του Σπύρου Ριζοπούλου
Από την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην International Herald Tribune,
την οποία διάβασα το πρωί του Σαββάτου στην πτήση επιστροφής μου από το
Παρίσι, είμαι σίγουρος πως οι αναγνώστες της κράτησαν μόνο το «μήνυμα»
της φωτογραφίας του.
Όπως λένε και οι Κινέζοι «μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις». Μας αρέσει,
δεν μας αρέσει, η διεθνής κοινή γνώμη βαριέται να ξαναδιαβάσει χίλιες
λέξεις για την Ελλάδα. Το ελληνικό πρόβλημα της κρίσης χρέους έχει
καταχωρηθεί στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση σαν ένα τοπικό πρόβλημα
που έχει μπει σε μια ρουτίνα κι «απλά εκεί τα πράγματα είναι χάλια».
Ωστόσο, μια ματιά στη φωτογραφία θα έριξαν. Θα μπορούσε λοιπόν το μήνυμα να είναι διαφορετικό από αυτό που τελικά ήταν με τη συγκεκριμένη φωτογράφιση. Διότι, τι είδαν οι αναγνώστες της ΙΗΤ; Έναν πρωθυπουργό σε απόγνωση. Αν διάβασαν μάλιστα και τη λεζάντα το αίσθημα αυτό επιβεβαίωνε και ο ίδιος ο έλληνας πρωθυπουργός λέγοντας πως κάνει τη «σκληρότερη δουλειά στον κόσμο» και πως «είναι πόνος».
Στο πρωθυπουργικό γραφείο ο Σαμαράς όπως βλέπετε, κάθεται κάτω από μια λάμπα, αν και από τις μισόκλειστες κουρτίνες μπαίνει φυσικό φως και άρα είναι μέρα. Μοιάζει περισσότερο με έναν ταλαιπωρημένο ανακρινόμενο παρά με έναν πρωθυπουργό που θέλει να πει στην διεθνή κοινή γνώμη πως αγωνίζεται για τη σωτηρία της πατρίδας του.
Το χαμηλωμένο κεφάλι και το χέρι κάτω από τη μύτη σκεπάζοντας το στόμα, παραπέμπει σε μια ψυχολογία έντονου στρες, ενοχής και μεγάλης εσωτερικής σύγκρουσης. Πολύ μακριά δηλαδή από την εικόνα που πρέπει να έχει ένας Ηγέτης, ιδίως εάν συμβαίνει να διαχειρίζεται καταστάσεις που μοιάζουν πολύ με συνθήκες πολέμου.
Μπορείτε να φανταστείτε τον Ρούσβελτ ή τον Τσόρτσιλ σε ανάλογα φωτογραφικά ενσταντανέ να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως θα κερδίσουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αν σε διαψεύδει η εικόνα, τα λόγια έχουν πολύ λίγη σημασία. Για αυτό και όπως έλεγε ο Muhhamand Ali «για να είσαι πρωταθλητής, πρέπει να πιστεύεις πως είσαι ο καλύτερος κι αν δεν είστε, υποκριθείτε το».
Όταν «θυματοποιείς» τον εαυτό σου, προσμένοντας οίκτο και εύνοια, ακόμη κι αν καταφέρεις να τα εισπράξεις δεν σημαίνει ότι οι άλλοι βλέπουν κάτι περισσότερο από αυτό που τους δείχνεις: Θύμα!
Και ως θύμα θα συνεχίσουν να σε αντιμετωπίζουν.
Εδώ κι έξι μήνες γράφω από αυτό το blog πόσο λάθος είναι ο τρόπος τον οποίο έχει ακολουθήσει η διαπραγματευτική τακτική της χώρας. Γράφω με πόση ενοχικότητα αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτική ηγεσία τη διαχείριση της κρίσης. Γράφω πως η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να δει τη γεωπολιτική «μεγάλη εικόνα». Η φωτογραφία από μόνη της δείχνει πως θα πρέπει να συνεχίσω να γράφω.
