ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Σκέφτομαι πως μέχρι τώρα δεν έχω κάνει και πολύ σπουδαία πράγματα, πέρα από τη δουλειά μου εννοώ, γιατί εκτός των άλλων είμαι και λίγο παντρεμένος και έχω και τρία παιδιά…
Ξέχασα, έχω κι ένα σπίτι κι ένα οικόπεδο στην Χαλκιδική. Έχω κι ένα έλκος στο δωδεκαδάχτυλο, έχω και μια μάνα που κοντεύει τα 100 και δεν παίρνει σύνταξη. ( Τι τον ήθελες συχωρεμένε μπάρμπα-Νίκο τον κομμουνισμό; ) Την έχω, όμως, βασίλισσα, έχω και Κορεάτικο αυτοκίνητο, είμαι και τέως πρόεδρος της EΠAE…
Εντάξει είμαι, ζωή να ’χω, πέτυχα…
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όμως, παρά το 39% δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα όπως μου είπε προχθές και η γυναίκα μου, η Χαρίκλεια, την ώρα που καθάριζε κρεμμύδια
και δεν κατάλαβα αν την πήραν τα δάκρυα.
Κλείστηκα, λοιπόν κι εγώ στην τουαλέτα και μεταξύ ρολού υγείας και λεκάνης είδα

Είδα τον εαυτό μου να κάθεται πάνω σε μια τεράστια σφαίρα από πλεξιγκλάς, ντυμένο μ’ ένα κουστούμι από δέρμα λεοπάρδαλης. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα τη σημαία των ΗΠΑ, ενώ το αριστερό μου το είχα ακουμπισμένο απαλά στους ώμους του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Χαλί στα πόδια μου ο Σάκης Ρουβάς και η Δέσποινα Βανδή κι ανάμεσα σε ’μένα και σε δυο τεράστιους πλαστικούς πυράκανθους, η Βουλή των Λόρδων και ο Τόνι Μπλερ να εκφωνεί από έδρας τον πανηγυρικό της ημέρας.
Απέναντί μου η παγκοσμιοποίηση με μια πλαστική πετσέτα γύρω από το λαιμό και το κεφάλι χωμένο μέσα σε μια κάσκα κομμωτηρίου.
Αριστερά μου και λίγο πιο κάτω από το έκτο διάζωμα, οι Πυξ Λαξ, ντυμένοι Ταλιμπάν και στο βάθος της εξέδρας, πάνω από το σκηνικό του νέφους με φόντο τον Λευκό Πύργο, 18 πληρωμένοι κοντυλοφόροι, 23 αποφυλακισμένοι έμποροι ναρκωτικών και ένα ζευγάρι ιθαγενών Παπούα με βατραχοπέδιλα.
Οι φωτισμοί πέφτουν και αρχίζω να τραγουδώ ακαπέλα τις μελοποιημένες δηλώσεις του Γιωργάκη Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενώ ενισχυτές 25.000 βατ μεταφέρουν τη φωνή μου πάνω από το Νομαρχιακό Μέγαρο για να τρομάξει τους τον Ψωμιάδη και τους κουμπάρους…
Στο μέγαρο των φίλων της μουσικής ο Λαμπράκης παθαίνει την πλάκα του. Οι Πυξ Λαξ με συνοδεύουν τώρα με φωνητικά σε στυλ κρέιζι λαβ, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος αφορίζει τον Πάπα και το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών την ώρα που οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι αποφυλακισμένοι έμποροι ναρκωτικών και το ζευγάρι των ιθαγενών Παπούα με τα βατραχοπέδιλα χτυπούν με τις γροθιές τους τα στήθη τους και απαγγέλλουν εν είδει χορού αρχαίας τραγωδίας το ηρωικό λαϊκό άσμα «χτύπα κι άλλο… χτύπα κι άλλο…»
Η μουσική κρεσεντάρει, ξεχύνεται, κατρακυλάει, γκρεμίζεται και σκάει στο έδαφος αφήνοντας ένα φοβερό πουφ!
Και τότε εμφανίζονται επί σκηνής απάνω σε ποδήλατα ο Τζορτζ Μπους, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Περβέζ Μουσαράφ, ο Μουλάς Ομάρ και οι παπαροκάδες, ενώ ταυτοχρόνως προβάλλεται πάνω σε μια τεράστια οθόνη του Κίτσου η μάνα, που κάνει σέρφινγκ…
Οι πλαστικές σημαίες των κομμάτων ανεμίζουν, κινούνται απειλητικά…
Στις άκρες των κονταριών τους κρατάνε ανθρώπους… Τους πάνε και τους φέρνουν… Από την άλλη μεριά τα οι ασπίδες με τα MAT… Η απόσταση μεταξύ τους όλο και μικραίνει…
Η μετωπική σύγκρουση γίνεται στη σέντρα, στην έδρα του ΝΑΤΟ, ακριβώς στο κέντρο της σκηνής, δέκα χιλιόμετρα νοτίως της Βγδάτης, την ώρα που οι αόρατοι σκηνοθέτες υπαγορεύουν τα δεξιά σενάρια στους αμήχανους υποκριτές της ευρωπαϊκής πολιτικής που ψελλίζουν τα μασημένα λόγια του υποβολέα…
Την ίδια στιγμή 12 ακτίνες λέιζερ βομβαρδίζουν την πλαστική μου σφαίρα και γεμίζουν την εξέδρα χρώματα, ενώ οι ταξιθέτριες με τις σχολικές ποδιές φλιτάρουν με Mενούνος φουζέρ τους θεατές που μετατρέπονται αυτόματα σε μια γιγάντια χορωδία Τρικάλων που τραγουδά τον ύμνο του ΠΑΟΚ υπό τους ήχους τυμπάνων.
Από τον φοβερό ήχο ραγίζει το μέγαρο μουσικής και γεμίζει 20.000 τόνους γαρμπίλι και σοβατεπί η ευρύτερη Θεσσαλονίκη από Περαία μέχρι άνω Τούμπα και από Μηχανιώνα μέχρι Κορδελιό…Ύστερα απόλυτη σιωπή…

Ένας μικρός προβολέας φωτίζει το πρόσωπό μου…Όλοι οι ηλίθιοι έχουν το ίδιο χαμόγελο…Μετά ένας γιγάντιος δικέφαλος αετός έρχεται και μ’ αρπάζει…
Χτυπώντας τις τεράστιες φτερούγες του με παίρνει στους ουρανούς…
Η σκηνή εξαφανίζεται, το στάδιο μικραίνει, χάνεται…
Η Ελλάδα μοιάζει τώρα με διαφημιστική μακέτα…
Κι όλο μικραίνει, ενώ εγώ όλο κι απογειώνουμε…
Σε λίγο θα χαθώ και θα γυρίζω για πάντα ένδοξος και ξεχασμένος στο διάστημα μαζί με τα απομεινάρια του Μιρ και τους αμερικανικούς κατασκοπευτικούς δορυφόρους…
Α, ρε Χαρίκλεια, που ’σαι τώρα να με δεις….