σ’ ένα δίλημμα: να συνεχίσει να καταπίνει αμάσητες τις εκπτώσεις από την προγραμματική συμφωνία με κίνδυνο να χάσει την ψυχή της και μερίδα των ψηφοφόρων της ή να πάρει το καπελάκι της και να φύγει, με συνέπεια την πτώση της κυβέρνησης; Γιατί, χωρίς τη ΔΗΜΑΡ, δύσκολα θα σταθεί η κυβέρνηση κι ας βγαίνουν τα νούμερα της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ.
Στην πρώτη περίπτωση [παραμονή πάση θυσία], μπορεί να ελπίζει πως σε βάθος χρόνου η κατάσταση στην οικονομία θα βελτιωθεί και αυτό θα της πιστωθεί στο μέτρο της συμβολής της. Στη δεύτερη περίπτωση [αποχώρηση], η χώρα μάλλον θα οδηγηθεί σε εκλογές μέσα σε συνθήκες πόλωσης και η ΔΗΜΑΡ θα απειληθεί με δραματική συρρίκνωση της επιρροής της από τη φορτική πίεση που θα της ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανολογώ ότι θα επιλέξει την πρώτη στάση, συνδέοντας τη σωτηρία της κυβέρνησης με τη σωτηρία της. Ωστόσο, αυτό δεν θα γίνει χωρίς τραύματα και απώλειες…

kafeneio