
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007
HOMO XEFTILIOUS

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2007
BLOLG

Ανθρώπινη πληγή αιμάσσουσα .
Σκέψη επιθανάτιος αιμορραγούσα …
Η θεωρεία των αποσπασμάτων που ακροβατεί, η ενδοφλέβια αμφιβολία που μετεξελίσσεται σε διαμαρτυρία και ύστερα εκπορνεύεται και ασχημονεί…
Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξυμνώ, στην έννοια της ελευθερίας υποκλίνομαι εξ ονόματος της ιδιάζουσας αυτοπροβολής, εξ ονόματος της άγνοιας και του φόβου της απόρριψης.
Καμία λειτουργία σκέψης και σπουδής δε με συνοδεύει, κανείς στοχασμός δε με ακολουθεί.
Πορεύομαι την οδό της κάθαρσης αυτοεκδιδόμενος, κατευθύνομαι προς την αδιέξοδο της άρνησης με βεβαιότητα και έπαρση και χωρίς αντίλογο κανένα εντοιχίζω την ένδεια της ύπαρξής μου σε χώρους μύχιους, σε δαιδαλώδεις ατραπούς αυτοπαρηγορίας και επαίνων.
Με γνωρίζεις, με αποδέχεσαι.Θεωρείς ύψιστο αγαθό τον τακτικισμό της επικοινωνίας. Στον ίδιο πυρήνα με εμένα συνυπάρχεις, στην ίδια φθορά προσώπων και πραγμάτων εγκαταλείπεσαι. Δεν έχει τέλος σ’ αυτό το πανηγύρι…
Οι πάγκοι των μεταπρατών υπερχειλίζουν εμπορευμάτων. Θα πάρει χρόνια να καταναλώσουμε τις προσφερόμενες έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου…
Θα πάρει χρόνια να επανακτήσουμε ότι έχουμε απωλέσει…Θα πάρει χρόνια να κορεσθεί η διαμαρτυρία μας…
Θα πάρει χρόνια να μετεξελιχτεί η αυτοδικαίωσή μας σε λόγο.
Comments
Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2007
ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ

«Αργότερα που θα μεγαλώσεις θα καταλάβεις» μου είπε η μάνα μου και συνέχισε το μοιρολόι της, ένα μακρόσυρτο μανιάτικο μοιρολόι σαν κι αυτό που διασκεύασε ο Yianni στο τελευταίο CD του.
Ο πατέρας μου ήταν πιο συγκρατημένος. Παρέμενε βουβός και ανέκφραστος με τα μάτια του κατεβασμένα και τα μαλλιά αχτένιστα να πέφτουν στο μέτωπό του. Για πρώτη φορά έβλεπα το πατέρα μου αχτένιστο. Πρωτοφανές! Το μαλλί για τον πατέρα μου ήταν σημείο αναφοράς στην αξιοπρέπεια, στο σεβασμό και στις αξίες της ζωής γενικότερα. Κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί βούρτσιζε τα μαλλιά του με μια βούρτσα που είχε ασημένια λαβή με το μονόγραμμα του. Μετά τα άλειβε με μια κρέμα που μύριζε τριαντάφυλλο, ιδιοκατασκεύασμα, της μάνας μου, τα έδενε προσεκτικά με το «φιλεδάκι», κούμπωνε το επάνω κουμπί της πιζάμας του και σήκωνε τα μάτια του προς το ταβάνι ενώ ένα ακατάληπτο μουρμούρισμα έβγαινε από τα χείλη του.
«Κάνει την προσευχή του… Μιλάει με το Θεό» απάντησε η μάνα μου όταν τη ρώτησα, «τι κάνει ο πατέρας;»
Εγώ, όσες φορές προσπάθησα να μιλήσω με το Θεό δεν τα κατάφερα. Γι αυτό ευχόμουν να πεθάνει όσο γίνεται πιο γρήγορα ο πατέρας μου για να του πάρω τη βούρτσα με την ασημένια λαβή, το «φιλεδάκι» και την κρέμα της μάνας μου που μύριζε τριαντάφυλλο.
Τελικά πέθανα εγώ!
Ευτυχώς που κάτι πρόλαβα να κάνω στη ζωή μου. Με πόση χαρά θυμάμαι διάβασα το όνομά μου στον κατάλογο που είχε αναρτηθεί έξω από την Πολυτεχνική σχολή της Αθήνας. Δίπλα μου μια κατάξανθη κοπελίτσα γεμάτη φακίδες έκλαιγε με λυγμούς.
«Μην κλαίτε, καλή μου» της είπα «τη επόμενη φορά θα πάτε καλύτερα»
«Από χαρά κλαίω» μου απάντησε ο ξανθομπάμπουρας «πέρασε πρώτη» και συνέχισε το κλάμα ρουφώντας τη μύτη της…
Πήρα το πτυχίο μου εφτά χρόνια μετά. Ο πατέρας μου συγχωρέθηκε τρεις μήνες νωρίτερα. Πέθανε από ηλεκτροπληξία καθώς επισκεύαζε ένα χαλασμένο σεσουάρ της μάνας μου. Μας άφησε ένα βιβλιαράκι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με 68.000 δραχμές, ένα φιατάκι 128 του 74, μια γκόμενα στο Παγκράτι, τη βούρτσα με την ασημένια λαβή και το «φιλεδάκι».
Εν τω μεταξύ η επιθυμία μου να μιλήσω με το Θεό ολοένα και λιγότερο με απασχολούσε, πιο πολύ με απασχολούσε το θέμα της δουλειάς.
Στην αρχή έπιασα δουλειά σ’ ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό γραφείο, αλλά πολύ γρήγορα την εγκατέλειψα γιατί ενώ εγώ επέμενα να κάνω σχέδια εκείνοι με βάζανε να τους κουβαλάω καφέδες, σουβλάκια και πίτσες…
Έμεινα άνεργος τρία χρόνια…
Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν είχα πιάσει δουλειά μπορεί να μην πήγαινα σ’ εκείνο το riality που μ’ έκανε αρκετά πλούσιο και διάσημο μέσα σε λίγους μήνες…
Στο παιχνίδι γνώρισα και την Ζοζώ, ένα ζουμερό πουτανάκι που τελείωνε στο άψε σβήσε τη δουλειά είτε ήταν στο κρεβάτι, είτε στο αυτοκίνητο, είτε στον ανελκυστήρα…
Η σχέση μας άντεξε όσο άντεξαν και τα λεφτά που κέρδισα από το παιχνίδι. Πάνε τα λεφτά πάει και η Ζοζώ…
Δε βαριέσαι, ούτως ή άλλως μεγάλωνα κι όπως μου είπε η μάνα μου άρχισα σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ το θάνατό μου και η Ζοζώ όπως και οι υπόλοιπες υπόλοιπες απώλειές μου άρχισαν να καταγράφονται στο υποσυνείδητό μου χωρίς να με συγκινούν ιδιαίτερα.
Όταν άρχισα ουσιαστικά να συνειδοτοποιώ ότι ήμουν νεκρός άρχισα να κατανοώ την ανάγκη των ζωντανών να προσπαθούν να επιτύχουν, να αναδειχτούν, να κατακτήσουν και να κατακτηθούν…
Κατάλαβα τι σημαίνει συμφέρον, ανέλιξη, επιβολή, εξουσία, πολιτική κλπ… κλπ… Ξέρετε εσείς…
Κατάλαβα τα πάντα, αλλά η κατάκτησή μου αυτή έκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατόν να με ωφελήσει σε τίποτα…
Είχα συνηδειτοποιήσει πλέον εκατό τοις εκατό ότι είχα πεθάνει…
Αν ξαναγυρίσω στη ζωή είναι βέβαιο ότι γνωρίζοντας σχεδόν τα πάντα η διαδρομή μου θα είναι πέρα για πέρα επιτυχημένη…
Εκτός και αν ξαναπεθάνω σε νεαρή ηλικία οπότε η οποιαδήποτε αποτυχία μου θα είναι, όπως και τώρα, πλήρως δικαιολογημένη…
Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2007
ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ
Ζητώ την εποχή μου…
Υποπτεύομαι την ύπαρξή της, διαισθάνομαι την απουσία της, διερωτώμαι για την ανάγκη της παραδοχής της…
Στην αρχή των καιρών εναπόκειμαι, ενσαρκώνω την απώλεια των ιδεών και των ιδεογραμμάτων. Επαληθεύω καθημερινά την ανυπαρξία μου, την ανταπόκρισή μου στο προσκλητήριο των απόντων…
Έτσι πορεύομαι…
Έτσι ακολουθείς…
Έτσι περιφερόμαστε, μονήρεις και ανεπαίτητοι…
Κι έτσι , όπως διέρχομαι, χωρίς απώλειες αισθητές, χωρίς φανερά τραύματα τις συντεταγμένες της ελευθερίας και της ατομικότητας, επαναστατώ και υποτάσσομαι. Παραδίδω όπλα ιερά, ιδέες και ιδεολογίες.
Ανταλλάσσω ενθυμήματα και απορώ για το ελάχιστο του θάρρους, για το περίσσευμα του συμβιβασμού…
Όλα σχεδόν τα γνωρίζω και όσα διαφεύγουν της διανοίας μου είναι θέμα χρόνου και πόνου να τα αποστηθίσω, να τα υπογραμμίσω, να τα διαγράψω. Είναι θέμα χρόνου να έλθω και να απέλθω, να ζήσω και να σβήσω. Είναι θέμα χρόνου να νικήσω, να υποκύψω. Είναι θέμα χρόνου να επιζήσω. Θέμα χρόνου να αγαπήσω, να μισήσω.Είναι θέμα χρόνου…
Παύσαμε να γράφουμε ιστορία.
