Του Γ. Λακόπουλου
Η ομάδα της Φώφης Γεννηματά- με ορισμένα απεχθή πρόσωπα ανάμεσά της- συν οι ελεύθεροι σκοπευτές Βαγγ. Βενιζέλος και Κ. Σκανδαλίδης, Α. Λοβέρδος. Η ομάδα του Γ. Παπανδρέου. Η υπό συγκρότηση ομάδα Ραγκούση-Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη. Η ΔΗΜΑΡ του Θαν. Θεοχαροπούλου και κάποιοι σουλατσαδόροι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Αυτές είναι όλες κι όλες οι δυνάμεις της ελληνικής Κεντροαριστεράς, που θα μπορούσαν να σχηματίσουν τη λεγόμενη «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Το εκλογικό τους άθροισμα με βάση τις τελευταίες εκλογές είναι γύρω στο 8%. Αν προστεθούν, μάλλον θα μειωθεί…
Μερικοί προσπαθούν να συνυπολογίσουν στο χώρο και τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά η ταχύτητα εξαύλωσης του Ποταμιού καθιστά χωρίς νόημα ακόμη και τη συζήτηση -αν μπορεί να θεωρηθεί κεντροαριστερός.
Τα μεγάλα λόγια περισσεύουν σ’ αυτόν το χώρο. Όπως περισσεύουν οι φιλοδοξίες και η εκνευριστική επιμονή όλων να «δικαιωθούν» για το παρελθόν τους, παρότι αυτό το παρελθόν ήταν που άλλους τους άφησε εκτός Βουλής και άλλους τους έριξε στο περιθώριο.
Λείπουν όμως δυο στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μπορούν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Το πρώτο είναι η φυσική ηγεσία. Δεν υπάρχει μια προσωπικότητα με κύρος, προσωπική ακτινοβολία και ισχυρή πολιτική συγκράτηση γύρω από την οποία θα μπορούσαν να συσπειρωθούν οι άλλοι.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος που είχε τις ατομικές προϋποθέσεις να παίξει αυτό το ρόλο τις «ξόδεψε συν αγορά» της αλαζονικής αμετροέπειας που διακρίνει τη δημόσια παρουσία του τα τελευταία χρόνια και τον καταδίκασε στην ήττα του 2009 – από έναν αντίπαλο ασφαλώς κατώτερό του.
Ο Γ. Παπανδρέου άσκησε το κληρονομικό του δικαίωμα, αλλά «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής», παίρνοντας στο λαιμό του το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα και σήμερα είναι αποσυνάγωγος.
Η Φώφη Γεννηματά που ασκεί σήμερα καθήκοντα προέδρου μπήκε στην πολιτική πολύ αργά, εξαργυρώνοντας το όνομα του πατέρα της και παρότι η αλήθεια είναι ότι πάλεψε να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό φτάνει στα όριά της. Δεν είναι για πολλά -πολλά, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Λειτουργεί περισσότερο ως επικεφαλής δευτεροβάθμιου σωματείου παρά σαν πολιτικός.
Άλλοι δεν υπάρχουν. Ο Σημίτης είναι μίζερος απόστρατος. Ο Πάγκαλος αυτοευτελίζεται στα ραδιόφωνα ως κολαούζος – και ψηφοφόρος- του Σαμαρά και του Μητσοτάκη. Ο Στέφανος Τζουμάκας παραμένει ακέραιος ελεύθερος σκοπευτής, ο Λαλιώτης πάει τοίχο-τοίχο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος έγινε ιεροκήρυκας, οι υπόλοιποι ιδιωτεύουν, γηράσκοντάς….
Ο χώρος που κάλυπτε παλιά το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει κάποιον που να τον εκπροσωπεί κεντρικά με το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του. Το κενό του Ανδρέα Παπανδρέου μένει ακάλυπτο.
Η Αριστερά -αλλά και η Κεντροαριστερά ταυτόχρονα- έχει τον Τσίπρα με την προνομιακή σκηνική παρουσία.
Η ευρύτερη συντηρητική παράταξη έχει τον Κ. Καραμανλή που την ενοποιεί ενώ οι αρχηγοί στην κεντρικό πολιτικό φορέα της έρχονται και παρέρχονται.
Η δεύτερη μεγάλη έλλειψη στον κεντροαριστερό χώρο είναι η ανανέωση. Υπάρχουν μόνο πρώην αξιωματούχοι των διαδοχικών περιόδων της κυβερνητικής παρουσία του και τίποτε άλλο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια αναδείχθηκαν -όσο αναδείχθηκαν μόνο δύο -αριθμός: 2- νέα πρόσωπα. Ο πρώην γραμματέας και νυν ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης και ο σημερινός εκπρόσωπος τύπου Παύλος Χρηστίδης. Οι υπόλοιποι είναι υλικά προγενέστερων κατεδαφίσεων.
Ορισμένοι έχουν προσόντα. Π.χ. ο Ραγκούσης στο περιορισμένο διάστημα που βρέθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή έδειξε διαχειριστική επάρκεια. Η Διαμαντοπούλου έχει ευρύτερη ευρωπαϊκή κουλτούρα, αλλά όχι και αντίστοιχο δημόσιο βάρος. Ο Βενιζέλος πάσχει από ακαταμάχητη βερμπαλιστική ανωτερότητα. Για τον Παπανδρέου τα είπαμε. Ο Σκανδαλίδης υπάρχει με τις δάφνες της προϋπηρεσίας του στους ιδρυτικούς μύθους. Ο Λοβέρδος απεδείχθη ασταθής. Από εκεί και κάτω λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένα. Ίσως η μόνη αξιοπρόσεκτη παρουσία είναι ο Παύλος Γερουλάνος που δεν ακολούθησε τον Γ. Παπανδρέου στη διάσπαση και δρα στο ΠΑΣΟΚ με εντυπωσιακή αξιοπρέπεια…
Η ένδεια προσώπων με πολιτικό εκτόπισμα, που να έρχονται είτε από το παρελθόν είτε από το μέλλον, καθιστά τις διεργασίες σ’ αυτό το χώρο προσωπικούς ακτιβισμούς κοινοβουλευτικής διάσωσης, ή επιστροφής και τίποτε περισσότερο.
Εκτός από τον ηγέτη και το νέο αίμα λείπει το ιδεολογικό ανάγλυφο και η πολιτική σαφήνεια σε βαθμό που προκαλούνται ερωτήματα αν υπάρχουν τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά σύστασης και λειτουργίας πολιτικού φορέα: από τον οργανωτικό κορμό μέχρι τις κοινωνικές δυνάμεις αναφοράς.
Ποιους εκπροσωπεί σήμερα το πάλαι ποτέ «κόμμα των μη προνομιούχων»; Τι υπάρχει στη θέση της 3ης Σεπτέμβρη με το τετράπτυχο: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση- Δημοκρατική Διαδικασία;
Το τελευταίο διάστημα διακινείται από παράγοντες αυτού του χώρου -ανάμεσα σε ερμηνείες αμφισβητήσιμων ευρημάτων των δημοσκοπήσεων του συρμού- η θεωρία ότι παρατηρείται μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς την πλευρά τους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κατασκεύασμα στην άμμο των ψευδαισθήσεων και των επιθυμιών τους. Αυτή η μετακίνηση θα μπορούσε να υπάρξει υπό δύο προϋποθέσεις που χάθηκαν ήδη.
Η πρώτη αφορά την καταψήφιση της απλής αναλογικής. Όπως και να το δει κανείς ήταν η φυσική επιλογή για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ. Εφόσον η Φώφη Γεννηματά την απέκλεισε, απέκτησε βάση η εκτίμηση ότι σχεδιάζει τη μέλλουσα συνεργασία της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον οποίο προσέφερε 35 έδρες και θα αναμένει αντάλλαγμα.
