“Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές. Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές”.
Αυτό τραγουδούσαμε κάποτε, όταν οι συγκεντρώσεις για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς ήταν τόσο ογκώδεις που οι εκάστοτε κυβερνήσεις έτρεμαν από τη λαϊκή οργή. Κι όχι μόνο την Πρωτομαγιά, αλλά και κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να πάει κόντρα στην απαίτηση του κόσμου για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για δουλειές κι όχι ανεργία, για αξιοπρεπή ζωή.
Δεν ξέρω αν πετύχαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, όμως, σίγουρα οι λαϊκές κατακτήσεις ήταν πολλές και κυρίως η εξουσία δεν ήταν ποτέ ασύδοτη, πάντα φοβόταν τις ογκώδεις διαδηλώσεις.
Σήμερα, όπως τα τελευταία χρόνια, η εικόνα ήταν για ακόμη μια φορά θλιβερή. Η πλατεία ήταν άδεια, τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις περιχαρακωμένες και ο κόσμος και πάλι απείχε. Τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, από το ΠΑΜΕ και από τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη. Κι αυτό χαρακτηρίστηκε εορτασμός της Πρωτομαγιάς, της γιορτής της εργατιάς δηλαδή.
Μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσουν οι περισπούδαστες ομιλίες και τα φοβερά μηνύματα των εργατοπατέρων και των άλλων “επαναστατών” πάνω από το… πτώμα της Πρωτομαγιάς. Ποιος φταίει γι’ αυτό θα αναρωτηθεί κανείς. Όλοι, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Τα πολιτικά κόμματα που έχουν ξεπουλήσει τους αγώνες των εργαζομένων, που ξεχνούν τις υποσχέσεις που έδωσαν στην αντιπολίτευση όταν γίνονται κυβέρνηση. Όπως π.χ. το ΠΑΣΟΚ που υποσχόταν παραδείσους και Δανίες του Νότου και έχει φέρει τον χειρότερο εργασιακό εφιάλτη.
Τα ξεπουλημένα στους πολιτικούς συνδικαλιστικά όργανα, που έχουν φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνουν οι επικεφαλής τους στις διαδηλώσεις φοβούμενοι το γιαούρτωμα. Που δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να γίνουν μπροστάρηδες αγώνων αφού το μόνο που κάνουν τα τελευταία χρόνια είναι συμβιβασμούς και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Άλλωστε, πολλές βουλευτικές θέσεις έχουν καλυφθεί από τους εργατοπατέρες απανταχού της χώρας και κάθε απόχρωσης.
Όλων των πολιτών που ενώ βλέπουν τα αδιέξοδα της ζωής τους, που το Μνημόνιο τους πνίγει, που δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για το μέλλον, προτιμούν να συνεχίσουν τις διακοπές του… Πάσχα. Ή που κάνουν κριτική και πόλεμο στην κυβέρνηση από τον καναπέ. Αλλά τι να κάνουν κι αυτοί; Μήπως έχουν ανθρώπους να τους συνεγείρουν, πραγματικούς ηγέτες να τους ξεσηκώσουν και πραγματικά οράματα να τους συνεπάρουν; Δυστυχώς η δύναμη της συνήθειας και της καθημερινότητας μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει όλους.
Έτσι αφήνουμε ασύδοτους τους δυνάστες μας να αποφασίζουν με τα φιλαράκια τους στην τρόικα, να ετοιμάζουν μέτρα – σοκ, να μην υπολογίζουν έναν αδύναμο λαό και να φοβούνται παρά μόνο όταν έρχεται η ώρα της κάλπης.
Για φανταστείτε να κατέβαινε κυριακάτικα ή και στη γενική απεργία της 11η Μαίου, ένα εκατομμύριο κόσμος; Για σκεφτείτε πώς η κυβέρνηση της τρόικας θα έβλεπε τη λαϊκή οργή. Και χωρίς επεισόδια ή εφόδους στα… χειμερινά ανάκτορα της Βουλής. Μόνο με τη δύναμη της φωνής ενός εκατομμυρίου κόσμου.
Γι’ αυτό και η σημερινή ημέρα, έτσι όπως γιορτάζεται καλό θα ήταν να ονομαστεί μνημόσυνο της εργατικής τάξης. Θα ταίριαζε καλύτερα…
Αριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου