ΚΡΙΤΙΚΗ

Που τελειώνει, άραγε ο τρόπος, από που αρχίζει το ταξίδι της μικροαστικής μας υποκρισίας, η ανελευθερία της σκέψης και της συνείδησής μας;
Γιατί ακολουθούμε τυφλά; Γιατί στριμωχνόμαστε κάτω από την κλειστή ομπρέλα του εγκλεισμού και της ματαιοδοξίας; Τι μας καθοδηγεί, τι μας προστάζει;
Η νύχτα δε λέει να τελειώσει… Την απλώνουν λευκό σεντόνι μπρος στα μάτια μας… Την τεμαχίζουν και την κονσερβοποιούν… Την αραδιάζουν στα ράφια… Κι εμείς την αγοράζουμε την καταναλώνουμε και υποκρινόμαστε ότι γνωρίσαμε το φως… Τον ανηφορικό κατήφορο του χρόνου που αποκαλύπτεται πίσω από την κλειστή μας πόρτα… Απ’ τα σφαλιστά μάτια μας… Τα δεμένα μας χέρια…
Οι καθοδηγητές γνωρίζουν το παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία έκπληξη γι αυτούς… Για ’μας παραμένει ο υποκριτικός θαυμασμός, η άρνησή μας να διακηρύξουμε αυτό που δε μας συγκινεί, αυτό που δε μας αντιπροσωπεύει…
Είτε τέχνη λέγεται, λοιπόν, είτε σχέση, είτε πολιτική, είτε απλώς άποψη… Είτε μας εκφράζει είτε όχι, γίνεται συμπεριφορά, ιδεολογία!
Ακολουθήστε το στρατήγημα, αυτό που δε γνωρίζετε, αυτό που αρνείσθε να απορρίψετε…
Διασχίστε βιαστικά τους αποπνικτικούς διαδρόμους του παρελθόντος…
Στην έξοδο μας περιμένει ο εκδορέας ντυμένος στα λευκά… Θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε δρόμους και μονοπάτια παραδοχής που μάταια προσπαθεί να εξαλείψει από το μυαλό του…
Χωρίς εμάς τίποτα απολύτως δε θα υπήρχε…Για ’μας στήθηκε η παράσταση… Για ‘κείνους τα νεκρώσιμα τρόπαια, η παραπλάνηση, ο εξακολουθητικός αυτοχειριασμός… Η μοναχική διαδρομή στην πορφύρα του χιονιού, στη λευκότητα της νύχτας…
Ακολουθήστε, παραδεχτείτε, θαυμάστε, υποκλιθείτε…
Οι βιτρίνες των συναισθημάτων μας είναι φορτωμένες με πλαστικά άνθη, με τα λάφυρα της δόξας τους, με εκατοντάδες φόβους, χιλιάδες αγωνίες, αρνήσεις και παραδοχές που εισχωρούν βαθιά στου λαβυρίνθους του μυαλού μας για να μας ετοιμάσουν ακέραιους και ελκυστικούς, επιδόρπιο στο επόμενό τους γεύμα…
Καλή θέαση…