Για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ όμως με αντιδεξιά αντανακλαστικά από τη ίδρυσή του η σύμπραξη με τη Δεξιά και ειδικά κάποιον Μητσοτάκη είναι αδιανόητη. Ποιος από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ – πρώην του ΠΑΣΟΚ- θα επέτρεπε σε ένα κόμμα συμπληρωματικό της ΝΔ, κατά το πρότυπο της συνεργασίας Σαμαρά- Βενιζέλου -η οποία αποδοκιμάστηκε ευθέως από την πλευρά της παλιάς εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι εάν υπήρχε μετακίνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή δεν θα μπορούσε παρά να έχει τα χαρακτηριστικά της παλινόστησης- λόγω απογοήτευσης από τους Συριζαίους.
Ποιος όπως θα επιστρέψει από ένα κόμμα από το οποίο έφυγε για συγκεκριμένους λόγους, όταν πριν από αυτόν έχουν επιστρέψει οι λόγοι για τους οποίους έφυγε και τα πρόσωπα που τον έκαναν να απομακρυνθεί;
Ποιος θα νοσταλγήσει την προϊστορία του στο ΠΑΣΟΚ όταν ΠΑΣΟΚ δεν θα υπάρχει πλέον, αλλά θα υποκατασταθεί από ένα σχήμα τουρλού-τουρλού, με άλλη ονομασία και άλλα σύμβολα;
Τέλος ποιος θα επιστρέψει σε ένα κόμμα που δεν θα είναι πλέον το πρώην κόμμα του, αλλά το …προσωπικό κόμμα της Φώφης Γεννηματά; Aν κρίνουμε από τις πληροφορίες ότι στο συνέδριο που εξήγγειλε για την ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» – των κληρονόμων- δεν θα υπάρχει εκλογή ηγεσίας. Η θέση της ανήκει….
Υ.Γ. :Με άλλα λόγια η σημερινή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί τον εαυτό της μέγεθος υπέρτερο του κόμματος που παρέλαβε- με εντολή να το αναστηλώσει, όχι να το καταργήσει. Ότι προβάλλει ως πρόσχημα για την εξαφάνισή του ότι «αν το διατηρήσει δεν θα έχει ΑΦΜ» απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα…
Η ομάδα της Φώφης Γεννηματά- με ορισμένα απεχθή πρόσωπα ανάμεσά της- συν οι ελεύθεροι σκοπευτές Βαγγ. Βενιζέλος και Κ. Σκανδαλίδης, Α. Λοβέρδος. Η ομάδα του Γ. Παπανδρέου. Η υπό συγκρότηση ομάδα Ραγκούση-Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη. Η ΔΗΜΑΡ του Θαν. Θεοχαροπούλου και κάποιοι σουλατσαδόροι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Αυτές είναι όλες κι όλες οι δυνάμεις της ελληνικής Κεντροαριστεράς, που θα μπορούσαν να σχηματίσουν τη λεγόμενη «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Το εκλογικό τους άθροισμα με βάση τις τελευταίες εκλογές είναι γύρω στο 8%. Αν προστεθούν, μάλλον θα μειωθεί…
Μερικοί προσπαθούν να συνυπολογίσουν στο χώρο και τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά η ταχύτητα εξαύλωσης του Ποταμιού καθιστά χωρίς νόημα ακόμη και τη συζήτηση -αν μπορεί να θεωρηθεί κεντροαριστερός.
Τα μεγάλα λόγια περισσεύουν σ’ αυτόν το χώρο. Όπως περισσεύουν οι φιλοδοξίες και η εκνευριστική επιμονή όλων να «δικαιωθούν» για το παρελθόν τους, παρότι αυτό το παρελθόν ήταν που άλλους τους άφησε εκτός Βουλής και άλλους τους έριξε στο περιθώριο.
Λείπουν όμως δυο στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μπορούν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Το πρώτο είναι η φυσική ηγεσία. Δεν υπάρχει μια προσωπικότητα με κύρος, προσωπική ακτινοβολία και ισχυρή πολιτική συγκράτηση γύρω από την οποία θα μπορούσαν να συσπειρωθούν οι άλλοι.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος που είχε τις ατομικές προϋποθέσεις να παίξει αυτό το ρόλο τις «ξόδεψε συν αγορά» της αλαζονικής αμετροέπειας που διακρίνει τη δημόσια παρουσία του τα τελευταία χρόνια και τον καταδίκασε στην ήττα του 2009 – από έναν αντίπαλο ασφαλώς κατώτερό του.