Τελικά, φαίνεται πλέον πως η αποτυχία της καμπάνιας “Give Grreece a chance” δεν οφείλεται μόνον στους διαφημιστές και το γραφείο δημοσίων σχέσεων που την ανάλαβε. Ο ραγιαδισμός έχει γίνει DNA της πολιτικής τάξης κι έχει αναδειχθεί ως ενιαία στρατηγική, σε όλα τα μέτωπα.
Ωστόσο, μια ματιά στη φωτογραφία θα έριξαν. Θα μπορούσε λοιπόν το μήνυμα να είναι διαφορετικό από αυτό που τελικά ήταν με τη συγκεκριμένη φωτογράφιση. Διότι, τι είδαν οι αναγνώστες της ΙΗΤ; Έναν πρωθυπουργό σε απόγνωση. Αν διάβασαν μάλιστα και τη λεζάντα το αίσθημα αυτό επιβεβαίωνε και ο ίδιος ο έλληνας πρωθυπουργός λέγοντας πως κάνει τη «σκληρότερη δουλειά στον κόσμο» και πως «είναι πόνος».
Στο πρωθυπουργικό γραφείο ο Σαμαράς όπως βλέπετε, κάθεται κάτω από μια λάμπα, αν και από τις μισόκλειστες κουρτίνες μπαίνει φυσικό φως και άρα είναι μέρα. Μοιάζει περισσότερο με έναν ταλαιπωρημένο ανακρινόμενο παρά με έναν πρωθυπουργό που θέλει να πει στην διεθνή κοινή γνώμη πως αγωνίζεται για τη σωτηρία της πατρίδας του.
Το χαμηλωμένο κεφάλι και το χέρι κάτω από τη μύτη σκεπάζοντας το στόμα, παραπέμπει σε μια ψυχολογία έντονου στρες, ενοχής και μεγάλης εσωτερικής σύγκρουσης. Πολύ μακριά δηλαδή από την εικόνα που πρέπει να έχει ένας Ηγέτης, ιδίως εάν συμβαίνει να διαχειρίζεται καταστάσεις που μοιάζουν πολύ με συνθήκες πολέμου.
Μπορείτε να φανταστείτε τον Ρούσβελτ ή τον Τσόρτσιλ σε ανάλογα φωτογραφικά ενσταντανέ να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως θα κερδίσουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αν σε διαψεύδει η εικόνα, τα λόγια έχουν πολύ λίγη σημασία. Για αυτό και όπως έλεγε ο Muhhamand Ali «για να είσαι πρωταθλητής, πρέπει να πιστεύεις πως είσαι ο καλύτερος κι αν δεν είστε, υποκριθείτε το».
Όταν «θυματοποιείς» τον εαυτό σου, προσμένοντας οίκτο και εύνοια, ακόμη κι αν καταφέρεις να τα εισπράξεις δεν σημαίνει ότι οι άλλοι βλέπουν κάτι περισσότερο από αυτό που τους δείχνεις: Θύμα!
Και ως θύμα θα συνεχίσουν να σε αντιμετωπίζουν.
Εδώ κι έξι μήνες γράφω από αυτό το blog πόσο λάθος είναι ο τρόπος τον οποίο έχει ακολουθήσει η διαπραγματευτική τακτική της χώρας. Γράφω με πόση ενοχικότητα αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτική ηγεσία τη διαχείριση της κρίσης. Γράφω πως η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να δει τη γεωπολιτική «μεγάλη εικόνα». Η φωτογραφία από μόνη της δείχνει πως θα πρέπει να συνεχίσω να γράφω.
Τελικά, φαίνεται πλέον πως η αποτυχία της καμπάνιας “Give Grreece a chance” δεν οφείλεται μόνον στους διαφημιστές και το γραφείο δημοσίων σχέσεων που την ανάλαβε. Ο ραγιαδισμός έχει γίνει DNA της πολιτικής τάξης κι έχει αναδειχθεί ως ενιαία στρατηγική, σε όλα τα μέτωπα.
ΥΓ: Ο ιστορικός του μέλλοντος όταν θα δει αυτή τη φωτογραφία, δεν θα
αισθανθεί καθόλου έκπληκτος με την τύχη που επιφυλάχθηκε για την Ελλάδα.
Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν την ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου