Η δημοσιογραφία από τον «αυριανισμό» στον χρυσαυγίτικο «πορτοσαλτισμό», «κασιματισμό» και «μπαμπισμό».

 


Γράφει ο  Σωτήρης Καψώχας 

 Η κρίση που περνά η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έβγαλε στην επιφάνεια το πρόβλημα αξιοπιστίας, επάρκειας και κύρους του μιντιακού συστήματος της χώρας. Η πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η συντριπτική πλειονότητα των δημοσιογράφων έπαιξαν με την εξουσία, ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ελίτ της χώρας και αντί να αναδείξουν τα προβλήματα και να προβάλουν λύσεις, φρόντισαν να αποκοιμίσουν, να ενοχοποιήσουν και να εκφοβίσουν τους ζαλισμένους πολίτες.
Αν για τη χρεοκοπία της Ελλάδας ευθύνονται οι κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη διαχείρισης της δημόσιας και ιδιωτικής διοίκησης,αλλά και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που φρόντισαν να χτίσουν αυτοκρατορίες, σκυλεύοντας τον πλούτο της χώρας, οι δημοσιογράφοι και η δημοσιογραφία έχουν το δικό τους –τεράστιο – μερτικό για τη διάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, στην κοιτίδα του πολιτεύματος.
Κάποτε –όχι πολύ παλιά- ο «αυριανισμός» διέλυε και ισοπέδωνε αξίες και δημιουργούς όπως τον Μάνο Χατζηδάκη και σήμερα το φαινόμενο του «πορτοσαλτισμού» διαχέεται σαν το βακτήριο της χολέρας, εμποτίζοντας με σύγχυση, φόβο και μισαλλοδοξία την αποδιοργανωμένη κοινωνία.
Τελευταίας εσοδείας έμπνευση των ανερυθρίαστου κόσμου των «media» είναι η διασπορά ψευδών και κατασκευασμένων ειδήσεων, οι οποίες απλά κινούνται στη λογική και φιλοσοφία Γκαίμπελς, με μοναδικό στόχο να αποτελειώσουν οτιδήποτε παραμένει ακόμη ενεργό σε ορισμένες κατηγορίες πολιτών που θέλουν να απολαύσουν το αγαθό της ενημέρωσης.
Πόσο δίκιο έχει ο μεγάλος Ονορέ Ντε Μπαλζάκ όταν στο υπέροχο βιβλίο του “Χαμένες ψευδαισθήσεις” γράφει: «ο υποκριτικός  και χωρίς γενναιοδωρία κόσμος θα διώξει από τους κόλπους του το ταλέντο. Θα δούμε τις εφημερίδες, να πέφτουν στα χέρια των πιο μέτριων, που έχουν την υπομονή και την προστυχιά της γομολάστιχας, που τους λείπουν τα σωστά μυαλά, ή των μπακάληδων που έχουν λεφτά ν’ αγοράσουν πέννες. Το πρώτο κωλόπαιδο που θα βγει από το κολέγιο θα θεωρηθεί μεγάλος άντρας, θ’ αναρριχηθεί στη στήλη μιας εφημερίδας για να χτυπήσει τους προγόνους του, θα τους τραβήξει απ’ τα πόδια για να πάρει τη θέση τους”.
Δυστυχώς, η απαξίωση όχι μόνο δεν έχει προβληματίσει τους ανθρώπους των ΜΜΕ, αλλά σπεύδουν σαν λυσσασμένα σκυλιά να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της όποιας διαπλοκής, βιώνοντας τη νιρβάνα της δικής τους εικονικής πραγματικότητας. Το θέμα σίγουρα δεν είναι συντεχνιακό, είναι βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό και κυρίως ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που κυρίαρχα στοιχεία της είναι πλέον ο λαϊκισμός και η υποκρισία.