Ο Γ. Παπανδρέου άσκησε το κληρονομικό του δικαίωμα, αλλά «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής», παίρνοντας στο λαιμό του το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα και σήμερα είναι αποσυνάγωγος.
Η Φώφη Γεννηματά που ασκεί σήμερα καθήκοντα προέδρου μπήκε στην πολιτική πολύ αργά, εξαργυρώνοντας το όνομα του πατέρα της και παρότι η αλήθεια είναι ότι πάλεψε να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό φτάνει στα όριά της. Δεν είναι για πολλά -πολλά, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Λειτουργεί περισσότερο ως επικεφαλής δευτεροβάθμιου σωματείου παρά σαν πολιτικός.
Άλλοι δεν υπάρχουν. Ο Σημίτης είναι μίζερος απόστρατος. Ο Πάγκαλος αυτοευτελίζεται στα ραδιόφωνα ως κολαούζος – και ψηφοφόρος- του Σαμαρά και του Μητσοτάκη. Ο Στέφανος Τζουμάκας παραμένει ακέραιος ελεύθερος σκοπευτής, ο Λαλιώτης πάει τοίχο-τοίχο, ο Αλέκος Παπαδόπουλος έγινε ιεροκήρυκας, οι υπόλοιποι ιδιωτεύουν, γηράσκοντάς….
Ο χώρος που κάλυπτε παλιά το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει κάποιον που να τον εκπροσωπεί κεντρικά με το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του. Το κενό του Ανδρέα Παπανδρέου μένει ακάλυπτο.
Η Αριστερά -αλλά και η Κεντροαριστερά ταυτόχρονα- έχει τον Τσίπρα με την προνομιακή σκηνική παρουσία.
Η ευρύτερη συντηρητική παράταξη έχει τον Κ. Καραμανλή που την ενοποιεί ενώ οι αρχηγοί στην κεντρικό πολιτικό φορέα της έρχονται και παρέρχονται.
Η δεύτερη μεγάλη έλλειψη στον κεντροαριστερό χώρο είναι η ανανέωση. Υπάρχουν μόνο πρώην αξιωματούχοι των διαδοχικών περιόδων της κυβερνητικής παρουσία του και τίποτε άλλο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια αναδείχθηκαν -όσο αναδείχθηκαν μόνο δύο -αριθμός: 2- νέα πρόσωπα. Ο πρώην γραμματέας και νυν ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης και ο σημερινός εκπρόσωπος τύπου Παύλος Χρηστίδης. Οι υπόλοιποι είναι υλικά προγενέστερων κατεδαφίσεων.
Ορισμένοι έχουν προσόντα. Π.χ. ο Ραγκούσης στο περιορισμένο διάστημα που βρέθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή έδειξε διαχειριστική επάρκεια. Η Διαμαντοπούλου έχει ευρύτερη ευρωπαϊκή κουλτούρα, αλλά όχι και αντίστοιχο δημόσιο βάρος. Ο Βενιζέλος πάσχει από ακαταμάχητη βερμπαλιστική ανωτερότητα. Για τον Παπανδρέου τα είπαμε. Ο Σκανδαλίδης υπάρχει με τις δάφνες της προϋπηρεσίας του στους ιδρυτικούς μύθους. Ο Λοβέρδος απεδείχθη ασταθής. Από εκεί και κάτω λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένα. Ίσως η μόνη αξιοπρόσεκτη παρουσία είναι ο Παύλος Γερουλάνος που δεν ακολούθησε τον Γ. Παπανδρέου στη διάσπαση και δρα στο ΠΑΣΟΚ με εντυπωσιακή αξιοπρέπεια…
Η ένδεια προσώπων με πολιτικό εκτόπισμα, που να έρχονται είτε από το παρελθόν είτε από το μέλλον, καθιστά τις διεργασίες σ’ αυτό το χώρο προσωπικούς ακτιβισμούς κοινοβουλευτικής διάσωσης, ή επιστροφής και τίποτε περισσότερο.