Επανερχόμαστε σε διαδρομές κοινές, σε χώρους πολύβουους , σε ψαλμούς ιερούς εγκαταλειπόμαστε, υπολογίζουμε στην εύνοια Θεών ξεχασμένων, σε απόκρυφες συνταγές αιώνιας νεότητας…
Ζητάμε να αλλάξουμε μέλλον και παρελθόν, ονόματα, τόπους και χώρους, ήθη και έθιμα…Ζητάμε να επαναφέρουμε το χρόνο σε χρόνο ανύποπτο και σε χώρο νεκρό ζητάμε να επιστρέψουμε στην αφετηρία, στην απαρχή της μεγάλης διαδρομής που χάνεται και σβήνει στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μας…
Χωράμε άραγε σ’ αυτόν τον κόσμο ή μήπως ανύποπτοι ταξιδεύουμε διασχίζοντας το υπερθετικό και το ελάχιστο;
Χωράμε άραγε στην ειμαρμένη των προδιαγεγραμμένων στόχων, στη βάσανο της επανάστασης και της τέχνης, στην αγυρτεία της αγάπης, στην πλάνη της ζωής και του θανάτου;
Χωρίς απάντηση συνεχίζουμε την περισυλλογή του χρόνου…
Και έτσι παραμένουμε συγκατανεύοντες και επαναστατούντες , απελεύθεροι και αιχμάλωτοι…
Νωπές σπηλαιογραφίες στο σπηλαιώδες ενδιαίτημα του μέλλοντός μας…
Υποπτεύομαι την ύπαρξή της, διαισθάνομαι την απουσία της, διερωτώμαι για την ανάγκη της παραδοχής της…
Στην αρχή των καιρών εναπόκειμαι, ενσαρκώνω την απώλεια των ιδεών και των ιδεογραμμάτων. Επαληθεύω καθημερινά την ανυπαρξία μου, την ανταπόκρισή μου στο προσκλητήριο των απόντων…
Έτσι πορεύομαι…
Έτσι ακολουθείς…
Έτσι περιφερόμαστε, μονήρεις και ανεπαίτητοι…
Κι έτσι , όπως διέρχομαι, χωρίς απώλειες αισθητές, χωρίς φανερά τραύματα τις συντεταγμένες της ελευθερίας και της ατομικότητας, επαναστατώ και υποτάσσομαι. Παραδίδω όπλα ιερά, ιδέες και ιδεολογίες.
Ανταλλάσσω ενθυμήματα και απορώ για το ελάχιστο του θάρρους, για το περίσσευμα του συμβιβασμού…
Όλα σχεδόν τα γνωρίζω και όσα διαφεύγουν της διανοίας μου είναι θέμα χρόνου και πόνου να τα αποστηθίσω, να τα υπογραμμίσω, να τα διαγράψω. Είναι θέμα χρόνου να έλθω και να απέλθω, να ζήσω και να σβήσω. Είναι θέμα χρόνου να νικήσω, να υποκύψω. Είναι θέμα χρόνου να επιζήσω. Θέμα χρόνου να αγαπήσω, να μισήσω.Είναι θέμα χρόνου…
Παύσαμε να γράφουμε ιστορία.
Επανερχόμαστε σε διαδρομές κοινές, σε χώρους πολύβουους , σε ψαλμούς ιερούς εγκαταλειπόμαστε, υπολογίζουμε στην εύνοια Θεών ξεχασμένων, σε απόκρυφες συνταγές αιώνιας νεότητας…
Ζητάμε να αλλάξουμε μέλλον και παρελθόν, ονόματα, τόπους και χώρους, ήθη και έθιμα…Ζητάμε να επαναφέρουμε το χρόνο σε χρόνο ανύποπτο και σε χώρο νεκρό ζητάμε να επιστρέψουμε στην αφετηρία, στην απαρχή της μεγάλης διαδρομής που χάνεται και σβήνει στους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μας…
Χωράμε άραγε σ’ αυτόν τον κόσμο ή μήπως ανύποπτοι ταξιδεύουμε διασχίζοντας το υπερθετικό και το ελάχιστο;
Χωράμε άραγε στην ειμαρμένη των προδιαγεγραμμένων στόχων, στη βάσανο της επανάστασης και της τέχνης, στην αγυρτεία της αγάπης, στην πλάνη της ζωής και του θανάτου;
Χωρίς απάντηση συνεχίζουμε την περισυλλογή του χρόνου…
Και έτσι παραμένουμε συγκατανεύοντες και επαναστατούντες , απελεύθεροι και αιχμάλωτοι…
Νωπές σπηλαιογραφίες στο σπηλαιώδες ενδιαίτημα του μέλλοντός μας…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)