Εκτός από τον ηγέτη και το νέο αίμα λείπει το ιδεολογικό ανάγλυφο και η πολιτική σαφήνεια σε βαθμό που προκαλούνται ερωτήματα αν υπάρχουν τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά σύστασης και λειτουργίας πολιτικού φορέα: από τον οργανωτικό κορμό μέχρι τις κοινωνικές δυνάμεις αναφοράς.
Ποιους εκπροσωπεί σήμερα το πάλαι ποτέ «κόμμα των μη προνομιούχων»; Τι υπάρχει στη θέση της 3ης Σεπτέμβρη με το τετράπτυχο: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση- Δημοκρατική Διαδικασία;
Το τελευταίο διάστημα διακινείται από παράγοντες αυτού του χώρου -ανάμεσα σε ερμηνείες αμφισβητήσιμων ευρημάτων των δημοσκοπήσεων του συρμού- η θεωρία ότι παρατηρείται μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς την πλευρά τους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κατασκεύασμα στην άμμο των ψευδαισθήσεων και των επιθυμιών τους. Αυτή η μετακίνηση θα μπορούσε να υπάρξει υπό δύο προϋποθέσεις που χάθηκαν ήδη.
Η πρώτη αφορά την καταψήφιση της απλής αναλογικής. Όπως και να το δει κανείς ήταν η φυσική επιλογή για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ. Εφόσον η Φώφη Γεννηματά την απέκλεισε, απέκτησε βάση η εκτίμηση ότι σχεδιάζει τη μέλλουσα συνεργασία της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον οποίο προσέφερε 35 έδρες και θα αναμένει αντάλλαγμα.
Για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ όμως με αντιδεξιά αντανακλαστικά από τη ίδρυσή του η σύμπραξη με τη Δεξιά και ειδικά κάποιον Μητσοτάκη είναι αδιανόητη. Ποιος από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ – πρώην του ΠΑΣΟΚ- θα επέτρεπε σε ένα κόμμα συμπληρωματικό της ΝΔ, κατά το πρότυπο της συνεργασίας Σαμαρά- Βενιζέλου -η οποία αποδοκιμάστηκε ευθέως από την πλευρά της παλιάς εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι εάν υπήρχε μετακίνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή δεν θα μπορούσε παρά να έχει τα χαρακτηριστικά της παλινόστησης- λόγω απογοήτευσης από τους Συριζαίους.
Ποιος όπως θα επιστρέψει από ένα κόμμα από το οποίο έφυγε για συγκεκριμένους λόγους, όταν πριν από αυτόν έχουν επιστρέψει οι λόγοι για τους οποίους έφυγε και τα πρόσωπα που τον έκαναν να απομακρυνθεί;
Ποιος θα νοσταλγήσει την προϊστορία του στο ΠΑΣΟΚ όταν ΠΑΣΟΚ δεν θα υπάρχει πλέον, αλλά θα υποκατασταθεί από ένα σχήμα τουρλού-τουρλού, με άλλη ονομασία και άλλα σύμβολα;
Τέλος ποιος θα επιστρέψει σε ένα κόμμα που δεν θα είναι πλέον το πρώην κόμμα του, αλλά το …προσωπικό κόμμα της Φώφης Γεννηματά; Aν κρίνουμε από τις πληροφορίες ότι στο συνέδριο που εξήγγειλε για την ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» – των κληρονόμων- δεν θα υπάρχει εκλογή ηγεσίας. Η θέση της ανήκει….
Υ.Γ. :Με άλλα λόγια η σημερινή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί τον εαυτό της μέγεθος υπέρτερο του κόμματος που παρέλαβε- με εντολή να το αναστηλώσει, όχι να το καταργήσει. Ότι προβάλλει ως πρόσχημα για την εξαφάνισή του ότι «αν το διατηρήσει δεν θα έχει ΑΦΜ» απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου